Επί αιώνες ζει η Εκκλησία θεμελιωμένη στην πίστη και στη σχέση με τον σαρκωμένο Υιό του Θεού, που την έστησε (την συνέστησε) ως δικό Του σώμα, όπως εκκλησιολογεί ο εκ των πρώτων κορυφαίων εμπειρικών θεολόγων μας απόστολος Παύλος.
Αναρίθμητα τα μέλη, άγιοι και δίκαιοι γεμάτοι από τη χάρη του Θεού, και πόσοι άλλοι δυνάμει άγιοι και δίκαιοι και καθαιρόμενοι που αγωνίζονται εναντίον του τριπλού εχθρού, για να αποκαθηλώσουν τις μεθοδείες του “απ᾽ αρχής ανθρωποκτόνου διαβόλου”, το ψυχοφθόρο σαρκικό φρόνημα και την κοσμικότροπη θνησιγενή νοοτροπία, έχοντας πάντα το νουν και την καρδία τους εστραμμένα στον Ελεήμονα Κύριο, στην Ελεούσα Μητέρα Του και στους ηλεημένους πρότερους Αγίους.
Όλοι αυτοί, συμμετέχοντας στο εκκλησιαστικό γεγονός και μυστήριο, συνεισφέρουν στην αέναη λειτουργία αυτού του σώματος. Δια μέσου των αιώνων της ιστορικής του ύπαρξης, από την επί γης φανέρωση του Θεού εν δούλου μορφή, μέχρι την έσχατη παράσταση όλων μας στην άκτιστη Δευτέρα Παρουσία της βασιλείας Του.
Αναπνέοντας τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μένει εις τον αιώνα με την Εκκλησία. Λατρεύοντας τον Σωτήρα που είναι μεθ᾽ ημών αδιάλειπτα μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, κεφαλή του σώματος. Συνόμιλοι των Αγγέλων στη ζωηφόρο λατρεία του Θεού Πατρός, στην οποία μας ανέβασε “ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία Υιός του Θεού”, για να μας δοθεί ως “η οδός και η αλήθεια και η ζωή”, που αχρόνως υπάρχει με τον Πατέρα και φανερώθηκε προς χάρη μας.
Από εδώ πηγάζει ο πλούτος της ζωντάνιας, η δύναμη της ελπίδας, η ομορφιά της λατρείας, το περιεχόμενο της ζωής και της πίστης μας. Αυτό καθημερινά γευόμαστε και χαιρόμαστε ως μέλη της Εκκλησίας, με την άσκηση από αγάπη στο Θεό, με τη λειτουργική συμμετοχή από λατρεία για το Θεό, με τη θεία κοινωνία του Κυρίου μας, με τη χριστιανική παρρησία της ομολογίας Του, με τους βηματισμούς του βίου ευωδιασμένους από Χριστό, ακόμη και στις πιο αντίξοες περιστάσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται ακατάπαυστα, με ζωντανά παραδείγματα τους αγίους, τους δικαίους, τους μετανοημένους, τους δυνάμει και ενεργεία νέους ορθοδόξους χριστιανούς.
Σ᾽ αυτήν την ευλογημένη συνέχεια υπηρετούν ως υπηρέτες ποιμαντικής θυσίας οι Επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι, τα στελέχη της εκκλησιαστικής διακονίας.
Κάθε νέος κληρικός ―για όλα αυτά τα ανωτέρω που καλείται να υπηρετήσει― είναι ανθρωπίνως επιδότηση συνέχειας της ολοζώντανης θεανθρώπινης ελπίδας της Εκκλησίας στον ζώντα Τριαδικό Θεό της διαρκούς εκκλησιαστικής λατρείας και κοινωνίας μας.
Αυτό χαίρεται εκ νέου η συνοριακή μας Μητρόπολη, Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου. Στις μορφές δύο νέων φερέλπιδων κληρικών, που συνεισέφεραν και τα σημαντικά τυπικά τους προσόντα, ως πτυχιούχοι της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, με διδακτορικό επιπλέον ο ένας. Ήρθαν να στρατευθούν ποιμαντικά και να αναλωθούν μαζί με το δυναμικό των ήδη κληρικών και των λοιπών στελεχών. Στα στενά πλαίσια των προβλεπόμενων κρατικά δύο μόνο έμμισθων θέσεων ανά Μητρόπολη.
Ο πρώτος, καρείς μοναχός στην Ι.Μ.Αγίου Ραφαήλ Γρίβας και χειροτονημένος από πέρυσι, διακονών άμισθος επί ένα χρόνο, μόλις πρόσφατα εντάχθηκε σε ενεργό θέση. Το εσπέρας της Κυριακής της Πεντηκοστής πέρυσι χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης, στον πανηγυρίζοντα ενοριακό Ναό Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου. Αναπλήρωσε με φιλοτιμία επί ένα χρόνο λειτουργικές ανάγκες αρκετών ενοριών.
