Αδελφοί μου χριστιανοί, φθάσαμε στα Χριστούγεννα και σε λίγο φθάνουμε στα Φώτα. Μέσα στον αγιασμένο χώρο των Εκκλησιών μας αυτές οι δύο γιορτές έχουν πολύ μεγάλη σημασία: ξαναζούμε τη συγκεκριμένη ιστορική φανέρωση του Θεού.
Αυτό προσφέρεται σε όλους μας: με τη θεία λειτουργία και τη θεία κοινωνία, με τους ύμνους και τις άλλες προσευχές, με τα αναγνώσματα του Ευαγγελίου και του Αποστόλου και των Προφητών, με την κοινή συμμετοχή στον εκκλησιαστικό εορτασμό. Όλα αυτά είναι η κοινή συμμετοχή στη σωτήρια παρουσία του Χριστού και στη δράση του Αγίου Πνεύματος, που χαρίζονται σε όλους. Όμως, ο καθένας υποδέχεται το Σωτήρα ανάλογα με την προετοιμασία και τη λαχτάρα, με τη μετάνοια και την καθαρότητα της καρδιάς του, την ώρα που όλοι μαζί συμμετέχουμε στην εορτή σαν Εκκλησία-σύναξη-Σώμα πιστών.
Το “τότε” των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων έρχεται στο δικό μας “σήμερα”.
Γι᾽ αυτό ο αόρατος και ακατάληπτος Υιός του Θεού έγινε (και) ορατός άνθρωπος. Έγινε φανερά το Α και το Ω της ιστορίας, όπως θέλησε και την όρισε ενιαία ο Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Έγινε η ανακεφαλαίωση των πάντων. Για να παραμείνει από τότε “ο δρόμος μας, η αληθινότητά μας, η ζωή μας”. Για να γίνεται σε όλους μαζί και στον καθένα μας η αληθινή ομορφιά και το πραγματικό νόημα και ο αληθινός σκοπός μας.
Αυτό όμως δεν συγκινεί σήμερα τον “πλατύ” χώρο της πολυκοσμίας!
Τα μάτια μας και οι καρδιές μας δελεάζονται από τις “βιτρίνες” της επικαιρότητας. Μας συγκινούν όσα “χωνεύονται” και μας “χωνεύουν” στην ορατή και στην ηλεκτρονική κοσμικότητα. Μάλιστα, αν δεν υπήρχαν τα ποικίλα προβλήματα (ιδιωτικά και κοινωνικά και παγκόσμια), θα είχαμε απαρνηθεί τελείως την ανταπόκριση στη σχέση του Θεού.
Γι᾽ αυτό άλλωστε, από τα Χριστούγεννα, μας συγκινούν κυρίως οι φάτνες, τα κάλαντα, τα κεράσματα, η εξωτερική κοσμική όψη τους, και όχι η ουσία των Χριστουγέννων. Σε σύγκριση με τα Χριστούγεννα, περισσότερο μας δελεάζουν τα Φώτα, με το ρίψιμο του Σταυρού στη θάλασσα, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις δεξαμενές. Όλη αυτή η κίνηση μας προσελκύει για τη φαντασμαγορία της, και όχι για την αγιαστική ευλογία της. Μας αγγίζει η φυσιοκρατία και η λαογραφία πιο πολύ, παρά η ουσία των Θεοφανείων, που είναι η φανέρωση της Τριαδικής θεότητας την ώρα της εμβαπτίσεως του Χριστού στον Ιορδάνη.
Θέλετε και άλλες αποδείξεις; Αυτές τις γιορτινές εκκλησιαστικά μέρες, περισσότερο θα μας αγγίξουν οι εγκόσμιες ειδήσεις, παρά το “μπόλιασμα” της ζωής μας με τη Ζωή που είναι ο Χριστός, ο φανερωμένος Θεός των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων. Μας βασανίζει ανελέητα “ο πυρεττός της κοσμικότητας”, και γυρεύουμε γιατρειά πάλι στην κοσμικότητα και μόνο στην κοσμικότητα. Γίναμε σαν τα ανώριμα παιδιά που γελούν με τα παιχνίδια και κλαίνε με την αποστέρησή τους. Η τυπική θρησκευτικότητα είναι μια λαογραφία, και όχι θεία λατρεία, όχι λαχτάρα του Χριστού. Στενεύουμε τόσο πολύ την ουσία αυτών των εορτών, ώστε σταδιακά να μην διεκδικούν προτεραιότητα στο ημερολόγιο της ζωής μας.
