† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Άρχισε η νέα σχολική χρονιά. Μετά τη σχόλη των διακοπών η δυσκολία της μάθησης, μα και η καταξίωση της μορφωσης μέσα από την αλληλοπροσφορά της σχολικής πραγματικότητας.
Συμβατή με το μηνοδρόμιο της παραδοσιακής καθημερινής ζωής. Από αιώνων και αιώνων. Το φθινόπωρο είναι το τέρμα της όποιας συγκομιδής και η αφετηρία της νέας προσπάθειας, με οργώματα, με σπορές, με τη φυσική εύνοια των καιρικών αλλαγών.
Συμβατή με το μηνοδρόμιο της παραδοσιακής καθημερινής ζωής. Από αιώνων και αιώνων. Το φθινόπωρο είναι το τέρμα της όποιας συγκομιδής και η αφετηρία της νέας προσπάθειας, με οργώματα, με σπορές, με τη φυσική εύνοια των καιρικών αλλαγών.
Όσο κι αν φαίνονται παρωχημένες αυτές οι αναφορές και οι μνείες, πάντως είναι τα παραδοσιακά (τα παραδεδομένα και παρειλημμένα) πλαίσια της συλλογικής κοινωνικής μας ύπαρξης και δημιουργικότητας. Σε γενικές γραμμές ισχύουν μέχρι σήμερα, και σύμφωνα με αυτά τα φυσικά οροθέσια πορεύεται και ο στοιχειώδης εκπαιδευτικός προγραμματισμός από το φθινόπωρο μέχρι τις παρυφές του καλοκαιριού και τανάπαλιν.
Από μόνη της αυτή η εικόνα αποδεικνύει πως κάθε τι καινούργιο δεν παύει να ταυτοποιείται μέσα στο παραδοσιακό χρονοδρόμιο της πανανθρώπινης ζήσης. Όσο κι αν προχωράμε με άλματα επιστημονικής πολυγνωσίας στο μικρό-κοσμο και το βιο-κοσμο, στο μακρό-κοσμο και στο συμπαντό-κοσμο, πάντως και των επιστημόνων η ζωή και όλου του κόσμου τριγύρω μας η ζωή συνυφαίνεται με τη φυσική παραδοσιακότητα.
Από μόνη της αυτή η εικόνα αποδεικνύει πως κάθε τι καινούργιο δεν παύει να ταυτοποιείται μέσα στο παραδοσιακό χρονοδρόμιο της πανανθρώπινης ζήσης. Όσο κι αν προχωράμε με άλματα επιστημονικής πολυγνωσίας στο μικρό-κοσμο και το βιο-κοσμο, στο μακρό-κοσμο και στο συμπαντό-κοσμο, πάντως και των επιστημόνων η ζωή και όλου του κόσμου τριγύρω μας η ζωή συνυφαίνεται με τη φυσική παραδοσιακότητα.
Μια παραδοσιακότητα που η καταχρηστική παραβατικότητα της διεθνούς κερδοσκοπίας την απειλεί με οικολογικές καταστροφές οριακών μεγεθών, με ανίατες αρρώστιες και τόσα άλλα πλήγματα του “υπάρχειν”.
Αυτή και μόνη η εικόνα της αφετηρίας κάθε νέας σχολικής χρονιάς παράλληλα με τα δεδομένα πλαίσια της φυσικής πορείας της στοιχειώδους κοινής φυσικής παραγωγικότητας των πόρων της επιβίωσής μας, τι άλλο δείχνει;
Πως όχι μόνο δεν είναι “οπισθοδρόμηση” να ακολουθούμε τις βασικές παραδοσιακές αρχές, της αξιακής ποιότητας της εκπαίδευσης, της στοιχειώδους επάρκειάς της, της μορφωτικής στοχοθεσίας της, της όλης παιδαγωγικής της· αλλά τουναντίον η ίδια η παραδεκτή φυσικότητα του κύκλου της ζωής και της πορείας της ζήσης μας μας αφυπνίζει από τις ληθαργικές αυταπάτες της δήθεν ανανέωσης που αλαζονεύεται με τον μιμητισμό να καθιερώσει την ισοπέδωση της επάρκειας ζήσης, το “άδειασμα ζωής” και την κενότητα ήθους.
Και ως προς αυτά τα στοιχειώδη, πρέπει να θέσουμε επιτέλους δικλείδες ασφαλείας. Δικλείδες ασφαλείας γι᾽ αυτά στις απόψεις μας, στις πολιτικές πρακτικές μας, στις εξωγενείς δουλοπρέπειές μας, στις εισαγόμενες αλλοτριώσεις μας. Με τέτοιες δικλείδες ασφαλείας (στο φρόνημα και στο ήθός μας) κρατηθήκαμε σε αιώνες δίσεκτους και μόνον έτσι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Αυτό το νόημα έχει η επαρκής πιστότητα της κοινωνίας μας και της πολιτείας και του εκπαιδευτικού μας συστήματος στην παραληφθείσα θρησκευτικότητα των πατεράδων και των παππούδων μας, που ούτως η άλλως η δική τους θαλπωρή και οικογενειακή αγωγή στυλώνει κάθε παιδί και κάθε νέο άνθρωπο, για να σταθεί και να αναπτύξει μια υγιή κοινωνικότητα.