Ο δεύτερος, έγγαμος με δύο παιδάκια, πρόσφατα χειροτονημένος από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Θερμών κ. Δημήτριο, κατέλαβε τη δεύτερη προβλεπόμενη θέση, εκπληρώνοντας χάριτι Θεού τον διακαή πόθο που έτρεφε παιδιόθεν να ιερωθεί, εγκαταλείποντας συγχρόνως μία πολλά υποσχόμενη από κοσμικής επόψεως διοικητική θέση σε περίοπτη επαγγελματική επιχείρηση.
Από εδώ πηγάζει ο πλούτος της ζωντάνιας, η δύναμη της ελπίδας, η ομορφιά της λατρείας, το περιεχόμενο της ζωής και της πίστης μας. Αυτό καθημερινά γευόμαστε και χαιρόμαστε ως μέλη της Εκκλησίας, με την άσκηση από αγάπη στο Θεό, με τη λειτουργική συμμετοχή από λατρεία για το Θεό, με τη θεία κοινωνία του Κυρίου μας, με τη χριστιανική παρρησία της ομολογίας Του, με τους βηματισμούς του βίου ευωδιασμένους από Χριστό, ακόμη και στις πιο αντίξοες περιστάσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται ακατάπαυστα, με ζωντανά παραδείγματα τους αγίους, τους δικαίους, τους μετανοημένους, τους δυνάμει και ενεργεία νέους ορθοδόξους χριστιανούς.
Σ᾽ αυτήν την ευλογημένη συνέχεια υπηρετούν ως υπηρέτες ποιμαντικής θυσίας οι Επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι, τα στελέχη της εκκλησιαστικής διακονίας.
Κάθε νέος κληρικός ―για όλα αυτά τα ανωτέρω που καλείται να υπηρετήσει― είναι ανθρωπίνως επιδότηση συνέχειας της ολοζώντανης θεανθρώπινης ελπίδας της Εκκλησίας στον ζώντα Τριαδικό Θεό της διαρκούς εκκλησιαστικής λατρείας και κοινωνίας μας.
Αυτό χαίρεται εκ νέου η συνοριακή μας Μητρόπολη, Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου. Στις μορφές δύο νέων φερέλπιδων κληρικών, που συνεισέφεραν και τα σημαντικά τυπικά τους προσόντα, ως πτυχιούχοι της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, με διδακτορικό επιπλέον ο ένας. Ήρθαν να στρατευθούν ποιμαντικά και να αναλωθούν μαζί με το δυναμικό των ήδη κληρικών και των λοιπών στελεχών. Στα στενά πλαίσια των προβλεπόμενων κρατικά δύο μόνο έμμισθων θέσεων ανά Μητρόπολη.
Ο πρώτος, καρείς μοναχός στην Ι.Μ.Αγίου Ραφαήλ Γρίβας και χειροτονημένος από πέρυσι, διακονών άμισθος επί ένα χρόνο, μόλις πρόσφατα εντάχθηκε σε ενεργό θέση. Το εσπέρας της Κυριακής της Πεντηκοστής πέρυσι χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης, στον πανηγυρίζοντα ενοριακό Ναό Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου. Αναπλήρωσε με φιλοτιμία επί ένα χρόνο λειτουργικές ανάγκες αρκετών ενοριών.
Ο δεύτερος, έγγαμος με δύο παιδάκια, πρόσφατα χειροτονημένος από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Θερμών κ. Δημήτριο, κατέλαβε τη δεύτερη προβλεπόμενη θέση, εκπληρώνοντας χάριτι Θεού τον διακαή πόθο που έτρεφε παιδιόθεν να ιερωθεί, εγκαταλείποντας συγχρόνως μία πολλά υποσχόμενη από κοσμικής επόψεως διοικητική θέση σε περίοπτη επαγγελματική επιχείρηση.
Προϋπηρέτησε σε διοικητικά εποπτική θέση στο συγκρότημα Porto-Palace Θεσσαλονίκης (στις χειροτονίες του προσήλθε ο μέχρι σήμερα εργοδότης του και δντης του συγκροτήματος κ. Μαμαδάς ο οποίος εξ ονόματος και των συνεταίρων, αλλά και σύσσωμου του προσωπικού, απηύθυνε εγκάρδιο χαιρετισμό αποτιμήσας θερμά μια πολύ σπουδαία συνεργασία πέραν της 10ετιας, όπερ και επιβεβαίωσε πλήθος από των εργαζομένων με τις οικογένειές τους που συμμετείχαν στη μοναδική αυτή χαρά του χειροτονουμένου).
Το πιο σπουδαίο προσόν αμφοτέρων, ότι προέρχονται και οι δύο από ιερατικές οικογένειες! Έζησαν παιδιόθεν μέσα στο κλίμα μιας ιερατικής ταυτοποίησης, μια προσαγωγό ιδιαίτερη οικειότητα με το εκκλησιαστικό μυστήριο και το εκκλησιαστικό ποιμαντικό γεγονός χάρη στο φιλότιμο ιερέα πατέρα τους και την πρεσβυτέρα μητέρα τους.
Αφορμώμενος από την ιερότητα των τελουμένων, ο οικείος Ποιμενάρχης στάθηκε στη σημαντική των τελουμένων, μέσα από τη σημασία των ονομάτων, ενδείξεων της άγιας συγκαταβατικής και αγαπώσης ημάς Πρόνοιας του Θεού.