Εδώ έγκειται η τραγική αποτυχία, η φτώχεια, η φθορά μας. Προτιμούμε έναν πολιτισμό με χίλιες δυό όψεις, που τελικά είναι μεν χρηστικός, αλλά γίνεται καταχρηστικός για το “είναί” μας. Και λησμονούμε ότι μόνον ο Χριστός είναι η αιτία και το αιτιατό μας, ο δημιουργός και ο σκοπός μας, χάρισμα του Θεού Πατρός, το μοναδικό μυστικό μας. Μόνον ο Χριστός μεταμορφώνει τον κόσμο και τα εγκόσμια σε ιστορικά πλαίσια σωτηρίας, δηλαδή σε καταστάσεις καθημερινές που δεν μας αποστερούν την κοινωνία του Θεού.
Μέσα στη θεία λειτουργία ομολογούμε στο Θεό Πατέρα: “Με τη χάρη και την αμέτρητη καλοσύνη και την πραγματική φιλανθρωπία του μονογενούς Σου Υιού”! Με Αυτόν γίνονται όλα και υπάρχουμε όλοι εμείς και βρίσκουμε το σκοπό μας. Ο Θεός που μας έφτιαξε και μας κρατάει στην ύπαρξη, έγινε άνθρωπος και διαχειρίστηκε τον εαυτό Του σαν δώρο δικό μας. Δεν προσθέτουμε τίποτε στο Χριστό. Μόνο εισπράττουμε ζωντάνια και ζωή. Εμπιστευόμαστε και παραμένουμε πιστοί σ᾽ Αυτόν, που είναι η ζωντάνια και η ζωή όλων των υπαρκτών και όλων των υπάρξεων.
Αυτό δεν αποτελεί μια τυπική θρησκειακή αναζήτηση η θρησκειακή ιδεολογία. Είναι αναζήτηση της ζωής, μετάγγιση της ζωής, κοινωνία της ζωής, δηλαδή του Χριστού μας.
Οι άγιοι Παΐσιοι της εποχής μας (και κάθε εποχής) ζούσαν μόνο το Χριστό και φανέρωναν σε κάθε άνθρωπο το Χριστό ως δημιουργό και προνοητή και σωτήρα και ζωντάνια και σκοπό της πανανθρώπινης και κάθε προσωπικής ανθρώπινης ύπαρξης. Χαίρονταν τα Χριστούγεννα και τα Φώτα και κάθε γιορτή σαν συνάντηση με το Χριστό. Πιο πολύ και πιο βαθειά, από ο,τι λαχταρούμε εμείς τη στοργή της μάνας και του πατέρα.
Πρόσφατα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε την αγιότητα ενός μεγάλου Οσίου και Θεολόγου των χρόνων μας, του οσίου Σωφρονίου Σαχάρωφ. Κάθε λόγος του ήταν εμπειρικά θεολογικός. Έλεγε: «Η θέα της ατελεύτητης αγιότητος του ταπεινού Θεού αφ᾽ ενός, και η συναίσθησις αφ᾽ ετέρου του εωσφορικού σκότους που ζη μέσα μας, οδηγούν τον άνθρωπο σε τέτοια κατάσταση, ώστε όλη η ύπαρξή του συνθλίβεται από την ασυγκράτητη οδυνηρή ορμή προς τον Άγιο Θεό» (αγίου Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σ. 241).
Τα Χριστούγεννα είναι η ταπείνωση του Θεού στα δικά μας μέτρα. Η ασυγκράτητη ορμή προς τον ταπεινό Θεό οδηγεί τον άνθρωπο σε λαχτάρα για το Χριστό, σε αναζήτηση του Χριστού της Εκκλησίας, σε κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Και τότε ο άνθρωπος κατανοεί ότι σκοπός του ερχομού μας στη ζωή αυτή, όπως και κάθε ψυχής, είναι «να διαμένουμε μαζί με το Θεό, στο Θεό και στην αιωνιότητά Του» (βλ. ενθ.αν., σ. 104).
