Της Βούλας Ιωαννίδου
Περίεργη φτιάξη ο Έλληνας, σαν λαός!
Λίγο από την ιστορία μας, από τα ταξίδια μου μέσα από τα βιβλία, από τις αφηγήσεις παλαιοτέρων και λίγο απ΄αυτά που βλέπω με τα ίδια τα ματάκια μου, εκεί καταλήγω… αλλόκοτο ζυμάρι!
Τα εύκολα δεν τα΄αντέχει, αυτοκαταστρέφεται …
Σα βουβό μυστικό το΄χουμε, πως αν δεν αγγίξουμε τα χειρότερα, αν δεν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, αν δεν ανταμώσουμε το χείλος του γκρεμού κι αν δεν ακουμπήσουμε στον πάτο, δεν βγάζουμε την γλύκα μας και την ομορφάδα μας στην επιφάνεια.
Θαρρείς κι είμαστε αμπέλια και λιόδεντρα, που αν δεν τα τρυγήσεις και δεν τα ζουλήξεις μέχρι θανάτου, μήτε το κεχριμπαρένιο λάδι τους θα δεις , μήτε το εξαιρετικό κρασί τους θα γευτείς. Αυτό μου 'φερε στο νου αυτό που είχε πει ο μεγάλος ποιητής μας ο Ελύτης με τον στίχο του: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι». Καράβι... καράβι.... α! Λες το καράβι να ήταν η αφορμή, για να κάνουμε την υπέρβαση, να βγούμε από το εαυτό μας, και να στοχαστούμε το μεγαλείο της ανθρωπιάς μας ….;
Κάποιοι λένε πως ο ποιητής κι ο συγγραφέας, αν δεν τρομάξει μ΄αυτά που βλέπει γύρω του, δεν εμπνέεται η πένα του.
Ο μουσικάντης, αν δεν πέσει στα πατώματα η ψυχή του, είτε από έρωτα, είτε από λύπη, είτε απ΄την ασχήμια, δεν μοιρολογάει, δεν φτερουγίζει, δεν συγκινιέται η καρδούλα του για να λαλήσει.
Το θέατρο, η σάτιρα, αν δεν τα τσιγκλίσεις δεν αντιδρούν
Πως τον πόλεμο αν δεν τον γνωρίσεις, δεν εκτιμάς την λευτεριά σου.
Μάλλον, καταλήγω πως έτσι κι ο Έλληνας αν δεν φάει την πίκρα του, δε γλυκαίνει η γεύση του.
Ποιος θα περίμενε ότι όσο το βιοτικό μας επίπεδο πέφτει, και μόλις αγγίξαμε και βιώσαμε τα όρια της φτώχειας , αναθερμάναμε την ανθρωπιά μας, θυμηθήκαμε πως κάποτε είχαμε μέσα μας αξίες, ιδανικά, ήθος, μας πονούσε η έλλειψη αξιοπρέπειας, μας πλήγωνε η δυστυχία του άλλου είτε ήταν διπλανός μας είτε στην άλλη άκρη της γης. Θυμάμαι πριν 40 χρόνια περίπου ατέλειωτες και πολυάριθμές πορείες ειρήνης και συμπαράστασης για ανθρώπους στα πέρατα του κόσμου οι οποίες ξεχάστηκαν στα χρόνια της «ευημερίας» ή ξέμειναν κάτι λίγοι «γραφικοί» …
Πριν από έξι-επτά και περισσότερα χρόνια, είχαμε απ΄όλα τα καλούδια . Όλα στρεφόντουσαν γύρω από τον εαυτό μας, το σπίτι μας, την οικογένειά μας, τη δουλίτσα μας τα λεφτουδάκια μας και ΤΕΛΟΣ, μέχρις εκεί. Δίκιο ή άδικο, δεν ήταν δουλειά δική μας, δεν μας έγνοιαζε.