Ο Αγιασμός κάθε νέας σχολικής χρονιάς, η προσευχή του καθημερινού ξεκινήματος, ο εκκλησιασμός σε καίριες μέρες μέσα στη σχολική περίοδο, είναι ένα ζωτικό μέρος και ζωογόνος ταυτοποίηση της σχολικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας μέσα (το λιγότερο) στον παραδοσιακό χώρο της παραδεκτής μας ζωτικότητας, της παραδεδομένης κοινωνιολογικής μας συνέχειας, της φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών μας.
Αυτή και μόνη η εικόνα της αφετηρίας κάθε νέας σχολικής χρονιάς παράλληλα με τα δεδομένα πλαίσια της φυσικής πορείας της στοιχειώδους κοινής φυσικής παραγωγικότητας των πόρων της επιβίωσής μας, τι άλλο δείχνει;
Πως όχι μόνο δεν είναι “οπισθοδρόμηση” να ακολουθούμε τις βασικές παραδοσιακές αρχές, της αξιακής ποιότητας της εκπαίδευσης, της στοιχειώδους επάρκειάς της, της μορφωτικής στοχοθεσίας της, της όλης παιδαγωγικής της· αλλά τουναντίον η ίδια η παραδεκτή φυσικότητα του κύκλου της ζωής και της πορείας της ζήσης μας μας αφυπνίζει από τις ληθαργικές αυταπάτες της δήθεν ανανέωσης που αλαζονεύεται με τον μιμητισμό να καθιερώσει την ισοπέδωση της επάρκειας ζήσης, το “άδειασμα ζωής” και την κενότητα ήθους.
Και ως προς αυτά τα στοιχειώδη, πρέπει να θέσουμε επιτέλους δικλείδες ασφαλείας. Δικλείδες ασφαλείας γι᾽ αυτά στις απόψεις μας, στις πολιτικές πρακτικές μας, στις εξωγενείς δουλοπρέπειές μας, στις εισαγόμενες αλλοτριώσεις μας. Με τέτοιες δικλείδες ασφαλείας (στο φρόνημα και στο ήθός μας) κρατηθήκαμε σε αιώνες δίσεκτους και μόνον έτσι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Αυτό το νόημα έχει η επαρκής πιστότητα της κοινωνίας μας και της πολιτείας και του εκπαιδευτικού μας συστήματος στην παραληφθείσα θρησκευτικότητα των πατεράδων και των παππούδων μας, που ούτως η άλλως η δική τους θαλπωρή και οικογενειακή αγωγή στυλώνει κάθε παιδί και κάθε νέο άνθρωπο, για να σταθεί και να αναπτύξει μια υγιή κοινωνικότητα.
Ο Αγιασμός κάθε νέας σχολικής χρονιάς, η προσευχή του καθημερινού ξεκινήματος, ο εκκλησιασμός σε καίριες μέρες μέσα στη σχολική περίοδο, είναι ένα ζωτικό μέρος και ζωογόνος ταυτοποίηση της σχολικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας μέσα (το λιγότερο) στον παραδοσιακό χώρο της παραδεκτής μας ζωτικότητας, της παραδεδομένης κοινωνιολογικής μας συνέχειας, της φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών μας.
Και όταν αυτό συναντάται με τη βιούμενη λατρεύουσα θεολογία μας ―ένα άθλημα ήθους― συνιστά ευλογία, συνιστά πιστοποίηση, συνιστά ελπίδα μιας δημιουργικής συνέχειας.
Αυτήν και ευχόμαστε σε όλες τις πολύτιμες και αξιοτίμητες διαβαθμίσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, στους εκπαιδευτικούς μας, στα παιδιά μας, στους οικείους, στην ίδια την κοινωνία μας. Καλή χρονιά σε όλους. Μια ευχή που ειπώθηκε με τους Αγιασμούς προ δεκαημέρου και ξαναλέγεται τώρα που η τακτοποίηση των ρυθμών αφήνει περιθώριο νηφαλιότερης αναμέτρησης με τις οφειλές και τα οφέλη της ευλογημένης εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Αυτήν και ευχόμαστε σε όλες τις πολύτιμες και αξιοτίμητες διαβαθμίσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, στους εκπαιδευτικούς μας, στα παιδιά μας, στους οικείους, στην ίδια την κοινωνία μας. Καλή χρονιά σε όλους. Μια ευχή που ειπώθηκε με τους Αγιασμούς προ δεκαημέρου και ξαναλέγεται τώρα που η τακτοποίηση των ρυθμών αφήνει περιθώριο νηφαλιότερης αναμέτρησης με τις οφειλές και τα οφέλη της ευλογημένης εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Στεκόμαστε δίπλα σας, σε όποιο πρόγραμμα λειτουργικής προσέγγισης, σε όποιο πρόγραμμα πολιτισμικής γνωριμίας, σε όποια χρεία διαλόγου και υποστήριξης του αμοιβαίου κόπου εκπαιδευτικών και παιδιών, μαζί και των οικείων. Και πάλι, καλή χρονιά στον καθένα προσωπικά και σε όλους σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.