Τα νέα του βουλευτή Κιλκίς Στέφανου Παραστατίδη (5/12/2024)

Δελτίο τύπου Στέφανου Παραστατίδη

Γοργοπόταμος: μία συνεννόηση για την πατρίδα

Ομιλία Στέφανου Παραστατίδη στη Βουλή για την επέτειο της Εθνικής Αντίστασης
Κυρίες και κύριοι,
Με τον Ν. 1285/1982 «Για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης του Ελληνικού Λαού εναντίον των στρατευμάτων κατοχής 1941-1944» μία πολιτικά φορτισμένη ιστορική εκκρεμότητα για την χώρα μας, λύθηκε οριστικά από την 1η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Πθ τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αποτέλεσε άλλωστε πρωταρχική ιστορική δέσμευση για την Δημοκρατική Παράταξη, να εκπληρωθεί το χρέος απέναντι στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Σε αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες αγωνιστές, που παρέμειναν επί δεκαετίες στη σκιά, αποδιωγμένοι και στιγματισμένοι, απόβλητοι της Ιστορίας, αναγνωρίστηκαν οι αγώνες, η αυτοθυσία, οι μάχες που έδωσαν κατά του κατακτητή.

Τα ονόματά τους γράφτηκαν στις λαμπρές σελίδες της εθνικής μας ιστοριογραφίας, πλάι στους Έλληνες αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης που οδήγησε στην δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Πλάι στους εθνικούς μας ήρωες.

Ημέρα μνήμης για αυτήν την ιστορική στιγμή ορίστηκε η επέτειος της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου: ένας στρατιωτικός θρίαμβος.

Μία «συναστρία» τακτικής ευφυίας, εθνικής ομοψυχίας, θάρρους και αυτοθυσίας που χαρακτηρίστηκε ως η σημαντικότερη πράξη αντίστασης κατά του Άξονα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Υπάρχουν στιγμές στις ιστορίες των λαών που λειτουργούν σαν φάροι στο σκοτάδι του Εμφυλίου και του αλληλοσπαραγμού.

Οι στιγμές αυτές συχνά γίνονται ορόσημα για τα έθνη.

Μεταμορφώνονται από απλά ιστορικά γεγονότα σε σύμβολα.

Και ενσωματώνονται στη συλλογική μνήμη των λαών.

Μία τέτοια στιγμή είναι και αυτή που τιμούμε σήμερα στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής.

Η επιλογή της δεν ήταν καθόλου τυχαία.

Σε μία συγκυρία πολιτικής πόλωσης και σκληρής αντιπαράθεσης, το ΠΑΣΟΚ επέλεξε να αναγνωρίσει τη συμβολή εκατοντάδων χιλιάδων ανταρτών στον αντιστασιακό αγώνα όχι μόνο για να αποκαταστήσει μία ιστορική αδικία.

Αλλά για να σηματοδοτήσει ότι η εποχή του διχασμού, του φόβου, του αποκλεισμού ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Η επιλογή του Γοργοποτάμου ως ημέρα μνήμης για την Εθνική Αντίσταση αυτό έρχεται να δηλώσει.

Ότι η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης δεν έγινε για να παίξει τον ρόλο ενός είδους ιστορικής ρεβάνς.

Μίας ακόμα πράξης ενός μεταμοντέρνου εμφυλίου.

Αντίθετα, Ο Γοργοπόταμος είναι μία διαρκής υπόμνηση: ότι η εθνική ενότητα δεν μπορεί να θεμελιωθεί στη λήθη. Ότι απαιτεί γενναιότητα, αμοιβαίες υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και συνειδητοποίηση

ότι η ειρηνική συνύπαρξη σε μία ζωντανή Δημοκρατία προϋποθέτει σεβασμό στη διαφορετική άποψη.

Ότι ακόμα και η σύγκρουση απαιτεί κανόνες.

Έχουν περάσει 82 χρόνια από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Έχουν περάσει 42 χρόνια από την αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης.

Τα γεγονότα αυτά, όπως και οι σκοτεινές ημέρες του Εμφυλίου που ακολούθησαν μετά την αποχώρηση του Κατακτητή, εξακολουθούν να προκαλούν το ζωηρό ενδιαφέρον της Επιστήμης και της ιστοριογραφίας.

