Ένταξη σε μια “άγια δεοντολογία” (Φωτογραφίες)

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Κατά την εόρτια Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, στην Ιερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, τελέσαμε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του διακόνου π. Ραφαήλ, μέσα σε κλίμα πνευματικής ευφροσύνης, διακοινωνούμενης από τους συλλειτουργούς και τους λαικούς συμμετόχους.

Φιλότιμος βλαστός ιερατικής οικογένειας και εκλεκτό στελέχος της ποιμαντικής διακονίας και μαρτυρίας της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, χειροτονήθηκε Διάκονος προ τριετίας και την ίδια πάλι ημέρα χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος, κατά το Αρχιερατικό μας συλλείτουργο με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο, φιλοτίμως προσελθόντα και συνευλογήσαντα και μετασχόντα της χαράς αυτής.

Μεταξύ των συλλειτουργών μας ιερέων ήταν και ο πατέρας του π. Ιωάννης με την πρεσβυτέρα του και μητέρα του χειροτονηθέντος, ο γαμβρός του π. Κωνσταντίνος με την πρεσβυτέρα του Αγνή και τα τρία μικρά παιδιά τους, Στρατή, Ραφαήλ και Μαριάμ.

Την εόρτια χαρμοσύνη της θείας Λειτουργίας και της ιερουργίας της Χειροτονίας επιδότησε αναμφίβολα η παρουσία και συμμετοχή των παιδιών που περιέβαλαν τον προσκληθέντα άριστο πρωτοψάλτη κ. Ιωάννη Χασανίδη, ψάλλοντα με το αγιορείτικο ήθος και ύφος και εκφώνησαν εν χορώ το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών”.

Προ της Χειροτονίας ο π. Ραφαήλ εκφώνησε έναν εξομολογητικό λόγο, που κατασυγκίνησε τους πάντες, καθώς ήταν μια ομολογία βιωμάτων, μια δοξολογία εκ βιωμάτων, μια θέαση του μυστηρίου της άγιας Πρόνοιας του Θεού και της ευσπλαχνικής προστασίας της Παναγίας μας.

Κι εμείς απευθύναμε άμεσα προς εκείνον και έμμεσα προς τους συμπαρόντες τον πρέποντα νουθετήριο πατρικό μας λόγο. Καταλήξαμε, επικεντρώνοντας στην διαρκή τροφοδοσία και ανατροφοδοσία της ιερατικής θεοσέβειας, απαραίτητες για κάθε ποιμαντική δράση και μαρτυρία μέσα στον κόσμο. Και αυτή η τροφοδοσία δεν μπορεί να είναι άλλη από την βίωση και την μέθεξη του όλου λειτουργικού γεγονότος και του πυρήνος του λειτουργικού μυστηρίου (εκείνο το συγκλονιστικό και εξόχως αποκαλυπτικό “Λάβε την παρακαταθήκην ταύτην, και φύλαξον αυτήν, έως της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότε παρ’ αυτού μέλλεις απαιτείσθαι αυτήν.”).

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

«Σεβασμιώτατε Πάτερ και Γέροντά μας,

τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου μας μηνύουν χαρά και ελπίδα: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε· Χριστός επί γης, υψώθητε· ασατε τω Κυρίω πάσα η γη...».

Η χαρά της Εκκλησίας αυτές τις μέρες είναι απερίγραπτη, διότι εορτάζουμε την ενανθρώπηση του Θεού, που έγινε άνθρωπος, για να μας κάνει και εμάς κληρονόμους της χάριτός Του.

Μέσα στην απερίγραπτη χαρά όλων, και η σημερινή χαρά μου είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Πριν τρία χρόνια, αυτήν την άγια ημέρα με χειροτονήσατε Διάκονο και σήμερα, στην ίδια εορτή της Μεγαλόχαρης, με χειροτονείτε Ιερομόναχο.

