Στις 17 Νοεμβρίου 1973 γράφτηκε στο Πολυτεχνείο από τους φοιτητές μας και τη νέα γενιά, μια καινούργια χρυσή σελίδα στη νεότερη ιστορία μας. Εξέγερση του Νοεμβρίου θα μείνει για πάντα ένα φωτεινό πρόσημο που θα καθοδηγεί και θα κατευθύνει το λαό και τη νεολαία μας σε νέους αγώνες, σε νέες κοινωνικές κατακτήσεις.
«…πρωτοπόροι του Έθνους»
Την ίδια μέρα των γεγονότων της 17ης Νοεμβρίου, ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος δήλωνε τα εξής: ‘’Οι νέοι της Ελλάδας ανοίγουν ως πρωτοπόροι του Έθνους, τον δρόμο της δημοκρατίας. Αφού επί επτά σχεδόν χρόνια τον δρόμο αυτό τον είχε φράξει η τυραννία, επόμενον είναι να επιχειρούν οι νέοι να τον ανοίξουν με ορμητικότητα. Θεωρώ καθήκον μου να δηλώσω ότι συμπαρίσταμαι ηθικώς εις την ιεράν εξόρμησιν των νέων της Ελλάδας δια την πλήρη επικράτησιν των ακαδημαϊκών ελευθεριών και δια την επιβολήν του σεβασμού προς τα ανθρώπινα δικαιώματα…’’
Την επομένη των γεγονότων, ο αείμνηστος Γ. Μαύρος προέβη στην παρακάτω δήλωση: ‘’Όσα συμβαίνουν τελευταίως εις το Πολυτεχνείον Αθηνών και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας γενικότερα, αποδεικνύουν πόσον είναι αδύνατος η αποκατάστασις της ομαλότητος εις την χώραν εφ’ όσον δεν αποκαθίσταται πλήρως η λαϊκή κυριαρχία… συμπαριστάμεθα ολοψύχως εις τον αγώνα της σπουδάζουσας νεολαίας…»
Την ημέρα εκείνη πράγματι συγκρούστηκε η ελευθερία με τη βία, η αξιοπρέπεια με τη βαρβαρότητα, το φως με το σκοτάδι.
Το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών, αφού κατέλυσε κάθε έννοια αξιοπρέπειας, προσπάθησε να επιβάλλει με τη δύναμη των όπλων τη νεκρική σιγή. Τα πολυβόλα κροταλίζουν και σπέρνουν το φόβο και την τρομοκρατία. Τα τανκς, με τις βαριές των ερπύστριες προχωρούν προς την πύλη του Πολυτεχνείου για να σπείρουν το θάνατο και τη φρίκη και να πνίξουν, προς μάτην, την ηρωική θέληση και τη γενναία αποφασιστικότητα των νέων μας, που παλεύουν για μια νέα ζωή, ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική.
Το Πολυτεχνείο γίνεται ένα σύγχρονο κάστρο τςη ελευθερίας, ένα Κούγκι της δημοκρατίας. Τα βλέμματα όλων των Ελλήνων είναι στραμμένα προς την αγωνιζόμενη νέα γενιά. Παρακολουθούν εναγωνίως τα γεγονότα με κομμένη την αναπνοή. Χιλιάδες Αθηναίοι προσέρχονται να συμπαρασταθούν και να δεχτούν το μένος της τυραννίας.
Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν. Το άλικο αίμα των ελεύθερων νέων μας ποτίζει τους αθηναϊκούς δρόμους. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
Η Χούντα κλονίζεται. Τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων ενημερώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη για τα δραματικά γεγονότα, της Αθήνας κυρίως αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας. Καταβάλλονται από το καθεστώς τεράστιες προσπάθειες για να συγκαλυφθεί η αλήθεια. Διοχετεύονται απίθανα ψεύδη, τα οποία αυτοστιγμής απορρίπτονται. Δυστυχώς όμως πέφτουν αρκετοί θύματα αυτών των ψευδολογιών και υποστηρίζουν τις θέσεις του στρατοκρατικού καθεστώτος ότι νεκροί δεν υπήρξαν.