Σας το εύχομαι ολόψυχα και παρακαλώ να το εύχεσθε κι εσείς για μένα.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μεθ᾽ ημών. Και όλοι εμείς, σαν ένα σώμα, με τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Με Πατρικές ευχές
Αυτό προσφέρεται σε όλους μας: με τη θεία λειτουργία και τη θεία κοινωνία, με τους ύμνους και τις άλλες προσευχές, με τα αναγνώσματα του Ευαγγελίου και του Αποστόλου και των Προφητών, με την κοινή συμμετοχή στον εκκλησιαστικό εορτασμό. Όλα αυτά είναι η κοινή συμμετοχή στη σωτήρια παρουσία του Χριστού και στη δράση του Αγίου Πνεύματος, που χαρίζονται σε όλους. Όμως, ο καθένας υποδέχεται το Σωτήρα ανάλογα με την προετοιμασία και τη λαχτάρα, με τη μετάνοια και την καθαρότητα της καρδιάς του, την ώρα που όλοι μαζί συμμετέχουμε στην εορτή σαν Εκκλησία-σύναξη-Σώμα πιστών.
Το “τότε” των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων έρχεται στο δικό μας “σήμερα”.
Γι᾽ αυτό ο αόρατος και ακατάληπτος Υιός του Θεού έγινε (και) ορατός άνθρωπος. Έγινε φανερά το Α και το Ω της ιστορίας, όπως θέλησε και την όρισε ενιαία ο Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Έγινε η ανακεφαλαίωση των πάντων. Για να παραμείνει από τότε “ο δρόμος μας, η αληθινότητά μας, η ζωή μας”. Για να γίνεται σε όλους μαζί και στον καθένα μας η αληθινή ομορφιά και το πραγματικό νόημα και ο αληθινός σκοπός μας.
Αυτό όμως δεν συγκινεί σήμερα τον “πλατύ” χώρο της πολυκοσμίας!
Τα μάτια μας και οι καρδιές μας δελεάζονται από τις “βιτρίνες” της επικαιρότητας. Μας συγκινούν όσα “χωνεύονται” και μας “χωνεύουν” στην ορατή και στην ηλεκτρονική κοσμικότητα. Μάλιστα, αν δεν υπήρχαν τα ποικίλα προβλήματα (ιδιωτικά και κοινωνικά και παγκόσμια), θα είχαμε απαρνηθεί τελείως την ανταπόκριση στη σχέση του Θεού.
Γι᾽ αυτό άλλωστε, από τα Χριστούγεννα, μας συγκινούν κυρίως οι φάτνες, τα κάλαντα, τα κεράσματα, η εξωτερική κοσμική όψη τους, και όχι η ουσία των Χριστουγέννων. Σε σύγκριση με τα Χριστούγεννα, περισσότερο μας δελεάζουν τα Φώτα, με το ρίψιμο του Σταυρού στη θάλασσα, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις δεξαμενές. Όλη αυτή η κίνηση μας προσελκύει για τη φαντασμαγορία της, και όχι για την αγιαστική ευλογία της. Μας αγγίζει η φυσιοκρατία και η λαογραφία πιο πολύ, παρά η ουσία των Θεοφανείων, που είναι η φανέρωση της Τριαδικής θεότητας την ώρα της εμβαπτίσεως του Χριστού στον Ιορδάνη.
Θέλετε και άλλες αποδείξεις; Αυτές τις γιορτινές εκκλησιαστικά μέρες, περισσότερο θα μας αγγίξουν οι εγκόσμιες ειδήσεις, παρά το “μπόλιασμα” της ζωής μας με τη Ζωή που είναι ο Χριστός, ο φανερωμένος Θεός των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων. Μας βασανίζει ανελέητα “ο πυρεττός της κοσμικότητας”, και γυρεύουμε γιατρειά πάλι στην κοσμικότητα και μόνο στην κοσμικότητα. Γίναμε σαν τα ανώριμα παιδιά που γελούν με τα παιχνίδια και κλαίνε με την αποστέρησή τους. Η τυπική θρησκευτικότητα είναι μια λαογραφία, και όχι θεία λατρεία, όχι λαχτάρα του Χριστού. Στενεύουμε τόσο πολύ την ουσία αυτών των εορτών, ώστε σταδιακά να μην διεκδικούν προτεραιότητα στο ημερολόγιο της ζωής μας.