Από μικρό παιδί λαχταρούσα να ζήσω μια τέτοια ημέρα σαν την σημερινή. Ποθούσα να με αξιώσει ο Θεός να γίνω ιερέας, σαν τον πατέρα μου, που από μικρός τον παρακολουθούσα στη θεία Λειτουργία να προσφέρει την θεία Ευχαριστία και να προσεύχεται υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, αυτό πάντοτε με συγκινούσε. Το να πλησιάσω στα Άγια των Αγίων, όπου ο άνθρωπος κλίνει τον αυχένα και τα γόνατα, προσφέροντας την “εν πνεύματι και αληθεία” λατρεία στον Τριαδικό Θεό, αυτό με συγκλονίζει.

Επιτρέψτε μου να κάνω μια παρένθεση εδώ· προτού βρεθώ μπροστά στα Άγια, μου είχατε αναθέσει, εκτός των άλλων διακονημάτων, να διακονώ και έναν άγιο άνθρωπο, με αισθητή την Χάρη του Θεού, που πολλά διδάχθηκα όπως όλοι μας διδαχθήκαμε, με αποκαλύψεις θαυμαστές και εποικοδομητικές, και θα μπορούσα να προσομοιάσω αυτήν την διακονία κάπως σαν ευλογημένη και αγία διακονία...

Ποθούσα, λοιπόν, να με ακουμπήσει η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, εφόσον με βρεί σκεύος καθαρό και κατάλληλο, να με χαριτώνει η αγία Χάρη της Ιερωσύνης με τα ποικίλα χαρίσματα που δωρίζει ο πανάγαθος Θεός·

ο Θεός που συγκαταβαίνει σ᾽ εμάς, ενώ εμείς Του ετοιμάζουμε φάτνη την ψυχή και την καρδιά και το σώμά μας, για να ρθεί ο Αχώρητος μέσα μας και να Τον λατρεύουμε, να Τον προσκυνούμε αληθινά, όπως οι ποιμένες μαζί με τους αγγέλους και οι σοφοί από ανατολών.

«Ο Άσαρκος σαρκώθηκε, ο Λόγος έλαβε την παχύτητα της ύλης, ο Αόρατος έγινε ορατός, ο Αναφής έγινε χειροπιαστός, όλα αυτά τα έκανε ο Χριστός, για να μας σώσει». Και, μέσα στο "εμάς", αξιώνομαι να βρίσκομαι κι εγώ. «Ο πλουτίζων Θεός πτωχεύει, λαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση μου, για να πλουτήσω εγώ την δική Του θεότητα». Λόγια που αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σε ομιλία του.

Όλα αυτά ήρθαν μπροστά μας πάλι με την εορτή των Χριστουγέννων και έρχονται μπροστά στα μάτια μου, σήμερα που θα με χειροτονήσετε Ιερέα, και κάθε φορά που θα ετοιμάζω την αγία Προσκομιδή και θα λειτουργώ.

Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει αξίους τέτοιας τιμής, παρά μόνο το έλεος και η φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που αυτός μας αγιάζει, αυτός μας ελεεί, αυτός μας χαριτώνει, αυτός δίνει ζωή και αξία στη μηδενικότητά μας. Αυτός προσφέρεται σ᾽ εμάς, και εμείς σ᾽ Αυτόν προσφερόμαστε και προσφέρουμε.

Θα μπορούσα να πω ―κοιτάζοντας την ζωή μου― ότι ο Θεός μας και Κύριος καθοδηγεί τα βήματά μας εκεί που εμείς δεν ξέραμε που θα μας πάνε, αλλά για τον κάθε άνθρωπο ο Θεός έχει τα σχέδιά Του, αρκεί να Τον εμπιστευθούμε.

Ακράδαντα πιστεύω ότι ο Θεός μου χάρισε ο,τι καλύτερο· την καλύτερη οδό και τους καλύτερους καθοδηγούς.

