πρόζα- επίμετρο στον Ιονέσκο
τι θα πει είμαι ποτάμι και κυλάω;
FERNANDO PESSOA[1]
1. ΧΟΡΙΚΟ Ι
......η λέξη αντήχησε ανάμεσα στους λόφους πάνω απ' τη θάλασσα ακαθόριστες κι ασχημάτιστες ιδέες ή περίπατοι άγονοι και στοχαστικοί είχα μπει στον κόπο να πάρω το καπέλο και το καλάθι με τα λουλούδια ολόκληρη νύχτα παίζοντας αυτό το ανταγωνιστικό παιχνίδι δύναμης φυλακισμένος στον κύκλο των φυσικών πραγμάτων - δυνητικά αυτή η γαλήνη από όπου θα έφευγα αν ήταν εύκολο ή αξιοπρεπές τα λόγια του μηνύματος έφταναν αργά έμοιαζε το πρόσωπο μιας άψυχης κούκλας - η γυναίκα - άλλαξε συζήτηση: ''θα έχουμε αυτό που λέμε μικρό καλοκαίρι'' - είπε [Παύση]. ''Σύντροφοι, οι καθρέφτες ζουν τις πιο σύντομες διαδικασίες'' - ''είσαι αυτός;´' ''ναι'' τους λέω- ''αυτός'' - και την άλλη στιγμή ταξιδεύουν στα είδωλα που πίστεψα κάθε ηλικίας απροσχημάτιστα και ηδονικά πένθιμες αστειότητες και το πρωί ντύνεσαι μόνο και μόνο επειδή καλούν για αναγνώριση και η εκτέλεσή σου αναβάλλεται - ως δεκεμβριατής -σ' άλλη εποχή σίγουρος ότι άκουσα βροχή γι' αυτό δεν γράφω πολλά - αντίθετα απ' τη συνήθειά μου - επίμονους συλλογισμούς σηκώνοντας τα μάτια στη διάρκεια που διεκδικείς τις στέρφες οροσειρές πέρα' απ' όλα - όπως σού είπα πιθανό σήμερα να έφτανα αργά ο δρόμος κέρδιζε με κόπο την πλαγιά σαν χειροδικία. ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : .......με δυο λόγια ήταν υπόθεση σκοτεινή ο ακανόνιστος και συμπαγής όγκος της πόλης τα υψίπεδα της ομίχλης που ανασταίνονται απ' την άβυσσο -/ μήπως επειδή περπατούσα στους δρόμους με το απαλό μενεξεδί των γυναικών αισθανόμουν μέσα μου το κενό αυτό; εκείνη την αποθάρρυνση; κι αφού δεν υπήρξε προπατορικό αμάρτημα δεν υπήρξε ποτέ κανένα άλλο [2] - η σελήνη ήρθε τρέχοντας ανάμεσα στις πέτρες διέσχισε την έρημο ύστερα η σιωπή ίσως μάθει και η ίδια τι σημασία της αποδίδουν : Πέταξε γύρω απ' το κεφάλι μου κι εξαφανίστηκε - κατάκοπος και υπνοβάτης - στα τρένα έζησα ολόκληρες ζωές.
2. ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΟΝΕΤΟ
ΑΜΕΔΑΙΟΣ [3] : ........δεν μπόρεσα να δεχτώ πραγματικά τον κόσμο ακόμα κι αν ήξερα πως το κορμί κάθε γυναίκας ήταν φτιαγμένο σαν αρχίζει να φυσάει ζεστός αέρας - μυρωδιά από φως ή δέρμα - τράβηξα την κουρτίνα κοίταξα έξω - αυτή η μακρινή σχεδία που μάς τυράννησε - με την έννοια ξέρω ποιος είναι η ανώφελη εργατικότητα των ομοιόμορφων ημερών η διαρκής επανάληψη των προσώπων θα νόμιζα πως άκουγα τον απόμακρο ήχο φθινοπωρινών ραδιοφώνων - κατόρθωνα να βγω στο προσκήνιο απ' τις μεγάλες δεντροστοιχίες των αδιανόητων πάρκων στο δράμα των πόλεων
ΜΑΝΤΛΕΝ[4] : ......και ποιο είναι το όνειρο που σε ταλαιπωρεί έκκληση χωρίς λέξεις ή η σιωπή της αγωνίας νύχτα με φεγγάρι όπου το πάτωμα λάμπει σαν νερό ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: [εκφωνεί]....οι ακροατές να κλειδωθούν στα σπίτια τους-/ΜΑΝΤΛΕΝ : .....ο άνεμος φαινόταν να πιέζεται προς τα κάτω - κάποιο βάρος αόρατο ο σύντομος συντονισμός των παλμών κρατούσε για λίγο ίσα ίσα ν' ανταλλάξω το χέρι του άντρα με το δικό μου δωμάτιο νοικιασμένο με το μήνα - ξέρετε - δεν συμβαίνει τίποτα πέρα απ' το ότι εκεί ζει ένας νεκρός - το όραμα ενός τοπίου που δεν υπάρχει
ΑΜΕΔΑΙΟΣ : ......μάς παρηγορεί για τη ζωή χωρίς να παρηγορεί για ο,τι ζούμε ανάμεσα σε δυο τύψεις κάτι έφευγε και ξαναρχόταν με την πιο μεγάλη ταχύτητα ή ακόμα ποιος ξέρει για τα φαντάσματα καθώς βγαίνουν απ' τους τάφους των να χύσουν τα δάκρυα που περίσσεψαν απ' τη ζωή
Η υγρή μοναξιά που δεν υπήρχε πια λίγος ελεύθερος χρόνος να ονειρεύομαι αυτό που δεν μπορεί να έχει λύση κάθε νύχτα αν υπάρχει δικαιοσύνη
ΜΑΝΤΛΕΝ : ........έτσι κάνει μια ερασιτέχνις έδειχνε υπερβολική οικειότητα είναι επειδή έχω παιδιά κι ο Θεός φροντίζει ώστε να μη λείπει το αίνιγμα ΑΜΕΔΑΙΟΣ : ......μέσα σε δυο νύχτες στην πραγματικότητα σε μια μόνο νύχτα η γυναίκα που κοιμήθηκε σαν πεθαμένη είχε γίνει μια γυναίκα αξέχαστη ο ήλιος πέφτει η θλιβερή σκιά της συκιάς πλησίαζε - το μεγάλο εξόριστο πλήθος που αποτελεί την αδιαφορία των άστρων μάς εξοντώνει
3. ΧΟΡΙΚΟ ΙΙ
........o θόρυβος της ύπαρξης ξεχύνεται απ' τα μεγάφωνα - μουσική για χαμαιλέοντες [5] - ιδού πώς τυχαίνει να περπατάμε μαζί αυτό το βροχερό πρωινό όμως παντού υπάρχουν εκατοντάδες μπουκάλια σε σταθμούς σιδηροδρομικούς και Μινώταυροι που σερβίρουν - στα τζάμια επικρατεί η σκιά και ο τρόμος του διαφορετικού ησυχία πλάι στα ράφια η μοίρα του καθενός βρίσκεται στη μοίρα και στα χέρια των άλλων - απ' την επόμενη είχα συνέχεια πάνω στο τραπέζι να βλέπω - ενώ έτρωγα - το κλουβί με τα πουλιά - έστω κι αν με τριγύριζαν καλεσμένοι συχνά πυκνά ή άλλα πουλιά που δεν είχαν μπει στον κόπο να πετάξουν - χτυπά το τηλέφωνο - ήχος πνιγμένος - συσκευή πνιγμένη - στη ζαρωμένη κουβέρτα της Μαίρης Σάντσεζ ή της Μαντλέν [6]-, η οποία ανασύρεται με τη λεπτότητα και ακρίβεια εντομολόγου : ΜΑΝΤΛΕΝ [ενδεχομένως ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ] : .........