(Video) Μητροπολίτης Δημήτριος: Απαίτηση λαϊκής πυγμής, διαμαρτυρία συλλογικής καταγγελίας

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Μετά τις τόσες εκκλήσεις τόσων χρόνων μας εξαναγκάζουν σε δημόσια συλλογική έγκληση για ένα τόσο “κατεπείγον περιστατικό” που αφορά στο ίδιο το ΓΝ-ΚΥ Γουμένισσας, καθώς οδηγείται μεθοδικά σε “λίστα αναμονής” και σε μια πολιτικάντικη σταδιακή διάλυση.

Από τη διαμαρτυρία προχωράμε στη δίκαιη καταγγελία, από τούτον τον τόπο που δεν παύει να είναι εξίσου Ελλάδα, και απαιτεί να επιβιώσει με το στοιχειώδες συνταγματικό δικαίωμα ισονομίας με το αναφαίρετο δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη με το δικαίωμα άμεσης πρόσβασης σε ένα αρτιωμένο στελεχιακά νοσοκομείο, ώστε να συνεχίζει να λειτουργεί ως πραγματικά νοσοκομειακό κέντρο.

Αγαπητοί μου, με την ιδιότητα της κοινής αναστροφής τόσα χρόνια και προπαντός της εκκλησιαστικής και πνευματικής οικειότητας, όλους εσάς τους μοναδικούς, τους πολύτιμους, τους αναντικατάστατους σας συγχαίρω, γιατί έχετε ακοίμητη και σθεναρή ετοιμότητα· επιστρατεύετε την αποφασιστικότητα και την ευτολμία· παλεύοντας από κάθε κομματικό χώρο χωρίς πολιτικό χρώμα (με μόνο το λευκό και το γαλανό της σημαίας)· ενωμένοι “σαν μια γροθιά” στην ορατή απειλή της σταδιακής αποδόμησης του τόπου μας· τρέχετε αμέσως στον επανειλημμένο συναγερμό του κινδύνου· διεκδικείτε να μη συρρικνωθούν και να μην απωλεσθούν τα άκρως αναγκαία που μας απέμειναν σ᾽ αυτόν τον παραμεθόριο τόπο· απαιτείτε τα πλέον στοιχειώδη για χάρη του κοσμάκη, για χάρη του λαού μας, για το παρόν και το άμεσο μέλλον της περιοχής μας.

Όσο ακρωτηριάζεται ένα σώμα, τι το ωφελεί η ακεραιότητα και η φαντασία των άλλων μελών του σώματος; Με κομμένα τα δάχτυλα, με κομμένα τα άκρα, απομένει ένα σώμα αναπηρίας. Κι ας κρατιέται η πολυαστική καρδιά των μεγάλων πόλεων η ο κυβερνητικός εγκέφαλος και τα άλλα μέλη… Δεν παύει να είναι ένα ακρωτηριασμένο σώμα. Η ζημιά εισπράττεται από όλο το σώμα. Μόνον ένας παθιασμένος η τυφλός δεν νιώθει, δεν ζει τη ζημιά που γίνεται στο σύνολο, με την επανάπαυση πως είναι πληγιασμένα μόνο τα άκρα και τάχα αυτό δεν απηχείται στο σύνολο!

Είμαστε στα συνοριακά άκρα, μα είμαστε τόσο απαραίτητοι για τη χώρα.

Μόνοι μας παλεύουμε από πάππου προς πάππον για να δίνουμε ζωντάνια και ομορφιά και διάρκεια και επικαιρότητα ζωής στην Παιονία της Ελλάδας, στη Γουμένισσα της Ελλάδας. Παλαιότερα με το Μεταξουργείο. Πάνω από έναν αιώνα, με τα αμπέλια και τον οίνο ανωτέρας ποιότητος. Εδώ και μερικές δεκαετίες με την επιστροφή στη φροντίδα για τις πατάτες, για τα κάστανα και για τις νέες καλλιέργειες. Επίσης, με τις εστίες του μοναστηριακού τουρισμού, που μέχρι πρότινος συγκέντρωναν πλήθος προσκυνητών και επιδοτούσαν τη ζωντάνια της περιοχής. Βλέπουμε επίσης τελευταία και μιαν έγνοια για τον αρχαιολογικό τουρισμό, στα πρώτα δειλά βήματα…