Κι ήρθε το τροχός της ζωής και μας τα 'φερε τούμπαλιν. Κι από τα πάνω βρεθήκαμε ξαφνικά κι απότομα στα κάτω. Και μετά το πρώτο σοκ, σαν πήραμε να σηκωθούμε, κοιτάξαμε ολόγυρα, και ψάχναμε τον διπλανό και τον παραδιπλανό μας, να μας δώσει το χέρι του να σηκωθούμε. Σαν από το πέσιμο ν΄άνοιξε το μάτι μας, που τούχαμε περιορίσει την άπλα στο οπτικό του πεδίο, μεγάλωσε η εικόνα γύρω μας, ξάνοιξε το μυαλό μας. Αντικρύσαμε τη γύμνια μας και ντραπήκαμε…
Κι άρχισε η περηφάνια, αυτή που αναφέρεται στο τραγούδι…
Και να! η έγνοια μας για τον άνθρωπο, την ανάγκη του, τον πόνο του πρόσφυγα, την ουσία των πραγμάτων, για το νόημα της ζωής, για την ασέβειά μας στη φύση.
Και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι η πλειονότητα των Ελλήνων απομυθοποιήσαμε όλους αυτούς (πολιτικοί, τράπεζες, κανάλια, μεγαλοπερσόνες/νοι, τηλεοπτικά ινδάλματα, ευρώπες και αμερικές) που με διάφορα τερτίπια και παγίδες μας οδήγησαν στοχευμένα σ΄αυτήν την κατάσταση. Μια ζωή χωρίς αξίες και ήθος, χωρίς ιδανικά,χωρίς ανθρωπιά, μοναδικός μας στόχος εφήμερες φτηνές χαρές, καριέρες με λάβαρο το χρήμα, με άψυχη, ανούσια και ρουτινιάρικη ζωή.
Σύνθημά τους : Πάρε …πάρε… πάρε κόσμε….πάρε δάνεια, πάρε διακοποδάνεια, πάρε επιδοτήσεις, πάρε αυξήσεις, πάρε διασκέδαση, πάρε μεζονέτες, πάρε εύκολο χρήμα, εύκολη αγάπη, μπόλικο σεξ, πάρε χλίδα, πάρε τον ψεύτικο παράδεισο σου κι όλα αυτά μ΄ένα μικρό αντίτιμο (γιατί όλα έχουν το αντίτιμό τους σ΄αυτή τη ζωή), την ψυχή σου, το μυαλό σου και φυσικά την ψήφο σου για να μπορώ ν΄αλωνίζω στη ζωή σου, στις σκέψεις σου και στα θέλω σου.
«Έντιμο» αλισβερίσι, μας δίνουν και τους δίνουμε, μας δίνουν το χρήμα και τους δίνουμε για αντάλλαγμα τη ζωή, την ύπαρξή μας. Αφού δεν μας κόστιζε τίποτα σε χρήμα, μπορούσαμε ν΄ανταλλάξουμε τα πάντα. Σαν τον Χάρο ένα πράμα, που του τάζουμε τα πάντα, από φόβο μη πεθάνουμε….
Κι ήρθε η κρίση, γιατί πια δεν μας έδιναν, ενώ εμείς ήμασταν εντάξει στην συμφωνία, εμείς δίναμε αυτά που τους τάξαμε, και την ψυχή μας και την ψήφο μας. Κι όταν χάλασαν την συμφωνία…κάναμε τον απολογισμό μας κι είδαμε τα χάλια μας …Και τότε…. Γίνηκε το θαύμα!
Γέμισε ο τόπος εθελοντές, που μαγειρεύουν, προσφέρουν φαγιά, ρουχισμό, χρειαζόμενα, φάρμακα, προσφέρουν μόρφωση σε ντόπιους και σε ξένους ταλαίπωρους και ξεριζωμένους, χαρίζουν απλόχερα το χρόνο τους χωρίς να τον κοστολογούν, ανοίξαν σπίτια για φίλους και γι΄αγνώστους, απασφαλίστηκαν ψυχές αψηφώντας την πάλη μέσα τους για την διαφορετικότητά τους , γιατί πολύ απλά αρχίσαμε να βλέπουμε με τα μάτια της καρδιά μας που είναι το ένστικτό μας και η ανθρωπιά μας, …διαβάζεις για καφέδες, σάντουιτς, γεύματα, ψωμί, φροντιστήρια, σε αναμονή γι΄αυτούς που δεν έχουν, ανοίξαν ιατρεία χωρίς χρήματα και τόσα άλλα που χαίρεσαι να τα διαβάζεις και να τα βλέπεις.