Και να, μαζί με την χαρά μου σήμερα ήρθε η ημέρα να χαίρεστε και εσείς, Γέροντά μου, που πάνω από δυό δεκαετίες βάλατε όχι μόνο έναν λίθο, αλλά οικοδομήσατε ολόκληρο οικοδόμημα ζωής, αφού με φροντίσατε όλα αυτά τα χρόνια. Με πήρατε μέσα στην πατρική αγκαλιά σας από τα χέρια των γονέων μου, που με εμπιστεύτηκαν σε σας σαν πνευματικό πατέρα στοργικό, με την χρυσή καρδιά που έχετε. Από την ημέρα που γνωριστήκαμε, σαν τον μαγνήτη που έλκει το σίδερο, έτσι ελκύστηκα και εγώ σε σας. Από τότε όλες οι μέριμνες του βίου (στο άγνωστο) έφυγαν από πάνω μου, όλα τα αναλάβατε εσείς, τα φορτωθήκατε, ενώ εγώ προχωρούσα μαζί σας ανάλαφρος.

Χαίρεστε με την χαρά μου, γιατί ο κόπος σας, οι αγωνίες σας, οι αγρυπνίες σας σήμερα παραμερίζουν. Αυτήν την χαρά την αξίζετε με το παραπάνω, γιατί ποιος γονιός δεν θέλει να χαίρεται με το παιδί του ή ποιος γέροντας δε θέλει να χαίρεται με το πνευματικό παιδί του, που τόσα χρόνια το φροντίζει. Γίνονται όμως νέες αγωνίες και προσευχές για την ευαρέσκεια του Θεού πάνω στην ταπεινή προσφορά μου σαν ιερομόναχος στο υπόλοιπο της ζωής μου. Σας ευχαριστώ και είμαι πάντα ευγνώμων.

Χαίρονται μαζί μου ―και ιδιαίτερα σήμερα που είναι κοντά μου― και οι γονείς μου, ο ιερέας πατέρας μου με την πρεσβυτέρα μητέρα μου, και η αδελφή μου με τον ιερέα άνδρα της και τα παιδιά τους, τον Στρατή, τον Ραφαήλ και την Μαριάμ, που βρίσκονται στην χαρά μου.

Η μεγαλύτερη χαρά για τον πατέρα μου και την μητέρα μου είναι σήμερα, που ο γιός τους γίνεται ιερεύς του Υψίστου, ο,τι καλύτερο υπάρχει στη γη, που το ποθούσαν από την ημέρα που γεννήθηκα. Η αγωνία τους ήταν να με δούν στο σωστό δρόμο και ακόμα περισσότερο ιερέα.

Ο πατέρας μου, 43 χρόνια που είναι ιερέας, περίμενε αυτήν την ώρα να συλλειτουργήσουμε, όπως και με τους γαμπρούς που είναι κληρικοί. Ήθελε να με χαρεί πρεσβύτερο, γιατί αυτός δεν είχε αυτήν την χαρά να τον χαίρεται ο δικός του πατέρας να λειτουργούν μαζί, γιατί ο παππούς μου έφυγε απ᾽ αυτήν τη ζωή, λίγους μήνες προτού χειροτονηθεί ο πατέρας μου. Αλλά και η μάνα του δεν τον πρόλαβε, γιατί είχε φύγει ακόμα νωρίτερα, όταν ο πατέρας μου ήταν μόλις 15 χρονών.

Οι γονείς με στερήθηκαν πολλά χρόνια, η αγωνία τους ήταν μεγάλη, αλλά συν τω χρόνω εμαθαν τι καρδιά και τι αγκαλιά με περιέλαβε . Το αγκίστρι του μεγάλου Ψαρά ήρθε από το πουθενά, από εκεί που δεν το περίμενα. Σε πιάνει, σε φροντίζει, σε κάνει δικό Του, σε ελκύει με την αγάπη Του, και εσύ ολοκληρωτικά Του προσφέρεσαι.

Οι προσευχές των γονέων μου δεν πήγαν χαμένες, έπλεξαν το δίχτυ του μεγάλου Ψαρά που με συνέλαβε από το άλμα που έκανα γνωρίζοντας τον κόσμο. Χωρίς να το περιμένω, στη δύσκολη καμπή της ζωής μου παρουσιασθήκατε και με βοηθήσατε.

