Φωνή απ' το υποβολείο

Του Φώτη Μισόπουλου
......θα λέω μέσα μου θα ξανάρθει. Κι έπειτα; Δεν μπόρεσε, πήγε πολύ μακριά! [1]
ΣΆΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

1.
......με καθοδήγησαν και μου έδωσαν χρήματα Ήξερα ποιο σκοπό είχαν τα χρήματα, ήταν η βάση για να ξεκινήσω Πρέπει να πω πως έβαλα τα δυνατά μου ώστε να μη μιλήσω για μένα Σε μια στιγμή όμως θα περιγράψω τα πάντα, τον ουρανό,- θα δείτε Λοιπόν, ορίστε, μ' αφήνουν- είναι βιαστικοί Μ' εγκαταλείπουν Μοιάζουν το ύφος του ανθρώπου που γυρίζει άσκοπα, τόχω κιόλας σημειώσει Τους πιστεύω Ενδιαφέρθηκα για λίγα πράγματα: Σ' ένα χωράφι κάνοντας όπως κάνει ο άνεμος, οι βασιλείες των ονείρων, δηλαδή Έτσι θα στέκουν οι υποσχέσεις από δω κι εμπρός Ψηλαφώντας απόμακρα stop Quos ego Persefonae[2], θα πρόσφερα αφιλοκερδώς Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει όταν βγήκαν απ' το θέατρο: Η ΟΦΗΛΙΑ: .......''...Νυκτανθίδα, τόσο ιερή, όσο το φως, που την ιερότητά του σέβεται και την φοβάται''[3]/ ΑΜΛΕΤ: ......η ρουτίνα. Δεν ξέρεις τι συμβαίνει. [παύση]. Απόψε τη νύχτα κοίταξα μέσα στα σωθικά μου: ΑΝΎΠΑΡΧΤΟΣ/ ΦΩΝΗ ΑΠ' ΤΟ ΔΡΌΜΟ: ......μήπως αρχίζουμε... ν' αποκτούμε κάποιο νόημα;/ Αργότερα προσπάθησα ν' ανταλλάξω το μαύρο μελόν, αυτό, με μια τραγιάσκα ή μια ρεπούμπλικα, που θα μου έκρυβε το πρόσωπο Έμεινα όμως στην προσπάθεια Στην αρχή το εν λόγω καπέλο έπεφτε πολύ μικρό, με τον καιρό όμως με συνήθισε Έλεγα μέσα μου , ότι ήταν καλύτερα να μην το σκέφτομαι πια, πως δεν είχα άλλο να κάνω παρά να βρω τον Μ. Διέθετα τη διεύθυνσή του, όπως κι αυτός τη δική μου Μα πριν ξανακοιμηθώ θυμήθηκα για λίγο πως ο χρόνος αυτός δεν ήταν ολότελα καινούριος Έτσι τελειώνει ο Κόσμος Κάπου εκεί τελειώνει ο Κόσμος- όχι συνήθως με βροντές, μα μ' ένα λυγμό Στις πέντε την αυγή: Προσπαθώντας να πλάσουμε κάποιον paradiso terrestre Πολεμώντας τον Κόσμο Ο ΆΜΛΕΤ ένοιωθε ήδη κουρασμένος, καταρρέοντας στην ιδέα να φιλοξενήσει το θείο του ή τον Πολώνιο Ήταν πολύ σημαντικό γι' αυτόν να μιλήσει σήμερα στην ΟΦΗΛΙΑ. ''Βάσανο και τυραννία της ταλαίπωρης μέλισσας, που ξελογιάζεται και φτάνει σε άπρεπες παραφορές''[4] Συγκεχυμένες ομιλίες [παύση]

2.
............πίστευα ότι o κύριος W...... είχε κατασχέσει όλα μου τα υπάρχοντα Δεν τα χρειαζόμουν πια τα γυαλιά, τα φορούσα απλώς για να μετριάζω το δυνατό φως του ήλιου Δεν χρειαζόταν ούτε καν να τα αναφέρω Το κουρέλι με παίδεψε πολύ Τελικά το έκοψα από τη φόδρα του παλτού μου,- όχι, δεν είχα πλέον παλτό... Aπ' το σακάκι μου τότε Έπρεπε να ήταν άνοιξη, ολωσδιόλου ίσαμε κει, που χανόταν η ματιά μου Γιατί καθώς το μάτι ήταν συνηθισμένο στην αμφιβολία, νόμισα πως είδα να προβάλουν στον ορίζοντα περιγράμματα και σκιές κάποιας πολιτείας φανταστικής- ίσως της δικής μου, όσο καλά και να την ένοιωθα Μα το μυαλό μου στο τέλος τ' αγκάλιασε όλα- ανάμεσα σ' έναν Ιούνιο κι έναν άλλο Σεπτέμβρη- αυτό το σχήμα, αυτό το πρόσωπο, αυτή τη ζωή με το ανείπωτο, τα καράβια και τις μποτίλιες στο πέλαγος,- τα χωρισμένα χείλια Error of chaos......and from hands flowethy mercy[5] ..... και πάλι η ΟΦΗΛΊΑ: ......πολύ σύντομα θα χρειαστείς τη βοήθεια μου, - η υπόθεσή σου είναι πολύ πιο σοβαρή από εκείνες της μάνας σου, το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς να βοηθήσω ΑΜΛΕΤ: .....ο Θεός να σ' ευλογεί και χωρίς καθόλου σοβαρό λόγο.....[είδε πράγματι τους κόπους του να στέφονται μ' επιτυχία, τα κολονάκια μπήκαν τρίζοντας στις θέσεις τους, εκτός απ' το τελευταίο που δεν άντεξε την πίεση, έσπασε, και το λεπτοδουλεμένο γύρο του άνοιξε στα δύο]: ....Σάπιο ξύλο! [παύση] ΟΦΗΛΙΑ: ......ΘΑ ΕΊΜΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΆΝΘΕΜΟ, ΘΑ ΕΊΜΑΙ Η ΚΛΥΤΊΑ, ΠΟΥ ΌΛΟ ΚΑΙ ΖΥΓΙΆΖΕΤΑΙ ΜΕ ΉΛΙΟ ΚΑΙΝΟΎΡΙΟ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ[6] .....κοίτα τον Ωκεανό! [Ο ΑΜΛΕΤ παίρνει τη μικρή σκάλα, τη στήνει κάτω απ' το αριστερό παράθυρο, ανεβαίνει, βλέπει με το κιάλι προς τα έξω, για πολλή ώρα,- τινάζεται, κατεβάζει το κιάλι, το εξετάζει, κοιτάζει ξανά προς τα έξω] ΑΜΛΕΤ: .....ΤΈΤΟΙΟ ΠΡΑΜΑ ΔΕΝ ΈΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ!/ ΟΦΗΛΙΑ: [ανήσυχη] ......τί είναι; Πανί; Ψάρι; Καπνός; Στάχτη; Βρέχει; [παύση]
ΑΜΛΕΤ: .....δέχομαι πως υποφέρουν, όσο γίνεται να υποφέρουν τέτοια πλάσματα Σημαίνει όμως αυτό πως τα δεινά μας είναι ισότιμα; [παύση]

