Ορόσημα Ψυχής (Το τραγούδι των Μηχανικών)

Του Κώστα Μπούζα

Σε γνώρισα θυμάμαι το τριάντα,

στους δύσκολους καιρούς της προσφυγιάς,

κρατούσες σχέδια στο χέρι όπως πάντα

και έναν χάρακα στην τσέπη της καρδιάς.

·         

Μου έδειξες τη γη να περιμένει,

τον άνθρωπο να θέλει όσα μπορεί,

στα μάτια σου μια σπίθα αναμμένη,

το βλέμμα σου σε μια άλλη εποχή.

·         

Και μου ’δειξες τον τόπο να μερεύει

και είδα να μοιράζεται η γη,

τον άνθρωπο είδα πάλι να παλεύει

να φτιάξει μια καλύτερη ζωή.

·         

Δεν ζήτησα να μάθω τ’ όνομά σου,

παράξενο αλήθεια που ’ναι αυτό,

σαν όλους όσους βρίσκονταν κοντά σου,

σε φώναζα κι εγώ Μηχανικό.

v   

Σαν άνεμος γλυστρίσανε τα χρόνια

και πάλι ήρθαν δίσεκτοι καιροί,

τα χνάρια του πολέμου από κανόνια,

παντού τριγύρω η καταστροφή.

·         

Εκεί σε ξαναβρήκα να πασχίζεις

να στήσεις μια καλύτερη ζωή

και μέσα απ’ τα ερείπια να χτίζεις

ελπίδα στην θλιμμένη τους ψυχή.

·         

Μου έδειξες μια χώρα ρημαγμένη,

ανάσες ραγισμένες σαν γυαλί,

στα μάτια σου μια σπίθα αναμμένη,

το βλέμμα σου σε μια άλλη εποχή.

·         

Και είδα την ελπίδα να κερδίζει

και την καρδιά να ξεκινάει απ’ την αρχή,

τον άνθρωπο μ’ υπομονή να χτίζει

τα όνειρά του για καλύτερη ζωή.

·         

Δεν μπόρεσα να μάθω τ’ όνομά σου,

παράξενο αλήθεια που ’ναι αυτό,

όλοι αυτοί που βρίσκονταν κοντά σου

σε φώναζαν απλά Μηχανικό.

v   

Τα χρόνια κύλησαν κι ανάσανε η χώρα

και ήρθαν και καλύτεροι καιροί,

συχνότερα σε συναντούσα τώρα

στου χρόνου κάθε κρίσιμη στροφή.

·         

Σε ευκαιρίες, όνειρα, προκλήσεις,

μα και σε δύσκολες και κρίσιμες στιγμές,

εκεί βρισκόσουν για να δώσεις πάντα λύσεις,

να σπρώξουμε μπροστά τις εποχές.

·         

Και μου ’δειξες μια χώρα αλλαγμένη,

τον άνθρωπο που θέλει να μπορεί,

στα μάτια σου μια σπίθα αναμμένη,

το βλέμμα σου σε μια άλλη εποχή.

·         

Θυμάσαι τότε στην μεγάλη πόλη;

Στο φράγμα λίγα χρόνια πιο μετά;

Στα εργοστάσια, στους δρόμους, όταν όλοι

ποθούσαν ευτυχία και χαρά;

·         

Θυμάσαι στο λιμάνι, στ’ ορυχείο;

Στον σιδηρόδρομο, στη γέφυρα μετά;

Στο στάδιο θυμάσαι, στο σχολείο;

Το όραμα μας έδινε φτερά.

v   

Οι εικόνες φεύγουν, σβήνονται, ξεχνιούνται,

τα έργα μένουνε σαν χνάρια της ψυχής,

απ’ τις ροές του χρόνου δεν νικιούνται,

μένουν ορόσημα της κάθε εποχής.

Ιστολόγιο του Κώστα Μπούζα : http://bouzaskostas.blogspot.com