Όπως μου το είπατε στην αρχή της γνωριμίας μας, Γέροντα: «Ήρθες στην Ελλάδα για μια καλή ζωή και άσχημη διαθήκη, αλλά πιάστηκες στα δίχτυα του Θεού».

Χαίρεται σήμερα από μακριά και η άλλη αδελφή μου με τον ιερέα άνδρα της και τα τρία παιδιά τους, που δεν μπόρεσαν να είναι κι αυτοί εδώ μαζί μας.

Αλλά πιο πολύ, πιστεύω, χαίρονται και καμαρώνουν οι παππούδες μου από ψηλά, που έχουν περάσει στην αιωνιότητα και με βλέπουν που ακόμα ένας εγγονός τους έγινε κληρικός και θα τους μνημονεύει στην αγία Προσκομιδή και στην αγία Τράπεζα.

Θυμάμαι τη γιαγιά από την πλευρά της μητέρας μου (διότι την άλλη δεν την γνώρισα, κοιμήθηκε πολύ νωρίς). Πάντα ήταν με το όνομα της Παναγίας στα χείλη της! Πάντα μας συμβούλευε εμένα και τις αδελφές μου ότι η Παναγία συνέχεια δέεται στον Υιό Της, κάθε μέρα, να λυπηθεί τον κόσμο, να μην τον καταστρέψει. Μιλούσε με την απλότητα που μιλούσαν όλοι οι απλοικοί άνθρωποι της πίστης, με την απλότητα που θα μιλούσαν οι Προφήτες στα χρόνια μας. Η Παναγία ήταν στο στόμα της γιαγιάς και στην ψυχή της. Αυτό ακούγαμε από το στόμα της. Αυτό πέρασε στην ψυχή μας. Δεν είναι τυχαίο ότι χειροτονήθηκα Διάκονος σαν σήμερα και χειροτονούμαι Ιερέας σήμερα, της Παναγίας.

Είναι γνωστό σε εσάς, Γέροντά μου σεβαστέ και αγαπημένε, ότι πάντοτε η οικογένειά μου ζούσε μία θαυμαστή ευλογία κάτω από τη σκέπη της Παναγίας με φανερά σημεία της προστασίας Της στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας και όχι μόνο. Ο πατέρας μου, κάνοντας πάντοτε υπακοή στην Εκκλησία, αποδέχτηκε ευχαρίστως τον διορισμό του στα πρώτα βήματα της ιερατικής του διακονίας στη Χερσώνα σε ναό της Αγίας Σκέπης. Μεγάλη ήταν η έκπληξή του, όταν και η δεύτερη ενορία που του δόθηκε στη Μολδαβία ήταν πάλι στο όνομα της Αγίας Σκέπης. Μετά από παρακάλια των συγχωριανών του, το 1986 ο Δεσπότης τον μετέθεσε τον πατέρα του στο χωριό μας, που από μικρός διακονούσε στο ναό της Αγίας Σκέπης. Σε αυτόν τον ναό έλαχε ο κλήρος να εφημερεύει μέχρι σήμερα. Δεν έχω παρά ενώπιον της χάριτός Της, στη Μονή της οποίας χειροτονούμαι, να την ευχαριστήσω για τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Της, που μας σκέπει και μας διαφυλάττει από ορατούς και αόρατους εχθρούς.

Χαίρονται σήμερα με την χαρά μου οι συγγενείς θείοι και ξαδέλφια, που οι περισσότεροι είναι ιερείς. Σίγουρα χαίρονται και οι παλιοί φίλοι μου από μακράν, που μερικοί ακόμα απορούν για την οδό που επέλεξα, να γίνω άγαμος κληρικός.

Αλλά χαίρονται προπαντός όλοι οι πνευματικοί μου αδελφοί και οι άλλοι φίλοι και γνωστοί, όσοι είναι κοντά μου.

Μεγάλη ευλογία για μένα ότι στη χαρά μου αυτή, Γέροντα, ήρθε να συλλειτουργήσει και το πνευματικό Σας ανάστημα και τώρα Επίσκοπος και Ποιμένας της Μητροπόλεως Δράμας κ. Δωρόθεος, προερχόμενος από την αδελφότητά μας, την οποία ποτέ δεν λησμονεί.

