“Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι η πιο λαμπρή πολιτική μορφή των τελευταίων χρόνων…»
Γιώργος Σκαμπαρδώνης,
Συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη - ΤΑ ΝΕΑ on line
«Εξαιρετικός καραγκιόζης. Στρατηγικά μελιστάλακτος με ακριβείς μπουρδολογίες σε κάνει να αναρωτιέσαι που παραθέριζε προ εικοσαετίας και δεν έχυσε λίγο δηλητήριο για τα τότε τεκταινόμενα. Εγκάθετα σούργελα σε εντεταλμένη υπηρεσία κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνο της Ελλάδας…»
Σχόλιο αναγνώστη κάτω από το κείμενο της συνέντευξης
Οι εκλογικές αναμετρήσεις ανέδειξαν το σοβαρό πρόβλημα του συστήματος πληροφόρησης της χώρας: η ελληνική δημοσιότητα είναι η μεγαλύτερη αναπηρία του δημόσιου βίου και δε θα ήταν υπερβολή αν υποστηρίζαμε ότι έχει μεγαλύτερες συνέπειες και από αυτήν καθ΄ αυτήν τη διαφθορά, διότι είναι η θερμοκοιτίδα που συντηρεί και πολλαπλασιάζει -με την απραξία της- το συγκεκριμένο φαινόμενο.
Η βασική πολιτική “σύγκρουση” που συνεχίζεται “επιφανειακά” και “υπόγεια” στην ελληνική κοινωνία δεν έχει κριθεί οριστικώς: κάθε μέρα που περνάει δημιουργούνται νέες συνθήκες και νέοι συσχετισμοί δύναμης – έτσι η διαμάχη για την εννοημάτιση της ιστορικής συγκυρίας αποκτά χαρακτηριστικά δημόσιου σφαγιασμού της γλώσσας. Ένας από τους άξονες της προεκλογικής και της μετεκλογικής ρητορείας, ήταν εκείνος, ο οποίος αφορούσε την πολιτική και πολιτισμική θέση της χώρας στο ιστορικό γίγνεσθαι: η πληθωρική χρήση της λέξης “Ευρώπη” και των παραγώγων της “περιγράφει” το πλαίσιο εντός του οποίου κινήθηκε και θα κινηθεί ο δημόσιος διάλογος και οι πολιτικές-ιδεολογικές αντιπαραθέσεις τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια.
Αλλά με τη χρήση των όρων και τις απόψεις των δημοσίων προσώπων – τα κόμματα έχουν κάθε ευχέρεια, λόγω του δημοκρατικού δημόσιου ελέγχου να αλλάζουν θέσεις και να κρίνονται και για αυτό από τους πολίτες – τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα ούτε και με τις τοποθετήσεις των γνωμηγητόρων στα διάφορα “μέσα” και fora.
Ενδεικτικό παράδειγμα πολιτικού “πρωτεϊσμού” με έκδηλα τα στοιχεία του καιροσκοπισμού είναι οι απόψεις του δημοσιογράφου-συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη για την “Ευρώπη” και το “ευρωπαϊκό γίγνεσθαι”. Ο συγκεκριμένος - wannabe οργανικός διανοούμενος του καθεστώτος - σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Ηλία Κανέλλη στην εφημερίδα τα ΝΕΑ online (18 Σεπτεμβρίου 2015, αναρτήθηκε στις 08.00 η ώρα) με τίτλο «Πίνουμε αλκοόλ και παίρνουμε αντιβίωση» παρουσιάζει ένα φιλοευρωπαϊκό προφίλ, το οποίο δε συνάδει με την παλαιότερη ακραία εθνικιστική στάση του στα δημόσια πράγματα του τόπου. Θα ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη εάν ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης είχε πράγματι εγκαταλείψει τις παλιές χυδαίες και κυνικές αντιευρωπαϊκές του κορώνες προς όφελος μιας συνετής και κριτικής στάσης απέναντι στους “εταίρους” μας.
Αλλά δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, διότι ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης ακολουθεί την πεπατημένη του πολιτικού και διανοητικού καιροσκοπισμού. Είναι προφανές ότι ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος δε μετατράπηκε αιφινιδίως σε φωτισθέντα φιλοευρωπαίο Παύλο, απλώς ανακάλυψε ένα άλλο ασφαλές εφαλτήριο για να ασκήσει “κριτική” στη διαχρονική του εμμονή: την πολιτική Αριστερά - ο φιλοευρωπαϊσμός του Γιώργου Σκαμπαρδώνη είναι ένα ακόμη προσωπείο του απαρχαιωμένου παλαιοαντικομμουνισμού του.