Διαφορετικές οπτικές, άλλες πολιτικά φορτισμένες άλλες με την απαιτούμενη ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, επιχειρούν να φωτίσουν ακόμα περισσότερο τα γεγονότα της εποχής εκείνης, να εξηγήσουν τον ρόλο των πρωταγωνιστών και τις βαθύτερες αιτίες των επιλογών τους, να αποκαλύψουν στην κοινωνία του σήμερα την «μεγάλη εικόνα».

Για τις νεότερες γενιές άλλωστε για τις οποίες ο πόλεμος, η Κατοχή, η καταπίεση, ο λοιμός, ο θάνατος, οι κακουχίες και ο εμφύλιος αλληλοσπαραγμός αποτελούν κεφάλαια σε ιστορικά εγχειρίδια ή προφορικές ιστορίες από αυτούς που τα έζησαν, ο κίνδυνος της λήθης παραμένει υπαρκτός.

Γιατί η Δημοκρατία μας μπορεί να έχει επιδείξει, παρά τις αντιξοότητες, παρά τις οικονομικές, πολιτικές και διεθνείς κρίσεις, αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Αλλά οι «ρίζες του κακού» εξακολουθούν να καλλιεργούνται εκεί που οι ανισότητες, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η μισαλλοδοξία, η παραπληροφόρηση ασκούν ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή.

Και εδώ βρίσκεται το χρέος για τις πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου αλλά και για τον καθένα από εμάς ατομικά: να δείξουμε στην πράξη ότι για να προκόψει, για να ευημερήσει, για να αποτελέσει η χώρα μας μία κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης χρειάζεται περισσότερους «Γοργοπόταμους».

Χρειάζεται μια συνεννόηση για την πατρίδα.

Σε αυτό το πνεύμα, ως μία στιγμή συνεννόησης, υπήρξε η στάση ενός γενναίου πολιτικού που πήγε κόντρα στην στάση του κόμματός του κατά τη συζήτηση του Ν. 1285 στην Βουλή το 1982, παρέμεινε στην αίθουσα της Ολομέλειας και υπερψήφισε το νομοσχέδιο παρότι η παράταξη στην οποία ανήκε αποχώρησε. Με ένα μικρό μέρος της ομιλίας του θα κλείσω την εισήγησή μου: Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό συμπύκνωμα του πραγματικού νοήματος της Επετείου που τιμούμε σήμερα:

(…)Υπάρχουν οι πονεμένοι, υπάρχουν οι πενθούντες, και δεν μπορούμε να τους πούμε να ξεχάσουν, είτε ανήκουν στη μία παράταξη είτε στην άλλη.

(…) αλλά μπορούμε εμείς όλοι να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα αυτήν την κακή πλευρά της ιστορίας, αυτές τις ηθικές τραγωδίες, και να τοποθετήσουμε πάνω απ’ όλα την αναγνώριση των ηρωισμών και των αυτοθυσιών εκείνων, που σε οποιαδήποτε οργάνωση κι αν ανήκαν, ή και ως άτομα αν πολέμησαν, χαρακτήρισαν με τις θυσίες και τους ηρωισμούς τους την μεγάλη εκείνη περίοδο των ετών 1941-1944»
Παναγιώτης Κανελλόπουλος 1982

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την ομιλία στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://www.youtube.com/watch?v=KLh6ACFjopE

Με εκτίμηση
Στέφανος Παραστατίδης
Βουλευτής Κιλκίς
ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής
Τομεάρχης Παιδείας

ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΤ. ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΔΗ ΣΤΟ ΒΗΜΑ

Από τις αρχές του 21ου αιώνα μέχρι και σήμερα, ο ΟΗΕ με τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρία, η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις σχετικές πολιτικές της καθώς η Ατζέντα για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη, αναδεικνύουν την ανάγκη για τη προώθηση συμπεριληπτικών πολιτικών και πρακτικών στην εκπαίδευση και την κοινωνία στο σύνολό της.

Στην Ελλάδα, παρά τις συμβατικές υποχρεώσεις που πηγάζουν από την επικύρωση της Σύμβασης και τις διακηρύξεις για προώθηση της Ένταξης όλων στην εκπαιδευτική διαδικασία, πολλές αλλαγές σταθερά μετατίθενται στις ελληνικές καλένδες.

Απαιτείται θεμελιακή αλλαγή προσέγγισης σε τρεις πυλώνες: στη νομοθεσία και στις αντιλήψεις, στην πολιτική στρατηγική για την εκπαίδευση, στην οπτική μας για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία.

