Ζούμε σε μια κοινωνία που τη χαρακτηρίζουν ο φθόνος, το μίσος και η εχθρότητα. Ο φθόνος βέβαια υπήρχε από πάντα στην ελληνική κοινωνία. Πολλοί μάλιστα τον συμπεριλαμβάνουν στα γονιδιακά στοιχεία της φυλής μας. Στη σημερινή όμως εποχή, της παρατεταμένης κοινωνικοοικονομικής κρίσης (ήδη διανύουμε τον όγδοο χρόνο αυτής), συνοδεύεται από μίσος και εχθρότητα.
Ένα μείγμα εκρηκτικό που τείνει να διαλύσει όλους τους συνδετικούς κρίκους της κοινωνίας μας. Οι συνέπειες είναι, κατά την επικρατούσα στις ημέρες μας έκφραση, “αχαρτογράφητες”.
Φθόνος, μίσος και εχθρότητα:
· Για το γείτονα, ο οποίος κάνοντας μια ζωή οικονομία και εθισμένος ταυτόχρονα να μη χρωστά, μπορεί –ακόμη- να ανταποκρίνεται με επάρκεια στις οικονομικές του υποχρεώσεις (κοινόχρηστα, φόρο, ΕΝΦΙΑ, κλπ).
· Για τον/την συνταξιούχο που δεν του κόψανε το ΕΚΑΣ ή την επικουρική.
· Για την/τον εργαζόμενο στο δημόσιο τομέα όπου οι συνθήκες εργασίας είναι, ακόμη, ανθρώπινες και δεν έχουν καμιά σχέση με την ανασφαλή ζούγκλα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
· Για όλους όσοι/όσες είχαν στο παρελθόν μια δημόσια θέση ή ένα αξίωμα. Ακόμη και αν, κατά κοινή ομολογία, δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό να τους προσάψουν. Αντίθετα, υπάρχει σπουδαίο και πλούσιο έργο που συνδέεται με το όνομά τους, το οποίο όμως μηδενίζεται από μια αδίστακτα «ισοπεδωτική» προπαγάνδα και έναν «οπιούχο» λαϊκισμό. Βέβαια, όσοι εξ αυτών έσπευσαν να εξαγνιστούν στις κολυμβήθρες «ΛεβεντοΤσιπροΚαμένων», παραμένουν επί του παρόντος, στο απυρόβλητο. Έχει ο καιρός όμως γυρίσματα και όσοι έσπειραν ανέμους, σύντομα, θα θερίσουν θύελλες.
· Για όποια και όποιον βγαίνει με παρρησία και τόλμη να υποστηρίξει, με επιχειρήματα -και όχι με ύβρεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς- την άποψή του.
· ………………………………………………………………………………………………
Είναι, δυστυχώς, πολύ μακρύς ο κατάλογος και απαιτούνται πολλές σελίδες για να τον εξαντλήσουμε, αλλά δεν έχει και νόημα. Το ζητούμενο είναι πώς μπορούμε όλοι μαζί, ως κοινωνία, να υπερβούμε τέτοιου είδους συναισθήματα που μας αποσυνθέτουν και διαλύουν. Πώς μπορούμε να προτάξουμε τη λογική και να δράσουμε συλλογικά. Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε την ανθρωπιά και την περηφάνια μας.
Ένας μόνο δρόμος υπάρχει, πολύ απλός αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολος. Ο δρόμος του "εμείς και της συλλογικότητας". Παλιός, γνωστός σε όλους, αλλά δυστυχώς δεν αποτελεί προτεραιότητα της φυλής μας. Έφτασε όμως η ώρα να ξεπεράσουμε το "εγώ", διότι εάν δε το πράξουμε τώρα θα έχουμε απολέσει –παντελώς- την ελευθερία μας και φυσικά τότε δε θα υπάρχει το ΄"εγώ" αλλά μόνο ο "δούλος".
Καιρός λοιπόν να επιδιώκουμε τις συνθέσεις και αν οι κάθε είδους και επιπέδου "άρχοντες" που διαχειρίζονται την εξουσία, δε το επιθυμούν, θα το επιβάλλουμε όλοι εμείς που τους επιλέγουμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την επανάσταση της συλλογικότητας από την οικογένεια, το χώρο εργασίας μας, το δήμο, το κράτος. Αλλιώς, όπως λέει και ο Εθνικός μας ποιητής, «147. …: Εάν μισούνται ανάμεσό τους, Δεν τους πρέπει ελευθεριά» [ύμνος εις την ελευθερίαν, Δ. Σολωμού].
