Το 2019 είναι πλέον παρελθόν. Μαζί του έκλεισε και μια δεκαετία προσμονών ευσεβών πόθων αλλά και αλλαγών. Επίσης παρήλθαν τριάντα χρόνια από την χρονιά ορόσημο, αυτήν του 1989 κατά την οποία επήλθε και η πτώση του τείχους του Βερολίνου καθώς και του υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Μια στιγμή που για πολλούς είναι σημαντική και επαναλαμβάνω ορόσημο, όμως για άλλους σήμανε την απαρχή πολλών δυσάρεστων εξελίξεων.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα της Δεκαετίας, που νομίζω ότι είναι και το επίκαιρο.
Στρογγύλεψαν και στρογγυλεύουν ακόμη τις γωνίες, και προσπάθησαν (και προσπαθούν ακόμη να μας πείσουν) ότι μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά (τι ομελέτα μπορεί να είναι αυτή κανείς δεν ξέρει).
Πολύ σύντομα προέκυψε και η πρώτη μαζική έκφραση αντίθεσης στα επερχόμενα μέτρα. Και ζήσαμε τα γεγονότα της MARFIN. Εκεί που μεταξύ άλλων μια έγκυος εργαζόμενη έχασε την ζωή της, πληρώνοντας το τίμημα της επιλογής της να εργαστεί σε τράπεζα (που για κάποιους ήταν αξιόποινη πράξη) και η έννοια σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή διεγράφη μονομιάς και θυσιάστηκε στον βωμό τού προσωπικού συμφέροντος αλλά και των κεκτημένων μας/τους.
Μπήκα στην διαδικασία να αναζητήσω μια φράση η μια πρόταση που να αντιπροσωπεύει την δεκαετία που μας πέρασε. Δεν είναι ευχάριστο αλλά η φράση είναι η εξής "Προσωπικό και συντεχνιακό συμφέρον" νομίζω ότι καλύπτει πλήρως το ζητούμενο. Και εμπεριέχει πολλές ακόμη εγκληματικές πρακτικές. Σαν αυτή της υποκρισίας, σαν αυτή της αποφυγής ανάληψης ευθυνών και τέλος σαν αυτήν της παντελούς έλλειψης ρεαλισμού και αλλά και πατριωτισμού.
Με τούτα και με εκείνα φτάνουμε στο 2012 όπου συνέβαιναν τα ίδια και τα ίδια. Πολιτικοί που υπόσχονταν και τρικυμία εν κρανίω ακροατές που δεν μπορούσαν η δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια κατάματα. Μόνο άλλοθι έψαχναν και δικαιολογίες και αυτοκριτική καθόλου.
Φτάνουμε στα 2014 και το σκηνικό δεν αλλάζει. Σχέδια επί σχεδίων δεύτερο μνημόνιο και τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Είναι λογικό πώς με τόση ασάφεια (δημιουργική και μη ) ο λαϊκισμός αποκτά ισχυρότατο έρεισμα και έτσι ένας πολιτικός οργανισμός που κάποτε ήταν στα αζήτητα και αδύναμος, διαχειριζόμενος με αποτελεσματικότητα την κατάσταση ξεφεύγει από την βάση και ισχυροποιείται μέρα με τη μέρα σε βαθμό τέτοιο που να δημιουργήσει ρεύμα διακυβέρνησης.
Παράλληλα στην χώρα μας καταφθάνουν χιλιάδες απελπισμένων και μη ανθρώπων προερχόμενων από τα πεδία των μαχών που δημιούργησε αυτή η άτιμη η παγκοσμιοποίηση (που οι ενορχηστρωτές της πτώσης του τείχους το 1989) υπόσχονταν ότι βαίνει προς την ελευθερία των λαών κλπ άλλα τέτοια φαιδρά.
Πολλοί από αυτούς που έφτασαν στις ακτές του Αν. Αιγαίου πίστεψαν ότι έφτασαν στην γη της επαγγελίας (στην Ευρώπη που αυτή μας μάρανε).