1η Αλλαγή: Νομοθεσία και Αντιλήψεις

Είναι απαραίτητο να ξεκινήσει επιτέλους ένας συστηματικός και ανοιχτός εθνικός διάλογος με συμμετοχή όλων - διεθνών και ελληνικών φορέων, Οργανώσεων Αναπήρων, ειδικών στην Ένταξη από τα Πανεπιστήμια μας και εκπαιδευτικών πεδίου, για την αναθεώρηση της ισχύουσας νομοθεσίας που βασίζεται σε μια «σκληρή» διαχωριστική αντίληψη μεταξύ των ατόμων με και χωρίς αναπηρία ή άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες Μεταξύ Γενικής και Ειδικής εκπαίδευσης.

Ο διάλογος αυτός πρέπει να βασίζεται στο κοινό όραμα ενός ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος που σταδιακά θα εντάσσει ολοένα και περισσότερους, με τελικό στόχο το «Ενιαίο Σχολείο.»

Το Ενιαίο Σχολείο δεν μπορεί να υλοποιηθεί άμεσα. Ας είμαστε ρεαλιστές. Όμως αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς.

Ένας διάλογος που θα διαμορφώσει τον οδικό χάρτη για την θεμελιακή αλλαγή της νομοθεσίας ώστε να σταματήσει ως "φυσικώς αδύναμους" παιδιά που απλά έχουν - για παράδειγμα- δυσλεξία, θα σταματήσει να επικεντρώνεται σε ειδικές ανάγκες, προβλήματα και δυσκολίες αλλά θα εστιάζει στην άρση των εμποδίων και την αλλαγή του ίδιου του συστήματος, ώστε να ανταποκρίνεται στη διαφορετικότητα των μαθητών και των μαθητριών του.

Πρόκειται για μία συνολική αλλαγή παραδείγματος που θα υλοποιήσει μία μετάβαση:

Από το ιατρικό μοντέλο που θεωρεί την αναπηρία ως μια δυσλειτουργία που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί, να θεραπευθεί, να επιδιορθωθεί ή να αποκατασταθεί, που νομιμοποιεί τον ιδρυματισμό, που ταυτίζει την αναπηρία με ανικανότητα.

Στο κοινωνικό μοντέλο που θεωρεί την αναπηρία μία απλή διαφορά μέσα στο συνεχές της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, που την διακρίνει από την βλάβη, που ορίζει την αναπηρία ως το αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο το περιβάλλον και η κοινωνία αντιδρά σε αυτήν την βλάβη.

2η Αλλαγή: Στρατηγική

Πολλά έχουν ειπωθεί από τις εκάστοτε ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας στο πέρασμα των χρόνων για την ανάγκη προώθησης σύγχρονων παιδαγωγικών προσεγγίσεων, για τη διαφοροποίηση και την ένταξη.

Στη πράξη, όμως, και παρά τις προσπάθειες ανθρώπων του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, πανεπιστημιακών δασκάλων και ανθρώπων από την ίδια την εκπαίδευση και το αναπηρικό κίνημα, οι πολιτικές που σχετίζονται με την ένταξη είναι αποσπασματικές και πολλές φορές αντικρουόμενες.

Απαιτείται ένας στρατηγικός σχεδιασμός με ενδιάμεσους στόχους – ορόσημα όπως η συστηματική εκπαίδευση και επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών, η καλλιέργεια θετικών στάσεων για την αναπηρία, η αλλαγή των θεσμών και του πλαισίου για την πραγματική ένταξη των μαθητών και μαθητριών με αναπηρία ή άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες στην ενιαία τάξη. Στον σχεδιασμό αυτό οι ειδικές δομές θα πρέπει να διατηρηθούν για όσο διάστημα απαιτηθεί μέχρι την υλοποίηση του τελικού στόχου: του Ενιαίου Σχολείου.

3η Αλλαγή: Οπτική μας για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση.

Χαρακτηριστικό δείγμα αντικρουόμενης πολιτικής που αναδεικνύει την ανάγκη χάραξης μια ενιαίας κατεύθυνσης και αλλαγής νοοτροπίας, για ένα πιο συμπεριληπτικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι η απόφαση αγοράς διαδραστικών πινάκων σε κάθε τάξη κάθε σχολείου στη χώρα.

Ένα μεγάλο ποσό ξοδεύτηκε από το ελληνικό κράτος για ένα εργαλείο που βασίζεται κυρίως στην οπτική πληροφορία, χρησιμοποιείται κυρίως από τον εκπαιδευτικό και δύσκολα συνδέεται με προγράμματα υποστηρικτικής τεχνολογίας.

