Είμαστε και πάλι σε προεκλογική περίοδο και τα πρόσωπα των υποψηφίων Βουλευτών των κομμάτων κατά Νομό έχουν παγιωθεί. Όμως το πολιτικό θερμόμετρο δεν έχει αρχίζει να ανεβαίνει και δεν μας θυμίζει τις συγκεντρώσεις και τις αφισοκολλήσεις των περασμένων δεκαετιών.
Μια υποτονική από πλευράς των ψηφοφόρων προεκλογική περίοδος, χωρίς εντάσεις προσωπολατρίες και κομματικά καφενεία.
Και αυτό έχει να κάνει με την απογοήτευση του μέσου Έλληνα από την πολιτική και τους πολιτικούς λόγω των χειρισμών εδώ και δέκα χρόνια με την οικονομική κρίση και τα Εθνικά θέματα, τα οποία είναι στο ναδίρ.
Είναι διάχυτος στη κοινωνία ο προβληματισμός αυτός της επιλογής, πιο από τα κόμματα ή πρόσωπα που τα εκπροσωπούν θα ψηφίσουν.
Και αυτό γιατί, εδώ και δέκα χρόνια ο Έλληνας ψηφοφόρος , ακούει ότι τα «λεφτά υπάρχουν», το όλοι μαζί τα φάγαμε, ότι αν δεν χάναμε τις εκλογές θα είχαμε βγει από τα μνημόνια, ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια, θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ κλπ υποσχέσεις και ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή του αντιθέτως έχει επιδεινωθεί περαιτέρω.
Με αυτό τον προβληματισμό για το τι θα γίνει μετά τις εκλογές, τι θα αλλάξει σε αυτό τον έρμο ή έρημο τόπο, στον οποίο έπαιζαν και παίζουν πολιτικά παιχνίδια οι «Μεγάλες Δυνάμεις» για δικά τους συμφέροντα (δεν μας αγάπησαν ποτέ) μου ήρθε στο μυαλό η ρήση του Πυθαγόρα «Κυάμων απέχεσθαι», με την έννοια της αποχής από την πολιτική —τα κουκιά χρησιμοποιούνταν στη διεξαγωγή ψηφοφοριών.
Προσωπικά έχω μεγαλώσει σε πολιτικό σπίτι και οι εμπειρίες μου είναι πάρα πολλές, έχω πλήρη γνώση των επικοινωνιακών τρικ των πολιτικών και των κομμάτων και είμαι σε θέση να κρίνω και να συγκρίνω πρόσωπα και καταστάσεις, κυρίως δε συμπεριφορές υποψηφίων και εκλεγμένων.
Παράλληλα, είμαι και εγώ ένας από τα εκατομμύρια των Ελλήνων ψηφοφόρων που είναι πλέον καχύποπτοι και προβληματισμένοι για το αύριο, για το αν θα αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή τους, όχι για να πλουτίσουν, απλά να μη νοιώθουν ως επαίτες, της Ε.Ε., να μπορούν να ζούνε αξιοπρεπώς, να έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, να επιστρέψουν πίσω τα αποδημήσαντα παιδιά τους και να μη του φύγουν και τα υπόλοιπα, να μη φοβάται να κυκλοφορεί στη γειτονιά του από την παραβατικότητα των λαθρομεταναστών και όχι μόνο και πολλά άλλα που βιώνει ο Έλληνας ως σύνολο και ως μονάδα.
Όλα αυτά και με την υποκρισία που διακατέχει πολιτικούς και κόμματα, αυτά τα μαύρα χρόνια της κρίσης, το γεγονός ότι μας διοικούν τα «τζάκια» και οι αριστερόστροφοι ή δεξιόστροφοι σωτήρες (δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες παρά μόνο συμφέροντα) , πρόσωπα τα οποία δεν έχουν εργαστεί στη ζωή τους και έχουν τεράστιες περιουσίες, φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο να λέμε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Η καλύτερη επιλογή τελικά είναι «κυάμων απέχεσθαι»; Αν ναι τότε θα επαληθευθεί η ρήση του Αριστοτέλη ότι «όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»
Η απάντηση είναι δύσκολη και αφορά την κάθε Ελληνίδα και Έλληνα χωριστά, αναλόγως του βαθμού που τους έχει επηρεάσει η κρίση και οι χειρισμοί των Κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας.