Κατά πως φάνηκε ουδείς δεν τους έδωσε να καταλάβουν πως η Ευρώπη ΜΟΝΟ ΓΗ Της ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (και για αυτό να πούμε πως δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε και οι πρόσφυγες).
Συνειδητοποίησαν πως η αποστράγγιση τους, καταλήγει στις τσέπες ορισμένων οργανισμών και πως ο μόνος λόγος που οι selfie τους γίνονταν και γίνονται viral είναι για να πλουτίσουν ορισμένοι και όχι οι ίδιοι.
‘Έτσι κατέληξαν να γίνονται και οι ίδιο μέρους του προβλήματος μας και μάλιστα σοβαρότατου μιας και στα πλαίσια του παζαριού, κάποιοι αποφάσισαν ότι για να μπορέσουμε να έχουμε την μηχανική υποστήριξη θα πρέπει να γίνουμε ανθρωπαποθήκη και χωρίς κανόνες μάλιστα.
Και έτσι φτάσαμε στο εθνοσωτήριο έτος 2015
Μια στιγμή που για πολλούς είναι σημαντική και επαναλαμβάνω ορόσημο, όμως για άλλους σήμανε την απαρχή πολλών δυσάρεστων εξελίξεων.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα της Δεκαετίας, που νομίζω ότι είναι και το επίκαιρο.
Στις αρχές λοιπόν του 2010 η πατρίδα μας, βρίσκονταν σε κατάσταση χρεωκοπίας. Επισήμως η όχι αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Οι εκλεγμένοι της εποχής το γνώριζαν (αλλά δεν μας το έλεγαν). Και έκαναν ότι πέρναγε από το χέρι τους για να εξωραΐσουν την κατάσταση και να μας πείσουν ότι ΔΕΝ είχαμε χρεοκοπήσει. Μπήκαν στην διαδικασία πώλησης ελπίδας και υποσχέσεων. Υποσχέσεις όμως για ποιο πράγμα;
Στρογγύλεψαν και στρογγυλεύουν ακόμη τις γωνίες, και προσπάθησαν (και προσπαθούν ακόμη να μας πείσουν) ότι μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά (τι ομελέτα μπορεί να είναι αυτή κανείς δεν ξέρει).
Στο τέλος του πρώτου τετραμήνου του 2010, με φόντο το Καστελόριζο (φωτεινό και παραδοσιακό μα τόσο αποκομμένο από όλους εμάς), μας ανακοινώθηκε το πρώτο μνημόνιο, που σκοπό είχε την επί της ουσίας ανάταξη μιας χώρας που ήταν κλινικά νεκρή και που το μόνο που την έσωζε εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή ήταν το γεγονός του ότι βρισκόταν σε καταστολή και μηχανική (πανάκριβη όμως) υποστήριξη.
Κάτι μας είπαν για το προσδόκιμο ζωής που άλλαξε και πως όλα θα φτιάξουν. Και έτσι ξεκίνησε η δεκαετία με υποσχέσεις αλλά και αντιδράσεις.
Πολύ σύντομα προέκυψε και η πρώτη μαζική έκφραση αντίθεσης στα επερχόμενα μέτρα. Και ζήσαμε τα γεγονότα της MARFIN. Εκεί που μεταξύ άλλων μια έγκυος εργαζόμενη έχασε την ζωή της, πληρώνοντας το τίμημα της επιλογής της να εργαστεί σε τράπεζα (που για κάποιους ήταν αξιόποινη πράξη) και η έννοια σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή διεγράφη μονομιάς και θυσιάστηκε στον βωμό τού προσωπικού συμφέροντος αλλά και των κεκτημένων μας/τους.
Αυτή η πρακτική συνεχίσθηκε και συνεχίζεται με την δικαιολογία πώς είναι το μόνο διαθέσιμο μέσο των αδυνάτων, και πώς κατά την διάρκεια του αγώνα θα υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες. Κουραφέξαλα λέω εγώ αλλά δεν ξέρω πόση σημασία η δική μου γνώμη.