Μια ανάσα πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και ο δημοσιογράφος-συγγραφέας κατακεραυνώνει -βήματος δοθέντος- ως υπεύθυνο για την κατρακύλα της χώρας «το σχιζοειδές μοντέλο μη-σκέψης της Μεταπολίτευσης», αναφέρεται σε «συντηρητισμό με προοδευτικό προσωπείο», διαπιστώνει πως «η αριστερή σκέψη έπαψε να εξελίσσεται μετά τον Αλτουσέρ», ενώ εξαγορεύει την πεποίθησή του πως το ΠΑΣΟΚ «τιμωρήθηκε σκληρά για τα λάθη του, αλλά πιο πολύ και για το ότι έκανε πατριωτικές πράξεις [sic!]» και ότι «ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι η πιο λαμπρή πολιτική μορφή των τελευταίων χρόνων…» [sic!].
Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης την περίοδο της πολιτικής σαστιμάρας στο χώρο της διαβόητης “Κεντροαριστεράς” πριμοδότησε με το δικό του “συμβολικό κεφάλαιο” τον “Κοινωνικό Σύνδεσμο” του Γιώργου Φλωρίδη και όχι το ΠΑΣΟΚ της “λαμπρής πολιτικής μορφής” που ακούει στο όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος. Και αυτό παρά τις διάφορες εκλεκτικές συγγένειες των δύο, που σχετίζονται με τον προβληματικό “ευρωπαϊσμό” τους: λιγότερο προβληματικός στον συνταγματολόγο, σχεδόν αμφιλεγόμενος στο δημοσιογράφο-συγγραφέα. Ο καιροσκόπος δημοσιογράφος δεν ακολούθησε τον ραβδοσκόπο της πολιτικής.
Επιστρέφω στη συνέντευξη του τελευταίου στον Ηλία Κανέλλη και σταχυολογώ μερικές απόψεις του αναφορικά με την Ευρώπη: «Θεωρώ ότι η Ε.Ε. είναι το πιο προοδευτικό πολιτικό πείραμα στον κόσμο – παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις και επιπλέον κάτι πολύ βαθύτερο: είναι ο Μπαχ, είναι ο Ρεμπό, είναι ο Ζενέ, είναι ο Τόμας Μαν, είναι ο Μιχαήλ Άγγελος, είναι ο Φουκό, είναι ο Παζολίνι, ο Πικάσο, ο Μαγκρίτ, ο Μολιέρος ο Μπρετόν». Εξίσου ξεκάθαρη είναι η απάντηση του Γιώργου Σκαμπαρδώνη για τις προσδοκίες του αναφορικά με το εκλογικό αποτέλεσμα: «Θα ευχόμουν μια πιο ξεκάθαρη φιλευρωπαϊκή στροφή του εκλογικού σώματος».
Μια ανάσα πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και ο δημοσιογράφος-συγγραφέας κατακεραυνώνει -βήματος δοθέντος- ως υπεύθυνο για την κατρακύλα της χώρας «το σχιζοειδές μοντέλο μη-σκέψης της Μεταπολίτευσης», αναφέρεται σε «συντηρητισμό με προοδευτικό προσωπείο», διαπιστώνει πως «η αριστερή σκέψη έπαψε να εξελίσσεται μετά τον Αλτουσέρ», ενώ εξαγορεύει την πεποίθησή του πως το ΠΑΣΟΚ «τιμωρήθηκε σκληρά για τα λάθη του, αλλά πιο πολύ και για το ότι έκανε πατριωτικές πράξεις [sic!]» και ότι «ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι η πιο λαμπρή πολιτική μορφή των τελευταίων χρόνων…» [sic!].
Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης την περίοδο της πολιτικής σαστιμάρας στο χώρο της διαβόητης “Κεντροαριστεράς” πριμοδότησε με το δικό του “συμβολικό κεφάλαιο” τον “Κοινωνικό Σύνδεσμο” του Γιώργου Φλωρίδη και όχι το ΠΑΣΟΚ της “λαμπρής πολιτικής μορφής” που ακούει στο όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος. Και αυτό παρά τις διάφορες εκλεκτικές συγγένειες των δύο, που σχετίζονται με τον προβληματικό “ευρωπαϊσμό” τους: λιγότερο προβληματικός στον συνταγματολόγο, σχεδόν αμφιλεγόμενος στο δημοσιογράφο-συγγραφέα. Ο καιροσκόπος δημοσιογράφος δεν ακολούθησε τον ραβδοσκόπο της πολιτικής.
