Του Λευτέρη Παυλίδη
Περνώντας συχνά από την οδό Ουτσκούνη, στο δρόμο για τον λόφο, θαυμάζω την σοβαρότητα, την σύνεση και την αξιοπιστία των υπεύθυνων (;) του Αρχαιολογικού Μουσείου της πόλης μας.
Σ’ αυτή τη χώρα, ως γνωστόν, δεν υπάρχει το προλαμβάνειν. Υπάρχει μόνο το θεραπεύειν (αλλά κι αυτό λειτουργεί πολύ προβληματικά). Διότι αφού πρώτα γίνει το κακό, εκ των υστέρων αρχίζει η ρίψη ευθυνών του ενός στον άλλον. Εδώ, στα έσχατα του κόσμου, πρώτα θα σκοτωθούν κάμποσοι άνθρωποι στη διασταύρωση και ύστερα θα τοποθετηθεί το φανάρι ή η διάβαση πεζών. Πρώτα θα κατακαεί ο οικισμός μαζί με τους κατοίκους του και μετά θα ληφθούν μέτρα πυροπροστασίας. Πρώτα θα πνιγούν μερικές δεκάδες άνθρωποι και μετά θα γίνουν αντιπλημμυρικά έργα.
Ποιος φέρει την ευθύνη για αυτή τη κατάσταση; η Διεύθυνση του Μουσείου; η Εφορία Αρχαιοτήτων; Κάποιος πρέπει να ευθύνεται. Το Σύνταγμα (άρθρα 18 παρ.1, 24 παρ.1 και 6) λέει ότι οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία τελούν υπό την προστασία του Κράτους, ενώ ένα ευρύ και αυστηρό σύστημα αρχαιολογικής Νομοθεσίας ρυθμίζει τη θεμελιώδη αυτή κρατική υποχρέωση.
Περνώντας συχνά από την οδό Ουτσκούνη, στο δρόμο για τον λόφο, θαυμάζω την σοβαρότητα, την σύνεση και την αξιοπιστία των υπεύθυνων (;) του Αρχαιολογικού Μουσείου της πόλης μας.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα εκτίθενται στον αύλειο χώρο του, όντας σε κοινή θέα επί του δημόσιου δρόμου και δίπλα στο πεζοδρόμιο!
Το ερώτημα είναι κατά πόσο προκαλούν κάθε κακόβουλο, κάθε πονηρά σκεπτόμενο και κακοπροαίρετο που θα θελήσει – αποπειραθεί να τα αποκτήσει.
Φρονώ πως όποιος αγαπάει και πονάει αυτόν τον τόπο, αντικρίζοντας τα ανυπεράσπιστα αρχαιοελληνικά εκθέματα, ανησυχεί, στεναχωριέται και το πρώτο που σκέπτεται είναι να μην διακινδυνεύσουν, μη τυχόν πέσουν θύματα κλοπής και απολέσουμε τον ανεκτίμητο ιστορικό θησαυρό μας, την μοναδική πολιτιστική κληρονομιά μας.
Φρονώ πως όποιος αγαπάει και πονάει αυτόν τον τόπο, αντικρίζοντας τα ανυπεράσπιστα αρχαιοελληνικά εκθέματα, ανησυχεί, στεναχωριέται και το πρώτο που σκέπτεται είναι να μην διακινδυνεύσουν, μη τυχόν πέσουν θύματα κλοπής και απολέσουμε τον ανεκτίμητο ιστορικό θησαυρό μας, την μοναδική πολιτιστική κληρονομιά μας.
Γιατί δεν είναι καθόλου δύσκολο να υπερπηδήσει κάποιος τα κάγκελα και φυσικά αν κάποιοι τα ’χουν βάλει στόχο, δε θα πάνε στα κουτουρού, αλλά οργανωμένα και προσχεδιασμένα κι εύκολα θα επιτύχουν τον παράνομο σκοπό τους.
Ποιος φέρει την ευθύνη για αυτή τη κατάσταση; η Διεύθυνση του Μουσείου; η Εφορία Αρχαιοτήτων; Κάποιος πρέπει να ευθύνεται. Το Σύνταγμα (άρθρα 18 παρ.1, 24 παρ.1 και 6) λέει ότι οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία τελούν υπό την προστασία του Κράτους, ενώ ένα ευρύ και αυστηρό σύστημα αρχαιολογικής Νομοθεσίας ρυθμίζει τη θεμελιώδη αυτή κρατική υποχρέωση.
Οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία αποτελούν, κατά κανόνα, ιδιοκτησία του Κράτους. Πού είναι στη προκειμένη το Κράτος; Τώρα θα μου πείτε, είδαμε πολύ πρόσφατα το Κράτος να υποθηκεύει τα αρχαιολογικά Μουσεία της χώρας και να τα δίνει ως ενέχυρο στους δανειστές (βλ. Υπερ Ταμείο, ΤΑΙΠΕΔ). Τί ψάχνεις εσύ;
Ε ψάχνω φίλοι μου, ψάχνω και αναρωτιέμαι πόσο φρόνιμο, συνετό και τελικά πόσο ασφαλές είναι να βρίσκονται έτσι εκτεθειμένα αυτά τα αρχαιολογικά ευρήματα; Πόση σημασία και σπουδαιότητα έχουν για το Κράτος για να τα έχει τόσο παραμελημένα; Γιατί να κείτονται στο έδαφος υπαίθρια και τόσο απροκάλυπτα σε κίνδυνο;
Ε ψάχνω φίλοι μου, ψάχνω και αναρωτιέμαι πόσο φρόνιμο, συνετό και τελικά πόσο ασφαλές είναι να βρίσκονται έτσι εκτεθειμένα αυτά τα αρχαιολογικά ευρήματα; Πόση σημασία και σπουδαιότητα έχουν για το Κράτος για να τα έχει τόσο παραμελημένα; Γιατί να κείτονται στο έδαφος υπαίθρια και τόσο απροκάλυπτα σε κίνδυνο;
Ποιος ο λόγος να βρίσκονται οι αρχαίες κολώνες εκτός του κτιρίου, μάλλον ασυντήρητες και να μην προστατεύονται – φυλάσσονται εντός του Μουσείου; Και στην τελική γιατί να τις φθείρουν οι εξωτερικές καιρικές συνθήκες τόσους χειμώνες και τόσα καλοκαίρια; Άλλο ένα αναπάντητο γιατί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.