Σίγουρα, το ζήτημα της ονομασίας του νεοκρατικού “μορφώματος” των Σκοπίων δεν είναι θέμα που αφορά τη σωτηρία, την εκκλησιοποίηση, τη χριστοποίηση, την αιωνική προοπτική στην οποία στρατεύεται η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού. Ο Χριστός ως κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι εγκόσμιος η επίγειος η προσωρινός “Μεσσίας” κανενός.
Όμως… Όμως… Ζούμε τον Χριστό μας τον Θεό και Σωτήρα μας μέσα στην ιστορία μας, μέσα στους πόνους και στους καϊμούς μας, σαν λαός, σαν έθνος, σαν κοινωνία.
Ο Χριστός δεν έχει γλωσσική προτίμηση. Όμως, εμείς Τον λατρεύουμε στην γλώσσα των Ευαγγελίων, των Πατέρων, της θείας λειτουργίας, της υμνογραφίας, στη γλώσσα της Ρωμηοσύνης.
Ταυτόχρονα όμως είμαστε και φορείς μιας ιστορικής πραγματικότητας, είμαστε τμήμα του οικουμενικού ελληνισμού
και ένα κομμάτι της ιστορικής μας γλώσσας (από αιώνες), ένα κομμάτι της ιστορικής ψυχής μας, των ιστορικών αγώνων μας, της ιστορικής παρουσίας μας σ᾽ αυτόν τον συνοριακό τόπο, ένα κομμάτι πολύ σημαντικό είναι η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ… Σαν όνομα! Σαν συνιστώσα του ελληνισμού! Σαν χώρος όπου ο Απόστολος Παύλος μας δίδαξε το πρώτον το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.
Όμως… Όμως… Ζούμε τον Χριστό μας τον Θεό και Σωτήρα μας μέσα στην ιστορία μας, μέσα στους πόνους και στους καϊμούς μας, σαν λαός, σαν έθνος, σαν κοινωνία.
Ο Χριστός δεν έχει γλωσσική προτίμηση. Όμως, εμείς Τον λατρεύουμε στην γλώσσα των Ευαγγελίων, των Πατέρων, της θείας λειτουργίας, της υμνογραφίας, στη γλώσσα της Ρωμηοσύνης.
Ταυτόχρονα όμως είμαστε και φορείς μιας ιστορικής πραγματικότητας, είμαστε τμήμα του οικουμενικού ελληνισμού
και ένα κομμάτι της ιστορικής μας γλώσσας (από αιώνες), ένα κομμάτι της ιστορικής ψυχής μας, των ιστορικών αγώνων μας, της ιστορικής παρουσίας μας σ᾽ αυτόν τον συνοριακό τόπο, ένα κομμάτι πολύ σημαντικό είναι η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ… Σαν όνομα! Σαν συνιστώσα του ελληνισμού! Σαν χώρος όπου ο Απόστολος Παύλος μας δίδαξε το πρώτον το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.
Αργότερα αναπτύξαμε πολιτισμό πίστεως και προσφοράς και τον δώσαμε ως πολύτιμη παρακαταθήκη σ᾽ όλους τους σλαυϊκούς λαούς με την δράση των θεσσαλονικέων αγίων Κυρίλου και Μεθοδίου. Σ᾽ αυτόν τον χώρο οι πρόγονοί μας θυσιάστηκαν και για την αληθινή πίστη του Χριστού και για την ελευθερία όλου του Ελληνισμού! Σαν τιμή τόσων ηρώων, τόσων μανάδων, τόσων μαρτύρων, τόσων πολέμων.
Εμείς σαν Εκκλησία πρωτοστατήσαμε στον αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, προτού καν το ελλαδικό κράτος αφυπνισθεί, και χύσαμε ποταμούς αιμάτων. Πόσοι κληρικοί δεν θυσιάσθηκαν, για να ζούμε τώρα εμείς ελεύθεροι!
Σε κανέναν δεν δίνουμε το δικαίωμα καπηλείας της θυσίας, της προσφοράς και του αγώνα για τα δίκαια της πατρίδος μας και για το μέλλον των παιδιών μας.
