Απίστευτο κι όμως αληθινό: Το χωριό του Αι Βασίλη στο Πάικο είναι γεγονός.

Γράφει ο Πάνος Μαύρος

Να είχα χίλια μάτια και να έβλεπα αυτό το υπέροχο θέαμα. Να το βλέπεις και να μην το πιστεύεις. Να λες: «Βρε μπας και ονειρεύομαι, και όλα όσα βλέπω είναι μια φαντασίωση;» Αυτά που ζούμε συμβαίνουν στο νομό μας; Αποκλείεται. Αυτά δεν μπορεί να έγιναν στο νομό Κιλκίς. Κι όμως είναι πραγματικότητα.
Η περιοχή της Παιονίας, της Δοϊράνης, αλλά και των Κρουσίων, έχουν γίνει ο υπ΄ αριθμόν ένα, τουριστικός προορισμός για το χειμώνα κυρίως. Μετά τις επενδύσεις από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την αξιοποίηση και του τελευταίου σεντ από κοινοτικά προγράμματα, αλλά και τη σκληρή δουλειά, για να φέρουμε σε πέρας το απίστευτο όνειρό μας, τώρα πλέον απολαμβάνουμε τους «καρπούς» των κόπων μας. 

Βέβαια είχαμε Τοπική Αυτοδιοίκηση που «φυσούσε» και δεν κοιτούσε την πάρτη της….. Άνθρωποι ΙΚΑΝΟΙ, με ΟΡΑΜΑ, ΜΕΡΑΚΙ, με ΑΓΑΠΗ και ΣΕΒΑΣΜΟ για τους ανθρώπους που τους εξέλεξαν, για να ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ αυτόν τον καταραμένο τόπο… 

Ξεκινάμε από το Πάικο και την κατασκευή του «χωριού του Αι Βασίλη». Δυστυχώς το Ροβανιέμι της Φιλανδίας, αλλά και η ονειρούπολη της Δράμας έχουν πέσει σε οικονομικό μαρασμό. Ποιος να πάει στην άκρη του κόσμου, να δώσει ένα σκασμό λεφτά, να «φάει το κρύο της αρκούδας», να μην ξέρει τη γλώσσα για να συνεννοηθεί με τον Αι Βασίλη, και τόσα άλλα προβλήματα; 

Όσο για την Ονειρούπολη, τι να πας να δεις; Τα 6-7 ξύλινα σπιτάκια από νοβοπάν, τον θλιβερό δήθεν Αι Βασίλη, ή το Καρουσέλ και το «μαλλί της γριάς»; Εδώ με αυτά που φτιάξαμε στη Γουμένισσα, έχουμε καταποντίσει όλους τους ανταγωνιστές μας. Τι ανταγωνιστές δηλαδή, που «παίζουμε μπάλα» μόνοι χωρίς αντίπαλο. Στην καρδιά του μέχρι χθες ανεκμετάλλευτου και αναξιοποίητου τουριστικά Πάικου, χτίσαμε ένα εκπληκτικό χωριό, που όμοιό του δεν βρίσκεις πουθενά. Πρώτα από όλα ότι κάναμε, ήταν ΑΥΣΤΗΡΑ προσαρμοσμένο στο φυσικό περιβάλλον και τοπίο της περιοχής. 

Ότι χτίστηκε, ήταν αποκλειστικά φτιαγμένο από ξύλο και πέτρα. Κόψαμε ελάχιστα δέντρα, και δώσαμε μεγάλο βάρος στην προστασία του περιβάλλοντος από την ρύπανση (διαχείριση σκουπιδιών, ανακύκλωση, λύματα, κτλ) λόγω της υπερβολικής παρουσίας χιλιάδων τουριστών. Η μαγκιά μας ήταν, ότι δεν κάναμε μόνο σε ένα μέρος τις κτιριακές υποδομές για το χωριό του Αι Βασίλη, αλλά αντίθετα, αναπτύξαμε έναν «ιστό» υποδομών και τουριστικών παροχών σε όλο το Πάικο. Από την Αξιούπολη, το Πολύκαστρο και τη Γουμένισσα μέχρι την Καστανερή, τη Γρίβα και τα Μεγάλα Λιβάδια. 

Παντού είχαμε διάσπαρτους μικρούς οικισμούς-ξενοδοχεία για τη διαμονή των τουριστών μας. Μικρά ξύλινα-πέτρινα σαλέ που ούτε στην Ελβετία τα έβρισκες. Εκεί όμως που τρελάθηκαν όλοι, και γίναμε ασυναγώνιστοι σε σχέση με τους αντιπάλους μας, ήταν η δημιουργία τεχνητής συνεχούς χιονόπτωσης!!! πάνω από το ξύλινο χωριό του Αι Βασίλη. Το χωριό το χτίσαμε σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Αντί να δώσουμε του κόσμου τα εκατομμύρια για να κάνουμε χιονοδρομικό κέντρο, συν τα πανάκριβα λίφτ, και οτιδήποτε άλλο για να το φτιάξεις, εμείς επενδύσαμε σε αυτά τα μηχανήματα συνεχούς χιονόπτωσης πάνω από το χωριό. 

