Ζαχαράτο Κιλκίς: Εκεί που κατοικεί, η όμορφη και υπομονετική Ελληνική ψυχή

Γράφει η Μόνικα Σωτηριάδου
Όπως όλα τα χωριά που στολίζουν την βασανισμένη Πατρίδα μας έτσι και το Ζαχαράτο. Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Κιλκίς σίγουρα οι περισσότεροι έχουν περάσει τον δρόμο αυτό με προορισμό τα νόστιμα σουβλάκια της Ευκαρπίας λίγοι όμως έως και κανένας δεν είχε την περιέργεια να δει το Ζαχαράτο.

Ένα κρύο απόγευμα φορώντας όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό και με το επιπλέον αξεσουάρ (μάσκα) στρίβω για το μικρό χωριό.

Η πρώτη εντύπωση μου δημιουργεί μια απογοήτευση συνάμα με θλίψη.

Σκέφτηκα ίσως ο καιρός, ίσως ο φόβος της νόσου, ίσως κάτι που δεν γνωρίζω. Κάνω μια βόλτα χαλαρά με το αυτοκίνητο και σε κάποιο σημείο ψηλά σταματώ να βγάλω μια φωτογραφία έτσι όπως τα απειλητικά σύννεφα του χειμώνα δίνουν στο χωριό χρώματα τοπίου.

Ένας κύριος από ένα περιποιημένο σπίτι κοιτά περίεργα.

Τον χαιρετώ αν και κοίτα με υποψία δεν αργεί όμως να χαλαρώσει και να μου περιγράφει με παράπονο την ερημιά του χωριού.

Επιστροφή στην μικρή πλατεία που έχει το χωριό και αφήνω το αυτοκίνητο.

Ξεκινώ την συνηθισμένη βόλτα.

Χωρίς υπερβολές μεταφέρω μια άλλη όμορφη εικόνα άξια θαυμασμού.!

Η Ιερός Ναός Κωσταντίνου και Ελένης κάπου μέσα στα τριαντάφυλλα και στα εθνικά χρώματα μοιάζει να "κρατάει" την Κυριακή τις γιορτές τους αγώνες και την ομορφιά του λαού μας μέσα στον χρόνο.

Στο καμπαναριό κρέμεται το σκοινί την καμπάνας χωρίς την τεχνολογία που καταργεί την παράδοση, ο Πάτερ Εμμανουήλ καλεί τους λίγους πιστούς και τους μιλά για όλα εκείνα που πρέπει πάλι να αντέξουμε να συγχωρήσουμε και να συνεχίσουμε.

Κάπου μέσα στην πλατεία του χωριού κτίρια εγκαταλελειμμένα από την πολιτεία και τους αρμόδιους.

Κτίρια όπως ο πολιτιστικός σύλλογος αξιόλογα και οργανωμένα όπως η Κοινότητα, το ταχυδρομείο, το αναψυκτήριο, φαίνονται ότι έγιναν με μέριμνα για το χωριό εγκαταλείφθηκαν όμως με μια σκισμένη Ελληνική σημαία να Θρηνεί την μέριμνα.

Ακόμη πιο θλιβερή εικόνα το σχολείο.

Ένα κόσμημα που χαρακτηρίζει μια εποχή.

Μια κιβωτός αναμνήσεων μέσα σε ένα πευκόδασος με παγκάκια που φρόντισαν να βάλουν αυτοί που γυρίζουν πίσω ψάχνοντας την ομορφιά και την συγκίνηση και την αξία της στιγμής στο παγκάκι, βάζοντας αργά και αμήχανα τα δύο χέρια μέσα στο πρόσωπο για να κρύψουν τα δάκρυα.

Μέσα στο χωριό μου κάνουν εντύπωση τα μικρά διώροφα μικρά σπίτια περιποιημένα και στολισμένα στην χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα με τα ανθισμένα τριαντάφυλλα να χαρίζουν υγεία και την Ελπίδα στους φιλόξενους κατοίκους που συναντώ.

Η Κυρία Μάρθα άνετη μου περιγράφει την επιστροφή των κατοίκων να βοηθήσουν το χωριό αλλά δυστυχώς ελάχιστη είναι η ανταπόκριση.

Στολίζουν τις πόλεις με χιλιάδες λαμπάκια Χριστουγέννων και τα χωριά ζούνε την εγκατάλειψη με μια Ελλάδα να μαραζώνει όταν αυτό που πρέπει να στολιστεί μένει χωρίς ενδιαφέρον στο όνομα ενός νέου κόσμου χωρίς αξίες και πολιτιστικό ενδιαφέρον.

Μένει όμως εκείνη η όμορφη και υπομονετική Ελληνική ψυχή.

Αυτή που θα συναντήσεις στα όμορφα Ελληνικά χωριά όπως το Ζαχαράτο.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι τα λαμπάκια και τα τεράστια στολισμένα δέντρα που κοστίζουν πολλά χρήματα στις άδειες και τσιμεντένιες πλατείες.

Χριστούγεννα είναι η Εκκλησία του χωριού που θα γιορτάσει με τους λιγοστούς κατοίκους την γέννηση του Χριστού.

Είναι η Αγάπη και όχι η μοναξιά.

Καλά Χριστούγεννα πρέπει να κάνουν τα παιδιά με ουσία στην αγκαλιά του Παππού και την γιαγιάς..

Τα πολύχρωμα φώτα είναι η μοναξιά της ψυχής που γίνονται φιλάνθρωπες προσπάθειες να την εμπλουτίσουν οι αρμόδιοι άνθρωποι μεταφέροντας μια σύγχρονη αιχμαλωσία και ξεθωριάζοντας την ουσία από το νόημα της γιορτής.

Ευχαριστώ τους κατοίκους.

Το κύριο Σάββα.

Την εξαιρετική Κυρία Μάρθα.

Τον Κύριο Σταύρο.

Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πατέρα Εμμανουήλ για την πρόσκληση την Κυριακή στην Θεία Λειτουργία στην Εκκλησία του χωριού και για όλα όσα συγκινητικά μου διηγήθηκε εν όψει των Χριστουγέννων.