Η ζοφερή ομίχλη του Κιλκίς

Πηγή: http://poligala.blogspot.gr/

Κιλκίς…

Mια μικρή, ήσυχη, επαρχιακή πόλη.

Ζω εδώ τα τελευταία 22 χρόνια. 

Τελευταία, ένα μυστηριώδες φαινόμενο πλανάται σαν φάντασμα και αναζητείται ερμηνεία.
Στον πεζόδρομο της πόλης που αποτελεί το κέντρο της νεανικής ζωής, μια πηχτή, ζοφερή ομίχλη έχει ριζώσει.

Οι αρμόδιοι επιστήμονες, οι φυσικοί της ατμόσφαιρας κλήθηκαν να λύσουν το πρόβλημα.

Χαρακτήρισαν το φαινόμενο ως ανεξήγητο.

Ως αποτέλεσμα, η εστίαση της παρατήρησης μετατοπίστηκε στο βιολογικό στοιχείο του οικότοπου, κυρίαρχο μέρος του οποίου είναι η νεολαία μας.

Πόσο εφιαλτική τροπή…

Υπάρχει πιθανότητα η ομίχλη να προκαλείται με κάποιον τρόπο από τους ίδιους τους νέους μας;

Πιθανά σημαντικό στοιχείο: Έχω γνωρίσει πολλούς νέους ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να ζήσουν εκεί τη ζωή τους. Κανείς από αυτούς δεν ήταν Κιλκισιώτης.

Νομίζω ότι αντίστοιχη συμπεριφορά εμφανίζουν και νέοι από παρόμοιες επαρχιακές πόλεις.
Επομένως, ακόμα και αν δεν είσαι πατριώτης μου μη θεωρήσεις ότι δε σε αφορά αυτό το καφκικό αίνιγμα.

Μπορεί ομίχλη να στοιχειώνει τον δικό σου πεζόδρομο αύριο…

Σε εμένα, τον Ντετέκτιβ Κλαβίτο ανατέθηκε το βαρύ φορτίο του να ερευνήσω την υπόθεση.

Προσωπική αυτοψία
Στις νεανικές συναναστροφές μου, σταθερό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή αποστροφή των περισσοτέρων για το Κιλκίς.

Η επαρχία έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.

Κάποια σημαντικά θετικά στοιχεία της είναι:

Χαλαροί, ανθρώπινοι ρυθμοί ζωής.

Υγιέστερο περιβάλλον.

Ασφάλεια.

Φθηνότερη ζωή.

Κάποια σημαντικά αρνητικά στοιχεία της είναι:

Χαμηλότερες επαγγελματικές προοπτικές, υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, περιορισμένες δυνατότητες σπουδών.

Λιγότερα ερεθίσματα, μικρότερες δυνατότητες δραστηριοτήτων (πολιτιστικές, κοινωνικές, αθλητικές κ.α).

Πολλές περιπτώσεις αρνητικά διακείμενων κατοίκων είναι προφανείς και δικαιολογημένες.

Κάποιος αδυνατεί να δεθεί με την πόλη του γιατί νιώθει να περιορίζεται και να στερείται.

Δε μπορεί να βιοποριστεί ή να σπουδάσει ή αδυνατεί να μάθει τάνγκο ή να έρθει σε επαφή με το θέατρο.

Αυτός οφείλει στον εαυτό του να φύγει και να αναπτύξει τη δραστηριότητα του ικανοποιώντας τις προσωπικές του ανάγκες, επιθυμίες και φιλοδοξίες.

Επιπλέον, καταλαβαίνει κανείς και την επιθυμία του νέου να εξερευνήσει και να γνωρίσει.

Πολλοί συντοπίτες μου δεν εκτιμούν τον τόπο τους και μιζεριάζουν χωρίς κάποια ξεκάθαρη αιτία.

Χωρίς επαγγελματικά προβλήματα, χωρίς επιθυμίες που στοιχειώνονται από την επαρχία και όμως χωρίς να τους χωρά ο τόπος.

Στη σχετική κουβέντα με αυτούς τους τελευταίους δυο φράσεις επαναλαμβάνονται:

«Το Κιλκίς είναι μικρό και βαρετό»

«Το Κιλκίς είναι αντιερωτικό»

Προσπαθώντας να ανακαλύψω τη φύση αυτής της ομίχλης υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης.

Η ανάλυση του μοτίβου αυτών των δυο φράσεων ίσως αποτελεί τον καταλύτη για τη λύση του προβλήματος.

Η υποψία μου είναι ότι ίσως ο αδικαιολόγητος σνομπισμός μεγάλης μερίδας της νεολαίας για την πόλη μας να επηρεάζει το σύστημα.