Επιστρέφω στη συνέντευξη του τελευταίου στον Ηλία Κανέλλη και σταχυολογώ μερικές απόψεις του αναφορικά με την Ευρώπη: «Θεωρώ ότι η Ε.Ε. είναι το πιο προοδευτικό πολιτικό πείραμα στον κόσμο – παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις και επιπλέον κάτι πολύ βαθύτερο: είναι ο Μπαχ, είναι ο Ρεμπό, είναι ο Ζενέ, είναι ο Τόμας Μαν, είναι ο Μιχαήλ Άγγελος, είναι ο Φουκό, είναι ο Παζολίνι, ο Πικάσο, ο Μαγκρίτ, ο Μολιέρος ο Μπρετόν». Εξίσου ξεκάθαρη είναι η απάντηση του Γιώργου Σκαμπαρδώνη για τις προσδοκίες του αναφορικά με το εκλογικό αποτέλεσμα: «Θα ευχόμουν μια πιο ξεκάθαρη φιλευρωπαϊκή στροφή του εκλογικού σώματος».
Στην ίδια κατεύθυνση και με την ίδια έμφαση απαντάει ο δημοσιογράφος-συγγραφέας στο ερώτημα περί εκτέλεσης του μνημονίου και περί ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας: «Η Ελλάδα εκτός Ευρώπης θα μαραζώσει. Θα γίνει μεζονέτα-καλύβι του Καραγκιόζη. Με κομμένο ρεύμα. Η χώρα έχει μέλλον μόνο μέσα στον φυσικό της βιότοπο, την Ε.Ε., την ασφάλεια, την αυστηρότητα και τον πλούτο της, και κυρίως την ελευθερία της».
Κάτω από το κείμενο της συνέντευξης υπάρχουν δύο σχόλια, τα οποία παραθέτω αυτούσια:
«Gkarip 20/09/2015, 17:59
Εξαιρετικός καργκιόζης. Στρατηγικά μελιστάλακτος με ακριβείς μπουρδολογίες σε κάνει να αναρωτιέσαι που παραθέριζε προ εικοσαετίας και δεν έχυσε λίγο δηλητήριο για τα τότε τεκταινόμενα. Εγκάθετα σούργελα σε εντεταλμένη υπηρεσία κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνο της Ελλάδας…
Sirius 19/09/2015, 14:49
Καλά, είναι εξαιρετικό αυτό που είπε, ότι Η αριστερή σκέψη έπαψε να εξελίσσεται μετά τον Αλτουσέρ!!!»
Στη συνέχεια θα ικανοποιήσω την περιέργεια του πρώτου σχολιαστή “περί παραθερισμού”: η Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 επιλέγεται, από τις συντηρητικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης, ως κέντρο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με την πολιτική Αριστερά - το “μακεδονικό” αποτελεί το πρόσχημα για να ξεδιπλώσει ο ελληνικός εθνικισμός την επιχειρηματολογία του και τον παλαιοαντικομμουνισμό του. Αυτή την περίοδο αναδύεται το εθνικιστικό άστρου του “πασοκοδηλωμένου” Γιώργου Σκαμπαρδώνη, μέσα από τις στήλες της τοπικής εφημερίδας “ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ” - του πάλαι ποτέ κραταιού εκδοτικού συγκροτήματος “Ι. Βελλίδη”.
Όσοι στα social media, “μισθωτοί” ή “ιδεολόγοι”, αναμασούν τη ρητορεία περί “σανού” και “σανοφάγων” θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης ήταν από τους πρώτους διδάξαντες: η έκφραση «μεταπολιτευτικό γκαζόν» εμφανίζεται πολύ νωρίς στην αρθρογραφία του. [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 1993]
Δε θα επεκταθώ στα πάμπολλα παραδείγματα της ακροεθνικιστικής ρητορείας, του αντιδυτικισμού και αντιευρωπαϊσμού, του αντιμουσουλμανισμού και του παλαιοαντικομμουνισμού, που χαρακτηρίζουν το δημόσιο λόγο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη εκείνη την περίοδο: για τα οποία ο ίδιος δεν εξέφρασε ποτέ μια στοιχειώδη αυτοκριτική, εφόσον υποτίθεται αναθεώρησε τις τότε απόψεις του - απλώς τώρα παρουσιάζεται ως ακραιφνής “Ευρωπαίος”, ακριβώς όπως τότε εμφανιζόταν ως ακραιφνής “Έλληνας Μακεδόνας”.
