Περάσαμε από το 2022 στο 2023. Και συνευχόμεθα, η διαδρομή μας στη νέα χρονιά να μην πολλαπλασιάσει την απελπισία και την κατάθλιψη. Προσευχόμαστε λειτουργικά και προσβλέπουμε στο Θεό μ᾽ εκείνο το χιλιοειπωμένο μελώδημα: “η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το άγιο” και το συνακόλουθο “την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού· φύλαξόν με υπό την σκέπην σου”. Όσο πιο πολύ το τραγουδά η ψυχή μας και το μελοποιεί σε ήχους εγκάρδιους, έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτει (βιώνει) τη στοργή του Θεού. Και την μεταγγίζει γύρω της.
Με μια τέτοιαν αίσθηση συμμετέχω και επιδοτώ, συγχαίρω και επαινώ, αποθαυμάζω και εγκωμιάζω τη συναντίληψη ανθρωπιάς και φιλανθρωπίας, με εκδηλώσεις και εκκλήσεις και γιορταστικά μηνύματα αυτών των ημερών, υπέρ εκείνων που καρπώνονται το πιο δυστυχισμένο μερίδιο στην τοπική και την παγκόσμια συνεπιβίωσή μας.
Και διαμαρτύρομαι για την αναισθησία ανθρωπιάς όσων μεταβολίζουν την οικονομική επικαιρότητα, ώστε να παράγει όλο και περισσότερα θύματα συλλογικής και ατομικής ταλαιπωρίας. Οι ευρωπαικοί, αλλά και οι διεθνείς συλλογικοί φορείς θα πρέπει να αναλογίζονται επιτέλους ότι οι φιλανθρωπότεροι αυτοί είναι οι μόνοι ανθρωπινότεροι, οι αλληλέγγυοι της ανθρωπινότητας των ταλαιπωρημένων.
Όμως το ξεύρω και το ομολογώ, το διαλαλώ πως όλα αυτά είναι η ανακάλυψη της δομικής μας επιφάνειας. Όλα αυτά κατά βάθος είναι μια έναγχος υποσυνείδητη προσπάθεια να βρούμε και να ξαναβρούμε τι και πως είμαστε και γιατί είμαστε.
Και εδώ ακριβώς έρχονται να μας αποκριθούν οι εορτασμοί αυτών των ημερών.
Στο διεθνές άπελπι σκηνικό και για τα ανθρώπινα και για τα οικολογικά δεδομένα και για τις απευκταίες μετακινήσεις εντάσεων, παρά ταύτα ―για μας που πιστεύουμε στο ζώντα Τριαδικό Θεό της αποκαλύψεως― η αθάνατη γιορτή των διπλών Θεοφανείων (Χριστούγεννα-Φώτα) ξεκίνησε προ ολίγου για να μη σταματήσει! Για να φτάσει στο διαρκές Πάσχα ή μάλλον να μας οδηγήσει κι εμάς τους τωρινούς στο Πάσχα της θεοκοινωνίας των χριστοφόρων.
Ο εορτασμός βεβαίως αυτός βιώνεται από τους πιστεύοντες, μέσα στα πλαίσια της διεθνούς και της διατοπικής επικαιρότητας, εκτεθειμένος στις “κρίσεις πανικού” της ιστορίας. Η ψυχολογία μας δεν παύει να κομίζει το άγχος και τους ψυχαναγκασμούς τόσων απορροών ελπίδας, τις οποίες προσπαθεί να αντιπαλαίσει ο παγκόσμιος πληθυσμός ρυθμιστικά είτε φαντασιακά με χίλιες δυό εκδοχές ιδεοληψίας.
Όμως, πρέπει να το εξομολογηθούμε στο συνανθρώπινο περιβάλλον μας, όχι τόσο με τα λόγια, όσο με την έκφραση της καρδιάς μας. Ο δικός μας εορτασμός δεν απομειώνεται με τις “Βιβλικές” καταστροφές σε κλιματικά δεδομένα, με τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, με τις εντεταλμένες διεθνείς εντάσεις, με τους πολέμους και τις σφαγές, με την δομική και την ατομική επιλογή της (δια)φθοράς, με όλον αυτόν τον έκτυπο “πολιτισμό της πτώσεως”, όπως θα τον αποτιμούσε με τη διάκρισή του ο σύγχρονός μας Πατερικός θεολόγος άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.
Ναί· δεν απομειώνεται η αθάνατη εορτή της συγκατάβασης και ανάμειξης του Θεού με μας στο πρόσωπο του Υιού Του και Θεού μας. Παρόλο που εμείς οι άνθρωποι περιπαίζουμε το Θεό, Εκείνος δεν παίζει με μας τους ανθρώπους. Δεν γίνεται να αρνηθεί τον Εαυτό Του, όντας αγάπη. Τα Θεοφάνεια των Χριστουγέννων-Φώτων μας τα έδωσε μια για πάντα, ώστε να παραμείνουν Θεοφάνεια της Εκκλησίας, Θεοφάνεια υπέρ όλου του κόσμου, ολότελα δικά μας!
«Ήταν πλούσιος κι έγινε για χάρη μας φτωχός, για να μπορέσουμε εμείς να πλουτίσουμε με τη φτώχεια Του» (πρβλ. Β΄ Κορ. 8, 9)! «Ο Θεός ο ίδιος κατέβηκε στο ρόλο “του ανθρώπινου δώρου του Θεού” προς τα πλάσματά Του. Έγινε άνθρωπος που δωρίζεται με τρόπο τέλειο στους ομοίους Του ανθρώπους. Ο Θεός ο ίδιος πήρε μορφή δώρου, αφού έγινε άνθρωπος και δωρίστηκε στους ανθρώπους με την άπειρη αγάπη Του, πλησιάζοντάς μας έτσι στον ύψιστο βαθμό» (π. Δημήτριος Στανιλοάε).