Το θέμα είναι τι θέλουμε να είμαστε, ελεύθεροι ή δεσμευμένοι κομματικά και πολιτικά;
«Τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη» μας λέει ο Δημοσθένης. Δλδ «Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα». Δεν ξέρω αν είμαστε ελεύθεροι, επίσης δεν μπορώ να διακρίνω τον κομματάνθρωπο και τον πολιτικάντη του ΕΓΩ από τον πατριώτη του ΕΜΕΙΣ, αφού μας έχουν μπερδέψει σκοπίμως.
«Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.» μας λέει ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ισχύει;
Αν ζούσε σήμερα ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης και παρατηρούσε τα πολιτικά συμβάντα γύρω του, θα εξηγούσε «Γιατί δεν είμαι δημοκράτης». Θα ανέλυε για μία ακόμη φορά γιατί το δημοκρατικό πολίτευμα καταστρέφει το έθνος.
Μία μειοψηφία πολιτικών παπαγαλίζει ύμνους προς την δημοκρατία, χωρίς να εξηγεί γιατί πρέπει να υπάρχει δημοκρατία.
Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» εξηγεί το βασικό ελάττωμα της δημοκρατίας, εξομοιώνει τα ανόμοια και εξισώνει τα άνισα:
Το πολίτευμα της δημοκρατίας δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές ικανότητες, έτσι καταργεί την αξιοκρατία. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις, έτσι καταργεί την υπευθυνότητα. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικά αποτελέσματα, έτσι καταργεί την νόμιμη διαφορά στις ηθικές ανταμοιβές.
Η δημοκρατία δίνει μία ψήφο, σε κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ενεργού πολιτικής δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ένας πολίτης που δεν συμμετέχει ποτέ στα κοινά, όταν έρθει η στιγμή της κάλπης, αντιμετωπίζεται ως ίσος με κάποιον που αγωνίζεται συνεχώς για το κοινό συμφέρον.
Έτσι η δημοκρατία παρά το ότι διαφημίζεται ως πολίτευμα όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν, στην ουσία επιβραβεύει την πολιτική απάθεια και νωθρότητα.
Ο δημοκρατικός πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν απειλείται με κάποια ποινή. Και γιατί να αντιμετωπίζει ποινή ο απλός πολίτης, αφού δεν απειλούνται με ποινές για κακοδιαχείριση αυτοί που εκλέγονται ως δημοκρατικοί ηγέτες;
Η δημοκρατία δεν έχει απόλυτες, έχει σχετικές ηθικές αξίες. Η ανευθυνότητα είναι το βασικό της στοιχείο, στήνει βωμούς στην ατομική και συλλογική ανευθυνότητα.
Η ευθύνη του δημοκρατικού αξιωματούχου χάνεται μέσα στο απρόσωπο όλον. Δεν λογοδοτεί ποτέ και σε κανέναν. Δεν τιμωρείται ποτέ, ό,τι έγκλημα και αν διαπράξει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Αλλά δεν σταματά εκεί το κακό. Στην σημερινή εποχή έχει καταβληθεί προσπάθεια από τους δημοκρατικούς ηγέτες να απαλειφθεί η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και Ελληνικής δημοκρατίας.
Στην σύγχρονη Ελλάδα ο όρος δημοκρατία έχει καταστεί κενός περιεχομένου, σημαίνει απλώς ότι κυβερνά η πλειοψηφία. Τί πολιτικούς στόχους έχει η πλειοψηφία, πώς κατασκευάζεται η συναίνεση μίας πλειοψηφίας, ποιάς εθνικότητος άτομα αποτελούν την πλειοψηφία, είναι ζητήματα που δεν αφορούν τους δημοκράτες στην σύγχρονη Ελλάδα. Αλλά αφορά τους Έλληνες.
Παρά τους δημοκρατικούς ύμνους υπέρ της πλειοψηφίας, οι δημοκρατίες δεν διοικούνται από πλειοψηφίες μορφωμένων και ενεργών πολιτών. Όπως αποδεικνύει καθημερινώς η πραγματικότητα οι δημοκρατίες διοικούνται από μειονότητες οικονομικών συμφερόντων, από μειονότητες οργανωμένων εγκληματιών, από μειονότητες που ελέγχουν τα ΜΜΕ.
Το σύνθημα των δημοκρατιών ότι αποτελούν κυβερνήσεις που εκπροσωπούν την πλειοψηφία των πολιτών, είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Αλλά ούτε και αυτό είναι το πιο σημαντικό ελάττωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τα ελαττώματα που αναφέρθηκαν είναι ήσσονος σημασίας, και έχουν αναλυθεί πολλάκις από πολιτικούς φιλοσόφους. Όμως τα πιο σημαντικά ελαττώματα έχουν να κάνουν με την επιβίωση της κοινωνίας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα.