Θα προσπαθήσω να δώσω μια πρόγευση του πολιτικού και διανοητικού καιροσκοπισμού του δημοσιογράφου-συγγραφέα, παραθέτοντας και “αναλύοντας” ένα άρθρο από τη μόνιμη στήλη του στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ με τον τίτλο «Επί παντός του επιστητού». Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου είναι υποτίθεται ειρωνικός: «φαλακρές απόψεις» - το επίπεδο του δημόσιου λόγου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη είναι ένα γενικότερο ζήτημα προς συζήτηση. Το συνολικό περιεχόμενο του άρθρου είναι χυδαίο, όπως και το όλον ύφος του: «Γκουσκουνισμούς θα περίμενε κανείς να εκσφενδονίζει μόνο ο Γκουσγκούνης, αλλά τα ίδια και χειρότερα κάνουν ενίοτε μερικοί διάσημοι διανοούμενοι αντίστοιχου ή πανομοιότυπου κουρέματος…» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994].
Στο στόχαστρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη βρέθηκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης και κάποιες απόψεις του περί Βυζαντίου -εάν δώσουμε βάση στα γραφόμενα του αρθρογράφου-, οι οποίες φέρεται να διατυπώθηκαν σε μια συνέντευξη. Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης θεωρεί τις απόψεις του Κ. Καστοριάδη και άλλων δυτικών λογίων για το Βυζάντιο ότι «παράγονται από νόες που λειτουργούν με βάση τα πολιτικοκομματικά ρεφλέξ και αποτιμούν βάναυσα και συλλήβδην ό,τι δεν χωρεί στην προκρούστεια εμμονή τους». [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994] Εμμονικός, λοιπόν, κατά τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη ο Κορνήλιος Καστοριάδης: παραμένει, ωστόσο, άγνωστο εάν και κατά πόσο έχει μελετήσει ο δημοσιογράφος – συγγραφέας το έργο του συγκεκριμένου διανοητή.
Κάτω από το κείμενο της συνέντευξης υπάρχουν δύο σχόλια, τα οποία παραθέτω αυτούσια:
«Gkarip 20/09/2015, 17:59
Εξαιρετικός καργκιόζης. Στρατηγικά μελιστάλακτος με ακριβείς μπουρδολογίες σε κάνει να αναρωτιέσαι που παραθέριζε προ εικοσαετίας και δεν έχυσε λίγο δηλητήριο για τα τότε τεκταινόμενα. Εγκάθετα σούργελα σε εντεταλμένη υπηρεσία κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνο της Ελλάδας…
Sirius 19/09/2015, 14:49
Καλά, είναι εξαιρετικό αυτό που είπε, ότι Η αριστερή σκέψη έπαψε να εξελίσσεται μετά τον Αλτουσέρ!!!»
Στη συνέχεια θα ικανοποιήσω την περιέργεια του πρώτου σχολιαστή “περί παραθερισμού”: η Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 επιλέγεται, από τις συντηρητικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης, ως κέντρο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με την πολιτική Αριστερά - το “μακεδονικό” αποτελεί το πρόσχημα για να ξεδιπλώσει ο ελληνικός εθνικισμός την επιχειρηματολογία του και τον παλαιοαντικομμουνισμό του. Αυτή την περίοδο αναδύεται το εθνικιστικό άστρου του “πασοκοδηλωμένου” Γιώργου Σκαμπαρδώνη, μέσα από τις στήλες της τοπικής εφημερίδας “ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ” - του πάλαι ποτέ κραταιού εκδοτικού συγκροτήματος “Ι. Βελλίδη”.
Όσοι στα social media, “μισθωτοί” ή “ιδεολόγοι”, αναμασούν τη ρητορεία περί “σανού” και “σανοφάγων” θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης ήταν από τους πρώτους διδάξαντες: η έκφραση «μεταπολιτευτικό γκαζόν» εμφανίζεται πολύ νωρίς στην αρθρογραφία του. [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 1993]
Δε θα επεκταθώ στα πάμπολλα παραδείγματα της ακροεθνικιστικής ρητορείας, του αντιδυτικισμού και αντιευρωπαϊσμού, του αντιμουσουλμανισμού και του παλαιοαντικομμουνισμού, που χαρακτηρίζουν το δημόσιο λόγο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη εκείνη την περίοδο: για τα οποία ο ίδιος δεν εξέφρασε ποτέ μια στοιχειώδη αυτοκριτική, εφόσον υποτίθεται αναθεώρησε τις τότε απόψεις του - απλώς τώρα παρουσιάζεται ως ακραιφνής “Ευρωπαίος”, ακριβώς όπως τότε εμφανιζόταν ως ακραιφνής “Έλληνας Μακεδόνας”.