Μπήκα στην διαδικασία να αναζητήσω μια φράση η μια πρόταση που να αντιπροσωπεύει την δεκαετία που μας πέρασε. Δεν είναι ευχάριστο αλλά η φράση είναι η εξής "Προσωπικό και συντεχνιακό συμφέρον" νομίζω ότι καλύπτει πλήρως το ζητούμενο. Και εμπεριέχει πολλές ακόμη εγκληματικές πρακτικές. Σαν αυτή της υποκρισίας, σαν αυτή της αποφυγής ανάληψης ευθυνών και τέλος σαν αυτήν της παντελούς έλλειψης ρεαλισμού και αλλά και πατριωτισμού.
Με τούτα και με εκείνα φτάνουμε στο 2012 όπου συνέβαιναν τα ίδια και τα ίδια. Πολιτικοί που υπόσχονταν και τρικυμία εν κρανίω ακροατές που δεν μπορούσαν η δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια κατάματα. Μόνο άλλοθι έψαχναν και δικαιολογίες και αυτοκριτική καθόλου.
Φτάνουμε στα 2014 και το σκηνικό δεν αλλάζει. Σχέδια επί σχεδίων δεύτερο μνημόνιο και τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Είναι λογικό πώς με τόση ασάφεια (δημιουργική και μη ) ο λαϊκισμός αποκτά ισχυρότατο έρεισμα και έτσι ένας πολιτικός οργανισμός που κάποτε ήταν στα αζήτητα και αδύναμος, διαχειριζόμενος με αποτελεσματικότητα την κατάσταση ξεφεύγει από την βάση και ισχυροποιείται μέρα με τη μέρα σε βαθμό τέτοιο που να δημιουργήσει ρεύμα διακυβέρνησης.
Παράλληλα στην χώρα μας καταφθάνουν χιλιάδες απελπισμένων και μη ανθρώπων προερχόμενων από τα πεδία των μαχών που δημιούργησε αυτή η άτιμη η παγκοσμιοποίηση (που οι ενορχηστρωτές της πτώσης του τείχους το 1989) υπόσχονταν ότι βαίνει προς την ελευθερία των λαών κλπ άλλα τέτοια φαιδρά.
Πολλοί από αυτούς που έφτασαν στις ακτές του Αν. Αιγαίου πίστεψαν ότι έφτασαν στην γη της επαγγελίας (στην Ευρώπη που αυτή μας μάρανε).
Κατά πως φάνηκε ουδείς δεν τους έδωσε να καταλάβουν πως η Ευρώπη ΜΟΝΟ ΓΗ Της ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (και για αυτό να πούμε πως δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε και οι πρόσφυγες).
Φάνηκε καθαρά πώς το μόνο που ενδιέφερε τους Ευρωπαίους, ήταν να βάλουν ένα Smartphone στο χέρι του καθενός να τον αναγκάσουν να ξεπουλήσει ότι έχει και δεν έχει στον τόπο του, η να δανειστεί από επιτήδειους για να τον κάνουν ΣΚΛΑΒΟ ΤΟΥΣ. Να τον κάνουν υποχείριο σε κάθε σχέδιο τους και γενικώς να δημιουργήσουν έναν στρατό από κατατρεγμένους που χρειάζεται συντήρηση δηλαδή χρήματα. Πολλά πάρα πολλά.
Συνειδητοποίησαν πως η αποστράγγιση τους, καταλήγει στις τσέπες ορισμένων οργανισμών και πως ο μόνος λόγος που οι selfie τους γίνονταν και γίνονται viral είναι για να πλουτίσουν ορισμένοι και όχι οι ίδιοι.
‘Έτσι κατέληξαν να γίνονται και οι ίδιο μέρους του προβλήματος μας και μάλιστα σοβαρότατου μιας και στα πλαίσια του παζαριού, κάποιοι αποφάσισαν ότι για να μπορέσουμε να έχουμε την μηχανική υποστήριξη θα πρέπει να γίνουμε ανθρωπαποθήκη και χωρίς κανόνες μάλιστα.
Και έτσι φτάσαμε στο εθνοσωτήριο έτος 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.