Στέφανος Παραστατίδης: Για τη Φώφη Γεννηματά

Γράφει ο Στέφανος Παραστατίδης
Θυμάμαι έντονα μια περιοδεία, παρέα με τη Φώφη Γεννηματά, πέρσι το καλοκαίρι στη Δράμα. Ζέστη πολλή· και μετά από μία ωραία συζήτηση με πολιτικούς μας φίλους σε ένα καταπράσινο πάρκο με νερά και δέντρα, πήγε να δώσει μία τηλεοπτική συνέντευξη.

Εγώ βρήκα την ευκαιρία να δραπετεύσω. Κάποτε, ο αλησμόνητος φίλος μου Τάσος Καρκαντζέλης με είχε φιλοξενήσει στη Δράμα κ με πήγε σε ένα μέρος δίπλα σε ποτάμι για φαγητό. Είχα κρατήσει το μέρος.

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη, μία κρύα μπύρα ήταν στο μυαλό μου. Οπότε, πήγα δίπλα στο ποτάμι, παρήγγειλα μία κρύα μπύρα κ μια σαλάτα να τσιμπάω. Μετά από λίγο την πήρα τηλέφωνο και της είπα ότι έχω βρει ωραίο μέρος κ κερνάω μπύρα. 

Γέλασε και, παρότι κουρασμένη, μου είπε ''πες να βάλουν μπύρες στην κατάψυξη -έρχομαι''.

Εκεί συζητήσαμε για το ΠΑΣΟΚ του '80. Μου περιέγραφε τα επιστημονικά δίκτυα και το πώς αυτά λειτούργησαν πολιτικά για την παράταξη. Ήμασταν σε ένα οργανωτικό τέλμα κ λόγω της πανδημίας και μου λέει ''γιατί δεν δοκιμάζουμε υγεία; Έχουμε να το κάνουμε από το '80 και με νοιάζει πολύ ο χώρος''.

Ξεκινήσαμε, εν μέσω πανδημίας και κάναμε τηλεδιασκέψεις με υγειονομικούς 

-κυρίως του Ε.Σ.Υ.- σε όλες τις περιφέρειες της χώρας. Κάθε εβδομάδα και από μία. Ξεκινούσαμε συνήθως κατά τις επτά. Η Φώφη είχε πάντα μια κουραστική μέρα, όμως καθόταν επί τρείς και παραπάνω ώρες και άκουγε όλους τους συμμετέχοντες -όλους.

Εγώ μέσα μου αγχωνόμουν διότι ήταν μία φορτική διαδικασία, όμως εκείνη ήταν ακούραστη. Τρεφόταν από τη διαδικασία. Δημιουργήσαμε ένα δίκτυο με περισσότερους από 1000 υγειονομικούς και αναδείξαμε με τον καλύτερο τρόπο όλα τα ζητήματα πανδημίας όπως και τις θέσεις μας για ένα νέο Ε.Σ.Υ.. Δεν ήταν τυχαία η υψηλού επιπέδου αντιπολίτευση στα ζητήματα πανδημίας -ήταν αποτέλεσμα δουλειάς από τη βάση.

Μία καταπληκτική θεσμική παρέα από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είδε το πρότζεκτ και μου ζήτησε να κάνουμε το ίδιο. Τους είπα ότι θα είναι πολύ δύσκολο καθότι επίπονο για την πρόεδρο κ το επιβαρυμένο πρόγραμμά της. Όταν όμως της το πρότεινα, είπε αμέσως ναι. Ξεκινήσαμε παράλληλα μία εθνική διαδικτυακή περιήγηση κ με τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Οι συζητήσεις ήταν καταπληκτικές, αφορούσαν στην παιδεία, το μέλλον της, το ρόλο της παιδείας ως μοχλό κοινωνικής κινητικότητας.

Όλα αυτά έγινα αθόρυβα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Με πραγματικό νοιάξιμο για τα ζητήματα παιδείας/υγείας (και εργασίας), με ένα μοντέλο αυθεντικής δημοκρατίας, με τον λόγο σε όλους ανεξαιρέτως, σε μία οριζόντια πολιτική αλλά και ανθρώπινη σχέση.

Κάποιες στιγμές που την έβλεπα κουρασμένη, της έστελνα ένα SMS ''λίγο ακόμη έμεινε'' και εκείνη κρυφογελούσε στην κάμερα. Είναι φοβερό το πώς συμμετείχε ακούραστα σε κάθε διαδικασία, το πώς άκουγε με ευγένεια και τον τελευταίο συμμετέχοντα, το πώς σημείωνε όσα της άρεσαν και το πώς αυτά τα έκανε πολιτική, στη βουλή και έξω από αυτή.

Αυτό, λοιπόν, που έκανε η Γεννηματά ήταν πολιτική. Χωρίς δήθεν, χωρίς υποκρισία, χωρίς επικοινωνιακά τρικ. Πολιτική bottom-up. Και είχε μέσα της αυτή η πολιτική μία *βαθιά ηθική*. Και τα γράφω τώρα αυτά, όχι μονάχα γιατί αξίζει να γίνουν γνωστά, αλλά και επειδή δείχνουν έναν άνθρωπο πραγματικό αγωνιστή, της πολιτικής και της ζωής.

Υπάρχουν μάχες που κερδίζονται και άλλες που χάνονται. Το ζούμε όλοι μας, γύρω μας, καθημερινά, με τους ανθρώπους μας ή τους εαυτούς μας.

Ζητούμενο οι μάχες αυτές να δίνονται με όρους αξιοπρέπειας και ήθους. Και με μία όμορφη γενναιότητα. Αυτό έκανε και αυτό θα κάνει η Φώφη Γεννηματά. Στοιχηματίζω τα ρέστα μου σε αυτό.