Μαρτυρία Κανελλόπουλου
Άθλιον ψέμα αποκάλεσε αυτή την άποψη ο ακαδημαϊκός Π. Κανελλόπουλος. Στις 17 Νοέμβρη 1982, μιλώντας στη Βουλή είπε: ‘’Δεν πρέπει να υπάρχει πλέον κανείς σ’ αυτόν τον τόπο που να λέει βέβηλα ψέματα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Γιατί αυτό που προσπαθούν να πουν και να γράψουν μερικοί, ότι δεν υπήρχαν νεκροί, δεν υπήρξαν τραυματίες, δεν υπήρξε τρομοκρατία είναι βαρύτατα βέβηλο ψέμα. Είμαι αγανακτισμένος’’ είπε ο πρώην πρωθυπουργός ‘’ γιατί παρά το γεγονός ότι ως μάρτυρες είδαμε τα όσα έγιναν τη νύχτα εκείνη, εξακολουθούν ορισμένοι να γράφουν και να λένε –και υπάρχουν εύπιστα αυτιά, τα οποία ακούν αυτές τις διαδόσεις- ότι δεν υπήρξαν νεκροί. Πολλοί νεκροί υπήρξαν. Από το απόγευμα στις 7.00 άρχισε να χύνεται αίμα μπροστά στο Πολυτεχνείο, εκεί στην οδό Μάρνης.«
«Από εκείνη την ώρα’’ συνέχισε ο Κανελλόπουλος, ‘’ο κ. Γ. Μαύρος και εγώ, βρισκόμαστε σε κατάσταση εγρήγορσης. Και όταν τα μεσάνυχτα ακούσαμε ότι επεμβαίνει ο στρατός και κατεβαίνουν τα τεθωρακισμένα, θεωρήσαμε χρέος -ίσως είναι παράλειψη του χρέους αυτού ότι δεν είμασταν ήδη εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο- να κατευθυνθούμε στο Πολυτεχνείο. Ο Γ. Μαύρος κινήθηκε από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και εγώ από τη Σόλωνος. Εκεί, στη γωνία Στουρνάρα και Πολυτεχνείου μας έγινε έφοδος από μια ομάδα αστυνομικών, που εμπόδισε το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινα, του ιατρού κ. Μεγαπάνου, συζύγου της Αμαλίας, να φτάσει στην πύλη. Και σκοπός μας ήταν να πάμε εκεί και να σταθούμε την ώρα που θα έφταναν τα τεθωρακισμένα. Δεν μπορέσαμε. Ήταν παράλειψή μας το ότι δεν είχαμε ξεκινήσει πριν.
Αλλά είδαμε τι εσήμαινε η νύχτα εκείνη. Ήταν μια νύχτα φοβερής τρομοκρατίας και την έζησα άμεσα όταν αστυνομικοί επετέθησαν κατά τους αυτοκινήτου και ήταν έτοιμοι να μας χτυπήσουν. Είχε χυθεί αίμα ως την ώρα εκείνη. Τουλάχιστον δύο φίλων μου τα παιδιά σκοτώθηκαν. Σε όλη τη διάρκεια της νύχτας είχα συνεχή επικοινωνία με την ιατρό Ντορίνα Λιβανού, αδελφή του βουλευτή Διονυσίου Λιβανού, που μετέφερε συνεχώς τραυματίες και τους περιέθαλπε σε τρία νοσοκομεία. Μου τηλεφωνούσε επάνω από τα κρεβάτια του χειρουργείου στο Αρεταίειο, όταν βαρύτατα τραυματισμένοι είχαν ανάγκη αμέσου επεμβάσεως για να μην πεθάνουν. Διότι θα ήταν ακόμα περισσότεροι οι νεκροί.
Υπήρχε και ένα νοσοκομείο που δεν θέλω να μνημονεύσω γιατί δεν φταίει το νοσοκομείο ούτε όλοι οι γιατροί του, στον περίβολο του οποίου έγιναν πράγματα απίστευτης κακίας και βαρβαρότητας. Παρεμποδίστηκαν τραυματίες να μπουν, παρεμποδίστηκαν τραυματίες να βοηθήσουν. Σκεφτείτε λοιπόν τι απόσταση υπάρχει μεταξύ αυτών των ψευδολογιών που διαδίδονται και της φοβερής αυτής πραγματικότητας, η οποία χαρακτήρισε το σκοτάδι, το ηθικό σκοτάδι της νύχτας εκείνης…΄΄
Οι συμβολισμοί του Πολυτεχνείου
Αυτό είναι το ηρωικό Πολυτεχνείο. Φέτος όλοι μαζί γιορτάζουμε την επέτειο της εξέγερσης της αδούλωτης και αδάμαστης νεολαίας μας, που αγωνίστηκε με θάρρος και ηρωισμό για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα.
Το Πολυτεχνείο θα συμβολίζει το αδούλωτο πνεύμα, την ηρωική θυσία και την άφταστη γενναιότητα της ελληνικής ψυχής. Και θα αποτελεί την πιο κορυφαία εκδήλωση της αντιχουντικής πάλης.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που έγραψε χρυσές σελίδες στη νεότερη ιστορία μας, ας είναι περήφανη γιατί θα αποτελεί αιώνιο παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές.
"Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφο και άνεμος σκληρός ας μη σκορπίσει το χώμα το μακάριο που σας σκεπάζει/ Ας δροσίζει πάντοτε με τα’ αργυρά της δάκρυα η ροδόπεπλος κόρη και εδώ ας ξεφυτρώσουν αιώνια τα’ άνθη."
«…πρωτοπόροι του Έθνους»
Την ίδια μέρα των γεγονότων της 17ης Νοεμβρίου, ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος δήλωνε τα εξής: ‘’Οι νέοι της Ελλάδας ανοίγουν ως πρωτοπόροι του Έθνους, τον δρόμο της δημοκρατίας. Αφού επί επτά σχεδόν χρόνια τον δρόμο αυτό τον είχε φράξει η τυραννία, επόμενον είναι να επιχειρούν οι νέοι να τον ανοίξουν με ορμητικότητα. Θεωρώ καθήκον μου να δηλώσω ότι συμπαρίσταμαι ηθικώς εις την ιεράν εξόρμησιν των νέων της Ελλάδας δια την πλήρη επικράτησιν των ακαδημαϊκών ελευθεριών και δια την επιβολήν του σεβασμού προς τα ανθρώπινα δικαιώματα…’’
Την επομένη των γεγονότων, ο αείμνηστος Γ. Μαύρος προέβη στην παρακάτω δήλωση: ‘’Όσα συμβαίνουν τελευταίως εις το Πολυτεχνείον Αθηνών και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας γενικότερα, αποδεικνύουν πόσον είναι αδύνατος η αποκατάστασις της ομαλότητος εις την χώραν εφ’ όσον δεν αποκαθίσταται πλήρως η λαϊκή κυριαρχία… συμπαριστάμεθα ολοψύχως εις τον αγώνα της σπουδάζουσας νεολαίας…»
Την ημέρα εκείνη πράγματι συγκρούστηκε η ελευθερία με τη βία, η αξιοπρέπεια με τη βαρβαρότητα, το φως με το σκοτάδι.
Το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών, αφού κατέλυσε κάθε έννοια αξιοπρέπειας, προσπάθησε να επιβάλλει με τη δύναμη των όπλων τη νεκρική σιγή. Τα πολυβόλα κροταλίζουν και σπέρνουν το φόβο και την τρομοκρατία. Τα τανκς, με τις βαριές των ερπύστριες προχωρούν προς την πύλη του Πολυτεχνείου για να σπείρουν το θάνατο και τη φρίκη και να πνίξουν, προς μάτην, την ηρωική θέληση και τη γενναία αποφασιστικότητα των νέων μας, που παλεύουν για μια νέα ζωή, ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική.
Το Πολυτεχνείο γίνεται ένα σύγχρονο κάστρο τςη ελευθερίας, ένα Κούγκι της δημοκρατίας. Τα βλέμματα όλων των Ελλήνων είναι στραμμένα προς την αγωνιζόμενη νέα γενιά. Παρακολουθούν εναγωνίως τα γεγονότα με κομμένη την αναπνοή. Χιλιάδες Αθηναίοι προσέρχονται να συμπαρασταθούν και να δεχτούν το μένος της τυραννίας.
Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν. Το άλικο αίμα των ελεύθερων νέων μας ποτίζει τους αθηναϊκούς δρόμους. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
Η Χούντα κλονίζεται. Τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων ενημερώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη για τα δραματικά γεγονότα, της Αθήνας κυρίως αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας. Καταβάλλονται από το καθεστώς τεράστιες προσπάθειες για να συγκαλυφθεί η αλήθεια. Διοχετεύονται απίθανα ψεύδη, τα οποία αυτοστιγμής απορρίπτονται. Δυστυχώς όμως πέφτουν αρκετοί θύματα αυτών των ψευδολογιών και υποστηρίζουν τις θέσεις του στρατοκρατικού καθεστώτος ότι νεκροί δεν υπήρξαν.