Θα προσπαθήσω να δώσω μια πρόγευση του πολιτικού και διανοητικού καιροσκοπισμού του δημοσιογράφου-συγγραφέα, παραθέτοντας και “αναλύοντας” ένα άρθρο από τη μόνιμη στήλη του στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ με τον τίτλο «Επί παντός του επιστητού». Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου είναι υποτίθεται ειρωνικός: «φαλακρές απόψεις» - το επίπεδο του δημόσιου λόγου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη είναι ένα γενικότερο ζήτημα προς συζήτηση. Το συνολικό περιεχόμενο του άρθρου είναι χυδαίο, όπως και το όλον ύφος του: «Γκουσκουνισμούς θα περίμενε κανείς να εκσφενδονίζει μόνο ο Γκουσγκούνης, αλλά τα ίδια και χειρότερα κάνουν ενίοτε μερικοί διάσημοι διανοούμενοι αντίστοιχου ή πανομοιότυπου κουρέματος…» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994].
Στο στόχαστρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη βρέθηκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης και κάποιες απόψεις του περί Βυζαντίου -εάν δώσουμε βάση στα γραφόμενα του αρθρογράφου-, οι οποίες φέρεται να διατυπώθηκαν σε μια συνέντευξη. Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης θεωρεί τις απόψεις του Κ. Καστοριάδη και άλλων δυτικών λογίων για το Βυζάντιο ότι «παράγονται από νόες που λειτουργούν με βάση τα πολιτικοκομματικά ρεφλέξ και αποτιμούν βάναυσα και συλλήβδην ό,τι δεν χωρεί στην προκρούστεια εμμονή τους». [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994] Εμμονικός, λοιπόν, κατά τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη ο Κορνήλιος Καστοριάδης: παραμένει, ωστόσο, άγνωστο εάν και κατά πόσο έχει μελετήσει ο δημοσιογράφος – συγγραφέας το έργο του συγκεκριμένου διανοητή.
Δε θεωρώ κάτι τέτοιο, οπωσδήποτε, αναγκαίο: η ανάγνωση μιας συνέντευξης μπορεί να είναι επαρκής λόγος για κάποιες κριτικές παρατηρήσεις, αλλά όταν κάποιος προβαίνει σε τόσο “αυστηρές” και υπερβολικές κρίσεις και αξιολογήσεις, οφείλει τουλάχιστον να έχει μελετήσει και να αποτιμήσει συνολικώς το έργο εκείνου τον οποίο επικρίνει με τόση σφοδρότητα. Αλλά ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης θεωρεί ότι δύναται χωρίς κανένα κόστος να φλυαρεί… επί παντός του επιστητού!
Η έλλειψη συνοχής στην επιχειρηματολογία – τα κείμενα του Γ. Σκαμπαρδώνη αναπαράγουν διαρκώς στερεότυπα χωρίς αρχή, μέση και τέλος – οδηγεί σε ένα χυδαίο ύφος γραφής, το οποίο λειτουργεί ως στολή παραλλαγής στο διευρυνόμενο βαλτότοπο του εθνικισμού των πρώτων ετών της δεκαετίας του 1990: ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος-συγγραφέας τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτήν την συνθήκη.
Το “θράσος” να επιχειρείται μια τόσο φθηνή κατακρεούργηση του λόγου ενός λογίου περιωπής, έχει δύο σημαντικά αποτελέσματα για τον αρθογράφο και τις προθέσεις του: από τη μία ενισχύει την εικόνα του εθνικιστή ιδεολόγου στο κοινό του, ότι μπορεί και “αναμετριέται” με κορυφές του υποτιθέμενου αντιπάλου (εν προκειμένω της Αριστεράς γενικώς και αορίστως), από την άλλη πολτοποιεί σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο λόγο που καθιστά ύποπτο, στον παροιμιώδη μέσο άνθρωπο, κάθε είδος κριτικού λόγου.
