Ο άνθρωπος που αγαπούσε τις λέξεις

Του Κώστα Μπούζα
Ονομαζόταν Απόλλων και πράγματι απείχε των πολλών. Με άλλα λόγια ξεχώριζε. Ως γνήσιος επιστήμων, επειδή επίστατο, δηλαδή γνώριζε καλά, αναζήτησε σε όλη τη ζωή του την αλήθεια ή θεία άλη, που σημαίνει θεία περιπλάνηση. Αφιέρωνε όλο του το χρόνο στην έρευνα, επειδή σύνθημα, μέσα του βαθειά, ήταν να αγαπάς το καλό. Εράν το ευ λοιπόν. 

Μεγάλο όπλο του η νόησις ή με άλλα λόγια η έσις, δηλαδή η ορμή προς το νέο. Παράλληλα όμως ένοιωθε δίπλα του πάντα βοηθό ανεκτίμητο τον Θεό, που ονομάζεται έτσι γιατί τα πάντα θέτει σε μια τάξη.

Είχε και οικογένεια. Μια σύζυγο που άξιζε απόλυτα τον τίτλο της, αφού μαζί σήκωναν τον ζυγό της βιοτής. Την λέγαν Ουρανία και λες και ήθελε να αποδείξει πόσο σωστή ήταν η επιλογή να την πουν έτσι, συνήθιζε πάντα να ορά, δηλαδή να κοιτά, προς τα άνω. Είχαν και δύο παιδιά. 

Τον Άρη που περήφανα έφερε το όνομά του, αφού αυτό παρέπεμπε απ’ ευθείας στο άρρεν και την Άρτεμη, επίσης όνομα ζηλευτό, αφού δηλώνει ακεραιότητα, ή αρτεμές όπως αλλιώς την ονόμαζαν τους αρχαίους τους χρόνους.

Δεν έγινε ποτέ του δούλος στο χρήμα, αφού αυτό υπάρχει για να το χρησιμοποιούμε. Όχι να μας καταδυναστεύει. Την φύση λάτρευε. Την Γη ή Γαία, την γεννήτρα. Τον αέρα που αεί ρει, ή με άλλα λόγια πάντοτε ρέει. Τον Ήλιο που αλίζει, δηλαδή συναθροίζει τους ανθρώπους. Την σελήνη που έχει πάντα σέλας νέο, που σημαίνει νέα λάμψη. Τα άστρα που αστράφτουν.

Εκείνο όμως που κυριολεκτικά τον συνέπαιρνε ήταν η γλώσσα. Είχε πάψει πια γι’ αυτόν να ‘ναι απλά η επιστήμη του. Είχε γίνει ο έρως του, που όπως και ο ίδιος είχε πει, σωστότερα θα ονομαζόταν έσρος, γιατί εισρέει με ορμή στους ανθρώπους. Και είχαν γίνει παιχνίδι γι’ αυτόν οι λέξεις αγαπημένο και απαραίτητο, αφού η ίδια η λέξη δημιουργεί έλξη. Τις ρίζες απ’ όπου προέρχονται ανακάλυπτε, μετέθετε τα γράμματά τους, τις ανέλυε στα συνθετικά τους. Μέχρι και την αριθμολογική τους αξία έβγαζε, παίρνοντας τα γράμματα σαν αριθμούς, όπως οι αρχαίοι Έλληνες παλιά.

Να, έξαφνα ένα πρωί γύρισε στον χαλκοματά της γειτονιάς και του είπε ότι, το δίχως άλλο, είναι πολύ σημαντικά τα εργαλεία του, αφού μ’ αυτά παράγει λεία έργα. Κι ύστερα τον βοηθούν να μην κινδυνέψει ποτέ από πενία, που πείνα φέρνει. Σ’ έναν πάλι Αρχαιολόγο, κάποτε του ανέλυε ότι με την Ήρα υποδηλώνεται ο αήρ. Δεν ήταν λίγες κι οι φορές που τις κοπέλες της γειτονιάς έκανε να κοκκινίζουν, όταν τους θύμιζε ότι το φύλο τους είναι θήλυ, διότι ξεχωρίζει απ’ τις θηλές, με την βοήθεια των οποίων ένα παιδί θάλλει, δηλαδή μεγαλώνει.

Ο καλύτερος φίλος του ήταν μαθηματικός και ονομαζόταν Αγαμέμνων, που σημαίνει αγαστός κατά την επιμονή, πράγμα απαραίτητο βέβαια για την επιστήμη του. Εμβρόντητο κάποτε τον άφησε ο Απόλλων, όταν με την βοήθεια της γλώσσας την τιμή του γνωστού αριθμού π απέδειξε. Έγραψε μπρος στα έκπληκτα μάτια του: μήκος περιφέρειας κύκλου. Έπειτα, αφού σχημάτισε το σύμβολο της διαίρεσης, απ’ την άλλη μεριά έγραψε: διάμετρος. Έπειτα, αφού πήρε τα γράμματα σαν αριθμούς, έκανε τις πράξεις: (338 + 1016 + 940): 730 = 2294 : 730 = 3,14.

Έτσι περνούσαν λοιπόν τα χρόνια του Απόλλωνα. Μέσα στις λέξεις, τις αγαπημένες του. Και όταν γέρασε διόλου δεν τον ένοιαξε, αφού όπως έλεγε το σώμα είναι σήμα, δηλαδή τάφος της ψυχής αλλά και εκδήλωση της. Διότι η ψυχή λέγεται έτσι, επειδή φύσιν οχεί, δηλαδή μεταφέρει και φύσιν έχει. Και όταν έφτασε η ώρα να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, ακόμα και τότε δεν έχασε την ευκαιρία για ένα τελευταίο παιχνίδι. Ήταν η τελευταία επιθυμία του. Πάνω στου μνήματός του την πλάκα υπήρχαν γραμμένες δύο σειρές. Και στην επάνω η λέξη ήταν: θάνατος. Και στην κάτω: θ’ αναστώ. Η μόνη διαφορά, αυτή της ορθογραφίας, όπως ο γιος του μας εξήγησε, είχε να κάνει με το ότι το γράμμα Ω το άπειρο δηλώνει...