* Κωνσταντίνος Ραμπίδης
Συνταξιούχος δάσκαλος
Πρώην Διευθυντής
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
Φθόνος, μίσος και εχθρότητα:
· Για το γείτονα, ο οποίος κάνοντας μια ζωή οικονομία και εθισμένος ταυτόχρονα να μη χρωστά, μπορεί –ακόμη- να ανταποκρίνεται με επάρκεια στις οικονομικές του υποχρεώσεις (κοινόχρηστα, φόρο, ΕΝΦΙΑ, κλπ).
· Για τον/την συνταξιούχο που δεν του κόψανε το ΕΚΑΣ ή την επικουρική.
· Για την/τον εργαζόμενο στο δημόσιο τομέα όπου οι συνθήκες εργασίας είναι, ακόμη, ανθρώπινες και δεν έχουν καμιά σχέση με την ανασφαλή ζούγκλα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
· Για όλους όσοι/όσες είχαν στο παρελθόν μια δημόσια θέση ή ένα αξίωμα. Ακόμη και αν, κατά κοινή ομολογία, δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό να τους προσάψουν. Αντίθετα, υπάρχει σπουδαίο και πλούσιο έργο που συνδέεται με το όνομά τους, το οποίο όμως μηδενίζεται από μια αδίστακτα «ισοπεδωτική» προπαγάνδα και έναν «οπιούχο» λαϊκισμό. Βέβαια, όσοι εξ αυτών έσπευσαν να εξαγνιστούν στις κολυμβήθρες «ΛεβεντοΤσιπροΚαμένων», παραμένουν επί του παρόντος, στο απυρόβλητο. Έχει ο καιρός όμως γυρίσματα και όσοι έσπειραν ανέμους, σύντομα, θα θερίσουν θύελλες.
· Για όποια και όποιον βγαίνει με παρρησία και τόλμη να υποστηρίξει, με επιχειρήματα -και όχι με ύβρεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς- την άποψή του.
· ………………………………………………………………………………………………
Είναι, δυστυχώς, πολύ μακρύς ο κατάλογος και απαιτούνται πολλές σελίδες για να τον εξαντλήσουμε, αλλά δεν έχει και νόημα. Το ζητούμενο είναι πώς μπορούμε όλοι μαζί, ως κοινωνία, να υπερβούμε τέτοιου είδους συναισθήματα που μας αποσυνθέτουν και διαλύουν. Πώς μπορούμε να προτάξουμε τη λογική και να δράσουμε συλλογικά. Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε την ανθρωπιά και την περηφάνια μας.
Ένας μόνο δρόμος υπάρχει, πολύ απλός αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολος. Ο δρόμος του "εμείς και της συλλογικότητας". Παλιός, γνωστός σε όλους, αλλά δυστυχώς δεν αποτελεί προτεραιότητα της φυλής μας. Έφτασε όμως η ώρα να ξεπεράσουμε το "εγώ", διότι εάν δε το πράξουμε τώρα θα έχουμε απολέσει –παντελώς- την ελευθερία μας και φυσικά τότε δε θα υπάρχει το ΄"εγώ" αλλά μόνο ο "δούλος".
Καιρός λοιπόν να επιδιώκουμε τις συνθέσεις και αν οι κάθε είδους και επιπέδου "άρχοντες" που διαχειρίζονται την εξουσία, δε το επιθυμούν, θα το επιβάλλουμε όλοι εμείς που τους επιλέγουμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την επανάσταση της συλλογικότητας από την οικογένεια, το χώρο εργασίας μας, το δήμο, το κράτος. Αλλιώς, όπως λέει και ο Εθνικός μας ποιητής, «147. …: Εάν μισούνται ανάμεσό τους, Δεν τους πρέπει ελευθεριά» [ύμνος εις την ελευθερίαν, Δ. Σολωμού].
* Κωνσταντίνος Ραμπίδης
Συνταξιούχος δάσκαλος
Πρώην Διευθυντής
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.