Το δημοκρατικό καθεστώς έχει αποδειχτεί ανίκανο να υπερασπιστεί την ανάγκη για επιβίωση μιας κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ακατάλληλο ως σύστημα που να υπερασπίζεται την συνέχεια μίας κοινωνίας.
Το δημοκρατικό σύστημα διαπράττει ένα απίστευτο έγκλημα κατά της κοινωνίας που διοικεί. Έχει ως βασική αρχή την πλειοψηφία, άνευ προϋποθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπει (ή δεν αποτρέπει) την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού.
Δηλαδή αν αλλάξει η εθνολογική σύσταση ενός πληθυσμού, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας του κράτους. Αν για παράδειγμα στην Γαλλική δημοκρατία, κάποια στιγμή οι Άραβες γίνουν πλειοψηφία, το δημοκρατικό καθεστώς τους επιτρέπει όχι μόνον να πάρουν την εξουσία, αλλά να αλλάξουν τον χαρακτήρα του κράτους, από γαλλικό σε αραβικό.
Αυτό το έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί διότι απλούστατα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν ενδιαφέρεται για το έθνος, για την φυλή, για την ιστορία, για τον πολιτισμό. Ενδιαφέρεται πάνω από όλα για ψήφους. Ασχέτως από ποιόν προέρχονται οι ψήφοι. Αδιαφορεί τελείως η δημοκρατία για την εθνοτική, φυλετική, ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική καταγωγή της ομάδος που θα καταλάβει την εξουσία.
Αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που οι δημοκρατίες από την Αρχαιότητα έως σήμερα ήταν βραχύβιες (στην Ιστορία 50 χρόνια είναι ελάχιστος χρόνος).
Το δημοκρατικό πολίτευμα εξ αιτίας της δομής του, εμπεριέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής.
Κλείνω πιστεύοντας στην αληθινή δημοκρατία, γιατί απελευθερώνει τη ζωντάνια και το σφρίγος κάθε ύπαρξης, που συμπεριλαμβάνεται σ΄ αυτή, με την μόνη προϋπόθεση, ότι ο καθ΄ ένας από τους πολίτες είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι δεν ζημιώνει τους υπόλοιπους πολίτες, κυρίως δε η πολιτική και οι πολιτικοί.
«Αν υπήρχε κάποιος λαός από θεούς θα κυβερνιόταν δημοκρατικά, τόσο τέλειος τρόπος διακυβέρνησης είναι περίπου ακατάλληλος για τους ανθρώπους» (Ζ.Ζ. ΡΟΥΣΣΩ).
Μια υποτονική από πλευράς των ψηφοφόρων προεκλογική περίοδος, χωρίς εντάσεις προσωπολατρίες και κομματικά καφενεία.
Και αυτό έχει να κάνει με την απογοήτευση του μέσου Έλληνα από την πολιτική και τους πολιτικούς λόγω των χειρισμών εδώ και δέκα χρόνια με την οικονομική κρίση και τα Εθνικά θέματα, τα οποία είναι στο ναδίρ.
Είναι διάχυτος στη κοινωνία ο προβληματισμός αυτός της επιλογής, πιο από τα κόμματα ή πρόσωπα που τα εκπροσωπούν θα ψηφίσουν.
Και αυτό γιατί, εδώ και δέκα χρόνια ο Έλληνας ψηφοφόρος , ακούει ότι τα «λεφτά υπάρχουν», το όλοι μαζί τα φάγαμε, ότι αν δεν χάναμε τις εκλογές θα είχαμε βγει από τα μνημόνια, ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια, θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ κλπ υποσχέσεις και ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή του αντιθέτως έχει επιδεινωθεί περαιτέρω.
Με αυτό τον προβληματισμό για το τι θα γίνει μετά τις εκλογές, τι θα αλλάξει σε αυτό τον έρμο ή έρημο τόπο, στον οποίο έπαιζαν και παίζουν πολιτικά παιχνίδια οι «Μεγάλες Δυνάμεις» για δικά τους συμφέροντα (δεν μας αγάπησαν ποτέ) μου ήρθε στο μυαλό η ρήση του Πυθαγόρα «Κυάμων απέχεσθαι», με την έννοια της αποχής από την πολιτική —τα κουκιά χρησιμοποιούνταν στη διεξαγωγή ψηφοφοριών.
Προσωπικά έχω μεγαλώσει σε πολιτικό σπίτι και οι εμπειρίες μου είναι πάρα πολλές, έχω πλήρη γνώση των επικοινωνιακών τρικ των πολιτικών και των κομμάτων και είμαι σε θέση να κρίνω και να συγκρίνω πρόσωπα και καταστάσεις, κυρίως δε συμπεριφορές υποψηφίων και εκλεγμένων.