Αναφέρθηκε στο όνομα και την παρρησία του αγίου Συμεών, στη μεγάλη παρρησία του προς τον Σωτήρα. Μνημόνευσε ένα περιστατικό από το βίο του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου και στο περιστατικό του επιθανάτιου κινδύνου σε κάποια αιχμαλωσία. Παρακαλούσε ο όσιος Πέτρος τον μεγαλώνυμο άγιο Νικόλαο, τον ελευθερωτή ακόμη και καταδικασμένων ανθρώπων και κινδυνευόντων από ναυάγια. Οπότε εμφανίζεται ο θαυματουργός Ιεράρχης στον προσδεόμενο σωτηρίας και του φανερώνει πως μεγαλύτερη παρρησία στο Θεό έχει ο άγιος Συμεών ο θεοδόχος, που πρώτος εξήγγειλε και θεολόγησε τον Σωτήρα του κόσμου!
Μίλησε για την ευλογία της ανατροφής του “στα ενδότερα του καταπετάσματος”, για το διαρκές “Εισοδικό” του στην ιερατεία, στη λατρεία του Θεού, στην εφημεριακή ποιμαντική. Και μαζί με τα συγχαρητήρια, επήνεσε τους συμμετέχοντες ιερείς πατέρα και παππού του χειροτονουμένου νέου με τις πρεσβυτέρες μητέρα και γιαγιά, επαινώντας και επευλογώντας την μετ᾽ ολίγον διακόνισσα και τα μικρά παιδιά τους.
Την επομένη, επί τη εορτή της α καί β εὑρέσεως της τιμίας κεφαλής του Αγίου Προδρόμου, στον ι. Ναό Παναγίας-Άξιόν Εστιν Αξιουπόλεως, τελέστηκε η εις πρεσβύτερον χειροτονία του νέου κληρικού. Συνεπώς, και τη μία και την άλλη μέρα, χειραγωγός και εμπνευστής της εκκλησιαστικής διακονίας του νέου εφημερίου η Παναγία μας, που διακόνησε το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού μας και της σωτηρίου οικονομίας Του.
Στην πατρική του προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Δημήτριος απευθυνόμενος στον προσαγόμενο εις χειροτονίαν, αλλά και τους μετέχοντες κληρικούς και το όλον πλήρωμα, είπε συν τοις άλλοις:
«Αυτό που θέλω βασικά να σου υποδείξω, σήμερα που χειροτονείσαι πρεσβύτερος και εισέρχεσαι στην πληρότητα της ιερουργίας των μυστηρίων, είναι ο λόγος του Τιμίου Προδρόμου, που σήμερα τιμούμε την Α καί την Β εὕρεση της τιμίας κεφαλής του. Ο Τίμιος Πρόδρομος μας δείχνει τον δρόμο και την ποιότητα της διακονίας μας. Ο ιερεύς είναι ένας προφήτης, λαλεί ως εκ Θεού προς τον λαό του Θεού. Και πρέπει να έχει πάντοτε κατά νουν την οδηγία του μεγαλύτερου Προφήτου: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι».
Το πιο σπουδαίο προσόν αμφοτέρων, ότι προέρχονται και οι δύο από ιερατικές οικογένειες! Έζησαν παιδιόθεν μέσα στο κλίμα μιας ιερατικής ταυτοποίησης, μια προσαγωγό ιδιαίτερη οικειότητα με το εκκλησιαστικό μυστήριο και το εκκλησιαστικό ποιμαντικό γεγονός χάρη στο φιλότιμο ιερέα πατέρα τους και την πρεσβυτέρα μητέρα τους.
Αφορμώμενος από την ιερότητα των τελουμένων, ο οικείος Ποιμενάρχης στάθηκε στη σημαντική των τελουμένων, μέσα από τη σημασία των ονομάτων, ενδείξεων της άγιας συγκαταβατικής και αγαπώσης ημάς Πρόνοιας του Θεού.
Αναφέρθηκε στο όνομα και την παρρησία του αγίου Συμεών, στη μεγάλη παρρησία του προς τον Σωτήρα. Μνημόνευσε ένα περιστατικό από το βίο του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου και στο περιστατικό του επιθανάτιου κινδύνου σε κάποια αιχμαλωσία. Παρακαλούσε ο όσιος Πέτρος τον μεγαλώνυμο άγιο Νικόλαο, τον ελευθερωτή ακόμη και καταδικασμένων ανθρώπων και κινδυνευόντων από ναυάγια. Οπότε εμφανίζεται ο θαυματουργός Ιεράρχης στον προσδεόμενο σωτηρίας και του φανερώνει πως μεγαλύτερη παρρησία στο Θεό έχει ο άγιος Συμεών ο θεοδόχος, που πρώτος εξήγγειλε και θεολόγησε τον Σωτήρα του κόσμου!