Αν δεν υπήρχε το συλλογικό βάσανο και τα αναγκαία προληπτικά μέτρα για την πανδημία, όλους τους θερινούς μήνες η Γουμένισσα θα έσφυζε διαρκώς από κίνηση και ζωντάνια. Πάντως, με ανοιχτό αυτό το πεδίο ζωογόνησης, δεν θα παύσει να έχει ανάγκη από οργανωμένη Νοσοκομειακή δομή και υποδομή. Όχι τρέχοντας στα Γιαννιτσά και στο Κιλκίς και στη Θεσσαλονίκη, μια ώρα προς ανατολάς και δύση και νότο, αλλά εδώ και τώρα, άμεσα.

Αναφερόμενοι στην οικονομική ζωή του τόπου, δεν διαπιστώνουμε Κρατική προσφορά, αλλά κάτι μεταξύ ιδιωτικής και συλλογικής φροντίδας, την οποία παραδέχεται το Κράτος και οι ξένοι. Μιλούμε για δράσεις συλλογικής αυτενέργειας, πρωτογενούς και δευτερογενούς οικονομικής ζωής, κάτι που σημαίνει παραμονή του πληθυσμού, ζωντάνεμα της συνοριακής ζώνης.

Δεν θέλω να αναφερθώ στους δημιουργικούς Πολιτιστικούς φορείς και στα ονομαστά “Χάλκινα”.

Σαν “ιστορική έδρα” του Δήμου Παιονίας, με αυτές τις αυτενεργούς οργανωμένες δράσεις, κρατάμε ακόμη γερά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε: τη ζωτικότητα της παραμεθόριας ζώνης.

Τι μας πρόσφερε μέχρι σήμερα το Κράτος;

Έναν ενθουσιασμό ελπίδας για Κρατική μέριμνα (τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης), που ξεφούσκωσε σε λίγα μόλις χρόνια! Απέμεινε ένα σώμα δίχως πόδια. Αλλού χάθηκαν ―εδώ, σε μας έλειψαν― οι Κρατικές υποδομές βιομηχανοποιημένης μαζικής απασχόλησης, οι θέσεις εργασίας.

Μέσα σε λίγα χρόνια μας ξεγύμνωσαν κι από κάθε υποστήριξη. Όταν πρωτοήρθα το 1991, υπήρχε Ειρηνοδικείο, Τάγμα Μηχανικού, Τράπεζες, Ταχυδρομείο όλη τη βδομάδα…

Τώρα, απέμεινε η Μητρόπολη, το Νοσοκομείο (τόσο υποβαθμισμένο!), το Δασαρχείο, η Πυροσβεστική λόγω του κατάφυτου Παΐκου και το Ταχυδρομείο να υπολειτουργεί, με ένα μόνον υπάλληλο. Έμειναν και τα Σχολεία της δημογραφικής συρρίκνωσης. Ευτυχώς παρέμεινε το Αστυνομικό Τμήμα.

Αν δεν υψώναμε ζωηρή φωνή διαμαρτυρίας προς κάθε κατεύθυνση μέχρι τώρα στη Γουμένισσα, θα είχαν καταργηθεί και αυτά. Πάλεψα χρόνια, για να γίνει και να παραμείνει η Μητρόπολη μόνιμη. Για χάρη όλων σας και των παιδιών σας. Και τα Μοναστήρια και οι ανακαινισμένες Εκκλησίες και η οργανωτική συμμετοχή στα πολιτιστικά και στην άμεση και έμμεση διαφήμιση της Γουμένισσας (με τα τοπικά πανηγύρια) είχαν και έχουν αυτόν το διπλό σκοπό: τη λατρεία του Θεού και την ιστορική ζωτικότητα και την σωτηριώδη υπηρεσία των ανθρώπων του τόπου.

Όμως, αυτή η ζωντάνια θέλει και προστασία. Απαιτεί τη στοιχειώδη υγειονομική προστασία. Απαιτεί επιτέλους την αναγνώριση από το Κράτος της περιφερειακής αναγκαιότητας αυτού του Νοσοκομείου ως Νοσοκομείου, όχι ως φαρμακείου… Απαιτεί να υπάρχει και να λειτουργεί με οργανωμένη επάρκεια, με στελεχιακή πληρότητα, σε εβδομαδιαία παρουσία, με όλο το ιατρικό, το νοσηλευτικό, το βοηθητικό, το διοικητικό προσωπικό…

Το “Σωματείο Εργαζομένων” απαρίθμησε δημόσια και θα απαριθμήσει πάλι τα αληθινά αντικειμενικά δεδομένα της λειτουργίας του Νοσοκομείου το τελευταίο δίμηνο.