Παράλληλα, είμαι και εγώ ένας από τα εκατομμύρια των Ελλήνων ψηφοφόρων που είναι πλέον καχύποπτοι και προβληματισμένοι για το αύριο, για το αν θα αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή τους, όχι για να πλουτίσουν, απλά να μη νοιώθουν ως επαίτες, της Ε.Ε., να μπορούν να ζούνε αξιοπρεπώς, να έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, να επιστρέψουν πίσω τα αποδημήσαντα παιδιά τους και να μη του φύγουν και τα υπόλοιπα, να μη φοβάται να κυκλοφορεί στη γειτονιά του από την παραβατικότητα των λαθρομεταναστών και όχι μόνο και πολλά άλλα που βιώνει ο Έλληνας ως σύνολο και ως μονάδα.
Όλα αυτά και με την υποκρισία που διακατέχει πολιτικούς και κόμματα, αυτά τα μαύρα χρόνια της κρίσης, το γεγονός ότι μας διοικούν τα «τζάκια» και οι αριστερόστροφοι ή δεξιόστροφοι σωτήρες (δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες παρά μόνο συμφέροντα) , πρόσωπα τα οποία δεν έχουν εργαστεί στη ζωή τους και έχουν τεράστιες περιουσίες, φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο να λέμε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Η καλύτερη επιλογή τελικά είναι «κυάμων απέχεσθαι»; Αν ναι τότε θα επαληθευθεί η ρήση του Αριστοτέλη ότι «όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»
Η απάντηση είναι δύσκολη και αφορά την κάθε Ελληνίδα και Έλληνα χωριστά, αναλόγως του βαθμού που τους έχει επηρεάσει η κρίση και οι χειρισμοί των Κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας.
Το θέμα είναι τι θέλουμε να είμαστε, ελεύθεροι ή δεσμευμένοι κομματικά και πολιτικά;
«Τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη» μας λέει ο Δημοσθένης. Δλδ «Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα». Δεν ξέρω αν είμαστε ελεύθεροι, επίσης δεν μπορώ να διακρίνω τον κομματάνθρωπο και τον πολιτικάντη του ΕΓΩ από τον πατριώτη του ΕΜΕΙΣ, αφού μας έχουν μπερδέψει σκοπίμως.
«Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.» μας λέει ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ισχύει;
Αν ζούσε σήμερα ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης και παρατηρούσε τα πολιτικά συμβάντα γύρω του, θα εξηγούσε «Γιατί δεν είμαι δημοκράτης». Θα ανέλυε για μία ακόμη φορά γιατί το δημοκρατικό πολίτευμα καταστρέφει το έθνος.
Μία μειοψηφία πολιτικών παπαγαλίζει ύμνους προς την δημοκρατία, χωρίς να εξηγεί γιατί πρέπει να υπάρχει δημοκρατία.
Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» εξηγεί το βασικό ελάττωμα της δημοκρατίας, εξομοιώνει τα ανόμοια και εξισώνει τα άνισα:
Το πολίτευμα της δημοκρατίας δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές ικανότητες, έτσι καταργεί την αξιοκρατία. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις, έτσι καταργεί την υπευθυνότητα. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικά αποτελέσματα, έτσι καταργεί την νόμιμη διαφορά στις ηθικές ανταμοιβές.
Η δημοκρατία δίνει μία ψήφο, σε κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ενεργού πολιτικής δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ένας πολίτης που δεν συμμετέχει ποτέ στα κοινά, όταν έρθει η στιγμή της κάλπης, αντιμετωπίζεται ως ίσος με κάποιον που αγωνίζεται συνεχώς για το κοινό συμφέρον.
Έτσι η δημοκρατία παρά το ότι διαφημίζεται ως πολίτευμα όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν, στην ουσία επιβραβεύει την πολιτική απάθεια και νωθρότητα.
Ο δημοκρατικός πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν απειλείται με κάποια ποινή. Και γιατί να αντιμετωπίζει ποινή ο απλός πολίτης, αφού δεν απειλούνται με ποινές για κακοδιαχείριση αυτοί που εκλέγονται ως δημοκρατικοί ηγέτες;
Η δημοκρατία δεν έχει απόλυτες, έχει σχετικές ηθικές αξίες. Η ανευθυνότητα είναι το βασικό της στοιχείο, στήνει βωμούς στην ατομική και συλλογική ανευθυνότητα.