Ποιός σώφρων Έλληνας θα τολμούσε να διαπραγματευθεί την αξιοπρέπεια της μάνας του, την τιμή των θυγατέρων και της γυναίκας του και των γιών του; Κανείς. Ε, λοιπόν! Πως να ξεπουλήσουμε την αξιοπρέπεια και την τιμή των γιαγιάδων μας και των παππούδων μας σε βάθος αιώνων και αιώνων;
Ισόβαρη με την αξιοπρέπεια αυτή (και πιο μεγάλη) είναι η περιεκτική αξιοπρέπεια που δηλώνεται με το όνομα “Μακεδονία”. Βρισκόμαστε πάλι σε μια κρίσιμη καμπή, κάτι πρέπει να βρεθεί για να κλείσει το θέμα. Όχι όπως κι όπως και δίχως την ανυπομονησία που θα ήθελαν να μας επιβάλουν ξένοι παράγοντες. Γι’ αυτό και σ᾽ αυτήν την ιστορική συγκυρία πρέπει να φανούμε συνετοί και ανδρείοι. Διότι δεν είμαστε δημιουργοί και δικαιούχοι της ιστορίας μας, αλλά κληρονόμοι και εντολοδόχοι των δημιουργών και δικαιούχων προγόνων μας.
Υπάρχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: εξίσου σπουδαία και υπολογίσιμη είναι και η αξιοπρέπεια του ιστορικού μέλλοντος των Ελλήνων που θα έλθουν, μετά από μας, εδώ (στη Μακεδονία των Φιλίππων και των Αλεξάνδρων, των ΠαυλοΜελάδων και των Δογάνηδων και αναριθμήτων άλλων).
Ειδάλλως, πρέπει να σβήσουμε τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τις συνθήκες που ακολούθησαν. Πρέπει να σβήσουμε το Σκρα, τους Ευζώνους, τα Μεγάλα Λιβάδια, τη Γέφυρα… Δηλαδή, θα διαπράξουμε ιστορικό έγκλημα, κυρίως σε βάθος μέλλοντος χρόνου.
Προσέξτε!
(Επειδή έτσι το θέλησε ο Τίτο, για να ξεπεράσει τις διεκδικήσεις Βουλγαρίας και Αλβανίας στο χώρο της Δημοκρατίας του Βαρδαρίου, που την περιέλαβε στη “Γιουγκοσλαβία”)σήμερα λοιπόν ξανασυζητάμε ένα “όνομα” δικό μας, για να προχωρήσουν τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα… Ένα ξεπούλημα.
Βοηθήσαμε και άλλους γείτονες να εισέλθουν στα διεθνή fora , μειώνοντας προς ώρας τις προσδοκίες μας, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποδεχθούν τους διεθνείς κανόνες και τις σχέσεις καλής γειτονίας, αλλά εις μάτην· αποθρασύνθηκαν και εκ του ασφαλούς πλέον ξεκληρίζουν την ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου.
Ως νεοέλληνες...,
ως άτομα με εθνική συνείδηση και ταυτότητα…,
ως Εκκλησιαστικό σώμα με συναίσθηση των διεκκλησιαστικών προβλημάτων του ονόματος αυτού…,
τουλάχιστον με στοιχειώδες φιλότιμο για τους παλαιούς και τους μελλοντικούς Συνέλληνες…,
πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι προέχει το συμφέρον της πατρίδος μας, γιατί είναι και το μέλλον των παιδιών μας.
Και ότι το συμφέρον της πατρίδος μας δεν ταυτίζεται πάντοτε με τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες άλλων.
Γι᾽ αυτό οφείλουμε να δηλώσουμε ΚΑΘΕΤΑ αντίθετοι σε όσους θα ήθελαν να υπονομεύσουν με εκχωρήσεις του ιστορικού μας ονόματος αυτά τα εδάφη, στα οποία εμείς μένουμε και υπηρετούμε διαρκώς περισσότερα χρόνια από όσα οι πολιτειακοί φορείς.
