Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Κήπου στο Κιλκίς, την Παρασκευή 12 Μάη, η εκδήλωση της ΤΟ Κιλκίς του ΚΚΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967.
Η εκδήλωση περιλάμβανε την παρουσίαση του βιβλίου που επιμελήθηκε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο: «Δικτατορία 1967-1974. Κείμενα και Ντοκουμέντα». Ένα βιβλίο το οποίο είναι αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης και συλλογικής προσπάθειας του ΚΚΕ, ενώ αποτελεί και πρόπλασμα στην επεξεργασία του «Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, Γ’ τόμος, 1967-1974», που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.
Ξεχωριστή πλευρά της εκδήλωσης ήταν η παρουσία φυλακισμένων και εξορισμένων Κιλκισιωτών τα χρόνια της χούντας, καθώς και ντοκουμέντα από φυλακίσεις και εξορίες μέλους του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν εξόριστος μέχρι το 1960, ενώ συνελήφθη ξανά την πρώτη μέρα επιβολής της δικτατορίας και έμεινε ακόμα 4 χρόνια εξορία στη Λέρο.
Ξεχωριστή πλευρά της εκδήλωσης ήταν η παρουσία φυλακισμένων και εξορισμένων Κιλκισιωτών τα χρόνια της χούντας, καθώς και ντοκουμέντα από φυλακίσεις και εξορίες μέλους του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν εξόριστος μέχρι το 1960, ενώ συνελήφθη ξανά την πρώτη μέρα επιβολής της δικτατορίας και έμεινε ακόμα 4 χρόνια εξορία στη Λέρο.
Η συγκεκριμένη περίπτωση ανέδειξε ότι οι διώξεις απέναντι σε κομμουνιστές, αγωνιστές, προοδευτικούς ανθρώπους ήταν στοιχείο όχι μόνο της χούντας αλλά και της πολιτικής των προδικτατορικών αστικών κυβερνήσεων.
Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ο Σωτήρης Αβραμόπουλος, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.
Ο ομιλητής από την αρχή, αναφερόμενος στον τρόπο που το ΚΚΕ μελετάει στην ιστορία, επισήμανε ότι «το ΚΚΕ έχει θεωρία και μέθοδο τον ιστορικό υλισμό, που δεν επιτρέπει στην έρευνα να αποσπά την πολιτική από την οικονομία, που είναι αλληλένδετες στην κοινωνία.
Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ο Σωτήρης Αβραμόπουλος, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.
Ο ομιλητής από την αρχή, αναφερόμενος στον τρόπο που το ΚΚΕ μελετάει στην ιστορία, επισήμανε ότι «το ΚΚΕ έχει θεωρία και μέθοδο τον ιστορικό υλισμό, που δεν επιτρέπει στην έρευνα να αποσπά την πολιτική από την οικονομία, που είναι αλληλένδετες στην κοινωνία.
Δεν επιτρέπει να αποσπά η έρευνα τη λειτουργία του κράτους και του πολιτικού του συστήματος από τις σχέσεις παραγωγής, τις σχέσεις ιδιοκτησίας, πάνω στις οποίες αυτά γεννιούνται, στηρίζονται και τις στηρίζουν (…) η σε βάθος μελέτη των συνθηκών κάθε περιόδου είναι αναμφίβολα απαραίτητη, γιατί διαφορετικά δεν θα πρόκειται για ιστορική έρευνα.
Ωστόσο, δεν είναι αντικειμενικό οι συγκεκριμένες συνθήκες να αυτονομούνται από το γενικό πλαίσιο της ταξικής πάλης, αφού εκείνο σε τελευταία ανάλυση τις διαμορφώνει. Διαφορετικά, οδηγούμαστε σε λαθεμένα ή σε μη ολοκληρωμένα συμπεράσματα».
Σε ότι αφορά τις αιτίες του πραξικοπήματος ανέφερε ότι αυτές «πρέπει να αναζητηθούν από τα χρόνια της ένοπλης σύγκρουσης 1946-1949 και μέσα στο πλέγμα των ενδοαστικών αντιθέσεων, που βγήκαν πιο έντονα στην επιφάνεια μετά την ήττα του ΔΣΕ. Η δικτατορία γεννήθηκε από την κρίση του πολιτικού συστήματος και για να το βγάλει από αυτή.
Σε ότι αφορά τις αιτίες του πραξικοπήματος ανέφερε ότι αυτές «πρέπει να αναζητηθούν από τα χρόνια της ένοπλης σύγκρουσης 1946-1949 και μέσα στο πλέγμα των ενδοαστικών αντιθέσεων, που βγήκαν πιο έντονα στην επιφάνεια μετά την ήττα του ΔΣΕ. Η δικτατορία γεννήθηκε από την κρίση του πολιτικού συστήματος και για να το βγάλει από αυτή.
Επιδίωξη των πραξικοπηματιών ήταν να διαμορφωθεί ένα “υγιές” πολιτικό σύστημα, “σύγχρονο”, αντικομμουνιστικό, που θα έχει τον καθοδηγητικό ρόλο σε όλα τα όργανα της εξουσίας, στους μηχανισμούς της, με βασικό πυλώνα του την “εθνικόφρονα” παράταξη, όπου τα αναμορφωμένα αστικά κόμματα θα εναλλάσσονταν σ' αυτό το ρόλο».