Η ευθύνη του δημοκρατικού αξιωματούχου χάνεται μέσα στο απρόσωπο όλον. Δεν λογοδοτεί ποτέ και σε κανέναν. Δεν τιμωρείται ποτέ, ό,τι έγκλημα και αν διαπράξει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Αλλά δεν σταματά εκεί το κακό. Στην σημερινή εποχή έχει καταβληθεί προσπάθεια από τους δημοκρατικούς ηγέτες να απαλειφθεί η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και Ελληνικής δημοκρατίας.
Στην σύγχρονη Ελλάδα ο όρος δημοκρατία έχει καταστεί κενός περιεχομένου, σημαίνει απλώς ότι κυβερνά η πλειοψηφία. Τί πολιτικούς στόχους έχει η πλειοψηφία, πώς κατασκευάζεται η συναίνεση μίας πλειοψηφίας, ποιάς εθνικότητος άτομα αποτελούν την πλειοψηφία, είναι ζητήματα που δεν αφορούν τους δημοκράτες στην σύγχρονη Ελλάδα. Αλλά αφορά τους Έλληνες.
Παρά τους δημοκρατικούς ύμνους υπέρ της πλειοψηφίας, οι δημοκρατίες δεν διοικούνται από πλειοψηφίες μορφωμένων και ενεργών πολιτών. Όπως αποδεικνύει καθημερινώς η πραγματικότητα οι δημοκρατίες διοικούνται από μειονότητες οικονομικών συμφερόντων, από μειονότητες οργανωμένων εγκληματιών, από μειονότητες που ελέγχουν τα ΜΜΕ.
Το σύνθημα των δημοκρατιών ότι αποτελούν κυβερνήσεις που εκπροσωπούν την πλειοψηφία των πολιτών, είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Αλλά ούτε και αυτό είναι το πιο σημαντικό ελάττωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τα ελαττώματα που αναφέρθηκαν είναι ήσσονος σημασίας, και έχουν αναλυθεί πολλάκις από πολιτικούς φιλοσόφους. Όμως τα πιο σημαντικά ελαττώματα έχουν να κάνουν με την επιβίωση της κοινωνίας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα.
Το δημοκρατικό καθεστώς έχει αποδειχτεί ανίκανο να υπερασπιστεί την ανάγκη για επιβίωση μιας κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ακατάλληλο ως σύστημα που να υπερασπίζεται την συνέχεια μίας κοινωνίας.
Το δημοκρατικό σύστημα διαπράττει ένα απίστευτο έγκλημα κατά της κοινωνίας που διοικεί. Έχει ως βασική αρχή την πλειοψηφία, άνευ προϋποθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπει (ή δεν αποτρέπει) την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού.
Δηλαδή αν αλλάξει η εθνολογική σύσταση ενός πληθυσμού, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας του κράτους. Αν για παράδειγμα στην Γαλλική δημοκρατία, κάποια στιγμή οι Άραβες γίνουν πλειοψηφία, το δημοκρατικό καθεστώς τους επιτρέπει όχι μόνον να πάρουν την εξουσία, αλλά να αλλάξουν τον χαρακτήρα του κράτους, από γαλλικό σε αραβικό.
Αυτό το έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί διότι απλούστατα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν ενδιαφέρεται για το έθνος, για την φυλή, για την ιστορία, για τον πολιτισμό. Ενδιαφέρεται πάνω από όλα για ψήφους. Ασχέτως από ποιόν προέρχονται οι ψήφοι. Αδιαφορεί τελείως η δημοκρατία για την εθνοτική, φυλετική, ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική καταγωγή της ομάδος που θα καταλάβει την εξουσία.
Αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που οι δημοκρατίες από την Αρχαιότητα έως σήμερα ήταν βραχύβιες (στην Ιστορία 50 χρόνια είναι ελάχιστος χρόνος).
Το δημοκρατικό πολίτευμα εξ αιτίας της δομής του, εμπεριέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής.
Κλείνω πιστεύοντας στην αληθινή δημοκρατία, γιατί απελευθερώνει τη ζωντάνια και το σφρίγος κάθε ύπαρξης, που συμπεριλαμβάνεται σ΄ αυτή, με την μόνη προϋπόθεση, ότι ο καθ΄ ένας από τους πολίτες είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι δεν ζημιώνει τους υπόλοιπους πολίτες, κυρίως δε η πολιτική και οι πολιτικοί.
«Αν υπήρχε κάποιος λαός από θεούς θα κυβερνιόταν δημοκρατικά, τόσο τέλειος τρόπος διακυβέρνησης είναι περίπου ακατάλληλος για τους ανθρώπους» (Ζ.Ζ. ΡΟΥΣΣΩ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.