Μαρτυρία Κανελλόπουλου
Άθλιον ψέμα αποκάλεσε αυτή την άποψη ο ακαδημαϊκός Π. Κανελλόπουλος. Στις 17 Νοέμβρη 1982, μιλώντας στη Βουλή είπε: ‘’Δεν πρέπει να υπάρχει πλέον κανείς σ’ αυτόν τον τόπο που να λέει βέβηλα ψέματα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Γιατί αυτό που προσπαθούν να πουν και να γράψουν μερικοί, ότι δεν υπήρχαν νεκροί, δεν υπήρξαν τραυματίες, δεν υπήρξε τρομοκρατία είναι βαρύτατα βέβηλο ψέμα. Είμαι αγανακτισμένος’’ είπε ο πρώην πρωθυπουργός ‘’ γιατί παρά το γεγονός ότι ως μάρτυρες είδαμε τα όσα έγιναν τη νύχτα εκείνη, εξακολουθούν ορισμένοι να γράφουν και να λένε –και υπάρχουν εύπιστα αυτιά, τα οποία ακούν αυτές τις διαδόσεις- ότι δεν υπήρξαν νεκροί. Πολλοί νεκροί υπήρξαν. Από το απόγευμα στις 7.00 άρχισε να χύνεται αίμα μπροστά στο Πολυτεχνείο, εκεί στην οδό Μάρνης.«
«Από εκείνη την ώρα’’ συνέχισε ο Κανελλόπουλος, ‘’ο κ. Γ. Μαύρος και εγώ, βρισκόμαστε σε κατάσταση εγρήγορσης. Και όταν τα μεσάνυχτα ακούσαμε ότι επεμβαίνει ο στρατός και κατεβαίνουν τα τεθωρακισμένα, θεωρήσαμε χρέος -ίσως είναι παράλειψη του χρέους αυτού ότι δεν είμασταν ήδη εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο- να κατευθυνθούμε στο Πολυτεχνείο. Ο Γ. Μαύρος κινήθηκε από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και εγώ από τη Σόλωνος. Εκεί, στη γωνία Στουρνάρα και Πολυτεχνείου μας έγινε έφοδος από μια ομάδα αστυνομικών, που εμπόδισε το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινα, του ιατρού κ. Μεγαπάνου, συζύγου της Αμαλίας, να φτάσει στην πύλη. Και σκοπός μας ήταν να πάμε εκεί και να σταθούμε την ώρα που θα έφταναν τα τεθωρακισμένα. Δεν μπορέσαμε. Ήταν παράλειψή μας το ότι δεν είχαμε ξεκινήσει πριν.
Αλλά είδαμε τι εσήμαινε η νύχτα εκείνη. Ήταν μια νύχτα φοβερής τρομοκρατίας και την έζησα άμεσα όταν αστυνομικοί επετέθησαν κατά τους αυτοκινήτου και ήταν έτοιμοι να μας χτυπήσουν. Είχε χυθεί αίμα ως την ώρα εκείνη. Τουλάχιστον δύο φίλων μου τα παιδιά σκοτώθηκαν. Σε όλη τη διάρκεια της νύχτας είχα συνεχή επικοινωνία με την ιατρό Ντορίνα Λιβανού, αδελφή του βουλευτή Διονυσίου Λιβανού, που μετέφερε συνεχώς τραυματίες και τους περιέθαλπε σε τρία νοσοκομεία. Μου τηλεφωνούσε επάνω από τα κρεβάτια του χειρουργείου στο Αρεταίειο, όταν βαρύτατα τραυματισμένοι είχαν ανάγκη αμέσου επεμβάσεως για να μην πεθάνουν. Διότι θα ήταν ακόμα περισσότεροι οι νεκροί.
Υπήρχε και ένα νοσοκομείο που δεν θέλω να μνημονεύσω γιατί δεν φταίει το νοσοκομείο ούτε όλοι οι γιατροί του, στον περίβολο του οποίου έγιναν πράγματα απίστευτης κακίας και βαρβαρότητας. Παρεμποδίστηκαν τραυματίες να μπουν, παρεμποδίστηκαν τραυματίες να βοηθήσουν. Σκεφτείτε λοιπόν τι απόσταση υπάρχει μεταξύ αυτών των ψευδολογιών που διαδίδονται και της φοβερής αυτής πραγματικότητας, η οποία χαρακτήρισε το σκοτάδι, το ηθικό σκοτάδι της νύχτας εκείνης…΄΄
Οι συμβολισμοί του Πολυτεχνείου
Αυτό είναι το ηρωικό Πολυτεχνείο. Φέτος όλοι μαζί γιορτάζουμε την επέτειο της εξέγερσης της αδούλωτης και αδάμαστης νεολαίας μας, που αγωνίστηκε με θάρρος και ηρωισμό για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα.
Το Πολυτεχνείο θα συμβολίζει το αδούλωτο πνεύμα, την ηρωική θυσία και την άφταστη γενναιότητα της ελληνικής ψυχής. Και θα αποτελεί την πιο κορυφαία εκδήλωση της αντιχουντικής πάλης.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που έγραψε χρυσές σελίδες στη νεότερη ιστορία μας, ας είναι περήφανη γιατί θα αποτελεί αιώνιο παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές.
"Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφο και άνεμος σκληρός ας μη σκορπίσει το χώμα το μακάριο που σας σκεπάζει/ Ας δροσίζει πάντοτε με τα’ αργυρά της δάκρυα η ροδόπεπλος κόρη και εδώ ας ξεφυτρώσουν αιώνια τα’ άνθη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.