«Ομιλία για την επέτειο της μάχης του Κιλκίς στις 4 Νοέμβρη 1944»

Κώστας Σαπρανίδης 

Πρόεδρος ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ
"Από μέρους της Επιτροπής Κεντρικής Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της κεντρικής διοίκησης χαιρετίζω την σημερινή μας εκδήλωση, την αφιερωμένη στην επέτειο της μάχης του Κιλκίς, που έγινε στις 4 Νοέμβρη 1944.
Της τελευταίας μάχης κατά της φασιστικής κατοχής, όπου γιορτάζουμε την απελευθέρωση της πόλης, καθώς και όλης της χώρας μας και τιμάμε τους 126 νεκρούς που έπεσαν σ’ αυτήν.

Μαζί τους τιμάμε και όλους τους νεκρούς του νομού μας, καθώς και όλης της Ελλάδας, που έδωσαν τη ζωή τους στον τιτάνιο απελευθερωτικό μας αγώνα, είτε σαν μαχητές, είτε σαν άμαχοι για αντίποινα, όπως οι κάτοικοι των τριών μαρτυρικών χωριών Κλειστό (Μούζγαλη), Αμπελόφυτο Μούρσαλι και Κυδωνιά (Κοτσαλάρ).

Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Με την κατάληψη της χώρας από τους κατακτητές, από την άρχουσα τάξη που κυβερνούσε τη χώρα»:

-΄Ένα μέρος της, με τη δικτατορική κυβέρνηση και το βασιλιά της, έφυγε στην Αίγυπτο και στο Λονδίνο.

-Ένα μέρος της αδράνησε και συνέστησε αδράνεια και στο λαό –

Ενώ ένα μέρος συνεργάστηκε με τον κατακτητή, για να συνεχίσει να πλουτίζει, εκτός των άλλων και με τη μαύρη αγορά, την ώρα που ο λαός πέθαινε στους δρόμους από την πείνα.

Και συνέβαλε βέβαια και στην συγκρότηση και εξοπλισμό ομάδων συνεργατών των κατακτητών από αποβράσματα του υποκόσμου, τα οποία επιδόθηκαν στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, σε βάρος του αγωνιζόμενου - ενάντια στους κατακτητές -ελληνικού λαού, σε βάρος της Εθνικής Αντίστασης.

Η οποία Εθνική Αντίσταση της Ελλάδας ξεκίνησε από την Κεντρική Μακεδονία και ο ένοπλος αγώνας από το Κιλκίς και τη Νιγρίτα.

Από τον πρώτο μήνα της κατοχής, στις 15 Μάη 1941, με πρωτοβουλία του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ ιδρύθηκε η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση της Ελλάδας, με την επωνυμία «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στη Θεσσαλονίκη, η οποία λίγους μήνες μετά συγκρότησε τις πρώτες ένοπλες αντάρτικές ομάδες την μία την «Αθανάσιος Διάκος» στο βουνό Κρούσια του Κιλκίς και την άλλη την «Οδυσσέας Ανδρούτσος» στο βουνό Κερδύλλια της Νιγρίτας.

Αυτές οι οργανώσεις , όπως και πολλές άλλες, εντάχθηκαν στο ΕΑΜ που ιδρύθηκε στις 27 Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και συμμετοχή των κομμάτων ΣΚΕ (Σοσιαλιστικό κόμμα Ελλάδας), ΕΛΔ (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας) και ΑΚΕ.(Αγροτικό κόμμα Ελλάδας).

Τα αστικά κόμματα (εξουσίας όπως θα τα λέγαμε σήμερα), αφού κωλυσιέργησαν επί μήνες, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια κοινή οργάνωση όλων ανεξαίρετα των κομμάτων, όπως τους προτάθηκε από το ΚΚΕ..

Στις αρχές του 1943 ιδρύθηκε, οπό τετερταυγουστιανούς αξιωματούχους και αξιωματικούς ( Χρυσοχόου, Μήτσου, Τζαμαλούκας κ.λ., μεταξύ άλλων και η ΠΑΟ «Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση» , με προτροπή και απόλυτη στήριξη (και εξοπλισμό) από τους κατακτητές. Αλλά και με την αποδοχή και συγκαλυμμένη στήριξη και από τους άσπονδους σύμμαχούς μας άγγλους - πράγμα που αποδείχτηκε, εκτός πολλών άλλων και από τα αρχεία της Βερμαχτ, από τον πανεπιστημιακό καθηγητή Ενεπεκίδη.

