Πως ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα ...

Γράφει ο Χρήστος Α. Κατσαρός
Τελικά είμαστε …για κλάματα! Ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο και ψάχνουμε το βηματισμό μας μέσα στην τεχνογνωσία λαθεμένων συνταγών, όλοι αυτοί πήραν τα ελληνικά πρότυπα, έκαναν πολιτισμό και τώρα μας δίνουν συμβουλές «πολιτικής στρατηγικής. Γιατί; Διότι δεν κρατάμε… χαρακτήρα κι αλλάζουμε κάθε λίγο γνώμη. Δεν έχουμε «εθνικό σχεδιασμό», δεν έχουμε κοινή στρατηγική, ούτε συνθέτουμε απόψεις. Αυτοκαταργούμαστε, αυτοαναιρούμαστε και συγκαλύπτουμε τα λάθη μας. 

Η εξωτερική πολιτική ακυρώνει την εσωτερική διπλωματία και η εσωτερική διπλωματία δεν δεσμεύεται, παρά από την εσωτερική κατανάλωση. Αυτή η πολιτική διγλωσσία υπάρχει σε όλη την ελληνική πρακτική τα τελευταία 40 χρόνια. Οι έλληνες πολιτικοί δεν τόλμησαν να κάνουν άλματα πέρα από τη φθορά και διαχειρίστηκαν μια κατάσταση δίχως όραμα. Είμαστε σε μια κατάσταση που βασίζεται στη λογική… των άλλων!

Άρα και ο ευρωπαϊκός τσαμπουκάς οφείλεται στην ακυρωτική πολιτική των τελευταίων χρόνων (1974 – 2013) όπου όλοι θέλουν να ανατρέψουν τα προηγούμενα κι όχι να χτίσουν κάτι παραπάνω, αξιοποιώντας ό,τι βρήκαν. Φοβηθήκαμε την πολιτική κληρονομιά, χτυπήσαμε την ιστορική κληρονομιά, κάναμε πολιτική για εσωτερική κατανάλωση, και χάσαμε την ελληνική διπλωματία για να δηλώσουμε υποταγή σε διαφορετικές επιλογές.

Μάθαμε να είμαστε πίσω από τον εαυτό μας και να μη δημιουργούμε, η Ελλάδα δεν έχει την κρίση των άλλων χωρών. Η Ελλάδα έχει την κρίση της εθνικής πολιτικής ταυτότητας. Αντί να κάνουμε το άλμα πέρα από τη φθορά, γεμίζουμε τρόπαια από τη φθορά των άλλων, αλλά κανείς δεν επιδιώκει τη διάρκεια, συνηθίσαμε να αναζητούμε το κέρδος μέσα στην αποτυχία των ανταγωνιστών, ίσως γιατί φοβόμαστε την ίδια τη σκιά μας και χάσαμε το δικό μας ήλιο.

Ο ήλιος μας πέρασε στους ξένους κι αυτοί προσπαθούν να περάσουν τη δική τους λογική και τα δικά τους συμφέροντα, όμως το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι η συνταγή – φασόν των άλλων κέντρων που της δείχνουν το δάχτυλο, γιατί και η συνταγή τους χάλασε και το μοντέλο τους ξέφτισε. Η Ελλάδα έχει τη δική της ταυτότητα και τη δική της διπλωματία, αλλά χρειάζεται και ελληνικό σχέδιο που να απαντάει σε όλους τους σωτήρες! Αλλά χρειάζεται πρόσωπα που να στηρίξουν τις προσπάθειες και ηγέτες που δε θα διαγράφουν το χτες.

Η λογική του ράβε / ξήλωνε είναι μια πολιτική της ήττας γεμάτη από απώλειες, αλλά αντί να μετράμε το μέγεθος της φθοράς θα πρέπει να σχεδιάσουμε το όραμα του δικού μας προτύπου. Όλοι όσοι χάνονται μέσα στην αγγλοσαξονική καταστροφή, δεν είναι ικανοί να ξεπεράσουν την ίδια τη σκιά τους. Η αλήθεια της Ελλάδας βρίσκεται στη στόφα της κι όχι πάνω στην αρρωστημένη λογιστική των μικρομεσαίων λογιστών της.

Η ελληνική διπλωματία θα δώσει τη δική της απάντηση, αν σχεδιαστεί μητροπολιτικά και όχι στο περιθώριο των λογιστικών αποτυχιών, όπου την εντάξανε οι ξένοι τιμητές. Ο χρόνος δε δικαίωσε τους τιμητές, όπου κι αν βρέθηκαν, γιατί ξέρουν από την πολιτική των αριθμών κι όχι από τη διπλωματία του πολιτισμού.

Η διπλωματία του πολιτισμού δεν έχασε ποτέ, ούτε αλλοιώθηκε όπως το «στικάκι» της δημιουργικής λογιστικής. Η διπλωματία του πολιτισμού επενδύει στην εξωστρέφεια, ενώ η πολιτική των αριθμών κοστολογεί το αντίκρισμα μιας επιλογής. Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι μια πρόσκαιρη εκτίμηση χωρίς διάρκεια. Όλοι όσοι κυνηγούν τη δημιουργική λογιστική χάνουν την έννοια της πολιτικής, αλλά και το κέντρο του προβλήματος και γίνονται ένα με το ίδιο το πρόβλημα. Το Deal της Ελλάδας δε γίνεται στις αγορές, θα γίνει μόνο μέσα από μια εξωστρεφή δυναμική διπλωματία που θα έχει δικά της πρότυπα και μοναδικά χαρακτηριστικά.