Στην ομιλία του αναφέρθηκε ακόμα στη στάση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι στη χούντα, όπως και στη στάση των σοσιαλιστικών κρατών.
Τόνισε τη στήριξη που παρείχε στη χούντα το εγχώριο κεφάλαιο, ειδικά το εφοπλιστικό, καθώς και τα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, όπως φοροελαφρύνσεις και χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων, που πήρε η χουντική κυβέρνηση.
Σε ξεχωριστό σημείο της ομιλίας του, ο Σ. Αβραμόπουλος, αναφέρθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα λέγοντας ότι ενώ το στρατιωτικό πραξικόπημα δεν συνάντησε άμεση λαϊκή αντίδραση, καθώς δεν υπήρχε καμία ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του εργατικού – λαϊκού κινήματος, στην πορεία το εργατικό κίνημα σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποίησε διάφορες μορφές πάλης αποσπώντας κάποιες παραχωρήσεις ή αποκρούοντας νέους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της χούντας.
Με επίκεντρο τον αγώνα του Πολυτεχνείου, εξήγησε ότι «το ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο του Πολυτεχνείου ήταν ότι πραγματοποιήθηκε σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με το νομικό πλαίσιο της χούντας, τις αρχές και τους μηχανισμούς της, τους σχεδιασμούς των αστικών δυνάμεων υπέρ της χουντικής “φιλελευθεροποίησης”, ενώ η αλληλεγγύη του λαού διαφύλαξε το φοιτητικό κίνημα από την απομόνωση». Επιπλέον, επισήμανε, πως είναι παρακαταθήκη ότι καμιά εκμεταλλευτική εξουσία, όσο ισχυρή κι αν φαίνεται, δεν είναι ακλόνητη και μόνιμη.
Τέλος, σε ότι αφορά τη στρατηγική του ΚΚΕ, είπε για την αρνητική επίδραση που είχε το γεγονός της αυτοδιάλυσης των Κομματικών Οργανώσεων από το 1958 και τη διάχυση των κομματικών μελών στην ΕΔΑ, όπως είπε και για την ιστορική σημασία της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1968 που πήρε μέτρα κομματικής οικοδόμησης και οργανωτικής αυτοτέλειας του ΚΚΕ.
Εξήγησε ότι το ΚΚΕ, μετά την απόφαση της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ και συνολικά της δράσης του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, πήρε μέτρα για τη ντε φάκτο νομιμοποίησή του και την επιστροφή στην Ελλάδα της καθοδήγησής του, γεγονός που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναγνώριση της νόμιμης πολιτικής του παρουσίας.
Στην ομιλία του αναφέρθηκε ακόμα στη στάση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι στη χούντα, όπως και στη στάση των σοσιαλιστικών κρατών.
Τόνισε τη στήριξη που παρείχε στη χούντα το εγχώριο κεφάλαιο, ειδικά το εφοπλιστικό, καθώς και τα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, όπως φοροελαφρύνσεις και χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων, που πήρε η χουντική κυβέρνηση.
Σε ξεχωριστό σημείο της ομιλίας του, ο Σ. Αβραμόπουλος, αναφέρθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα λέγοντας ότι ενώ το στρατιωτικό πραξικόπημα δεν συνάντησε άμεση λαϊκή αντίδραση, καθώς δεν υπήρχε καμία ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του εργατικού – λαϊκού κινήματος, στην πορεία το εργατικό κίνημα σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποίησε διάφορες μορφές πάλης αποσπώντας κάποιες παραχωρήσεις ή αποκρούοντας νέους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της χούντας.
Με επίκεντρο τον αγώνα του Πολυτεχνείου, εξήγησε ότι «το ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο του Πολυτεχνείου ήταν ότι πραγματοποιήθηκε σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με το νομικό πλαίσιο της χούντας, τις αρχές και τους μηχανισμούς της, τους σχεδιασμούς των αστικών δυνάμεων υπέρ της χουντικής “φιλελευθεροποίησης”, ενώ η αλληλεγγύη του λαού διαφύλαξε το φοιτητικό κίνημα από την απομόνωση». Επιπλέον, επισήμανε, πως είναι παρακαταθήκη ότι καμιά εκμεταλλευτική εξουσία, όσο ισχυρή κι αν φαίνεται, δεν είναι ακλόνητη και μόνιμη.
Τέλος, σε ότι αφορά τη στρατηγική του ΚΚΕ, είπε για την αρνητική επίδραση που είχε το γεγονός της αυτοδιάλυσης των Κομματικών Οργανώσεων από το 1958 και τη διάχυση των κομματικών μελών στην ΕΔΑ, όπως είπε και για την ιστορική σημασία της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1968 που πήρε μέτρα κομματικής οικοδόμησης και οργανωτικής αυτοτέλειας του ΚΚΕ.
Εξήγησε ότι το ΚΚΕ, μετά την απόφαση της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ και συνολικά της δράσης του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, πήρε μέτρα για τη ντε φάκτο νομιμοποίησή του και την επιστροφή στην Ελλάδα της καθοδήγησής του, γεγονός που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναγνώριση της νόμιμης πολιτικής του παρουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.