Αποκλειστικός σκοπός αυτής της οργάνωσης ήταν να χτυπήσει την αντίσταση του ελληνικού λαού, συμπαρατασσόμενος και στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με τους κατακτητές γερμανούς και βούλγαρους.

Ακόμη και την τελευταίες μέρες που έφευγαν οι γερμανοί, με πορεία προς τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, μάχονταν στο πλευρό της πλαγιοφυλακής και οπισθοφυλακής του εχθρού, για να αντιμετωπίζουν από κοινού τον επιτιθέμενο ΕΛΑΣ.

Υπάρχει αντίγραφο διαταγής του αρχηγού της ΠΑΟ του νομού Κιλκίς Κ. Παπαδόπουλου προς τα τμήματα της ΠΑΟ της περιοχής, όπου τους ενημερώνει με ποια γερμανικά τμήματα και αξιωματικούς τους, θα συνεργάζονται. (βρέθηκε σε χαρτοφύλακα του Παπαδόπουλου που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει σε μια μάχη για να σωθεί).

Αφού οι συνεργάτες των κατακτητών ξεπροβόδισαν τα αφεντικά τους, μπήκαν στην διαδικασία υποδοχής των επόμενων αφεντικών τους, των άγγλων, σύμφωνα με προϋπάρχουσα προσυνεννόηση, όπως αποδείχτηκε και από τις παραπέρα εξελίξεις.

Σύμφωνα με κατάθεση του υπ’ αριθμόν δυο, στην ιεραρχία, χιτλερικού υπουργού Σπέερ - και όχι μόνο - (που το κατεστημένο την θάβει), οι γερμανοί κάνανε μυστική συμφωνία με τους άγγλους να τους αφήσουν να φύγουν ανενόχλητοι για να πάνε στο ανατολικό μέτωπο…, όπου ο κόκκινος στρατού πήρε φαλάγγι τα γερμανικά στρατεύματα (προφανώς για κάποιο φρενάρισμα).

Αντάλλαγμα ήταν το σχέδιο κατάληψης της Θεσσαλονίκης από δυνάμεις των άγγλων μαζί με τους συνεργάτες των κατακτητών της περιοχής, που θα τους εμφάνιζαν και ως απελευθερωτές

Θα χτυπούσε άσχημα βλέπετε, αν οι «άσπονδοι σύμμαχοί» μας άγγλοι παραλάμβαναν απ’ ευθείας την πόλη από τους Γερμανούς.

Δηλαδή αυτά που έγιναν τον Δεκέμβρη στη Αθήνα θα είχαν γίνει νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη.

Και πώς να εξηγηθεί άλλωστε το ότι, παρά την αγγλική κυριαρχία στη θάλασσα και στον αέρα, δεν χτυπήθηκε κανένα από τα πλοία που μετέφεραν γερμανικά στρατεύματα από τα νησιά, ούτε κανένα τραίνο. Και ότι εμείς οι κάτοικοι του νομού Κιλκίς δεν είδαμε ούτε ένα αγγλικό αεροπλάνο να βομβαρδίζει την απερχόμενη φάλαγγα των γερμανών, με τον βαρύ οπλισμό τους, που διέσχιζε τους ανοιχτούς κάμπους του νομού μας, αντιμετωπίζοντας μόνο τις επιθέσεις του ελαφρά οπλισμένου ΕΛΑΣ.

Ενώ, όπως είναι γνωστό, πριν λίγο καιρό βομβάρδιζε την πόλη της Θεσσαλονίκης, όπως π.χ. το λιμάνι , προξενώντας και παράπλευρες απώλειες σε νεκρούς και κτίρια.

Για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου κατάληψης της Θεσσαλονίκης μετακινήθηκαν οι Ράληδες, Χρυσοχόου και άλλοι συνεργάτες των κατακτητών στον Άγιο Αθανάσιο, όπου κατέφυγαν και οι κυνηγημένου από τον ΕΛΑΣ ΠΑΟτζήδες, Πουλικοί και άλλοι, με σκοπό την ανασύνταξή τους και την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, μαζί βέβαια με του Άγγλους.

