Λαοδικηνό Κιλκίς: Ένα ιδιαίτερο χωριό

Της Μόνικας Σωτηριάδου

Στο χωριό Λαοδικηνό που είχα την χαρά να βρεθώ δεν περίμενα να ανακαλύψω από την πρώτη στιγμή αυτό το ιδιαίτερα ξεχωριστό που ψάχνω κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα χωριό.

Ο λόγος είναι για να δώσω την ευκαιρία να προβληθεί το χωριό και η ομορφιά του όσο και τα κρυμμένα μυστικά που έχει τα οποία με θλίψη ανακαλύπτω ότι λίγοι έμειναν να τα αγαπούν και να τα ψάχνουν.

Θα περιγράψω αμέσως το μέρος που μου υπέδειξαν οι κάτοικοι με ενθουσιασμό και καμάρι για τον τόπο τους αφού πρώτα μεταφέρω γενικότερα την βόλτα στο όμορφο Λαοδικηνό.

Στην είσοδο του χωριού συναντάς το δημοτικό Σχολείο.
Μια όμορφη εικόνα ,με όλα τα στοιχεία της μελέτης που πρέπει να έχει ο χώρος για να παίξουν τα παιδιά. Δέντρα, χρώματα, παιχνίδια.

Δυστυχώς όμως και εδώ ίδια θλιβερή εικόνα της εγκατάλειψης.
Όπως βρίσκομαι μέσα στο χωριό μια μεγάλη πλατεία το στολίζει γραφικά, η οποία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα τουριστικά χωριά που έχουμε συνηθίσει να επισκεπτόμαστε σε άλλα μέρη αδιαφορώντας για τα δικά μας.

Το αγροτικό ιατρείο.
Το ταχυδρομείο.
Μια ξεχασμένη ταμπέλα άλλης εποχής θυμίζει τον παλιό καλό καιρό του χωριού.
Ένα μικρό καφενείο με ηλικιωμένα άτομα που μιλούν δυνατά και σχολιάζουν την επικαιρότητα γελούν και σατιρίζουν.

Η ζέστη είναι απελπιστική και τα λάστιχα νερού στους κήπους του χωριού με την ευκαιρία ακούγονται που ποτίζουν τα λουλούδια η καλησπέρα πρόσχαρη από όλους ..το χαμόγελο άνετο οι περιγραφές και η ομορφιά της Ελληνικής ψυχής κυριαρχεί παντού άνετα και μοναδικά.

Η Εκκλησία στολίδι δεσπόζει στην άκρη του χωριού και ακριβώς στην είσοδο ένα μικρό παρκάκι.
Στην γωνία του δρόμου το αρτοποιείο.
Δύο νεαρά άτομα κοιτάνε περίεργα ανταλλάσσω κουβέντες και ρωτάω αν γνωρίζουν κάτι για το χωριό.
Απαντούν αμέσως όπως οι περισσότεροι κάτοικοι.
"Να πάτε στο εκκλησάκι".

Αποφάσισα λοιπόν να πάω στο εκκλησάκι.
Χωματόδρομος με στροφές άνετες και μια θεά μαγευτική.
Ένα τέλειο ηλιοβασίλεμα απλώνει τα χρώματα του.
Μετά από μικρή διαδρομή ένας πελώριος Σταυρός ξεχωρίζει μέσα στο υπέροχο τοπίο και δίπλα του η γαλανόλευκη.

Ένα εκκλησάκι "Αγίας Τριάδος" στολίζει το βουνό σιωπή και θέα.
Η σημαία με φόντο το ηλιοβασίλεμα γίνεται πίνακας ζωγραφικής.
Η φύση ευωδιάζει την προσφορά της.
Δύο χελώνες σταματούν φοβισμένες.
Επιστρέφω στο χωριό.
Πίνω μια πορτοκαλάδα στο καφενείο και ετοιμάζομαι να πω καληνύχτα.
Ρωτάω έναν παππού αν θέλει να κάνει μια ευχή.
Άργησε να μου απαντήσει, σκέφτηκα ότι ίσως ενοχλώ και έκανα να φύγω.
Να μάθετε να ζείτε φτωχικά και αληθινά μεταξύ σας. Τα πολλά δεν χρειάζονται.
Τι παράξενο συναίσθημα, γύρισα απορημένη.
Τι μεγάλη αλήθεια.

Αφήνω το όμορφο χωριό Λαοδικηνό πάντα με τις ίδιες σκέψεις που αφήνουν στο μυαλό μου οι όμορφοι και απλοί άνθρωποι του λαού μας στα υπέροχα χωριά μας.

Στο χωριό Λαοδικηνό έχει ταβερνάκι που μπορεί ο επισκέπτης να γευτεί νόστιμα σουβλάκια να παίξει τάβλι να απολαύσει ένα νόστιμο και μερακλήδικο Ελληνικό καφέ, μια κρύα πορτοκαλάδα.

Και φυσικά να επισκεφθεί το εκκλησάκι Αγίας Τριάδος που περιγράφω.