Ολιγαρχίες κοινοβουλευτικές

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Η λέξη δημοκρατία ειδικά την προεκλογική περίοδο χρησιμοποιείται σε υπερβολική δόση. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο για έλλειψη δημοκρατίας, αλλά στην ουσία όλοι κάνουν αυτό που θέλουν προσαρμόζοντας τη δημοκρατία στα καλά και συμφέροντα.

Η αστική δημοκρατία και οι αυταπάτες της τέλειωσαν προ πολλού. Χωρίς προσχήματα, έχουμε περάσει στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία, που διεκπεραιώνει, ίσως πιο αποτελεσματικά απ’ τους χακί ένστολους, όλα τα επίδικα μιας δικτατορίας. Η καταστολή ποτέ δεν ήταν τόσο γενικευμένη, φονική και ατιμώρητη.

Καταγγέλονται σωρηδόν εγκλήματα και σκεπάζονται με το ελαφρύ χώμα της σαρωτικά εναλλασσόμενης πληροφορίας. Το ότι δεν υπάρχουν η φάλαγγα και τα ηλεκτροσόκ, είναι σαν την απουσία της Προκρούστειας κλίνης. Εκμοντερνισμός. 

Η αστυνομία δεν μπουκάρει ένα Φλεβάρη στη Νομική και τα τανκς δεν χρειάζεται να λιανίσουν ένα Νοέμβρη την πύλη του Πολυτεχνείου. Κατοικοεδρεύουν στα πανεπιστημιακά περιστύλια και τα αμφιθέατρα καθημερινά. 

Η «ιδεολογική αναμόρφωση» δε χρειάζεται τα ξερονήσια. Διεκπεραιώνεται κατ’ οίκον, μέσω οθόνης, με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και χωρίς να διεγείρει δημοκρατικά αντανακλαστικά και συσπειρώσεις. 

Οι εκποιήσεις του δημόσιου πλούτου γίνονται με τη σφραγίδα της εκλογικής ανάθεσης τόσο σαρωτικά, που δεν έχει μείνει λιμάνι, αεροδρόμιο, δρόμος ή βουνοκορφή απούλητα. Το ΤΑΙΠΕΔ είναι ο μεσάζοντας με τους εμπόρους των εθνών, όπως ο Μπαλόπουλος με τα σάπια κρέατα της Αργεντινής. 

Η διαφθορά είναι διάχυτη σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν ο υπερλομπίστας απατεώνας, Τζακ Αμπράμοφ δηλώνει πως κάθε μέλος του αμερικάνικου κογκρέσου έχει την τιμή του, κανένας πολίτης δεν σοκάρεται και κανένας πολιτικός δεν τον εγκαλεί. 

Οι νομοθετικές πράξεις καθορίζονται από ισχυρά εταιρικά λόμπι που γράφουν τους νόμους και τους διοχετεύουν για έγκριση στα κοινοβούλια. Ο χαφιές της γειτονιάς, με καμπαρντίνα και μαύρο γυαλί, μοιάζει με γραφική φιγούρα μπροστά στα εκατομμύρια κάμερες της technοctronic γενικευμένης παρακολούθησης. 

Το «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», της χουντικής έμπνευσης λαϊκής εκτόνωσης, αντικαταστάθηκε από τις πλατφόρμες του Ζούκεμπεργκ όπου, όπως καλή ώρα τώρα, συναντιόμαστε σε μεγάλες συνεδρίες ανώδυνων, ανακουφιστικών εξομολογήσεων, σαν τη Φωλιά του Κούκου. 

Οι κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες μετατρέπονται σε εκτελεστικές χούντες εκλεγμένων και μη εκλεγμένων κομισάριων, που διαχειρίζονται τα ζητήματα της επιβίωσης του μεγάλου πλήθους των ανθρώπων, με όρους εξαθλίωσης και μάλιστα ενοχοποίησής τους. 

Στην προηγούμενη φάση των οικονομικών κρίσεων, τα μνημόνια και τα προγράμματα λιτότητας ήταν τα τανκς βαρέως τύπου, με τα οποία καθυποτάχτηκαν λαοί και ρημάχτηκαν εθνικές οικονομίες. 

Οι πάνω από 5000 αυτοκτονημένοι εδώ, στη διάρκεια του οικονομικού εξανδραποδισμού, ξεπέρασαν τους νεκρούς από δολοφονίες και βασανιστήρια της πούρας Χούντας. Κανένας αχυράνθρωπος δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος και κανέναν δεν εγκάλεσε η δοτή δικαιοσύνη. 

Στην φάση της πανδημικής τρομοκρατίας, έγιναν κουρέλι οι συνταγματικές ελευθερίες που κόστισαν αίμα, εκτοξεύτηκε η φοβική ψυχολογία, και οι άνθρωποι παντού εθιζόμαστε σε μια ζωή αποστείρωσης, απομόνωσης και ευπειθούς εκχώρησης δικαιωμάτων. 

Το να λέει κανείς στους νέους ανθρώπους που η ζωή και τα όνειρά τους σακατεύτηκαν πως είναι ανιστόρητη η σύγκριση του σήμερα με τη Χούντα, όπως ειπωθηκε είναι τουλάχιστον προκλητικό. Και περνάμε στην μετά πανδημίας εποχή, με την οικονομία να μην έχει ακόμα ξεκολλήσει από τη λάσπη,την ακρίβεια στα βασικά είδη που με πρόσχημα τον πόλεμο αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, και εξαφανίζει μισθούς, μεγαλώνοντας έτσι την εξάρτηση από τα κάθε είδους επιδόματα.

Στο δρόμο προς τις εκλογές δεν θα έπρεπε να υπάρχουν διλήμματα που υποσυνείδητα χειραγωγούν τη συλλογική πολιτική βούληση με μοχλό την ανασφάλεια το φόβο και δόλωμα το προσωπικό ώφελος. Μετά από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ξεγυμνώθηκε όλη η παθογένεια του Δημοσίου.

Όλα όσα υπήρχαν και θα υπάρχουν αν εξακολουθήσουμε να κάνουμε πως όλα αυτά συμβαίνουν σ άλλη χώρα.