Αντίθετα, με το ίδιο περίπου ποσό, κάθε τάξη στην Ελλάδα θα μπορούσε να έχει στη διάθεσή της 4-5 φορητές συσκευές (tablet) και υποστηρικτικές τεχνολογίες που μπορούν να συνδεθούν με αυτές. Τέτοιες συσκευές, μέσα στο κατάλληλο παιδαγωγικό πλαίσιο, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν την εργασία σε ομάδες και την ενεργή εμπλοκή των μαθητών και των μαθητριών, παρέχοντας πολλαπλά μέσα αναπαράστασης, εμπλοκής, έκφρασης και δράσης ανάλογα με τις ανάγκες τους, για την ένταξη όλων στη μαθησιακή διαδικασία.

Πρόκειται για ένα πολύ μικρό και πρόσφατο παράδειγμα που φωτίζει όμως την μεγάλη εικόνα.

Οι καλές προθέσεις, και της σημερινής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, δεν αμφισβητούνται.

Ωστόσο, θα πρέπει να συνεκτιμάται σε κάθε μικρή η μεγάλη απόφαση, αν αυτή μας φέρνει πιο κοντά ή μας απομακρύνει από το συμπεριληπτικό σχολείο που οραματιζόμαστε.

Παρότι οι ιδεολογικές διαμάχες του πρόσφατου παρελθόντος χρησιμοποίησαν την Ελευθερία και την Ισότητα ως όπλα αντιμαχόμενων πλευρών, στον χώρο της Αναπηρίας οι αξίες αυτές μπορούν να ξανασυναντηθούν. Το «Ενιαίο Σχολείο», εκεί όπου η Τεχνολογία απελευθερώνει τα άτομα με αναπηρία από τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απολαμβάνουν όσα απολαμβάνουν και οι υπόλοιποι, μπορεί να αποτελέσει αυτό το σημείο συνάντησης Ελευθερίας και Ισότητας.

Μια αλλαγή παραδείγματος στον τρόπο άσκησης πολιτικής για την ένταξη είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΒΗΜΑ:
https://www.tovima.gr/2024/12/03/opinions/anapiria-kai-ekpaideysi-gia-ena-eniaio-sxoleio/

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΔΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: “ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ (Κ.Ε.Ε.Κ.) ”

Επίκαιρη ερώτηση προς τον κ. Υπουργό Παιδείας, που θα συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής, κατέθεσε ο Βουλευτής Κιλκίς και υπεύθυνος ΚΤΕ Παιδείας ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής Στέφανος Παραστατίδης.

Το πλήρες κείμενο της σχετικής επίκαιρης ερώτησης:

«Στις 18 Ιανουαρίου 2024, η Βουλή ψήφισε τον Ν.5082/2024, ο οποίος προέβλεπε μεταξύ άλλων τη δημιουργία των Κέντρων Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Κ.Ε.Ε.Κ.) με στόχο τη συγχώνευση των δομών Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης σε ενιαία campuses. Σύμφωνα με τις δηλώσεις σας, επρόκειτο να ιδρυθούν 60 τέτοια campuses σε όλη τη χώρα, που θα συνδύαζαν υποχρεωτικά 1 δομή Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Πρότυπο Επαγγελματικό Λύκειο Π.ΕΠΑ.Λ., ή Επαγγελματικό Λύκειο ΕΠΑ.Λ.), 1 Εργαστηριακό Κέντρο (Ε.Κ.), και τουλάχιστον μία εκ των ακολούθων δομών: Επαγγελματική Σχολή Κατάρτισης (Ε.Σ.Κ.) και Σχολή Ανώτερης Επαγγελματικής Κατάρτισης (Σ.Α.Ε.Κ.), δηλαδή τα πρώην Ι.Ε.Κ. Επίσης, ο ίδιος νόμος προβλέπει τη λειτουργία Γραφείου Επαγγελματικής Ανάπτυξης και Σταδιοδρομίας (Γ.Ε.Α.Σ.), σε κάθε campus, το οποίο θα έχει ως αποστολή την παροχή υπηρεσιών συμβουλευτικής υποστήριξης σε μαθητές, μαθητευόμενους και καταρτιζόμενους που φοιτούν στις δομές του campus και θα στελεχώνεται από συντονιστές συμβούλους, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.