…. κι όμως οι απλοί άνθρωποι, εμείς οι Έλληνες, χωρίς καμιά μοιρασιά από κανέναν, το πήραμε στον ήδη βεβαρημένο ώμο μας και το κάναμε βάρος δικό μας, ευθύνη μας και έγνοια μας …
΄Όχι ότι δεν υπάρχει και ο αντίλογος, οι «κακοί» , αυτοί που από φόβο, από αδιαφορία ή από συμφέρον, δεν συμπάσχουν… αλλά δεν θα σταθώ σ΄αυτούς, αυτοί από πάντα υπήρχαν ακόμη και στους πολέμους οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι πάντα είχαν σημαντικές θέσεις στον τόπο μας και φρόντιζαν πάντα για το κακό του τόπου μας και του λαού μας … μα οι ανατροπές σ΄αυτήν την ζήση δεν γίνονται απ΄αυτούς με τα γκρίζα όνειρα αλλά από τους άλλους , με τα χρωματιστά, τα χαρούμενα, αυτά που αφού τα δεις ξυπνάς παντοδύναμος , με φτερά για να πετάξεις στον ουρανό κι από κει πάνω να δεις τα πράγματα καθάρια και ξεχωρίζεις τα ασήμαντα από τα σημαντικά ….
Λες να μην είναι έτσι μόνο ο Έλληνας, αλλά γενικά η φτιάξη του ανθρώπου;
Κι αν τελικά είναι αληθινός ο συλλογισμός μου τι πρέπει να γίνει; Να εύχομαι «κρίσεις» ανά την υφήλιο;
Ξεστομίζεται τέτοια ευχή;
Τα εύκολα δεν τα΄αντέχει, αυτοκαταστρέφεται …
Σα βουβό μυστικό το΄χουμε, πως αν δεν αγγίξουμε τα χειρότερα, αν δεν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, αν δεν ανταμώσουμε το χείλος του γκρεμού κι αν δεν ακουμπήσουμε στον πάτο, δεν βγάζουμε την γλύκα μας και την ομορφάδα μας στην επιφάνεια.
Θαρρείς κι είμαστε αμπέλια και λιόδεντρα, που αν δεν τα τρυγήσεις και δεν τα ζουλήξεις μέχρι θανάτου, μήτε το κεχριμπαρένιο λάδι τους θα δεις , μήτε το εξαιρετικό κρασί τους θα γευτείς. Αυτό μου 'φερε στο νου αυτό που είχε πει ο μεγάλος ποιητής μας ο Ελύτης με τον στίχο του: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι». Καράβι... καράβι.... α! Λες το καράβι να ήταν η αφορμή, για να κάνουμε την υπέρβαση, να βγούμε από το εαυτό μας, και να στοχαστούμε το μεγαλείο της ανθρωπιάς μας ….;
Κάποιοι λένε πως ο ποιητής κι ο συγγραφέας, αν δεν τρομάξει μ΄αυτά που βλέπει γύρω του, δεν εμπνέεται η πένα του.
Ο μουσικάντης, αν δεν πέσει στα πατώματα η ψυχή του, είτε από έρωτα, είτε από λύπη, είτε απ΄την ασχήμια, δεν μοιρολογάει, δεν φτερουγίζει, δεν συγκινιέται η καρδούλα του για να λαλήσει.
Το θέατρο, η σάτιρα, αν δεν τα τσιγκλίσεις δεν αντιδρούν
Πως τον πόλεμο αν δεν τον γνωρίσεις, δεν εκτιμάς την λευτεριά σου.
Μάλλον, καταλήγω πως έτσι κι ο Έλληνας αν δεν φάει την πίκρα του, δε γλυκαίνει η γεύση του.