3.
.......το αποτέλεσμα ήταν ένα κουρέλι μάλλον γκρίζο παρά μαύρο, για να μην πω μάλλον πιτσιλωτό, αλλά όφειλα να αρκεστώ σ' αυτό Έως το απόγεμα είχα το πρόσωπό μου στραμμένο στο νότο, μετά το έστρεφα προς τη δύση μέχρι να νυχτώσει Το κύπελλο με ταλαιπώρησε πολύ Δεν μπορούσα να χρησιμοποιώ το καπέλο, λόγω του κρανίου μου Τελικά βρήκα ένα μεγαλύτερο τενεκεδάκι, ένα μεγάλο τενεκεδένιο κουτί και το εναπόθεσα αντικριστά μου στο πεζοδρόμιο, μπροστά στα πόδια μου Επειδή οι ψεύτικοι όροι δεν οδηγούν μοιραία να φτιάξεις μια ψεύτικη υπόθεση, κι όχι μονάχα αυτό, μα θα είχα δώσει στον άνθρωπο απέναντί μου, απ' την αρχή κιόλας, όψη μυθικού τέρατος, έβγαλα, λοιπόν, το σακάκι και τα παπούτσια, μετά το παντελόνι και γλίστρησα κάτω απ' τις κουβέρτες, με την επισημότητα του υποδειγματικού άστεγου, ξέροντας πολύ καλά τί έκανα Μικροί και σπάνιου στεναγμοί αναδινόντουσαν, - πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας......Ανύπαρχτοι μέσα στην καστανή καταχνιά του χειμωνιάτικου πλήθους, κάρφωνε ο καθένας στη σκιά του τα μάτια, hypocrite lecteur, mon semlable[7] Ένα ελάχιστο φως επαναφέρει στη μνήμη το θάμβος που ξεπέρασες άθελα ή και ηθελημένα, συγκρούοντας όνειρα ή κομματιάζοντας il paradiso terrestre, με σπουδή. Νύχτα. Η ίδια πάντοτε νύχτα. Δικαιοσύνη./ ΑΜΛΕΤ: ......βρίσκομαι εδώ, γιατί η φίλη μου μ' εξουσιοδότησε να μιλήσω μαζί σας Ήθελε να έρθει προσωπικώς, αλλά αδιαθέτησε, βλέπετε....../ ΦΩΝΗ ΑΠ' ΤΟ ΥΠΟΒΟΛΕΊΟ: ......τι έχετε να μου πείτε τέλος πάντων; Απ' ο,τι κατάλαβα απέρριψε την παράκλησή μου για μια ιδιαίτερη συνάντηση μαζί της / ΑΜΛΕΤ : ......έτσι είναι Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι Η διατύπωσή σας είναι υπερβολικά αυστηρή ΦΩΝΗ ΑΠ' ΤΟ ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ: .......κατά κανόνα, βέβαια, προτάσεις συνάντησης ή γίνονται δεκτές ή απορρίπτονται Μπορεί όμως και να θεωρηθούν τελείως άσκοπες Σαν να ψάχνει κανείς σημάδι ζωής του κατηγορουμένου Δεν θα έχαναν την ευκαιρία να τον ταπεινώνουν με κάθε τρόπο.

ΑΥΛΑΙΑ

τα πρόσωπα

ΟΦΗΛΙΑ
ΑΜΛΕΤ
ΦΩΝΗ ΑΠ' ΤΟ ΔΡΟΜΟ
άλλες ΦΩΝΕΣ
ΦΩΝΗ ΑΠ' ΤΟ ΥΠΟΒΟΛΕΊΟ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΎ, μτφρ. Κωστής Σκαλιόρας. Ύψιλον 2000
[2] που εγώ στην Περσεφόνη
[3] Edgar Allan Poe, Τρία Ποιήματα, μτφρ. Τάκης Παπατσώνης, ΣΥΝΕΧΕΙΑ 1990
[4] ο.π.
[5] Ezra Pound, Cantos CX-CXX/canto CXIII/ Τα τελευταία Κάντος, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, ΝΕΦΕΛΗ 1991
[6] E.A. Poe, ο.π.
[7] ........-mon semblable,- mon frère [στίχος του Baudelaire]

https://www.rusmoose.com/wp-content/uploads/2016/02/russian-drama-theatre.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU