Με ματιά προβληματισμού για το αύριο

Γράφει ο Γεώργιος Κωνσταντινίδης

Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
Με τη σκέψη ότι η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη εμφανίζεται ταπεινή αλλά και μη καταφρονεμένη τονίζουμε ότι η ελληνικότητα είναι προπάντων συναίσθημα, που μας επιβάλλει το πάθος με την ιστορία μας και μας καθιστά λόγω της γλώσσας ένα «έθνος ανάδελφον». Αρκεί να αντιληφθούμε ότι είμαστε ένα μικρό και ολιγάριθμο κράτος, που δεν έχει ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα δικαιώματα και υποχρεώσεις από τα υπόλοιπα 192 της υφηλίου και να κατανοήσουμε ότι οι «περγαμηνές» του παρελθόντος είναι μια πρώτη «carte visite» , τίποτε παραπάνω, ώστε να προκύψουν οι ευθύνες σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο για πρόοδο και προαγωγή των δράσεων και ιδεών μας. Ο Έλληνας ξόδευε περισσότερα απ’ όσο μπορούσε είτε για να χαρεί είτε για να δειχτεί. Η συνείδηση κοινωνικής ευθύνης ήταν ως τώρα ανύπαρκτη. Οι νέες γενιές χρειάζεται να σπάσουν τα στεγανά και να γεννήσουν ελπίδες. Οι μυριάδες προσπάθειες για δημιουργικότητα, αποτελεσματικότητα, συλλογική πρόοδο, κοινωνική δικαιοσύνη, συνυπευθυνότητα, πρέπει να χτυπήσουν τη γραφειοκρατία, το νεποτισμό, την αναξιοκρατία, τον ατομικισμό, την ημιμάθεια, την κομπορρημοσύνη.
Μπορεί σε άλλες αναμετρήσεις το σύνθημα «αλλαγή» να σήμαινε μια στροφή από τη συντήρηση στο σοσιαλισμό , σήμερα ας επαναφέρουμε περισσότερο ισχυρά το σύνθημα εκείνο και ας επιδιώξουμε την «αλλαγή» σ’επίπεδο νοοτροπίας, σ’ επίπεδο ηθικού αναστοχασμού , σε επίπεδο παιδείας για τη διαμόρφωση ενός κράτους, που δε θα στηρίζεται στις πελατειακές σχέσεις, στις αντιφατικές πολιτικές, στον «ετσιθελισμό» των κρατούντων.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις συνοψίζουμε προσθέτοντας ότι εκείνο που χρειάζεται είναι η συσπείρωση της κοινωνίας γύρω από κοινούς εθνικούς στόχους και όχι ο κατακερματισμός της. Η πεποίθηση ότι ο κάθε Έλληνας χωριστά συμβάλλει για κάτι μεγαλύτερο θα τον καθιστούσε έτοιμο να παλέψει με προοπτική τη διαμόρφωση ενός κράτους δικαίου με συλλογική υπευθυνότητα. Κανένας δεν αμφισβητεί το «δύσκολο» εγχείρημα μιας τέτοιας πολιτικής στερεωμένης σε δομές αιώνων. Μόνο η αισιοδοξία πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός μπορεί πραγματικά να προκαλέσει τη στροφή που χρειάζεται το κράτος και προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να στραφούν «κόμματα» και «πολιτικές».