Σας παρακαλώ, Γέροντά μου, μαζί με το Σεβασμιώτατο να δέεσθε για να τιμήσω με ταπείνωση και φόβο Θεού και με όλη μου την ψυχή το μεγάλο δώρο της Ιερωσύνης και να φυλάττω την παρακαταθήκη που θα μου παραδοθεί άσπιλη και αμόλυντη μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, που θα μου ζητηθεί λόγος γι’ αυτήν.

Παρακαλώ τους γονείς και τους πνευματικούς αδελφούς μου και όλους τους παρόντες, να παρακαλούν για μένα, τον Κύριο και την Παναγία μας και όλους τους Αγίους.

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία· ασατε τω Κυρίω πάσα η γη και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Με αυτήν τη δοξολογία παραδίδομαι στη Χάρη του Θεού διά των τιμίων χειρών Σας, Δέσποτα άγιε και Γέροντά μου.

Με αυτήν τη δοξολογία και με τα λόγια του Προφήτη Σαμουήλ: «λάλει, Κύριε, ότι ακούει ο δούλός σου». Με το έλεός Του ας μου επιτραπεί να εισέλθω “εις τα Άγια των Αγίων” για να επισκηνώσει εντός μου η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.»

ΛΟΓΟΣ ΝΟΥΘΕΤΗΡΙΟΣ

Σεβασμιώτατε, λίαν αγαπητό μου τέκνον και συλλειτουργέ, άγιε Δράμας κ. Δωρόθεε,

άγιε Καθηγούμενε και τίμιον πρεσβυτέριον και Χριστού διάκονοι,

αγαπητέ μου διάκονε και εις χειροτονίαν προσαγόμενε Ραφαήλ,

ευλογημένοι αδελφοί μου, “κλήσεως επουρανίου μέτοχοι”,

η σημερινή εορτή και η σημερινή χειροτονία εις πρεσβύτερον είναι ένα διπλό γεγονός ένθεης χαράς και ανθρώπινης χαράς.

Ένθεης χαράς ―όπως ήθελε να πεί ο προσαγόμενος― διότι συνεχίζουμε να εορτάζουμε Χριστούγεννα (όπως συνηθίζεται στην Εκκλησία μας για τις μεγάλες εορτές).

Ανθρώπινης χαράς, διότι εμείς οι Ιερουργοί και εσείς οι συνεκκλησιασμένοι συμμετέχουμε στην ιερή πνευματική χαρά της χειροτονίας ενός νέου πρεσβυτέρου, του προσαγομένου π. Ραφαήλ.

Η εορτή των Χριστουγέννων μας επιδεικνύει εορτολογικά και μυσταγωγικά την φιλανθρωπία του Τριαδικού Θεού μας με την συγκατάβαση του Σωτήρος και την φιλοθεία της Παναγίας μας.

Χθες εορτάσαμε τα Χριστούγεννα, σήμερα βλέπουμε την Μητέρα των Χριστουγέννων.

“Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος· τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;” λέμε στους στίχους του Συναξαρίου.

(α) Ο Θεός ενανθρωπίζεται.

(β) Η Μητέρα της ενανθρωπήσεως παραμένει Παρθένος και διακηρύσσεται αειπάρθενος.

(γ) Υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο, καινοπρεπές, ανεπανάληπτο στην ιστορία του κόσμου και σε όλην την κτίση;

Η ιστορία του κόσμου, βεβαίως, είναι ιστορία των πολιτισμών. Είναι όμως και κάτι άλλο: είναι η ιστορία των ανθρώπων που έζησαν επί γης, που ζούν επί γης, που θα ζήσουν επί γης, αλλά πάντως απέθαναν κάποια στιγμή (τα χειροπιαστά δεδομένα της ιστορίας του κόσμου είναι ιστορία παρατάσεων φθοράς).

Εκεί που φάνηκε το μοναδικό και μεγαλειώδες στον κόσμο είναι τα Χριστούγεννα, η σάρκωση της Αυτοζωής ανάμεσά μας.