Το ιστορικό και εθνικό όνομα “Μακεδονία” είναι πιο περιεκτικό και συμβολικό ―τολμώ να το πω― από τη Θεσσαλονίκη κι από την Αθήνα. Ποιός νουνεχής Έλληνας πολίτης θα διενοείτο να “δανείσει” την ονομασία της Θεσσαλονίκης η της Αθήνας σε αλλοεθνείς; Ουδείς. Με αυτό το δυναμικό ΟΥΔΕΙΣ συντασσόμεθα.
Ανεχόμεθα μια διεθνή επιχείρηση υποκλοπής. Για κανέναν από τους ξένους δεν έχει αξία η Μακεδονία, ως τόπος, ως όνομα, ως Ελληνική Οικουμενική ιστορία και προσφορά.
Εμάς, όμως, μας καίει αυτό το όνομα σαν κληρονομιά πάππου προς πάππον. Είναι κομμάτι της ψυχής μας. Επιτέλους, μέχρι πότε θα συμβιβαζόμαστε εμείς προς όσους θα τολμούσαν να διαγουμίσουν την ιστορία, την αξιοπρέπεια, την τιμή, τα σύμβολά μας;
Και όλα αυτά έχουν μια ιδιαίτερη σημασία και σπουδαιότητα σαν “όρια” εθνικής υπόστασης, σαν “σύνορα” της χώρας μας, εδώ σε μας. Πριν 4 χρόνια π.χ. στη Γευγελή ύψωσαν άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και διαμαρτυρηθήκαμε “κάθετα” τόσο εγώ σαν Μητροπολίτης, όσο και οι τότε Δημοτικές αρχές, οι εφημερίδες του Κιλκίς, ο επαγγελματικός κόσμος, όλοι…
Εμείς σαν Εκκλησία πρωτοστατήσαμε στον αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, προτού καν το ελλαδικό κράτος αφυπνισθεί, και χύσαμε ποταμούς αιμάτων. Πόσοι κληρικοί δεν θυσιάσθηκαν, για να ζούμε τώρα εμείς ελεύθεροι!
Σε κανέναν δεν δίνουμε το δικαίωμα καπηλείας της θυσίας, της προσφοράς και του αγώνα για τα δίκαια της πατρίδος μας και για το μέλλον των παιδιών μας.
Ποιός σώφρων Έλληνας θα τολμούσε να διαπραγματευθεί την αξιοπρέπεια της μάνας του, την τιμή των θυγατέρων και της γυναίκας του και των γιών του; Κανείς. Ε, λοιπόν! Πως να ξεπουλήσουμε την αξιοπρέπεια και την τιμή των γιαγιάδων μας και των παππούδων μας σε βάθος αιώνων και αιώνων;
Ισόβαρη με την αξιοπρέπεια αυτή (και πιο μεγάλη) είναι η περιεκτική αξιοπρέπεια που δηλώνεται με το όνομα “Μακεδονία”. Βρισκόμαστε πάλι σε μια κρίσιμη καμπή, κάτι πρέπει να βρεθεί για να κλείσει το θέμα. Όχι όπως κι όπως και δίχως την ανυπομονησία που θα ήθελαν να μας επιβάλουν ξένοι παράγοντες. Γι’ αυτό και σ᾽ αυτήν την ιστορική συγκυρία πρέπει να φανούμε συνετοί και ανδρείοι. Διότι δεν είμαστε δημιουργοί και δικαιούχοι της ιστορίας μας, αλλά κληρονόμοι και εντολοδόχοι των δημιουργών και δικαιούχων προγόνων μας.
Υπάρχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: εξίσου σπουδαία και υπολογίσιμη είναι και η αξιοπρέπεια του ιστορικού μέλλοντος των Ελλήνων που θα έλθουν, μετά από μας, εδώ (στη Μακεδονία των Φιλίππων και των Αλεξάνδρων, των ΠαυλοΜελάδων και των Δογάνηδων και αναριθμήτων άλλων).
Ειδάλλως, πρέπει να σβήσουμε τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τις συνθήκες που ακολούθησαν. Πρέπει να σβήσουμε το Σκρα, τους Ευζώνους, τα Μεγάλα Λιβάδια, τη Γέφυρα… Δηλαδή, θα διαπράξουμε ιστορικό έγκλημα, κυρίως σε βάθος μέλλοντος χρόνου.