Μίλησε για την ευλογία της ανατροφής του “στα ενδότερα του καταπετάσματος”, για το διαρκές “Εισοδικό” του στην ιερατεία, στη λατρεία του Θεού, στην εφημεριακή ποιμαντική. Και μαζί με τα συγχαρητήρια, επήνεσε τους συμμετέχοντες ιερείς πατέρα και παππού του χειροτονουμένου νέου με τις πρεσβυτέρες μητέρα και γιαγιά, επαινώντας και επευλογώντας την μετ᾽ ολίγον διακόνισσα και τα μικρά παιδιά τους.
Την επομένη, επί τη εορτή της α καί β εὑρέσεως της τιμίας κεφαλής του Αγίου Προδρόμου, στον ι. Ναό Παναγίας-Άξιόν Εστιν Αξιουπόλεως, τελέστηκε η εις πρεσβύτερον χειροτονία του νέου κληρικού. Συνεπώς, και τη μία και την άλλη μέρα, χειραγωγός και εμπνευστής της εκκλησιαστικής διακονίας του νέου εφημερίου η Παναγία μας, που διακόνησε το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού μας και της σωτηρίου οικονομίας Του.
Στην πατρική του προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Δημήτριος απευθυνόμενος στον προσαγόμενο εις χειροτονίαν, αλλά και τους μετέχοντες κληρικούς και το όλον πλήρωμα, είπε συν τοις άλλοις:
«Αυτό που θέλω βασικά να σου υποδείξω, σήμερα που χειροτονείσαι πρεσβύτερος και εισέρχεσαι στην πληρότητα της ιερουργίας των μυστηρίων, είναι ο λόγος του Τιμίου Προδρόμου, που σήμερα τιμούμε την Α καί την Β εὕρεση της τιμίας κεφαλής του. Ο Τίμιος Πρόδρομος μας δείχνει τον δρόμο και την ποιότητα της διακονίας μας. Ο ιερεύς είναι ένας προφήτης, λαλεί ως εκ Θεού προς τον λαό του Θεού. Και πρέπει να έχει πάντοτε κατά νουν την οδηγία του μεγαλύτερου Προφήτου: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι».
Ο Χριστός να δοξολογείται, να λατρεύεται, να αποτελεί το κέντρο της ζωής του ποιμνίου. Όχι εμείς. Ο,τι και να πράττουμε, ο,τι και να λέμε, σ᾽ Αυτόν να καθοδηγούμε. Όχι να δημιουργούμε οπαδούς γύρω μας, διότι κάτι τέτοιο είναι αρρωστημένη και διεστραμμένη κατάσταση, έξω από την υγεία την πνευματική της Εκκλησίας. Αυτό να κρατήσεις σαν στόχο της ιερατικής σου ζωής. Κριτήριο φιλοθέου ιερατικής διακονίας και αυτοσυνειδησίας. Ο Κύριος να “αυξάνει”, να κερδίζει έδαφος στις καρδιές των πιστών, και όχι εμείς.
»Βεβαίως, ο Κύριος και Θεός μας δεν έχει ανάγκη από οπαδούς, δεν χρειάζεται αριθμούς. Μιλώντας για το “αυξάνειν” δεν σημαίνει να προσθέτουμε οπαδούς, αριθμητικά μεγέθη οπαδών στον Θεό. Ο Θεός είναι ανενδεής. «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον ―λέει― ότι ηυδόκησεν ο Πατήρ δούναι υμίν την βασιλείαν». Λέγοντας λοιπόν “εκείνον δει αυξάνειν”, στοχεύουμε σε κάτι βαθύτερο: να ενεργείται το μυστήριο της σωτηρίας σε περισσότερους ανθρώπους δια της Εκκλησίας, με την διακονία μας. Να ενοικεί στις καρδιές τους ο Θεός και να μεταμορφώνονται δια της θείας Χάριτος σε ενεργά μέλη του Σώματος του Χριστού. Αυτό είναι η υγιής διάσταση και υγιής απήχηση του ποιμαντικού έργου.
»Και για να συμβαίνει αυτό, για να επευλογείται παρά Θεού και να καρποφορεί, πρέπει ο ιερεύς να έχει κέντρο της ζωής του την Αγία Τράπεζα, να λειτουργεί τακτικά. Η θεία λειτουργία της ευχαριστίας του Θεού είναι η αξιολογική μονάδα όλων των άλλων δραστηριοτήτων. Δίχως την αξιολογική μονάδα της θείας λειτουργίας, όλες οι άλλες δράσεις απομένουν “μηδενικά” χωρίς αξία Πνευματική και Χριστοφόρο και Εκκλησιαστική…».
Επευχόμεθα στους δύο νέους Εφημερίους, όπως και σε όλο το ιερατικό δυναμικό της πατρίδος μας, να ευαρεστούν τον Κύριο και να εποικοδομούν τους πιστούς.
Ακολουθεί η ομιλία του χειροτονηθέντος:
«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου,
Θεοφιλέστατε άγιε Θερμών,
σεβαστοί πατέρες και διάκονοι,
αγαπητοί μου αδελφοί,
Από μικρό παιδί αγάπησα πολύ τον Χριστό και την Εκκλησία, πίστεψα ότι το “προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστι” και έτσι συνέδεσα την ζωή μου με την υπηρεσία και την διακονία της Εκκλησίας.
Ευρισκόμενος ήδη προ των θυρών του ιερού βήματος και αναλογιζόμενος την αξία και το μέγεθος της Ιεροσύνης, αναμετρώ τις λιγοστές μου δυνάμεις και δειλιάζω για το τόλμημα του εγχειρήματος. Φέρνω στον νου μου τα λόγια της ευχής: “Το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσι” και τρέμω για την αναξιότητά μου. Πως είναι δυνατόν εγώ να εισέλθω “εν ταις λαμπρότησι Αγίων”; “Ποίαις δε χερσί δε προσψαύσω το ακήρατον σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παρακαλέσω για το έλεος της ευσπλαχνίας Του και να ελπίσω στη θεία χάρη, η οποία “πάντοτε τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί”.
»Βεβαίως, ο Κύριος και Θεός μας δεν έχει ανάγκη από οπαδούς, δεν χρειάζεται αριθμούς. Μιλώντας για το “αυξάνειν” δεν σημαίνει να προσθέτουμε οπαδούς, αριθμητικά μεγέθη οπαδών στον Θεό. Ο Θεός είναι ανενδεής. «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον ―λέει― ότι ηυδόκησεν ο Πατήρ δούναι υμίν την βασιλείαν». Λέγοντας λοιπόν “εκείνον δει αυξάνειν”, στοχεύουμε σε κάτι βαθύτερο: να ενεργείται το μυστήριο της σωτηρίας σε περισσότερους ανθρώπους δια της Εκκλησίας, με την διακονία μας. Να ενοικεί στις καρδιές τους ο Θεός και να μεταμορφώνονται δια της θείας Χάριτος σε ενεργά μέλη του Σώματος του Χριστού. Αυτό είναι η υγιής διάσταση και υγιής απήχηση του ποιμαντικού έργου.
»Και για να συμβαίνει αυτό, για να επευλογείται παρά Θεού και να καρποφορεί, πρέπει ο ιερεύς να έχει κέντρο της ζωής του την Αγία Τράπεζα, να λειτουργεί τακτικά. Η θεία λειτουργία της ευχαριστίας του Θεού είναι η αξιολογική μονάδα όλων των άλλων δραστηριοτήτων. Δίχως την αξιολογική μονάδα της θείας λειτουργίας, όλες οι άλλες δράσεις απομένουν “μηδενικά” χωρίς αξία Πνευματική και Χριστοφόρο και Εκκλησιαστική…».
Επευχόμεθα στους δύο νέους Εφημερίους, όπως και σε όλο το ιερατικό δυναμικό της πατρίδος μας, να ευαρεστούν τον Κύριο και να εποικοδομούν τους πιστούς.
Ακολουθεί η ομιλία του χειροτονηθέντος:
«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου,
Θεοφιλέστατε άγιε Θερμών,
σεβαστοί πατέρες και διάκονοι,
αγαπητοί μου αδελφοί,
Από μικρό παιδί αγάπησα πολύ τον Χριστό και την Εκκλησία, πίστεψα ότι το “προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστι” και έτσι συνέδεσα την ζωή μου με την υπηρεσία και την διακονία της Εκκλησίας.
Ευρισκόμενος ήδη προ των θυρών του ιερού βήματος και αναλογιζόμενος την αξία και το μέγεθος της Ιεροσύνης, αναμετρώ τις λιγοστές μου δυνάμεις και δειλιάζω για το τόλμημα του εγχειρήματος. Φέρνω στον νου μου τα λόγια της ευχής: “Το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσι” και τρέμω για την αναξιότητά μου. Πως είναι δυνατόν εγώ να εισέλθω “εν ταις λαμπρότησι Αγίων”; “Ποίαις δε χερσί δε προσψαύσω το ακήρατον σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παρακαλέσω για το έλεος της ευσπλαχνίας Του και να ελπίσω στη θεία χάρη, η οποία “πάντοτε τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί”.
Ο νους και η καρδιά μου συνταράσσονται μπροστά στην φοβερά ευθύνη και τη αποστολή που αναλαμβάνω και αυτό, διότι πρόκειται εντός ολίγου να καταστώ λειτουργός του Υψίστου. Για το μεγαλείο της Ιερωσύνης έχουν αποφανθεί όλοι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας καθώς και πάμπολλοι Άγιοι. Σταχυολογώντας από όλους αυτούς τους λόγους θα αναφερθώ στον ιερό Χρυσόστομο ο οποίος υπογραμμίζει: “Γνωρίζω το μέγεθος αυτής της υπηρεσίας και την μεγάλη δυσκολία του αξιώματος.
Την ψυχή του ιερωμένου ταράσσουν περισσότερα κύματα από τους ανέμους που ταράσσουν την θάλασσα”. Μπροστά στο επώδυνο και επισφαλές ιερατικό λειτούργημα διερωτάται ο άγιος Πατήρ: “Πράγματι πόσο άξιος πρέπει να είναι εκείνος, που πρεσβεύει τον Θεό να είναι εύσπλαχνος για τις αμαρτίες όλων, όχι μόνο των ζώντων, αλλά και των κεκοιμημένων; Πρέπει να διαφέρει αυτός σε όλα από εκείνους, υπέρ των οποίων προσεύχεται, τόσο όσο είναι φυσικό να διαφέρει ο προστάτης από τον προστατευόμενο. Η ψυχή του Ιερέως πρέπει να λάμπει ως φως καταυγάζον την οικουμένη. Οι ιερείς πρέπει να είναι το αλάτι της γης”.