Η χυδαιότητα της ταύτισης ενός στοχαστή παγκοσμίου διαμετρήματος, που εμφανίζεται στη διεθνή βιβλιογραφία της πρώτης γραμμής, με τον συμπαθή, κατά τα άλλα, “πρωταγωνιστή” της πρώιμης ελληνικής βιομηχανίας του πορνό, καταγράφει την ποιότητα του λόγου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, αλλά πολύ περισσότερο τις “βλάβες” των πολιτικών παθών του και την κακοήθεια που τις συνοδεύει. Ενδεικτική είναι η ερμηνεία που δίνει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης σε ορισμένες δημοσίως διατυπωμένες απόψεις του Γιώργου Καστοριάδη: «Κι ακούσαμε κι άλλα σοφά και γκουσγκούνεια από τον Κορνήλιο: ότι όσοι υποστηρίζουν τους Σέρβους είναι «ηθικώς συνένοχοι και συνεργοί» για τη σφαγή στη Βοσνία και ότι ο ελληνικός λαός ευθύνεται για την κακή του μοίρα, μεταφυσική ταυτολογία που αναμασάται και στις λαϊκές αγορές, ενώ, βέβαια όπως όλοι οι σχετικοί Έλληνες διανοούμενοι που ζουν και ψωμίζονται και τιμώνται από την Δύση, βρίσκει πως για όλα φταίνε οι Σέρβοι κι ο εθνικοκομμουνιστής Μιλόσεβιτς». [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994] Η κακοήθεια και η μικροπρέπεια σε όλο της το μεγαλείο: οι πολιτικές απόψεις ενός στοχαστή αποδίδονται σε ποταπά κίνητρα και αιτίες – ο Κορνήλιος Καστοριάδης παρουσιάζεται από τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη ως διανοητικός λακές της Δύσης που τον “ψωμίζει”!
Στη συνέχεια θα παραθέσω ένα εκτενές απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το οποίο αναφέρεται στην Ευρώπη και τους λαούς της, με αφορμή την κριτική στον Κορνήλιο Καστοριάδη: «… για όλα φταίμε εμείς οι Έλληνες, το Βυζάντιο, η ορθοδοξία και οι Σέρβοι – ενώ η Ευρώπη, έ;». [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994] Ο δημοσιογράφος δεν αρκείται σε αυτά τα φαιδρά, αλλά συνεχίζει να κενολογεί ανασύροντας όλα τα στερεότυπα, που κυκλοφορούν στα μικροαστικά σαλόνια, εναντίον του “ξένου”, του “εχθρού”, της “απειλής”.
Και στη συνέχεια διερωτάται: «Ποια Ευρώπη;» Ρητορικό το ερώτημα για να πυροδοτήσει την παραληρηματική γραφή του: «Η Ευρώπη της Ιταλίας με τους θεσμούς της της μαφίας, του παπισμού, της φοβερότερης αρπαχτής, των δολοφονιών, των στοών, του Μπερλουσκόνι, της Αλεσάντρας Μουσολίνι;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Και η παράκρουση δεν κάνει στάση μόνο στην Ιταλία, αλλά μεταπηδά αμέσως στην Γερμανία, διότι απ΄ ό,τι φαίνεται ο δημοσιογράφος-συγγραφέας έχει ράμματα και για τη γούνα των Γερμανών: «Η Γερμανία του άγριου ρατσισμού και των Τούρκων που τους κάνουν μπάρμπεκιου, η Γερμανία, παράλληλα, δίνει όπλα στους Τούρκους κατά των Κούρδων, η Γερμανία που φέρνει τεράστια ευθύνη για το γιουγκοσλαβικό και αναγνωρίζει τον Γκλιγκόρωφ ως απόγονο του Περδίκκα, η Γερμανία των ηλιθίων τηλεοπτικών καναλιών- ποια Γερμανία; Η φαντασιακή του Μπετόβεν;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Το αντιευρωπαϊκό παραλήρημα, όμως, δεν αποκορυφώνεται με αυτό το ξέσπασμα κατά της Γερμανίας, αλλά ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης περιλαβαίνει στην συνέχεια και την Μεγάλη Βρετανία: «Για ποια ευρωπαϊκή ή ευρωπαία Ευρώπη των θεσμών μιλάμε μήπως για την Αγγλία και τους θεσμούς της με τους λόρδους και τους βασιλιάδες, για την Αγγλία που σπεύδει να πολεμήσει για τα Φώκλαντ, σε άλλη ήπειρο;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Σήμερα, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, κάνει το μεγάλο άλμα και θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ενδιαφέρον πείραμα. Τότε φανάτιζε τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της εφημερίδας με “καυστικές παρατηρήσεις”, όπως η ακόλουθη εις βάρος του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Για ποιες αφέλειες περί καταργήσεως των εθνικών συνόρων μιλάμε, ποιον εμπνέουν ακόμα τέτοιες φαλακρές απλοϊκότητες;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Στις μέρες μας, ο δημοσιογράφος-συγγραφέας παρουσιάζεται πάλι ως τιμητής των πάντων, αλλά αυτή τη φορά με την προβιά του πούρου Ευρωπαίου: αλλά η καιροσκοπική μεταστροφή δεν ξεγελάει – η αμετροέπεια συνεχίζεται με μπόλικη δόση κυνισμού και χυδαιότητας. Αλλά, όπως και στο παρελθόν, η ρηχότητα και η κενότητα του ατόμου δεν μπορούν να συγκαλυφθούν. Τα φθηνά γλωσσικά κολπάκια φανερώνουν έλλειψη μιας βαθύτερης σχέσης με το κωμικό και τον ανατρεπτικό δημιουργικό του χαρακτήρα. Έτσι, ο οχετός κατά του Κορνήλιου Καστοριάδη ως εκπροσώπου μιας εκδοχής κριτικού φιλοσοφικού λόγου καταλήγει στη φράση: «το γκουσγκουνίζειν δεν εστί φιλοσοφείν – τουλάχιστον πάντα…» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 2015]
Η παράφραση του αποφθέγματος, εκτός από την λανθασμένη χρήση του αρχαΐζοντος λόγου -τον οποίο προφανώς αδυνατεί να χειρισθεί ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης –, αναδεικνύει και την αδυναμία του να διακρίνει το κωμικό από το γελοίο.