Προσέξτε!
(Επειδή έτσι το θέλησε ο Τίτο, για να ξεπεράσει τις διεκδικήσεις Βουλγαρίας και Αλβανίας στο χώρο της Δημοκρατίας του Βαρδαρίου, που την περιέλαβε στη “Γιουγκοσλαβία”)σήμερα λοιπόν ξανασυζητάμε ένα “όνομα” δικό μας, για να προχωρήσουν τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα… Ένα ξεπούλημα.
Βοηθήσαμε και άλλους γείτονες να εισέλθουν στα διεθνή fora , μειώνοντας προς ώρας τις προσδοκίες μας, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποδεχθούν τους διεθνείς κανόνες και τις σχέσεις καλής γειτονίας, αλλά εις μάτην· αποθρασύνθηκαν και εκ του ασφαλούς πλέον ξεκληρίζουν την ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου.
Ως νεοέλληνες...,
ως άτομα με εθνική συνείδηση και ταυτότητα…,
ως Εκκλησιαστικό σώμα με συναίσθηση των διεκκλησιαστικών προβλημάτων του ονόματος αυτού…,
τουλάχιστον με στοιχειώδες φιλότιμο για τους παλαιούς και τους μελλοντικούς Συνέλληνες…,
πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι προέχει το συμφέρον της πατρίδος μας, γιατί είναι και το μέλλον των παιδιών μας.
Και ότι το συμφέρον της πατρίδος μας δεν ταυτίζεται πάντοτε με τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες άλλων.
Γι᾽ αυτό οφείλουμε να δηλώσουμε ΚΑΘΕΤΑ αντίθετοι σε όσους θα ήθελαν να υπονομεύσουν με εκχωρήσεις του ιστορικού μας ονόματος αυτά τα εδάφη, στα οποία εμείς μένουμε και υπηρετούμε διαρκώς περισσότερα χρόνια από όσα οι πολιτειακοί φορείς.
Το ιστορικό και εθνικό όνομα “Μακεδονία” είναι πιο περιεκτικό και συμβολικό ―τολμώ να το πω― από τη Θεσσαλονίκη κι από την Αθήνα. Ποιός νουνεχής Έλληνας πολίτης θα διενοείτο να “δανείσει” την ονομασία της Θεσσαλονίκης η της Αθήνας σε αλλοεθνείς; Ουδείς. Με αυτό το δυναμικό ΟΥΔΕΙΣ συντασσόμεθα.
Ανεχόμεθα μια διεθνή επιχείρηση υποκλοπής. Για κανέναν από τους ξένους δεν έχει αξία η Μακεδονία, ως τόπος, ως όνομα, ως Ελληνική Οικουμενική ιστορία και προσφορά.
Εμάς, όμως, μας καίει αυτό το όνομα σαν κληρονομιά πάππου προς πάππον. Είναι κομμάτι της ψυχής μας. Επιτέλους, μέχρι πότε θα συμβιβαζόμαστε εμείς προς όσους θα τολμούσαν να διαγουμίσουν την ιστορία, την αξιοπρέπεια, την τιμή, τα σύμβολά μας;
Και όλα αυτά έχουν μια ιδιαίτερη σημασία και σπουδαιότητα σαν “όρια” εθνικής υπόστασης, σαν “σύνορα” της χώρας μας, εδώ σε μας. Πριν 4 χρόνια π.χ. στη Γευγελή ύψωσαν άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και διαμαρτυρηθήκαμε “κάθετα” τόσο εγώ σαν Μητροπολίτης, όσο και οι τότε Δημοτικές αρχές, οι εφημερίδες του Κιλκίς, ο επαγγελματικός κόσμος, όλοι…
Είναι ένα μικρό τεκμήριο των γειτονικών φαντασιώσεων, με συνταγματική μάλιστα αυτοδικαίωση, σε πείσμα της ιστορίας, που δικαιώνει την κάθετη αντιρρητική μας διαμαρτυρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.