Και συνεχίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: “ο Ιερεύς πρέπει να είναι καθαρός και γνήσιος σαν το χρυσάφι και το ασήμι, να μην έχει τίποτα που να ηχεί σαν χαλκός. Πρέπει να διακρίνεται για τις αρετές του, να προχωρεί διαρκώς προς τα επάνω, να μην συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους, όχι μόνο αν είναι κακοί, αλλά ακόμα και αν έχουν φθάσει ψηλά στην αρετή.
Και συνεχίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: “ο Ιερεύς πρέπει να είναι καθαρός και γνήσιος σαν το χρυσάφι και το ασήμι, να μην έχει τίποτα που να ηχεί σαν χαλκός. Πρέπει να διακρίνεται για τις αρετές του, να προχωρεί διαρκώς προς τα επάνω, να μην συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους, όχι μόνο αν είναι κακοί, αλλά ακόμα και αν έχουν φθάσει ψηλά στην αρετή.
Δικό του μέτρο αρετής είναι ο Χριστός, που δημιούργησε τα πάντα και στον οποίο οφείλει η αρετή τα πάντα. Πρέπει, επίσης, να έχει ποιμαντική διάκριση και να είναι ικανός στην διανομή και διδαχή του θεολογικού λόγου”. Τέλος, πολύ εύστοχα χαρακτηρίζει ο Θεολόγος την Ιερωσύνη ως “τέχνη των τεχνών και επιστήμη των επιστημών”, επειδή είναι πολύ δύσκολο να καθοδηγεί κανείς τον άνθρωπο, ο οποίος είναι “το πολυτροπώτατον και ποικιλώτατον ζώον θεούμενον”.
Από όλον αυτόν το θησαυρό, κρατώ επίσης και τα λόγια του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη: “Αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του σε ποιά ουράνια δόξα βρίσκεται κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μέγας ασκητής και θα αγωνιζόταν να μην θλίψει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος που ζει μέσα του”. Προσεύχομαι ο Αναστάς Κύριος να με στηρίζει και να με χαριτώνει, ώστε να μην θλίψω ποτέ την Χάρη του Αγίου Πνεύματος η οποία εντός ολίγου θα με επισκιάσει και να καταστώ εργάτης ανεπαίσχυντος στον πνευματικό αμπελώνα τον οποίο ο Κύριος θα μου εμπιστευθεί δι᾽ υμών, Σεβασμιώτατε.
Επιτρέψατέ μου, Σεβασμιώτατε άγιε Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου, και Θεοφιλέστατε άγιε Θερμών, να ευχαριστήσω: τον αείμνηστο γέροντα Μητροπολίτη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κυρό Διονύσιο ο οποίος ήταν η αφορμή για να διακονήσω από μικρό παιδάκι τον Άγιο Θεό ως ιερόπαις στους ναούς της Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Επίσης τον Μητροπολίτη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβα για την πατρική του αγάπη, στοργή και φροντίδα που επέδειξε και επιδεικνύει προς το πρόσωπό μου και την οικογένειά μου, το τεράστιο φιλανθρωπικό και ποιμαντικό του έργο είναι η παρακαταθήκη του για την ευθυνοφόρα και δύσκολη πορεία την οποία καλούμαι να διατρέξω.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τους κατά σάρκα γεννήτορές μου π. Αναστάσιο και Ευθυμία που από μικρά παιδιά εμένα και τους κατά σάρκα αδελφούς μου Γεώργιο, Ιάκωβο και Διονύσιο μας ανέθρεψαν με το άδολο γάλα της Ορθοδόξου πίστεως και μας δίδαξαν με το ήθος και την ευλάβειά τους την εκκλησιαστική παράδοση και την ενότητα της οικογένειας. Ας έχω την ευχή τους σε όλη την ιερατική μου πορεία. Όπως, ακόμη, ζητώ και την ευχή των από της συζύγου μου δεύτερων γονιών μου Σωτηρίου και Μαρίας.
Από όλον αυτόν το θησαυρό, κρατώ επίσης και τα λόγια του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη: “Αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του σε ποιά ουράνια δόξα βρίσκεται κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μέγας ασκητής και θα αγωνιζόταν να μην θλίψει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος που ζει μέσα του”. Προσεύχομαι ο Αναστάς Κύριος να με στηρίζει και να με χαριτώνει, ώστε να μην θλίψω ποτέ την Χάρη του Αγίου Πνεύματος η οποία εντός ολίγου θα με επισκιάσει και να καταστώ εργάτης ανεπαίσχυντος στον πνευματικό αμπελώνα τον οποίο ο Κύριος θα μου εμπιστευθεί δι᾽ υμών, Σεβασμιώτατε.