Το ηθικό μου αναπτερώνεται. Δεν πρέπει όμως να ξεχνώ ότι στόχος μου είναι η πρόοδος της έρευνας, όχι η λύση. Το να εκβιάζω τη λύση με αγχώνει.

Πρέπει να νικήσω τους δαίμονες μου…


Είναι σημαντικό να αγαπάμε τον τόπο μας;
Αναρωτιέμαι: Είναι σημαντικό να αγαπάμε τον τόπο μας;

- Έχουμε έναν τύπο.

Φορά την αγαπημένη του χιλιοφορεμένη ψιλοξεβαμμένη ζακέτα. Βγαίνει από την εξώπορτα και θα πάει με τους 2 παιδικούς του φίλους, να πάρει καφέ από το κυλικείο που του αρέσει και να τον πιει στο συνηθισμένο του παγκάκι στο δασάκι της μικρής πόλης.

- Έχουμε ένα δεύτερο τύπο.

Βαριέται να σκεφτεί τι φορά. Βγαίνει από την εξώπορτα και θα πάει για καφέ με την παρέα που πέτυχε διαθέσιμη. Με τους παιδικούς του φίλους έχει ξεκόψει επειδή οι τρόποι σκέψης τους διαφοροποιήθηκαν μεγαλώνοντας. Θα κάτσουν σε κάποια από τις καφετέριες τις οποίες δε μπορεί να διακρίνει μεταξύ τους. Δεν έχει σημασία, η πόλη του είναι μουντή παντού.

Ποιος νομίζετε ότι είναι πιο χαρούμενος;

Δεν πιστεύω το δίλημμα να σας θύμισε την ταινία «Αν…»

Χριστόφορε, έχεις σημαδέψει μια γενιά ρε μπαγάσα!

Προσωπικά, πιστεύω ο πρώτος.

Δεν επικροτώ το να αγαπά κανείς τυφλά ζακέτες, ανθρώπους και πόλεις αλλά πιστεύω ότι είναι όμορφο να προσπαθεί να διακρίνει τα θετικά στοιχεία και να δένεται με πράγματα, ανθρώπους και τόπους.


Ο Κλαβίτος εξετάζει τη θέση: «Το Κιλκίς είναι μικρό και βαρετό».
Αυτή η φράση γεννά το εξής κρυμμένο ερώτημα: Ευθύνεται η πόλη σου για την ανία σου ή εσύ;

Ξέρετε, μια διαδεδομένη αρρώστια του Νεοέλληνα είναι να μετατοπίζει τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού, μακριά από τον εαυτό του.

Γνωρίζω τον Ιάσωνα. Καλλιτεχνική φύση. Σπούδασε θεατρολογία, τραγουδάει και χορεύει σάλσα. Αναγκάστηκε για οικονομικούς λόγους να επιστρέψει. Μαραζώνει εδώ.

Η Ελένη θέλει να φύγει. Ήταν ευτυχισμένη στην Αθήνα συμμετέχοντας σε μια ομάδα ατόμων που οργάνωναν κοινωνικές δράσεις και συζητήσεις σχετικά με ζητήματα της εποχής. Δε νιώθει ζωντανή χωρίς αυτό.

Ο Λευτέρης γύρισε στο νησί του πέρσι. Δε μπορούσε χωρίς να ψαρεύει.

Μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει που δεν είναι ευτυχισμένοι εδώ;

Ωστόσο, ξέρω και τον Γιάννη. Ο Γιάννης διαθέτει πολύ ελεύθερο χρόνο. Ωστόσο, δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με τίποτα που να του δίνει ικανοποίηση. Βγαίνει κάθε μέρα για καφέ και για μπύρα. Δηλώνει ότι βαριέται διότι βγαίνει στα ίδια μαγαζιά. Δεν έχει επιλογές.

Η Σόνια δηλώνει μίζερη. Γυρνάει περπατώντας από τη δουλειά της και δεν υπάρχουν αρκετές βιτρίνες να χαζέψει. Σκληρό…

Δύσκολα περνά και η Άννα. Δεν έχει ανοίξει ακόμα Mikel στο Κιλκίς.

Αυτοί μπορούν να κατηγορήσουν την πόλη τους για το ότι δεν είναι ευτυχισμένοι;

Χρειάζεται θάρρος για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι μπορεί αποκλειστικά ο ίδιος να ευθύνεται για το ότι δεν έχει ανακαλύψει με ποιο τρόπο η ζωή του θα είναι πλήρης.

Συμπέρασμα: Σημαντική μερίδα του κόσμου καταλογίζει αναίτια στην πόλη του την ευθύνη για προσωπικές τους ελλείψεις.


Ο Κλαβίτος εξετάζει τη θέση: «Το Κιλκίς είναι αντιερωτικό».
Κάτι πραγματικά κακό συμβαίνει σε αυτή την πόλη.