Ο Θεός σαρκώνεται. Η Μητέρα της ενανθρωπήσεως είναι και παραμένει Αειπάρθενος.

Αλλά και ο κόσμος έχει ένα ρόλο σ᾽ αυτήν την ιερή ιστορία. Ο κόσμος είναι ο αποδέκτης του διπλού αυτού θαύματος, διότι είναι ο ευεργετούμενος από αυτό και ο προσκαλεσμένος σ᾽ αυτό.

Ο κόσμος “έχει λόγο” στα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα συντελέσθηκαν, για την σωτηρία του κόσμου. Ο κόσμος μας είναι προσκαλεσμένος να αποδεχθεί το διπλό θαύμα, να το εορτάσει, να το διαλαλήσει, να ενταχθεί σ᾽ αυτό και να έχει αιώνιο μερτικό σε αυτό.

Με ποιόν τρόπο;

Με το να δοξολογούμε και να αγαπάμε τον Θεό που έγινε άνθρωπος, για μας. Κυριολεκτικά να Τον λατρεύουμε, με μια τέλεια αγάπη.

Υμνούμε σήμερα την Μητέρα της θείας ενανθρωπήσεως, που συντελέστηκε για μας.

Και σε όλα αυτά έχουμε κι εμείς λόγο. Είναι εκείνο το “δι᾽ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν”.

Ο στόχος της θείας Ενανθρωπήσεως είμαστε εμείς, ο κόσμος (το να ξαναγίνουμε “καινή κτίσις”).

Γι᾽ αυτό σήμερα ζούμε την ένθεη αυτή χάρη και την ένθεη αυτή χαρά.

Χαιρόμαστε με τον Χριστόν, τον αληθινόν Θεόν ημών.

«Ο Θεός επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη».

“Ο Θεός επί της γης…” είναι ο Χριστός.

“Τοις ανθρώποις συνανεστράφη” είμαστε (και) εμείς.

Άλλο, τώρα, που ο κόσμος μέχρι σήμερα αλλοτριώνεται, ποσοστιαία, να μην παραδεχθή “Θεόν ενανθρωπήσαντα”. Ο δε Κύριός μας μακροθυμεί σε εκείνο που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον... όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιω. α´, 12).

Έξω από αυτήν την ένθεη χάρη και την ένθεη χαρά, “βασιλεύει” η φθορά και ο θάνατος (με διαβαθμίσεις εξωραισμού και πολιτισμού). Όσο όμως κι αν εξωραίσεις την φθορά και τον θάνατο, δεν τα ανατρέπεις.

Τότε, γιατί επιτρέπεται να υπάρχουν;

Ο Θεός μακροθυμεί και επιτρέπει ή παραχωρεί να αρμενίζουν πολλοί σύμφωνα με το εγώ τους και την φιλαυτία τους. Είναι οι πειρασμοί της κοσμικής ιστορίας, που δοκιμάζουν την ποιότητα της αγάπης του κόσμου προς αλλήλους και προς τον Θεό.

Σ᾽ αυτήν την κλήση της δοκιμασίας καλείσαι σήμερα, με ένα τελειότερο εκκλησιαστικό χάρισμα, αγαπητό μου παιδί Ραφαήλ.

Είναι η αφορμή της ανθρώπινης χαράς, για την οποία μας μίλησες προ ολίγου στην χειροτονητήρια εξομολόγησή σου.

Μας μίλησες για τον ιερέα πατέρα και την πρεσβυτέρα μητέρα σου, για τους ιερείς γαμβρούς σου και τις πρεσβυτέρες αδελφές σου με τόσα παιδιά, για τους ιερείς θείους σου.

Αυτό πρέπει να σου θυμίζει κάτι πολύ σημαντικό (όπως και η ένταξή σου μεταξύ των Ιερομονάχων της Αδελφότητος και των Ιερέων της Μητροπόλεως).

Η Ιερωσύνη είναι ένα μεγάλο χάρισμα του Θεού, ένα μεγάλο ενέργημα του Αγίου Πνεύματος, ένα εκκλησιακό ενεργούμενο της Πεντηκοστής. Μοναδικό και αναντικατάστατο.