Επιτρέψατέ μου, Σεβασμιώτατε άγιε Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου, και Θεοφιλέστατε άγιε Θερμών, να ευχαριστήσω: τον αείμνηστο γέροντα Μητροπολίτη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κυρό Διονύσιο ο οποίος ήταν η αφορμή για να διακονήσω από μικρό παιδάκι τον Άγιο Θεό ως ιερόπαις στους ναούς της Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Επίσης τον Μητροπολίτη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβα για την πατρική του αγάπη, στοργή και φροντίδα που επέδειξε και επιδεικνύει προς το πρόσωπό μου και την οικογένειά μου, το τεράστιο φιλανθρωπικό και ποιμαντικό του έργο είναι η παρακαταθήκη του για την ευθυνοφόρα και δύσκολη πορεία την οποία καλούμαι να διατρέξω.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τους κατά σάρκα γεννήτορές μου π. Αναστάσιο και Ευθυμία που από μικρά παιδιά εμένα και τους κατά σάρκα αδελφούς μου Γεώργιο, Ιάκωβο και Διονύσιο μας ανέθρεψαν με το άδολο γάλα της Ορθοδόξου πίστεως και μας δίδαξαν με το ήθος και την ευλάβειά τους την εκκλησιαστική παράδοση και την ενότητα της οικογένειας. Ας έχω την ευχή τους σε όλη την ιερατική μου πορεία. Όπως, ακόμη, ζητώ και την ευχή των από της συζύγου μου δεύτερων γονιών μου Σωτηρίου και Μαρίας.
Μεγάλες ευχαριστίες οφείλω στα πρόσωπα των παππούδων και των γιαγιάδων που μου έμαθαν την Ελληνορθόδοξη παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα και να σέβομαι και να εκτιμώ τους μεγαλύτερούς μου. Αυτοί είναι ο π. Συμεών Σταμάτης του οποίου το όνομα φέρω, και για μένα είναι υψίστη τιμή, και τη γιαγιά Καλλιόπη. Τον παππού Χρήστο και την γιαγιά Αθανασία.
Σημαντικός μοχλός της ζωής μου ήταν οι άνθρωποι εκείνοι που αφιέρωσαν πολύ χρόνο από την ζωή τους για την ανατροφή μου από μικρό παιδί, ο παππούς Γιώργος και η γιαγιά Αγγελική που σίγουρα θα είναι τώρα εδώ κοντά μου από την Άνω Ιερουσαλήμ και θα συμπροσεύχονται, είμαι σίγουρος πως θα τους συναντώ κάθε Κυριακή στο Άγιο Δισκάριο. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.
Τον θείο μου και κατά σάρκα αδελφό του πατρός μου π. Μάρκο Σταμάτη και την οικογένειά του. Τους πνευματικούς μου πατέρες αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Αθανασίου γεν. αρχ. επίτροπο της Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, τον πρωτοπρ. π. Ιωάννη Φερενίδη καθώς και τον αρχιμ. Βησσαρίωνα Βάσσου, που συνέβαλαν τα μέγιστα στην κατά Χριστόν προκοπή μου, διδάσκοντάς με υπομονή, σύνεση και αγάπη για την Εκκλησία και τους Αγίους της πίστεώς μας.
Τους μεχρι σήμερα εργοδότες μου Αθανάσιο και Σπυρίδωνα Μαμαδά μετά των οικογενειών τους για την 10ετη γνωριμία μας και την αγάπη που έδειξαν στο πρόσωπό μου, όλα αυτά τα χρόνια της συνεργασίας μας. Στο πρόσωπό τους ευχαριστώ όλους τους προϊσταμένους και συναδέλφους που καθημερινά επί οκτώ ώρες άκουγαν την επιθυμία μου και τον πόθο μου να γίνω κληρικός. Θα ήταν επίσης παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω τους καθηγητές μου σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως για την εκκλησιαστική παιδεία και μόρφωση που μου παρείχαν σε όλα τα χρόνια των εγκυκλίων σπουδών μου.
Επιτρέψατέ μου, Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατε, να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την πολυαγαπημένη μου σύζυγο Ιωάννα, η οποία μου χάρισε πολύτιμο δώρο τα δύο παιδιά μας Αναστάσιο και Σωτήριο, η οποία από την πρώτη στιγμή ενσθερνίστηκε την επιθυμία μου να καταστώ λειτουργός του Υψίστου και δέχθηκε με θείο ζήλο και αυταπάρνηση να σηκώσει μαζί μου τον σταυρό της Ιερωσύνης και να βαδίσει την οδόν την στενήν. Η παρουσία της στο πλευρό μου είναι το εχέγγυο για την επιτυχία του γάμου μας, της ανατροφής των παιδιών μας, αλλά κυρίως της πορείας μου ως κληρικού της καθ᾽ υμάς Ι. Μητροπόλεως.
