Δυο σταγόνες ζωής στις φλέβες του σύμπαντος κόσμου

Γράφει ο  Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας

Πιστές και φέτος στην ώρα τους έρχονται οι γιορτές των Χριστουγέννων. Ο Φοίβος είναι ένα αγόρι κοντά στα δέκα, με μάτια μελιά και με αθλητική κορμοστασιά. Ένας μικρός Άδωνης, που «κλέβει» το βλέμμα σου σαν περνά από κοντά σου. Στο σπίτι δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα και στο σχολείο έχει υποδειγματική συμπεριφορά. Στα μαθήματα τα πάει καλά δίχως να έχει από πουθενά βοήθεια.

Τα βράδια πριν κοιμηθεί, χαζεύει του τ’ αστέρια που κρέμονται σαν κόκκοι αστραφτεροί από τον ουρανό. Φέτος περιμένει με μεγάλη χαρά τα Χριστούγεννα, γιατί θα επισκεφθεί τον μπαμπά του. Πάει καιρός απ’ όταν είδε τελευταία και η νοσταλγία του έχει γίνει βουνό. Είναι ο μεγάλος του ήρωας και το ίνδαλμά του. Το ιδανικό των πιο κρυφών ονείρων του. 

Προσδοκά τη στιγμή που θα πέσει στην αγκαλιά του, να αισθανθεί τα σιδερένια μπράτσα του. Περιμένει την ώρα που θα μιλήσουν για αγωνιστικά αυτοκίνητα, για Subaru και για Ferrari. Για μονομαχίες με γενναίους πολεμιστές και για αερομαχίες με F16 και Sukhoi.

Αν και δεκάχρονος ο Φοίβος έμαθε να μετρά τη ζωή με τη μνήμη του. Θυμάται τις ωραίες οικογενειακές στιγμές και χαίρεται με αυτές. Αναπολεί τις ημέρες, που υπήρχαν χέρια κι από τις δύο μεριές να κρατούν τα δικά του, πριν έρθει η μπόρα και χωρίσει τη ζωή του στα δυο.

Αν και μόλις δέκα χρονών ο Φοίβος, ξέρει να φροντίζει το μικρό του αδερφό τον Πύρο και να βοηθά τη μητέρα του στο σπίτι με τις δουλειές. Κι όταν πάλι χρειαζόταν, γινόταν κέρβερος για να την προστατέψει. Κι άλλοτε πάλι, σαν μικρό παιδί που ήταν, έτρεμε όπως ένα κλαδάκι δέντρου από την ανασαιμιά του αέρα.

Βιάζεται να έρθει η ώρα του πηγαιμού. Να βγάλει φτερά και να πετάξει κοντά του. Να αποδράσει από όλα τα ανεπιθύμητα που μπήκαν από νωρίς στη ζωή του απρόσκλητα. Να πλάσει έναν νέο κόσμο κι όχι αυτόν που του δώσανε. Να μην είναι στα όνειρά του ο πηλός αλλά ο πλάστης.

Μετρά ο Φοίβος την κάθε στιγμή που περνά. Το πρωί θα φύγει με το πρώτο λεωφορείο. Θα περάσει από μέρη φανταστικά. Από κοφτές πλαγιές με ανεμόδαρτες ανεμώνες. Θα διαβεί γέφυρες και θα διασχίσει γαλαρίες. Θα μαγευτεί από τη σιωπή του ποταμιού, Θα ακούσει παράξενους ήχους και θα γευθεί τις αγνές μυρωδιές της φύσης.

Κι, ενώ διέτρεχαν αυτά το νου του, θυμήθηκε ένα περιστατικό που έγινε στο σχολείο, όταν η δασκάλα της τάξης ζήτησε από όλα τα παιδιά μια οικογενειακή τους φωτογραφία. Ο Φοίβος «τρόμαξε» μήπως και δεν υπήρχε στο σπίτι καμία. Έψαξε παντού με τη μάνα του και τον μικρό του αδερφό, ώσπου στο τέλος βρήκαν όλο κι όλο μία, κι αυτή από εφημερίδα, σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό, όταν έφευγε ο πατέρας του σε ειρηνευτική αποστολή.

Το πρωί ήρθε αργοπορημένο. Η μικρή βαλίτσα ήταν ήδη από μέρες έτοιμη. Με τα λίγα χρήματα που μάζεψε, αγόρασε μια κολόνια στο μπαμπά του, γιατί τελευταία όταν τον επισκέφθηκε, «έκλεψε» τη δική του, για να την φορά και να τον νιώθει κοντά του. Να νιώθει πάνω του τη μυρωδιά του και να παίρνει δύναμη και χαρά.

Ο Φοίβος και ο Πύρος είναι δύο παιδιά, σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι ο Δείμος και ο Φόβος, τα παιδιά του Θεού του πολέμου Άρη. Δύο θεϊκά βλαστάρια που έγιναν φεγγάρια για να συνοδεύουν στο απέραντο κενό το Θεό και πατέρα τους Άρη. Ο Δείμος και ο Φόβος είναι παιδιά της κάθε Αφροδίτης και του κάθε Άρη. Δύο μοναχικά αστέρια στην ανοιχτή αγκάλη του ουρανού. Στο σταυροδρόμι του κάθε χωρισμού. Δύο σταγόνες ζωής στις φλέβες του σύμπαντος κόσμου.