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης γελοιοποιεί εαυτόν δημοσίως χωρίς να το αντιλαμβάνεται…
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
Η έλλειψη συνοχής στην επιχειρηματολογία – τα κείμενα του Γ. Σκαμπαρδώνη αναπαράγουν διαρκώς στερεότυπα χωρίς αρχή, μέση και τέλος – οδηγεί σε ένα χυδαίο ύφος γραφής, το οποίο λειτουργεί ως στολή παραλλαγής στο διευρυνόμενο βαλτότοπο του εθνικισμού των πρώτων ετών της δεκαετίας του 1990: ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος-συγγραφέας τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτήν την συνθήκη.
Το “θράσος” να επιχειρείται μια τόσο φθηνή κατακρεούργηση του λόγου ενός λογίου περιωπής, έχει δύο σημαντικά αποτελέσματα για τον αρθογράφο και τις προθέσεις του: από τη μία ενισχύει την εικόνα του εθνικιστή ιδεολόγου στο κοινό του, ότι μπορεί και “αναμετριέται” με κορυφές του υποτιθέμενου αντιπάλου (εν προκειμένω της Αριστεράς γενικώς και αορίστως), από την άλλη πολτοποιεί σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο λόγο που καθιστά ύποπτο, στον παροιμιώδη μέσο άνθρωπο, κάθε είδος κριτικού λόγου.
Η χυδαιότητα της ταύτισης ενός στοχαστή παγκοσμίου διαμετρήματος, που εμφανίζεται στη διεθνή βιβλιογραφία της πρώτης γραμμής, με τον συμπαθή, κατά τα άλλα, “πρωταγωνιστή” της πρώιμης ελληνικής βιομηχανίας του πορνό, καταγράφει την ποιότητα του λόγου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, αλλά πολύ περισσότερο τις “βλάβες” των πολιτικών παθών του και την κακοήθεια που τις συνοδεύει. Ενδεικτική είναι η ερμηνεία που δίνει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης σε ορισμένες δημοσίως διατυπωμένες απόψεις του Γιώργου Καστοριάδη: «Κι ακούσαμε κι άλλα σοφά και γκουσγκούνεια από τον Κορνήλιο: ότι όσοι υποστηρίζουν τους Σέρβους είναι «ηθικώς συνένοχοι και συνεργοί» για τη σφαγή στη Βοσνία και ότι ο ελληνικός λαός ευθύνεται για την κακή του μοίρα, μεταφυσική ταυτολογία που αναμασάται και στις λαϊκές αγορές, ενώ, βέβαια όπως όλοι οι σχετικοί Έλληνες διανοούμενοι που ζουν και ψωμίζονται και τιμώνται από την Δύση, βρίσκει πως για όλα φταίνε οι Σέρβοι κι ο εθνικοκομμουνιστής Μιλόσεβιτς». [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994] Η κακοήθεια και η μικροπρέπεια σε όλο της το μεγαλείο: οι πολιτικές απόψεις ενός στοχαστή αποδίδονται σε ποταπά κίνητρα και αιτίες – ο Κορνήλιος Καστοριάδης παρουσιάζεται από τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη ως διανοητικός λακές της Δύσης που τον “ψωμίζει”!