Εδώ έγκειται η τραγική αποτυχία, η φτώχεια, η φθορά μας. Προτιμούμε έναν πολιτισμό με χίλιες δυό όψεις, που τελικά είναι μεν χρηστικός, αλλά γίνεται καταχρηστικός για το “είναί” μας. Και λησμονούμε ότι μόνον ο Χριστός είναι η αιτία και το αιτιατό μας, ο δημιουργός και ο σκοπός μας, χάρισμα του Θεού Πατρός, το μοναδικό μυστικό μας. Μόνον ο Χριστός μεταμορφώνει τον κόσμο και τα εγκόσμια σε ιστορικά πλαίσια σωτηρίας, δηλαδή σε καταστάσεις καθημερινές που δεν μας αποστερούν την κοινωνία του Θεού.
Μέσα στη θεία λειτουργία ομολογούμε στο Θεό Πατέρα: “Με τη χάρη και την αμέτρητη καλοσύνη και την πραγματική φιλανθρωπία του μονογενούς Σου Υιού”! Με Αυτόν γίνονται όλα και υπάρχουμε όλοι εμείς και βρίσκουμε το σκοπό μας. Ο Θεός που μας έφτιαξε και μας κρατάει στην ύπαρξη, έγινε άνθρωπος και διαχειρίστηκε τον εαυτό Του σαν δώρο δικό μας. Δεν προσθέτουμε τίποτε στο Χριστό. Μόνο εισπράττουμε ζωντάνια και ζωή. Εμπιστευόμαστε και παραμένουμε πιστοί σ᾽ Αυτόν, που είναι η ζωντάνια και η ζωή όλων των υπαρκτών και όλων των υπάρξεων.
Αυτό δεν αποτελεί μια τυπική θρησκειακή αναζήτηση η θρησκειακή ιδεολογία. Είναι αναζήτηση της ζωής, μετάγγιση της ζωής, κοινωνία της ζωής, δηλαδή του Χριστού μας.
Οι άγιοι Παΐσιοι της εποχής μας (και κάθε εποχής) ζούσαν μόνο το Χριστό και φανέρωναν σε κάθε άνθρωπο το Χριστό ως δημιουργό και προνοητή και σωτήρα και ζωντάνια και σκοπό της πανανθρώπινης και κάθε προσωπικής ανθρώπινης ύπαρξης. Χαίρονταν τα Χριστούγεννα και τα Φώτα και κάθε γιορτή σαν συνάντηση με το Χριστό. Πιο πολύ και πιο βαθειά, από ο,τι λαχταρούμε εμείς τη στοργή της μάνας και του πατέρα.
Πρόσφατα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε την αγιότητα ενός μεγάλου Οσίου και Θεολόγου των χρόνων μας, του οσίου Σωφρονίου Σαχάρωφ. Κάθε λόγος του ήταν εμπειρικά θεολογικός. Έλεγε: «Η θέα της ατελεύτητης αγιότητος του ταπεινού Θεού αφ᾽ ενός, και η συναίσθησις αφ᾽ ετέρου του εωσφορικού σκότους που ζη μέσα μας, οδηγούν τον άνθρωπο σε τέτοια κατάσταση, ώστε όλη η ύπαρξή του συνθλίβεται από την ασυγκράτητη οδυνηρή ορμή προς τον Άγιο Θεό» (αγίου Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σ. 241).
Τα Χριστούγεννα είναι η ταπείνωση του Θεού στα δικά μας μέτρα. Η ασυγκράτητη ορμή προς τον ταπεινό Θεό οδηγεί τον άνθρωπο σε λαχτάρα για το Χριστό, σε αναζήτηση του Χριστού της Εκκλησίας, σε κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Και τότε ο άνθρωπος κατανοεί ότι σκοπός του ερχομού μας στη ζωή αυτή, όπως και κάθε ψυχής, είναι «να διαμένουμε μαζί με το Θεό, στο Θεό και στην αιωνιότητά Του» (βλ. ενθ.αν., σ. 104).
Σας το εύχομαι ολόψυχα και παρακαλώ να το εύχεσθε κι εσείς για μένα.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μεθ᾽ ημών. Και όλοι εμείς, σαν ένα σώμα, με τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Με Πατρικές ευχές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.