Όχι μόνον ως γεγονός της σημερινής ιεράς τελετουργίας, αλλά και ως γιγνόμενο πιστότητας και διατήρησης και χαρίτωσης.

Η Ιερωσύνη είναι μια άγια “διαδοχή”. Η υπήκοος και πρόθυμη αποδοχή μιάς διαδοχής. Ο φιλότιμος και φιλόθεος σεβασμός αυτής της διαδοχής και η διατήρησή της, καθώς και η θεάρεστη πιστότητά της. Η φίλεργος παρακαταθήκη μιάς διαδοχής.

Σ᾽ αυτήν την άγια διαδοχή εντάχθηκαν και στρατεύθηκαν πολλοί Άγιοι και Δίκαιοι. Αυτών την ευλογία επικαλούμεθα επί σε, λατρευτική προς τον Σωτήρα, ικετευτική προς την Μητέρα του Σωτήρος, τελειωτική της ιερατικής σου πορείας.

Με πρόταγμα μελέτης και εμμελέτης όλον τον λειτουργικό και λατρευτικό και αγιογραφικό και αγιολογικό καιί πατερικό πλούτο της Εκκλησίας.

Προ τριετίας, την ίδια πάλι ημέρα, σε χειροτονούσα Διάκονο, σε ώριμη ηλικία, μετά από την στρατιωτική σου θητεία και ύστερα από μια 19ετία δοκιμασίας στην περί εμέ Αδελφότητα.

Δεν το συνηθίζω να βιάζομαι στις αναδοχές και τις χειροτονίες.

Από έμπονη πείρα. Προτιμώντας το “ψήσιμο” μέσα στην ακούσια ταπείνωση της αφάνειας.

Όπως συνέβη με δύο ωριμότερους και προγενέστερους αδελφούς σου, που ο ένας διετέλεσε 27 χρόνια διάκονος πριν τον χειροτονήσω ιερέα, και ο άλλος διετέλεσε 27 χρόνια μοναχός πριν τον προσαγάγω στο ιερό θυσιαστήριο. Δόξα τω Θεώ, δεν αστόχησα με την διττή αυτή επιλογή της μακράς δοκιμασίας. Ούτε και με την μακρά Διακονία του προγενεστέρου σου πολυτίμου βοηθού μου, που τον διατηρώ Διάκονο τόσα χρόνια.

Η πρόνοια του Θεού οδήγησε στην σημερινή προαγωγή σου στην “μείζονα ταπείνωση” της ιερατικής εθελομιμησίας του Σωτήρος.

Σήμερα, π. Ραφαήλ, δεν προάγεσαι, αλλά αναβαθμίζεσαι στην αγία ταπείνωση της μιμήσεως του Θεού, ο οποίος “ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών”.

Ο ιερεύς λαμβάνει Χάρη, για μια μείζονα θυσίαν υπέρ τον Διάκονον.

Δίχως την Χάρη του Θεού, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα έργα των χειρών του στην αιωνική τους διάσταση. Αντιπαραβαλλόμενα με τα αχυρώδη έργα της ζωής μας, παραμένουν με υποτυπώδη αξία, εκτός και αν ανακληθεί σε αυτά ο Κύριος της δόξης. Η αξιολογική μονάδα που δίδει νόημα και περιεχόμενο στα έργα μας, αλλά και στη ζωή μας είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Διαφορετικά, όσα άλλα ευρεσιτεχνήματα και αν έχουν προσκτηθεί, ελάχιστη αξία προσδίδουν στον φορέα. Παραμένουν μηδενικά χωρίς ιδιαίτερη αξία. Έτσι μας διδάσκει η αγία μοναστική διδαχή και η Πατερική χειραγωγία.

Ο,τι κι αν έπραξες διακονών και πράττεις υπηρετών, με την συνέργεια της χάριτος του Θεού σου προσπορίζουν “ένσημα” ουρανού, “ένσημα θείου ελέους, θείας παρακλήσεως και χαριτώσεως”, πρόσληψη της θείας ταπεινώσεως και μίμηση της θεανδρικής υπακοής του Σωτήρος και της παναγίας θεοφιλίας και υπακοής της Θεοτόκου.