Αυτό το δώρο το μοιράζομαι κι εγώ μαζί σας ―το αποζητώ να το μοιρασθήτε κι εσείς μαζί μου― με τις ολοκάρδιες ευχαριστίες μου προκαταβολικά και τις ευχές μου να το χαίρεστε παντοτινά, να το χαιρόμαστε όλοι και να ρυθμίσουμε ανάλογα την νέα χρονιά με την αισιόδοξη ελπίδα της πίστης και της αγάπης που ο Θεός εμπνέει. Με εργαλεία την απλότητα και τη φιλοτιμία της ανθρωπιάς, την καθαρότητα της καρδιάς, τη φωτεινότητα του νού, τη χριστοφόρο πλήρωση της ψυχής, αθλήματα εγχριστώσεως, φανερώματα της συμπαραμονής του Χριστού μεθ᾽ ημών στις διαδρομές της ζωής μας και της κοινωνικής μας παρουσίας.
Και μάλιστα όλα αυτά τα εγχριστωμένα στον εκκλησιασμό βιώματα ίσως πρέπει να τα μεταδώσουμε πιο έντονα από πριν. Να μην αφήσουμε την κληρονομημένη συλλογική γονιδίωση τόσων παλαιότερων παγκόσμιων και νεότερων τοπικών τραγωδιών να καρκινογονεί στην κτίση του Θεού, που την αναδέχθηκε και ξανάκανε “νέαν κτίσιν” διά της δικής Του σαρκώσεως, διά της δικής Του αμέτρητης ταπεινώσεως-κενώσεως-συγκαταβάσεως. Καλούμεθα να ισορροπήσουμε τον κόσμο μας με την αισιοδοξία της λειτουργημένης πίστης του Χριστού. Και έτσι να δώσουμε τη φιλάνθρωπη απόκριση της Χριστολογίας γιατρικό στον κόσμο μας από κάθε ιο μεταβολιζόμενης αλαζονείας, αποθεραπεία υγίωσης πνευματικής και αλάλητης ενθέου χαρμοσύνης.
Πως θα το πετύχουμε;
Μα, ο κερδισμένος δεν γίνεται να κρύψει τη χαρά και τον ενθουσιασμό του.
Κι εμείς είμαστε (δυνάμει) οι κερδισμένοι της ιστορίας. Είμαστε εκείνοι που αποκληθήκαμε “κληρονόμοι του Θεού”, ακόμη και μέσα από θλίψεις οριακές. Όμως σαν συλλογικό σώμα, σαν “Εκκλησία Θεού ζώντος” ξεπερνούμε τα στεγανά μας όρια από το δρόμο που έγινε και είναι για μας ο ενανθρωπισμένος Θεός.
Το μοναδικό εμπόδιο είναι οι αναστολές του εγωισμού, αυτές που αναβάλουν τη συνάντηση της θέλησης και της γνώμης μας με το Χριστό.
«Συναντώ τον Χριστό σημαίνει Τον αποδέχομαι· σκύβω πάνω στα στοιχεία που μας δίνει το Ευαγγέλιο: μας μεταφέρει τη μαρτυρία των Αποστόλων διά της ζωής και των λόγων τους. Πέρα από την προφανή λογική, είναι απαραίτητη και η πίστη, επειδή ο άνθρωπος μπορεί να πεισμώσει, αποφασισμένος να κρατήσει τις προκαταλήψεις του, τις αντιλήψεις που έχει σχηματίσει. Δεν θέλει να βγεί από αυτές, διότι είναι πάντα συνυφασμένες με κάποιο συμφέρον, με κάποιον έγωισμό, με ορισμένες συνήθειες: πρέπει να αφεθεί, να ανοιχτεί, και αυτό το άνογμα είναι η πίστη· και πάλι εδώ είναι απαραίτητη η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος πάνω στον άνθρωπο…
»Όλα αυτά δεν μπορούν να προέλθουν από μένα, γιατί υπερβαίνουν αυτά που μπορώ να κάνω με τις δυνάμεις μου. Πολλές φορές ομολογείται η ευεργετική επίδραση που έχουν οι άγιοι, οι προχωρημένοι πνευματικά άνθρωποι πάνω στους συνανθρώπους τους, από μόνο το γεγονός της αγάπης τους, της δύναμης που εκπέμπει η όψη τους, το πρόσωπό τους που ακτινοβολεί αγάπη, η όλη τους συμπεριφορά, αυτό το “κάτι” που υπερβαίνει τις φυσικές δυνάμεις, αλλά το αναδίδει η παρουσία τους. Και λέμε ότι εδώ ακτινοβολεί ο Χριστός που με αγαπά και με φέρνει σε επικοινωνία με το Πνεύμα Του» (π. Μάρκου-Αντωνίου Κόστα Ντε Μποργκάρ, Πρόσωπο και Σταυρός (συζητήσεις με τον π. Δημήτριο Στανιλοάε, εκδ. “Εν πλω”, 2014, σ. 119, 121).
Και για το 2023 υπάρχει η ελπίδα. Δεν είναι η κτίση (όπως εμείς ιδιοτελώς την μεταβολίζουμε), αλλά ο Κτίστης που ήρθε στα μέτρα μας, για να ρθούμε στα μέτρα της δικής Του συγκατάβασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.