Ποιος θα περίμενε ότι όσο το βιοτικό μας επίπεδο πέφτει, και μόλις αγγίξαμε και βιώσαμε τα όρια της φτώχειας , αναθερμάναμε την ανθρωπιά μας, θυμηθήκαμε πως κάποτε είχαμε μέσα μας αξίες, ιδανικά, ήθος, μας πονούσε η έλλειψη αξιοπρέπειας, μας πλήγωνε η δυστυχία του άλλου είτε ήταν διπλανός μας είτε στην άλλη άκρη της γης. Θυμάμαι πριν 40 χρόνια περίπου ατέλειωτες και πολυάριθμές πορείες ειρήνης και συμπαράστασης για ανθρώπους στα πέρατα του κόσμου οι οποίες ξεχάστηκαν στα χρόνια της «ευημερίας» ή ξέμειναν κάτι λίγοι «γραφικοί» …
Πριν από έξι-επτά και περισσότερα χρόνια, είχαμε απ΄όλα τα καλούδια . Όλα στρεφόντουσαν γύρω από τον εαυτό μας, το σπίτι μας, την οικογένειά μας, τη δουλίτσα μας τα λεφτουδάκια μας και ΤΕΛΟΣ, μέχρις εκεί. Δίκιο ή άδικο, δεν ήταν δουλειά δική μας, δεν μας έγνοιαζε.
Κι ήρθε το τροχός της ζωής και μας τα 'φερε τούμπαλιν. Κι από τα πάνω βρεθήκαμε ξαφνικά κι απότομα στα κάτω. Και μετά το πρώτο σοκ, σαν πήραμε να σηκωθούμε, κοιτάξαμε ολόγυρα, και ψάχναμε τον διπλανό και τον παραδιπλανό μας, να μας δώσει το χέρι του να σηκωθούμε. Σαν από το πέσιμο ν΄άνοιξε το μάτι μας, που τούχαμε περιορίσει την άπλα στο οπτικό του πεδίο, μεγάλωσε η εικόνα γύρω μας, ξάνοιξε το μυαλό μας. Αντικρύσαμε τη γύμνια μας και ντραπήκαμε…
Κι άρχισε η περηφάνια, αυτή που αναφέρεται στο τραγούδι…
Και να! η έγνοια μας για τον άνθρωπο, την ανάγκη του, τον πόνο του πρόσφυγα, την ουσία των πραγμάτων, για το νόημα της ζωής, για την ασέβειά μας στη φύση.
Εκτιμήσαμε την καλλιέργεια του ανθρώπου, την γνώση και το πόσο σημαντική είναι για το μυαλό και για ποιότητα της ζήσης μας, την υγεία μας και ότι την απειλή, σοκαριστήκαμε σαν συνειδητοποιούμε σιγά σιγά το κακό που κάναμε στη φύση (βλέπε Σκουριές κλπ) προκειμένου να πουλήσουμε τα σωθικά τη της (κάτι σαν το εμπόριο οργάνων) στο διάολο για το χρήμα …..
Και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι η πλειονότητα των Ελλήνων απομυθοποιήσαμε όλους αυτούς (πολιτικοί, τράπεζες, κανάλια, μεγαλοπερσόνες/νοι, τηλεοπτικά ινδάλματα, ευρώπες και αμερικές) που με διάφορα τερτίπια και παγίδες μας οδήγησαν στοχευμένα σ΄αυτήν την κατάσταση. Μια ζωή χωρίς αξίες και ήθος, χωρίς ιδανικά,χωρίς ανθρωπιά, μοναδικός μας στόχος εφήμερες φτηνές χαρές, καριέρες με λάβαρο το χρήμα, με άψυχη, ανούσια και ρουτινιάρικη ζωή.
Σύνθημά τους : Πάρε …πάρε… πάρε κόσμε….πάρε δάνεια, πάρε διακοποδάνεια, πάρε επιδοτήσεις, πάρε αυξήσεις, πάρε διασκέδαση, πάρε μεζονέτες, πάρε εύκολο χρήμα, εύκολη αγάπη, μπόλικο σεξ, πάρε χλίδα, πάρε τον ψεύτικο παράδεισο σου κι όλα αυτά μ΄ένα μικρό αντίτιμο (γιατί όλα έχουν το αντίτιμό τους σ΄αυτή τη ζωή), την ψυχή σου, το μυαλό σου και φυσικά την ψήφο σου για να μπορώ ν΄αλωνίζω στη ζωή σου, στις σκέψεις σου και στα θέλω σου.
Μας τύλιξαν με τα μπιχλιμπίδια τους και τώρα αρχίζει ο πνιγμός μας. (όχι βέβαια ότι δεν έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας, μα η προπαγάνδα είναι δύσκολος αντίπαλος , κι εμείς κακομαθημένοι στη σκέψη μας). Μέχρι και το ψωμί μας μαγαρίσαν οι διεστραμμένοι, προκειμένου να μας δηλητηριάσουν (βλέπε Μονσάντο) .