Στη συνέχεια θα παραθέσω ένα εκτενές απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το οποίο αναφέρεται στην Ευρώπη και τους λαούς της, με αφορμή την κριτική στον Κορνήλιο Καστοριάδη: «… για όλα φταίμε εμείς οι Έλληνες, το Βυζάντιο, η ορθοδοξία και οι Σέρβοι – ενώ η Ευρώπη, έ;». [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994] Ο δημοσιογράφος δεν αρκείται σε αυτά τα φαιδρά, αλλά συνεχίζει να κενολογεί ανασύροντας όλα τα στερεότυπα, που κυκλοφορούν στα μικροαστικά σαλόνια, εναντίον του “ξένου”, του “εχθρού”, της “απειλής”.
Και στη συνέχεια διερωτάται: «Ποια Ευρώπη;» Ρητορικό το ερώτημα για να πυροδοτήσει την παραληρηματική γραφή του: «Η Ευρώπη της Ιταλίας με τους θεσμούς της της μαφίας, του παπισμού, της φοβερότερης αρπαχτής, των δολοφονιών, των στοών, του Μπερλουσκόνι, της Αλεσάντρας Μουσολίνι;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Και η παράκρουση δεν κάνει στάση μόνο στην Ιταλία, αλλά μεταπηδά αμέσως στην Γερμανία, διότι απ΄ ό,τι φαίνεται ο δημοσιογράφος-συγγραφέας έχει ράμματα και για τη γούνα των Γερμανών: «Η Γερμανία του άγριου ρατσισμού και των Τούρκων που τους κάνουν μπάρμπεκιου, η Γερμανία, παράλληλα, δίνει όπλα στους Τούρκους κατά των Κούρδων, η Γερμανία που φέρνει τεράστια ευθύνη για το γιουγκοσλαβικό και αναγνωρίζει τον Γκλιγκόρωφ ως απόγονο του Περδίκκα, η Γερμανία των ηλιθίων τηλεοπτικών καναλιών- ποια Γερμανία; Η φαντασιακή του Μπετόβεν;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Το αντιευρωπαϊκό παραλήρημα, όμως, δεν αποκορυφώνεται με αυτό το ξέσπασμα κατά της Γερμανίας, αλλά ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης περιλαβαίνει στην συνέχεια και την Μεγάλη Βρετανία: «Για ποια ευρωπαϊκή ή ευρωπαία Ευρώπη των θεσμών μιλάμε μήπως για την Αγγλία και τους θεσμούς της με τους λόρδους και τους βασιλιάδες, για την Αγγλία που σπεύδει να πολεμήσει για τα Φώκλαντ, σε άλλη ήπειρο;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Σήμερα, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, κάνει το μεγάλο άλμα και θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ενδιαφέρον πείραμα. Τότε φανάτιζε τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της εφημερίδας με “καυστικές παρατηρήσεις”, όπως η ακόλουθη εις βάρος του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Για ποιες αφέλειες περί καταργήσεως των εθνικών συνόρων μιλάμε, ποιον εμπνέουν ακόμα τέτοιες φαλακρές απλοϊκότητες;» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 1994]
Στις μέρες μας, ο δημοσιογράφος-συγγραφέας παρουσιάζεται πάλι ως τιμητής των πάντων, αλλά αυτή τη φορά με την προβιά του πούρου Ευρωπαίου: αλλά η καιροσκοπική μεταστροφή δεν ξεγελάει – η αμετροέπεια συνεχίζεται με μπόλικη δόση κυνισμού και χυδαιότητας. Αλλά, όπως και στο παρελθόν, η ρηχότητα και η κενότητα του ατόμου δεν μπορούν να συγκαλυφθούν. Τα φθηνά γλωσσικά κολπάκια φανερώνουν έλλειψη μιας βαθύτερης σχέσης με το κωμικό και τον ανατρεπτικό δημιουργικό του χαρακτήρα. Έτσι, ο οχετός κατά του Κορνήλιου Καστοριάδη ως εκπροσώπου μιας εκδοχής κριτικού φιλοσοφικού λόγου καταλήγει στη φράση: «το γκουσγκουνίζειν δεν εστί φιλοσοφείν – τουλάχιστον πάντα…» [ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Δευτέρα 28 Μαρτίου 2015]
Η παράφραση του αποφθέγματος, εκτός από την λανθασμένη χρήση του αρχαΐζοντος λόγου -τον οποίο προφανώς αδυνατεί να χειρισθεί ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης –, αναδεικνύει και την αδυναμία του να διακρίνει το κωμικό από το γελοίο.
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης γελοιοποιεί εαυτόν δημοσίως χωρίς να το αντιλαμβάνεται…
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.