Το σχέδιο όμως δεν τους βγήκε, γιατί ο ΕΛΑΣ, που μπροστά στην ορμή του όλοι αυτοί οι προδότες συνεργάτες των κατακτητών δεν άντεξαν ούτε ώρες, απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη στις 30-10-1944 και δεν ήρθαν και τα νέα αφεντικά οι άγγλοι!!!

Τελικά, αφού απέτυχε το παραπάνω σχέδιο, το τροποποίησαν και μαζεύτηκε στο Κιλκίς όλος ο εσμός των συνεργατών του κατακτητή, όπως ο Παπαδόγκονας από την Πελοπόννησο, που ακολούθησε τους αποχωρούντες γερμανούς, ο Κισάμπατζάκ από την Κατερίνη, ο Δάγκουλας από τη Θεσσαλονίκη, Ο Μιχάλαγας από την Κοζάνη, ο Πούλιος από τη Βέροια, ο Χρυσοχόου και άλλοι, για να μπορέσουν να κρατηθούν, ως που να έρθουν οι άγγλοι να τους σώσουν.

Κρέμασαν στην είσοδο του Κιλκίς ένα πανό με την επιγραφή «Καλωσορίζουμε τους άγγλους», ενώ με εντολή του Ζέρβα, και προφανώς και από τα παραπάνω αφεντικά, έβαλαν στα δίκοχά τους το σήμα του ΕΔΕΣ. Έτσι από εκείνη την ημέρα θεωρητικά όλοι οι συνεργάτες του κατακτητή έγιναν αντιστασιακοί.

Αν και το μεταβαρκιζιανό κράτος αναγνώρισε σαν αντιστασιακές και τις οργανώσεις των συνεργατών του εχθρού ΠΑΟ ΕΕΣ κ.τλ. . προτιμούν (επειδή ο κόσμος τους ξέρει), να εμφανίζονται με την ταμπέλα του ΕΔΕΣ.

Να αναφέρουμε ότι και ο δήμος Θεσσαλονίκης πρόσφατα τίμησε σαν αντιστασιακούς και τους συνεργάτες των κατακτητών που εμφανίζονται ως ΕΔΕΣ.

Γι αυτό οι αγωνιστές της ΠΕΑΕΑ-ΔΕΣ , αφού με παρέμβασή τους στο Δ. Συμβούλιο ενημέρωσαν ότι ΕΔΕΣ υπήρχε μόνο στην Ήπειρο, αρνήθηκαν να τσουβαλιαστούν με τους συνεργάτες του κατακτητή σε μια τέτοια εκδήλωση και φυσικά δεν αποδέχθηκαν μια τέτοια τιμή (ουσιαστικά ατίμωση)

Ακόμη και ο αρχηγός της ΠΑΟ του νομού Κιλκίς Κ. Παπαδόπουλος έχει αναγνώριση αντιστασιακού, η οποία (αναγνώριση) ακυρώθηκε - ύστερα από προσφυγή - από το Συμβούλιο Επικρατείας , για να ξανααναγνωριστεί στη συνέχεια από την κυβέρνηση του Συναγερμού (του Παπάγου).

Φίλες και φίλοι

Να σας ενημερώσουμε ότι η Επιτροπή Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας και το παράρτημα Κιλκίς της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ υπέβαλαν αίτημα στο δήμο Κιλκίς – παρόμοιο αίτημα υπέβαλε και ο «Σύλλογος Κιλκισιωτών και Περιχώρων Αθηνών» – για ξεκίνημα διαδικασίας αναγνώρισης, σαν Μαρτυρικών χωριών, τα τρία χωριά Κλειστό (Μούζγαλη), Αμπελόφυτο (Μούρσαλη) και Κυδωνιά (Κοτσαλάρ), που έκαψαν οι γερμανοί στις 20 Οκτώβρη 1941, εκτελώντας όλους τους άνδρες από 16 μέχρι 65 ετών ,ύστερα βέβαια από προδοσία του σταθμού χωροφυλακής της περιοχής, τα οποία χωριά δεν ξανακατοικήθηκαν.