Πάρα πολλοί άντρες υποστηρίζουν ότι οι νεαρές του τόπου δεν κυκλοφορούν και ότι όταν βγαίνουν είναι ψωνισμένες, ακατάδεκτες και δεν είναι ανοικτές σε γνωριμίες.

Πολλές γυναίκες δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντες νεαροί στο Κιλκίς. Αποζητούν την ενδιαφέρουσα γνωριμία και δεν προκύπτει. Κυκλοφορούν πολλοί λένε, αλλά κατά βάση είναι ενοχλητικοί και ντεκαβλέ.

Ως αποτέλεσμα, άντρες και γυναίκες ντύνονται, στολίζονται και σουλατσάρουν στην πιάτσα αλλά το καμάκι αγνοείται.

Ούτε eye contact, ούτε προσεγγίσεις…

Με τον όρο καμάκι εννοώ την απόπειρα γνωριμίας μεταξύ δύο μέχρι πρότινος αγνώστων ατόμων διαφορετικού φύλου που βρίσκονται σε κοινό χώρο, συνήθως ύστερα από οπτική επαφή και πρωτοβουλία του αρσενικού, με κίνητρο ερωτικό.

Οι άντρες απαξιούν να ασχοληθούν με τις «ψωνάρες» και οι γυναίκες απαξιούν να ασχοληθούν με τους «αγροίκους».

Συνεπώς, στο ερωτικό πεδίο μάχης η ειρήνη θριαμβεύει και απογοητεύει, καθώς το μπάνισμα, το φλερτ, ο έρωτας, η συντροφικότητα και το σεξ αποτελούν σημαντικό, αν όχι κυρίαρχο κομμάτι της ζωής του νέου.

Όσοι έτυχε κάποτε να βρεθείτε σε ντιβάνι ψυχαναλυτή παρατηρήσατε ότι οι γιατροί επιμένουν αβυσσαλέα να αντλήσουν πληροφορίες για την ερωτική σας ζωή. Ή ανώμαλοι είναι ή η επιστήμη αναγνωρίζει τη βαρύτητα της ερωτικής συμπεριφοράς.

Οπότε, είναι λογικό ένας νέος ή νέα στο peak των ορμονών να ξενερώνει ζώντας σε μια ερωτικά νεκρή πόλη.

Κανείς δεν τον κατηγορεί.

Εντούτοις, είναι δυνατόν το Κιλκίς να σκοτώνει τον έρωτα;

Πραγματικά άρρωστο…

Δεν έχω σίγουρη απάντηση.


Ζυγίζω τα δεδομένα ξανά και ξανά αλλά δεν καταλήγω σε κάποιο συμπέρασμα.

Στην πιάτσα κυκλοφορούν διάφορες θεωρίες, καμιά όμως κοινά αποδεκτή και καμιά ικανή να εξηγήσει το φαινόμενο στην ολότητα του.

Μια συλλογιστική πορεία είναι η εξής:

Το Κιλκίς είναι πολύ μικρή πόλη. Δεν έχει λούσα και φώτα με αποτέλεσμα οι γυναίκες να μην έχουν ιδιαίτερη όρεξη να κυκλοφορήσουν. Μοιραία, τα κιλκισιώτικα μπαράκια συνήθως παραπέμπουν σε σαλούν. Η αναλογία αρσενικών-θηλυκών ατόμων είναι 3 προς 1 στην καλύτερη. 

Το λογικό επακόλουθο είναι οι γυναίκες να νιώθουν υπερεπιθυμητές και αφενός να ψωνίζονται, αφετέρου να νιώθουν απειλούμενες. Οι άντρες νιώθουν τον κίνδυνο της αγαμίας και η απολεσθείσα ψυχραιμία τους οδηγεί σε αδιάκριτη και άξεστη συμπεριφορά προς το άλλο φύλο.

Αν στη συνάρτηση προσθέσουμε τη γενικότερη ύφεση του καμακιού, το πιθανό φόβο του κουτσομπολιού στην κλειστή κοινωνία και την μεγάλη ανακύκλωση προσώπων, ίσως καταλήξουμε στη λύση του μυστηρίου.

Ίσως και όχι όμως…

Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές, πολύ εύκολο να οδηγηθεί κανείς σε βεβιασμένα συμπεράσματα και πάντα υπάρχει πληθώρα φοβισμένων ανθρώπων, πρόθυμων να φορτώσουν σε άλλους ανθρώπους ή σε αφηρημένες έννοιες τις προσωπικές τους αδυναμίες.

Η ομίχλη παραμένει και η υπόθεση οδηγείται σε αδιέξοδο.

Ο γόρδιος δεσμός του μυστηρίου δε λύνεται και εγώ δε μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να ηττηθεί.

Μου είπαν ότι υπερβάλλω.

Έχω μέρες να κοιμηθώ.

Νιώθω ένα σφίξιμο.