Να ξέρει ο τουρίστας, ότι ο κόσμος να χαλάσει, θα βλέπει συνεχώς χιόνι. Και όχι να παρακαλάει το πότε θα χιονίσει 2-3 φορές το χρόνο και αν. Συνεχόμενο απολαυστικό, ρομαντικό χιονάκι και όχι με 10-15 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Αυτοί που ήθελαν σκι, ας πήγαιναν αλλού. Εμείς απευθυνόμασταν σε όσους ήθελαν να ξεκουραστούν, να ξενοιάσουν, να παίξουν σαν παιδιά με τα παιδιά τους (ειδικά για τα πιτσιρίκια στρώσαμε μια πλαγιά με χιόνι για τσουλήθρες με έλκηθρα, για παιχνίδι.) 

 Μια ακόμα πρωτοτυπία μας ήταν, να έχουμε δύο Αι Βασίληδες. Ο ένας ο γνωστός, το κατασκεύασμα της coca-cola. Ο άλλος, ο δικός μας ο αληθινός από την Καισάρεια, προβάλλοντας συγχρόνως την ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία του. Η σύγκριση μεταξύ τους άδικη, αλλά οφείλαμε να έχουμε και τον χοντρούλη του αναψυκτικού, ειδικά για τους Αμερικάνους επισκέπτες μας…
Γιατί να μας προτιμήσουν οι υποψήφιοι τουρίστες; Τα πλεονεκτήματά μας άπειρα. Τα Βαλκάνια δίπλα. Ήμασταν μόλις 45΄ από τη Θεσσαλονίκη και το αεροδρόμιο της. Με δρόμο ευθεία. Από Αξιούπολη και ύστερα ακολουθούσες μια καταπληκτική διαδρομή μέσα στο πράσινο. 

Στα άμεσα σχέδιά μας είναι η κατασκευή τελεφερίκ, και ενός μικρού οδοντωτού σιδηρόδρομου κατά μήκος των χωριών, από Γουμένισσα μέχρι Λιβάδια. Η κατασκευή τους κρίνεται αναγκαία, διότι οι χιλιάδες τουρίστες αλλά και οι μόνιμοι κάτοικοι, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν άψογα όπως θα θέλαμε. Επιπλέον είμαστε πράγματι φτηνοί και οικονομικά προσιτοί σε όλα (Διαμονή, φαγητό, ψώνια κτλ). Το χρήμα και η γρήγορη «αρπαχτή» δεν ήταν στη φιλοσοφία μας. Απευθυνόμασταν στον απλό λαό, και όχι στους νεόπλουτους επιδειξίες. 

Με αφορμή όμως το χωριό του Αι Βασίλη ΟΛΗ Η ΠΕΡΙΟΧΗ της Παιονίας «απογειώθηκε» από θέματα ανάπτυξης και οικονομικής ευμάρειας. Μια περιοχή που πριν λίγα χρόνια την ήξεραν μόνο για τα περίφημα «χάλκινα» της, άντε και κανένα κρασί. Αν δε έλεγες σε κανέναν «νότιο» τη λέξη Γουμένισσα, σου απαντούσε: «Τι Ηγουμενίτσα;». ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ βρε αγράμματο ζώον, του ανταπαντούσες. Αλλά αυτός εκεί στην Ηγουμενίτσα. 

Αγεωγράφητος αυτός, ή ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΕΜΕΙΣ; Όσο για το Πολύκαστρο και Αξιούπολη; Οι μοναδικές αναφορές ήταν από κάποιον που μπορεί να υπηρέτησε φαντάρος κάποτε εκεί. Στην ευρύτερη περιοχή της Παιονίας λοιπόν τα πάντα ήταν σε οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ακμή. Δεκάδες ταβέρνες με τα λαχταριστά ντόπια κρεατικά και λουκάνικα, ξεφυτρώνουν συνεχώς. 

Μαγαζιά με τοπικά προϊόντα, από κάστανα και γλυκά κουταλιού από τις «Γουμένισσες», μέχρι τα υπέροχα κρασιά και τσίπουρα, που πλέον έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Μέχρι και στα Μοναστήρια γίνεται χαμός. Επιπλέον χιλιάδες κόσμος θέλει να μείνει μόνιμα στην Παιονία, και για την ποιότητα ζωής, και για την πληθώρα θέσεων εργασίας.

Ξύπνα Βασίλη!