Το Δ. Συμβούλιο Κιλκίς έκανε δεκτό το αίτημα για την αναγνώριση των τριών χωριών, αλλά αγνόησε το επιμέρους αίτημα για αναγνώριση σαν μαρτυρικό, μαζί με τα τρία χωριά και το χωριό Ξηρόβρυση , όπου στις 20 Νοέμβρη 1946 έγινε η σφαγή 47 γυναικόπαιδων, από συνεργάτες των κατακτητών με επικεφαλής τους κατοχικούς οπλαρχηγούς της ΠΑΟ Μπουντουβάκη και Λαζίκ.

Αναφέρουμε συνοπτικά το επιμέρους αίτημα που αγνοήθηκε από το Δ. Συμβούλιο Κιλκίς:

« Η πολιτεία, για όλα αυτά τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας δεν έδωσε καμία αρωγή μετά την απελευθέρωση.

Αντίθετα.

Σε συνεννόηση και με τις ευλογίες της αστυνομίας του Κιλκίς, στις 20/11/46, μια παρακρατική συμμορία – απόσπασμα , πρώην συνεργατών των κατακτητών, με επικεφαλείς τους πρώην οπλαρχηγούς τους, της ΠΑΟ (Μπουντουβάκη και Λαζίκ), κύκλωσε το χωριό Ξηρόβρυση, και κατάσφαξε 47 γυναικόπαιδα, που ένα μέρος τους ήταν πρώην κάτοικοι αυτών των μαρτυρικών χωριών, οι οποίοι έπεσαν θύματα δεύτερου σφαγιασμού, αυτήν τη φορά ακόμη πιο σκληρού (γυναικόπαιδων), στα πλαίσια σχεδίων του νέου επικυρίαρχου ιμπεριαλιστή, των Άγγλων.

Ασφαλώς και πρέπει να συμπεριληφθεί και η Ξηρόβρυση στην ομάδα των τριών αυτών μαρτυρικών χωριών

Το απόσπασμα αυτό ήταν ένα από τα αποσπάσματα που συγκροτήθηκαν τότε σ’ όλη την Ελλάδα, τα οποία επιδίδονταν σε βασανισμούς και εκτελέσεις πρώην ΕΛΑΣιτών, μετά τον αφοπλισμό τους, για να τους αναγκάσουν να καταφύγουν στα βουνά για να σωθούν και έτσι να επιβάλουν τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας, όπως επιδίωκαν.

Εμείς επιμένουμε σ’ αυτό το βασικό επιμέρους αίτημά μας και ζητάμε να θεωρηθεί σαν κατοχικό έγκλημα, μιας και έγινε ετεροχρονισμένα από τους ίδιους τους συνεργάτες των γερμανών.

Διαφορετικά ζητάμε να αναγνωριστεί από μόνο του σαν μαρτυρικό χωριό του μεταβαρκιζιανού αγγλοστήρικτου κράτους, με ότι αυτό σημαίνει για τις υποχρεώσεις της πολιτείας απέναντι στα θύματα, τους συγγενείς και τους απογόνους αυτών των – μέχρι σήμερα - άκλαυτων από την πατρίδα ελλήνων.

Να σας ενημερώσουμε ακόμη ότι η κ. Αγαθοπούλου βουλευτής Κιλκίς του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ερώτηση στη βουλή – και καλά έκανε- παραθέτοντας, σημείο προς σημείο, όλα τα επιμέρους αιτήματά μας προς τον δήμο Κιλκίς, όμως δεν ξέρουμε γιατί δεν συμπεριέλαβε και το αίτημά μας σχετικά με την αναγνώριση και της Ξηρόβρυσης, σαν μαρτυρικού χωριού, με τη μια ή την άλλη εκδοχή.

Να χρεωθεί δηλαδή το ολοκαύτωμα της Ξηρόβρυσης σαν ετεροχρονισμένο έγκλημα της κατοχής ή σαν έγκλημα του κράτους του ζόφου που έστησε η αστική τάξη της χώρας μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, με την ολόπλευρη στήριξη των Άγγλων και των Αμερικανών.

Τιμή και δόξα στους αγωνιστές και όλα τα θύματα που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της χώρας μας.