η νύχτα αγνοούσε το νόημα την απόλυτη αδιαφορία του κενού που κρύβει το σύμπαν εδώ έζησε η μητέρα μου ήταν έξυπνη και όμορφη η κρεβατοκάμαρά της δεξιά αλλά δεν ήθελε να ζήσει -/ απομακρύνεται γρήγορα στη βροχή - έκανε το σημείο του εξορκισμού σαν να έβγαινε απ' το λαρύγγι ενός αόρατου πουλιού το σφύριγμα που διαπερνά το στερέωμα οι σκύλοι αγρυπνούν τα κοπάδια κοιμούνται έφτανε η ώρα ήρεμη αποξενωμένη να υπάρξεις [παύση]
ΑΜΕΔΑΙΟΣ : ......δεν είναι εδώ κανείς σώθηκα απ' αυτόν τον πρώτο θάνατο ιστορίες πραγματικές όσο κι επινοημένες το δέρμα της ήταν διάφανο και είχε πάρει ελαφριά απόχρωση από το πορφυρό χρώμα τής κουρτίνας - το κορμί της είχε χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ τραβηγμένο σε ύπνο βαθύ ο ποταμός του χεριού δεν σε κάνει να σκέφτεσαι το χέρι περνάει από μακριά όπως το ποτάμι τι θα πεi είμαι ποτάμι και κυλάω ; [7] τα όνειρα ξάφνου διαπερνάν. Σαν ποτάμι. Γιατί όμως είχα εκπλαγεί σε τέτοιο βαθμό; Η αποβάθρα το απόβραδο η Μαντλέν συμμετέχουν στη σύνθεση της αγωνίας μου.
ΤΕΛΟΣ
τα πρόσωπα
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ
ΑΜΕΔΑΙΟΣ
ΜΑΝΤΛΕΝ
ΜΑΙΡΗ ΑΝΤΖΕΖ ως πιθανή βουβή παρουσία
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] βλ. σημ. [7]
[2] βλ. Ζοζέ Σαραμάγκου, Το Κατά Ιησούν Ευαγγέλιον, μυθιστόρημα, μτφρ. Αθηνά Ψύλλια, Καστανιώτης 2010
[3] κύριο πρόσωπο στον Ιονέσκο, βλ. το θεατρικό ''Αμεδαίος ή Πώς να το ξεφορτωθούμε'', μτφρ. Μαρία Πορτολομαίου, Δωδώνη / αχρονολόγητο
[4] κύριο πρόσωπο ο.π.
[5] τίτλος στο τελευταίο βιβλίο του Τρούμαν Καπότε [1981] - διηγήματα ως ''πορτρέτα συνομιλούντων'' [βλ. περιοδικό ''η λέξη'', τ.38, 1984]
[6] ο.π. στο ''Μιας μέρας δουλειά'' μτφρ.-σχόλια Ρούμπη Θεοφανοπούλου
[7] Fernando Pessoa, Ω Λισαβόνα, σπίτι μου, -μτφρ.-ανθολόγηση -εισαγωγή Μαρία Παπαδήμα, Gutenberg 2016
https://i.guim.co.uk/img/media/045b3594f8f5031dfdee9b20b243629bce03115b/243_152_5139_3083/master/5139.jpg?width=1200&height=900&quality=85&auto=format&fit=crop&s=7ebb63b0a8769aebfd145349e67e5a0f
http://www.critical-stages.org/11/wp-content/uploads/sites/13/2016/04/GABOR5-768x512.jpghttps://stagebuddy.com/wp-content/uploads/2017/09/unnamed-4.jpg
Nagyon tetszik , szép munka !
ΑπάντησηΔιαγραφή