Αυτό μας διδάσκει η χθεσινή εορτή των Χριστουγέννων και η σημερινή σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, εδώ στο Ναό της Παναγίας μας της Γουμένισσας (και αυτό σου εύχομαι να θυμάσαι και να το ζεις διαρκώς).

Πρέπει, λοιπόν, να θυμάσαι (σαν Συναξάρι της ιερατικής σου κλήσεως) όχι πλέον τα ανθρώπινα…, όχι μόνον τα ανθρώπινα…, αλλά τούτο το σύντομο “μνημόνιο” της διπλής εορτής: «Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ παρθένος· τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;»

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, τον οποίο επικαλέστηκες, θα σου θυμίζει ότι «πραγματικά το υπούργημα αυτό (της ιερωσύνης) είναι τόσο μεγάλο και τόσο κουραστικό για την καρδιά που αισθάνεται και λυπάται, και πραγματικό σαράκι των οστών για ᾽κείνον βέβαια που έχει μυαλό. Μήπως είναι μικρός ο κίνδυνος ή η πιθανή πτώση είναι μικρή και χωρίς σημασία;»

Να θυμάσαι επίσης τα λόγια του προφήτη Μιχαία, ότι εξαιτίας των ιερέων και των ψευτοπροφητών «η Σιών θα [καταστρεφόταν] σαν χωράφι με το άροτρο και η Ιερουσαλήμ θα [έμοιαζε] με καλύβα αγροφύλακα και ο λόφος μέσα στην πόλη θα [καταντούσε] άγριο δάσος».

Με μείζονα σύνεση και φόβο πρέπει να υπηρετείς το άγιο Θυσιαστήριο!

Να υπηρετείς με φόβο και αγάπη Θεού το μυστήριο της θείας συγκαταβάσεως, το μυστήριο της παρθενικής προετοιμασίας και χαριτώσεως της Παναγίας, και τον διαρκή επανευαγγελισμό του κόσμου σ᾽ αυτήν την αγία έκπληξη και την αγιάζουσα μεθέξη του μυστηρίου της σωτηρίας.

Σου το εύχομαι ολόψυχα, μαζί και με τον άλλοτε άγιο αδελφό σου εν Κυρίω και νυν Επίσκοπο και Ποιμενάρχη της εν Δράμα Εκκλησίας του Χριστού Μητροπολίτη κ. Δωρόθεο και τους παρεστώτες αδελφούς σου, τους γονείς και τους οικείους και όλους τους πιστούς.

Και τώρα θα ήθελα να σου κάνω μιάν “ακροτελεύτια” ευχή: όταν έλθει η ώρα και λάβεις την αγία παρακαταθήκη του θείου Σώματος, αυτή να γίνει η τροφός της ζωής σου, που να την προσφέρεις αφειδώλευτα σ᾽ εκείνους που θα προσέρχονται με φόβο Θεού· να ζεις με πίστη και να διακατέχεσαι από ανιδιοτελή αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο· έχοντας πάντοτε ολοτελή επιπόθηση στη θεία Ευχαριστία· και, όταν έλθει η ώρα και η στιγμή, να ελεηθείς να ακούσεις την ευκταία φωνή του Κυρίου μας: “ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου”.

Είσελθε, λοιπόν, και τώρα στην τελειότερη πρόγευση της χαράς του Κυρίου μας, εντός του ιερού Θυσιαστηρίου. Πάντα άξιος του Θεού.

Πριν την Απόλυση, επήνεσα και πάλι την φιλοτιμία και την υπακοή του νέου ιερομονάχου, την αεικίνητη φιλοπροσφορά και προσανάλωσή του, το φιλακόλουθο και ανεπίδεικτο του ήθους του.

Του ανέθεσα, τέλος, να μοιράσει το αντίδωρο και να δεχθεί τις ευχές των μετασχόντων.