Σε πανηγυρική μάλιστα εκδήλωση πριν από τη ψήφιση του νόμου, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός από το Πέραμα όπου επισκέφτηκε το Πρότυπο ΕΠΑ.Λ. δήλωνε: «Η πρώτη παρέμβαση για το υπουργείο Παιδείας είναι η δημιουργία Κέντρων Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Κ.Ε.Ε.Κ.). Η αρχή θα γίνει με 60 δομές, στις οποίες θα συνυπάρχουν τα Εργαστήρια Σχολικής Κατάρτισης (Επίπεδο 3 στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων), τα ΕΠΑ.Λ. (Επίπεδο 4) και τα Ι.Ε.Κ. (Επίπεδο 5), στις οποίες θα παρέχεται και στο Μεταλυκειακό έτος, δηλαδή η τάξη Μαθητείας. Αυτή η σύμπραξη στόχο έχει τη αποτύπωση των αναγκών της τοπικής κοινωνίας. Για παράδειγμα στην περίπτωση του Π.ΕΠΑ.Λ. Περάματος η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη αποτελεί μία ξεκάθαρη κατεύθυνση των ειδικοτήτων που θα αναπτυχθούν στο εν λόγω campus, στο οποίο θα ιδρυθεί και Ι.Ε.Κ. τους επόμενους μήνες».

Στη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή τον Ιανουάριο, είχαμε επισημάνει ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για το οποίο η πολιτική ηγεσία (Πρωθυπουργός και υπουργός Παιδείας) πανηγύριζε, δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι βάπτιση.

Τονίσαμε ότι πρόκειται για ”Μία οργανωτικού τύπου παρέμβαση που συνεχίζει το ίδιο μοτίβο ενός άλλου νόμου που ψηφίσατε για την επαγγελματική εκπαίδευση τρία μόλις χρόνια πριν: συγκεντρωτικές μεγαδομές και μοντέλα διοίκησης, που τίποτα ουσιαστικό δεν θα προσφέρουν στην Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση”.

Φαίνεται ότι οι σωστές επισημάνσεις μας τότε μάλλον εισακούστηκαν, αφού ένα χρόνο μετά, δεν έχουν καν ξεκινήσει οι διαδικασίες για την ίδρυση και λειτουργία των «νέων» δομών που προβλέπει ο νόμος.

Όλες οι διοικητικές και κανονιστικές υποχρεώσεις που προβλέπονται στον Ν. 5082/2024, προκειμένου να υλοποιηθούν οι νέες πολυδιαφημισμένες δομές, παραμένουν ανεκτέλεστες:

Δεν έχει εξειδικευτεί η αποστολή των campuses, δεν έχουν καθοριστεί οι αρμοδιότητες και ο τρόπος λειτουργίας των οργάνων διοίκησης των campuses, η διαδικασία και ο τρόπος επιλογής του Οργανωτικού Συντονιστή, τα Συμβούλια των campuses και φυσικά, δεν έχει ιδρυθεί, ούτε καν στα χαρτιά, κανένα campus μέχρι στιγμής.

Επίσης και τα ΓΕΑΣ παραμένουν γράμμα κενό, όπως και η πρόσληψη συντονιστών συμβούλων, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών.

Αν η εξήγηση για αυτή την πλήρη ακινησία για την εφαρμογή ενός νόμου δεν είναι η αναγνώριση των προβλημάτων που επισημάναμε κατά την ψήφιση του, τότε πρόκειται για μια ακόμα προχειρότητα, πολιτική και διοικητική αδυναμία υλοποίησης πολιτικών επιλογών που η κυβέρνηση έχει παρουσιάσει ως προτεραιότητα.

Τα προβλήματα όμως της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, δεν μπορούν να χρονίζουν και να εντείνονται λόγω της έλλειψης πολιτικής αξιοπιστίας, σοβαρού σχεδιασμού και διοικητικής ικανότητας.

Με βάση τα παραπάνω, ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός:

Για ποιον λόγο δεν έχουν εκδοθεί ακόμη οι απαραίτητες υπουργικές αποφάσεις και κοινές υπουργικές αποφάσεις, όπως αυτές προβλέπονται από τον ν. 5082/2024;
Θα εφαρμοστεί και εάν ναι, πότε, ο θεσμός αυτός που η κυβέρνηση παρουσίασε ψευδεπίγραφα ως μεγάλη μεταρρύθμιση; Υπάρχει χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των ρυθμίσεων που αφορούν στα πολυδιαφημιζόμενα campuses;»