Αποκριά... πάμε Καστανιές Κιλκίς

Γράφει η Μόνικα Σωτηριάδου
Τελευταία Κυριακή της αποκριάς. Το χωριό Καστανιές του νομού Κιλκίς που έχει αφήσει τις ωραιότερες αναμνήσεις σε όλο τον νομό σώπασε και δεν πετάει πλέον τα πολύχρωμα κομφετί σκορπώντας απλόχερα την γνήσια διασκέδαση όπως συνηθίζεται στις λαογραφικές παραδόσεις του τόπου μας.

Με αυτές τις σκέψεις οι Καστανιές γίνονται ο επόμενος προορισμός και ταξιδεύω για το όμορφο αυτό χωριό έχοντας στο μυαλό πόσο άνετα θα βρω να παρκάρω σε σχέση με την ημέρα που γινόταν το καρναβάλι.

Το ψιλόβροχο δίνει ένα μελαγχολικό τόνο σε αυτό που θα περιγράψω και ίσως όχι τυχαία.

Ένα μικρό εκκλησάκι στην είσοδο του χωριού, μια όμορφη και μεγάλη πλατεία στην συνέχεια, οι πρώτες όμορφες εικόνες στα μάτια μου.

Όπως η Κυριακή στα Ελληνικά χωριά έχει το δικό της χρώμα έτσι και εδώ.

Ακούγεται η καμπάνα και μερικά ηλικιωμένα άτομα κάτω από τις ομπρέλες δεν χρειάζεται αμφιβολία πηγαίνουν στην Εκκλησία.

Στο καφενείο του χωριού μοιράζομαι την πρώτη φιλόξενη καλημέρα.

Οι πρώτες πληροφορίες πολλές.

Νιώθω άνετα και ψάχνω ότι μου υπέδειξαν οι κάτοικοι.

Η πλατεία έχει την ιστορία της όπως το μαρτυρούν τα στολίδια της με αποκορύφωμα το Ηρώον.

Το ψιλόβροχο δυναμώνει και έτσι όπως βρίσκομαι στους ερήμους δρόμους του χωριού νιώθω παράξενα με άλλες εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου.

Ένα μικρό παντοπωλείο στην γωνία του κεντρικού δρόμου τραβά την προσοχή μου.

Χωρίς να προλάβω να πω δεύτερη κουβέντα μιλάω με την Καλλιόπη σαν να την γνωρίζω χρόνια.

Ένα όμορφο μαγαζάκι γεμάτο και στολισμένο με Ελληνικά προϊόντα γράφει την οικογενειακή ιστορία της οικογένειας από το 1930.

Συνεχίζεται η βόλτα και δεν είναι δύσκολο να βρω την εκκλησία την στιγμή που ακούω την καμπάνα.

Με έκπληξη όπως πλησιάζω το Ναό, και δεν χρειάστηκε να ψάξω βρίσκομαι στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου.

Δυστυχώς και εδώ ένα μνημείο πολιτισμού που μέσα από την "αγκαλιά" του πέρασαν πολλές γενιές, όπως και στα περισσότερα χωριά η εικόνα του δεν είναι ωραία.

Είναι κρίμα για ανθρώπους που επιστρέφουν στα χωριά αλλά και αυτούς μένουν σε αυτά να βλέπουν τα σχολεία μέσα στην θλιβερή εγκατάλειψη που μέσα σε αυτά έζησαν τα ομορφότερα παιδικά τους χρόνια.

Πλησιάζω στην εκκλησία ανάβω κεράκι. Κατανυκτικά οι κάτοικοι παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία.

Τέλος απλά και ταπεινά ο Ιερέας με δύο λόγια μιλάει για την συγχώρεση και εξηγεί στο ποίμνιο του την αξία της.

Τέλος συνομιλώ μαζί του και μου περιγράφει κάτι πολύ συγκινητικό.

Όταν έφτασαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο χωριό το 1922 δεν κουβάλησαν μαζί τους υλικά αγαθά, αλλά έβαλαν επάνω στα κάρα τα ιερά σκεύη από την εκκλησία του χωριού τους όπως και ότι άλλο χρειαζόταν για να χτίσουν εκκλησία στην νέα τους Πατρίδα.

Τα ιερά σκεύη χρονολογούνται από το 1904-1890.

Στην συνέχεια συναντώ την Αθανασία Ασημακίδου μέλος του πολιτιστικού συλλόγου.

Βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο κτίριο πολλαπλών χρήσεων ίσως και το μοναδικό πολιτιστικό κέντρο στο νομό Κιλκίς.

Μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων γραφεία και μια άψογη οργάνωση για δεδομένα χωριού.

Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήτανε το υπόγειο.

Εκεί με συγκίνηση βλέπω καμήλες αγελάδες μια φάλαινα, καρουζέλ, χιλιάδες κρεμασμένες στολές που τέτοια μέρα σαν αυτή την Κυριακή γινόταν ένα μεγάλο διαφορετικό πανηγύρι.

Γέμιζαν οι περούκες κομφετί.

Οι τσέπες τα μαλλιά οι τσάντες.

Γέλια μουσική χορός.

Όλα σώπασαν στις Καστανιές αλλά όχι για πολύ γιατί οι πρόσφυγες κουβάλησαν μέσα στην ψυχή τους και έθιμα της ευλογημένης πατρίδα μας.

Τα έθιμα αυτά μπορεί να έχουν αλλάξει τρόπο αλλά έχουν ρίζες Ελληνικές που απλώνονται πάντα εκεί που νομίζεις ότι χάθηκαν.

Το καρναβάλι στις Καστανιές μπορεί να σώπασε έρχονται όμως άλλες ιδέες από τα παιδιά του χωριού που στηρίζουν όλα μαζί την ποδοσφαιρική τους ομάδα.

Έτσι θα περιμένουμε και του χρόνου τα κομφετί να γεμίσουν πάλι ξένοιαστα τις καρδιές μας.

Να γεμίσουν και να ζωντανέψουν ξανά οι δρόμοι.

Στηρίξτε τα χωριά μας.

Τα παραδοσιακά ταβερνάκια που προσπαθούν να κρατηθούν, τα παντοπωλεία, τα σχολεία.

Μιλήστε στα παιδιά για τον τόπο μας.

Ευχαριστώ τον Πατέρα Κουντουρίδη Βασίλειο.

Την Ταμία του πολιτιστικού συλλόγου Αθανασία Ασημακίδου .

Την Καλλιόπη την κοπέλα που συνάντησα στο παντοπωλείο.

Την κυρία Κούλα Ταχτσόγλου για τον υπέροχο καφέ.

Και όλους τους φιλόξενους κατοίκους που συνομίλησα στις Καστανιές.