«Έντιμο» αλισβερίσι, μας δίνουν και τους δίνουμε, μας δίνουν το χρήμα και τους δίνουμε για αντάλλαγμα τη ζωή, την ύπαρξή μας. Αφού δεν μας κόστιζε τίποτα σε χρήμα, μπορούσαμε ν΄ανταλλάξουμε τα πάντα. Σαν τον Χάρο ένα πράμα, που του τάζουμε τα πάντα, από φόβο μη πεθάνουμε….
Κι ήρθε η κρίση, γιατί πια δεν μας έδιναν, ενώ εμείς ήμασταν εντάξει στην συμφωνία, εμείς δίναμε αυτά που τους τάξαμε, και την ψυχή μας και την ψήφο μας. Κι όταν χάλασαν την συμφωνία…κάναμε τον απολογισμό μας κι είδαμε τα χάλια μας …Και τότε…. Γίνηκε το θαύμα!
Γέμισε ο τόπος εθελοντές, που μαγειρεύουν, προσφέρουν φαγιά, ρουχισμό, χρειαζόμενα, φάρμακα, προσφέρουν μόρφωση σε ντόπιους και σε ξένους ταλαίπωρους και ξεριζωμένους, χαρίζουν απλόχερα το χρόνο τους χωρίς να τον κοστολογούν, ανοίξαν σπίτια για φίλους και γι΄αγνώστους, απασφαλίστηκαν ψυχές αψηφώντας την πάλη μέσα τους για την διαφορετικότητά τους , γιατί πολύ απλά αρχίσαμε να βλέπουμε με τα μάτια της καρδιά μας που είναι το ένστικτό μας και η ανθρωπιά μας, …διαβάζεις για καφέδες, σάντουιτς, γεύματα, ψωμί, φροντιστήρια, σε αναμονή γι΄αυτούς που δεν έχουν, ανοίξαν ιατρεία χωρίς χρήματα και τόσα άλλα που χαίρεσαι να τα διαβάζεις και να τα βλέπεις.
Ακόμη και γι΄αυτό το νέο κίνημα, να τρέχουν στα Ειρηνοδικεία , κάποιοι να σέρνονται στην ασφάλεια, για να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς για την α΄κατοικία και για να έχουν ρεύμα και νερό ή με μία λέξη την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Για όλα αυτά τα αυτονόητα που για τους ντόπιους την ευθύνη την έχει το κράτος και τους πρόσφυγες την ευθύνη έχουν όλο το παγκόσμιο στερέωμα, γιατί για την κατάντια τους φταίνε όλοι κι ας μην μιλούν γι΄αυτά.
…. κι όμως οι απλοί άνθρωποι, εμείς οι Έλληνες, χωρίς καμιά μοιρασιά από κανέναν, το πήραμε στον ήδη βεβαρημένο ώμο μας και το κάναμε βάρος δικό μας, ευθύνη μας και έγνοια μας …
΄Όχι ότι δεν υπάρχει και ο αντίλογος, οι «κακοί» , αυτοί που από φόβο, από αδιαφορία ή από συμφέρον, δεν συμπάσχουν… αλλά δεν θα σταθώ σ΄αυτούς, αυτοί από πάντα υπήρχαν ακόμη και στους πολέμους οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι πάντα είχαν σημαντικές θέσεις στον τόπο μας και φρόντιζαν πάντα για το κακό του τόπου μας και του λαού μας … μα οι ανατροπές σ΄αυτήν την ζήση δεν γίνονται απ΄αυτούς με τα γκρίζα όνειρα αλλά από τους άλλους , με τα χρωματιστά, τα χαρούμενα, αυτά που αφού τα δεις ξυπνάς παντοδύναμος , με φτερά για να πετάξεις στον ουρανό κι από κει πάνω να δεις τα πράγματα καθάρια και ξεχωρίζεις τα ασήμαντα από τα σημαντικά ….
Λες να μην είναι έτσι μόνο ο Έλληνας, αλλά γενικά η φτιάξη του ανθρώπου;
Κι αν τελικά είναι αληθινός ο συλλογισμός μου τι πρέπει να γίνει; Να εύχομαι «κρίσεις» ανά την υφήλιο;
Ξεστομίζεται τέτοια ευχή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.