Η ταινία είναι μία αστυνομική παρωδία γυρισμένη σε στυλ ντοκιμαντέρ. Ο αφηγητής διηγείται τη ζωή του Βέρτζιλ Στλάρκογουελ ενός κακοποιοί της κακιάς ώρας μέσα από στιγμιότυπα της ζωής του, συνεντεύξεις και –υποτιθέμενα- πλάνα αρχείου. Αυτός ο τυπάκος λοιπόν, είναι ένας κακομοίρης που γεννήθηκε λούζερ. Και σα να μην έφτανε αυτό, έπαθε και ξαφνικό έρωτα για τη Λουίζ και οι υποχρεώσεις του μεγαλώνουν. Συνεχίζει τις ληστείες τραπεζών, πάντοτε με αποτυχία, και πάντοτε καταλήγει στη φυλακή. Αυτό είναι. Απόπειρες ληστείας, σύλληψη, φυλακή, δραπέτευση. Βέβαια άλλο να τα διαβάζει κανείς και άλλο να τα βλέπει.
Το χαρακτηριστικό του «χαμένου» ήρωά μας είναι η αισιοδοξία. Βρε δεν πάει να ακολουθεί η μία αποτυχία την άλλη. Αυτός εκεί. Επιμένει. Μόνον, που όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, ο επιμένων δε νικά!
Όπως σε κάθε ταινία του Γούντι Άλεν οι διάλογοι είναι πανέξυπνοι και οι ατάκες ξεκαρδιστικές. Ο δαιμόνιος δημιουργός κάνει μια τρελή κωμωδία αλλά όπως συνηθίζει, δεν περιορίζει σε μία απλή πλάκα, αλλά κάνει μια κωμωδία πνευματώδη, μια σάτιρα σπαρταριστή.
Οι κωμικές καταστάσεις αλλά και τα γνώριμα «διανοουμενίστικα» ευφυολογήματα που μετά από περίπου 8 χρόνια θα αρχίσουν να κυριαρχούν στις ταινίες του, χαρακτηρίζουν το ουσιαστικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Woody Allen.
Πρόκειται για το πρώτο “mockumentary” στην ιστορία του κινηματογράφου, ψευδοντοκιμαντέρ δηλαδή, όπου η τεχνική του ντοκιμαντέρ χρησιμοποιείται για να μεγαλοποιήσει και να επισημοποιήσει κατά τα άλλα ασήμαντες ή γελοίες καταστάσεις.
«Αγάπη μου είμαι έγκυος. Είναι το δώρο μου για τα Χριστούγεννα»
«Μα, εγώ ήθελα μόνο μία γραβάτα!»
Το χιούμορ του Γούντι Άλεν σπάει κόκαλα. Σαρκασμός και φυσικά άνευ ορίων αυτοσαρκασμός, κωμικά στοιχεία και γκανγκ, λεπτό, υποδόριο και ευφυές χιούμορ σε μια ταινία που δεν παύει να εκπλήσσει.
Η ταινία γυρίστηκε το 1979, διαρκεί 87 λεπτά και εκτός από τον Γούντι Άλέν πρωταγωνιστούν οι Τζανέτ Μαργκολάιν, Μαρσέλ Χιλέρ, Ζακελίν Χάιντ, Λόνι Τσάπμαν, Τζαν Μέρλιν, Τζέιμς Άντερσον, Χάοπυαρντ Στορμ και Μάκ Γκόρντον.
Όσοι έχετε δει την ταινία ξαναδείτε την δεν πρόκειται να μετανιώσετε. Όσοι δεν την έχετε δει, ιδού η ευκαιρία να επανορθώσετε!.
Το χαρακτηριστικό του «χαμένου» ήρωά μας είναι η αισιοδοξία. Βρε δεν πάει να ακολουθεί η μία αποτυχία την άλλη. Αυτός εκεί. Επιμένει. Μόνον, που όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, ο επιμένων δε νικά!
Όπως σε κάθε ταινία του Γούντι Άλεν οι διάλογοι είναι πανέξυπνοι και οι ατάκες ξεκαρδιστικές. Ο δαιμόνιος δημιουργός κάνει μια τρελή κωμωδία αλλά όπως συνηθίζει, δεν περιορίζει σε μία απλή πλάκα, αλλά κάνει μια κωμωδία πνευματώδη, μια σάτιρα σπαρταριστή.
Οι κωμικές καταστάσεις αλλά και τα γνώριμα «διανοουμενίστικα» ευφυολογήματα που μετά από περίπου 8 χρόνια θα αρχίσουν να κυριαρχούν στις ταινίες του, χαρακτηρίζουν το ουσιαστικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Woody Allen.
Πρόκειται για το πρώτο “mockumentary” στην ιστορία του κινηματογράφου, ψευδοντοκιμαντέρ δηλαδή, όπου η τεχνική του ντοκιμαντέρ χρησιμοποιείται για να μεγαλοποιήσει και να επισημοποιήσει κατά τα άλλα ασήμαντες ή γελοίες καταστάσεις.
«Αγάπη μου είμαι έγκυος. Είναι το δώρο μου για τα Χριστούγεννα»
«Μα, εγώ ήθελα μόνο μία γραβάτα!»
Το χιούμορ του Γούντι Άλεν σπάει κόκαλα. Σαρκασμός και φυσικά άνευ ορίων αυτοσαρκασμός, κωμικά στοιχεία και γκανγκ, λεπτό, υποδόριο και ευφυές χιούμορ σε μια ταινία που δεν παύει να εκπλήσσει.
Η ταινία γυρίστηκε το 1979, διαρκεί 87 λεπτά και εκτός από τον Γούντι Άλέν πρωταγωνιστούν οι Τζανέτ Μαργκολάιν, Μαρσέλ Χιλέρ, Ζακελίν Χάιντ, Λόνι Τσάπμαν, Τζαν Μέρλιν, Τζέιμς Άντερσον, Χάοπυαρντ Στορμ και Μάκ Γκόρντον.
Όσοι έχετε δει την ταινία ξαναδείτε την δεν πρόκειται να μετανιώσετε. Όσοι δεν την έχετε δει, ιδού η ευκαιρία να επανορθώσετε!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.