Δεν αναφέρομαι στα τυπικά υπηρεσιακά δεδομένα: “ότι υπάρχουν τόσοι διορισμένοι… τόσοι μετακλητοί… τόσοι αποσπασμένοι… τόσοι συμβασιούχοι… και τα τοιαύτα”. Σέβομαι τις διοικητικές αποκρίσεις.

Όμως, αναφέρομαι (και) στα ρεαλιστικά δεδομένα του τελευταίου διμήνου: δεν έγινε ούτε μία εγχείρηση! Όχι γιατί δεν υπάρχουν άρρωστοι και ανάγκες κατεπείγουσες, αλλά γιατί δεν υπάρχουν χειρουργοί! Και η Παθολογική Κλινική λειτουργεί ουσιαστικά με έναν παθολόγο! Αυτό σημαίνει σταδιακή εκμηδένιση και κατάργηση του Νοσοκομείου Γουμένισσας! Σημαίνει καταφρόνηση των αναγκών του λαού μας. Σημαίνει σταδιακή απαξίωση του ίδιου του κόσμου μας. Σημαίνει επιδότηση στον αφανισμό του γηγενούς στοιχείου.

Και αυτό δεν γίνεται μονομιάς.

Είδαμε στην πράξη, πως υποβαθμίστηκε πριν από χρόνια το Νοσοκομείο σε εξάρτημα του Νοσοκομείου Κιλκίς.

Τώρα, με την ταλαιπωρία της πανδημίας, βλέπουμε να περιορίζεται η Κλινική λειτουργικότητα. Και να αποσπώνται οι γιατροί για τις ανάγκες του Νοσοκομείου Κιλκίς. Έχουμε συρρίκνωση προσωπικού, συρρίκνωση λειτουργίας, συρρίκνωση λειτουργικότητας, στα-δι-α-κο α-φα-νι-σμο!

Κι αυτός ο σταδιακός, ο μεθοδικός, ο πολιτικάντικος αφανισμός θα μετρήσει τόσο απογοητευτικά και πάνω στις υγειονομικές ανάγκες και πάνω στην ψυχολογία του κόσμου.

Είναι σαν να μας πουν: “Σηκωθείτε και φύγετε από τα σπίτια σας, από τον τόπο σας. Δεν σας δίνουμε καμιά ισονομία αξίας. Δεν σας υπολογίζουμε. Δεν σας φροντίζουμε”!

Λυπούμαι γι᾽ αυτήν την Πολιτειακή εκτροπή.

Καταθλίβομαι για την απαξίωση της ιστορικής και της παροντικής Γουμένισσας (και της Παιονίας).

Καθιστώ υπεύθυνους τους πολιτικούς εκπροσώπους σε περίπτωση κατά την οποίαν δεν επιληφθούν την επίλυση των προβλημάτων, που αποτελεί απαρχή της παρακμής αυτού του τόπου και παροτρύνω τους αιρετούς άρχοντες και τους διοικητικούς παράγοντες κατά το δυνατόν μέτρο να απαιτήσουν επιτέλους μια σταδιακή επαναβελτίωση των λειτουργικών δεδομένων στο Νοσοκομείο. Το δικαιούμαστε εξάλλου.

Όχι με αόριστα δεδομένα “οργανοσχημάτων” και “οργανογραμμάτων”.

Αλλά με πραγματικά καθημερινά δεδομένα που δίνουν την ρεαλιστική εικόνα της λειτουργικής διάρκειας, της λειτουργικής σημασίας, της λειτουργικής απήχησης αυτού του Νοσοκομείου για τη Γουμένισσα και όλη την Παιονία.

Επικαλούμενος προς πάντας τη συνεχή προσφορά μου στον τόπο αλλά και στη λειτουργία των δύο Νοσοκομείων του νομού, ποιούμαι έκκληση δικαίωσης των συλλογικών αιτημάτων και σταθερής λειτουργικής επάρκειας του Νοσοκομείου μας προς την 4η Υγειονομική Περιφέρεια και προς το Υπουργείο Υγείας.