Σεβασμιώτατε, πριν εισέλθω στα Άγια των Αγίων, έναν μόνο απομένει να μνημονεύσω· εσάς Σεβασμιώτατε. Τον αγωνιστή των καιρών μας, τον οξύ και βαθυστόχαστο θεολογικότατο νου, τον θεματοφύλακα των παραδόσεων και των κανόνων της πίστεώς μας. Εκ των χειλέων σας επιβεβαιώθηκε η κλήση από τον Θεό στην μετοχή του θαύματος της Ιερωσύνης. Τίποτε δεν μπορεί να αποτελέσει αντίδωρο της προσφοράς σας αυτής, το αντίδωρό μου είναι ο λόγος και η υπόσχεση ότι με όλες μου τις δυνάμεις θα αγωνιστώ, για να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σας.
Κατακλείοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Θερμών ο οποίος ιερουργεί την Σταυρική μου χαρά για να εισοδεύσω στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης.
Ολοκληρώνοντας τον λόγο μου, στρέφω και πάλι τον νου μου και την καρδιά μου στον Τριαδικό Θεό και την Κυρία Θεοτόκο και αναφωνώ: “Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριας Αγία, δόξα σοι!!! Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου”.
Αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί, σας είμαι ευγνώμων, που ήρθατε σήμερα εδώ, με τόση πολλή αγάπη και χαρά να συμμετάσχετε στην χαρά μου. Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε, αν ποτέ σας παρεπίκρανα. Να μην με ξεχνάτε και να με έχετε στην προσευχή σας.
Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατε, νυν επέστη ο καιρός, ιδού ο δούλος Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα Υμών».
Τον θείο μου και κατά σάρκα αδελφό του πατρός μου π. Μάρκο Σταμάτη και την οικογένειά του. Τους πνευματικούς μου πατέρες αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Αθανασίου γεν. αρχ. επίτροπο της Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, τον πρωτοπρ. π. Ιωάννη Φερενίδη καθώς και τον αρχιμ. Βησσαρίωνα Βάσσου, που συνέβαλαν τα μέγιστα στην κατά Χριστόν προκοπή μου, διδάσκοντάς με υπομονή, σύνεση και αγάπη για την Εκκλησία και τους Αγίους της πίστεώς μας.
Τους μεχρι σήμερα εργοδότες μου Αθανάσιο και Σπυρίδωνα Μαμαδά μετά των οικογενειών τους για την 10ετη γνωριμία μας και την αγάπη που έδειξαν στο πρόσωπό μου, όλα αυτά τα χρόνια της συνεργασίας μας. Στο πρόσωπό τους ευχαριστώ όλους τους προϊσταμένους και συναδέλφους που καθημερινά επί οκτώ ώρες άκουγαν την επιθυμία μου και τον πόθο μου να γίνω κληρικός. Θα ήταν επίσης παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω τους καθηγητές μου σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως για την εκκλησιαστική παιδεία και μόρφωση που μου παρείχαν σε όλα τα χρόνια των εγκυκλίων σπουδών μου.
Επιτρέψατέ μου, Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατε, να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την πολυαγαπημένη μου σύζυγο Ιωάννα, η οποία μου χάρισε πολύτιμο δώρο τα δύο παιδιά μας Αναστάσιο και Σωτήριο, η οποία από την πρώτη στιγμή ενσθερνίστηκε την επιθυμία μου να καταστώ λειτουργός του Υψίστου και δέχθηκε με θείο ζήλο και αυταπάρνηση να σηκώσει μαζί μου τον σταυρό της Ιερωσύνης και να βαδίσει την οδόν την στενήν. Η παρουσία της στο πλευρό μου είναι το εχέγγυο για την επιτυχία του γάμου μας, της ανατροφής των παιδιών μας, αλλά κυρίως της πορείας μου ως κληρικού της καθ᾽ υμάς Ι. Μητροπόλεως.
Σεβασμιώτατε, πριν εισέλθω στα Άγια των Αγίων, έναν μόνο απομένει να μνημονεύσω· εσάς Σεβασμιώτατε. Τον αγωνιστή των καιρών μας, τον οξύ και βαθυστόχαστο θεολογικότατο νου, τον θεματοφύλακα των παραδόσεων και των κανόνων της πίστεώς μας. Εκ των χειλέων σας επιβεβαιώθηκε η κλήση από τον Θεό στην μετοχή του θαύματος της Ιερωσύνης. Τίποτε δεν μπορεί να αποτελέσει αντίδωρο της προσφοράς σας αυτής, το αντίδωρό μου είναι ο λόγος και η υπόσχεση ότι με όλες μου τις δυνάμεις θα αγωνιστώ, για να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σας.
Κατακλείοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Θερμών ο οποίος ιερουργεί την Σταυρική μου χαρά για να εισοδεύσω στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης.
Ολοκληρώνοντας τον λόγο μου, στρέφω και πάλι τον νου μου και την καρδιά μου στον Τριαδικό Θεό και την Κυρία Θεοτόκο και αναφωνώ: “Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριας Αγία, δόξα σοι!!! Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου”.
Αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί, σας είμαι ευγνώμων, που ήρθατε σήμερα εδώ, με τόση πολλή αγάπη και χαρά να συμμετάσχετε στην χαρά μου. Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε, αν ποτέ σας παρεπίκρανα. Να μην με ξεχνάτε και να με έχετε στην προσευχή σας.
Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατε, νυν επέστη ο καιρός, ιδού ο δούλος Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα Υμών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.