" Έρημα Λιμάνια"

Γράφει ο

Χαράλαμπος Μωυσίδης, 16 ετών

Και το λιμάνι ερήμωσε. Τα πλοία χάνονται αργά και βασανιστικά προς τον ορίζοντα. Το δικό μου καράβι έχει κολλήσει εδώ, στο κενό. Το κύμα δυναμώνει και ο άνεμος θεριεύει, μα δεν φοβάμαι. Ξέρω πως θα αντέξω το κρύο και τον πόνο. Όμως δεν θα αντέξω την επιστροφή μου στο λιμάνι.
Σε αυτό το σκοτείνο, γεμάτο ουρλιαχτά λιμάνι που με ξεγελούν οι φωτεινές αναμνήσεις μου στο πλάι του. Γυρνάω εδώ απο ανάγκη και έχουν ριζώσει εδώ οι δικές μου άγκυρες. Αυτές με τραβάνε στο βυθό, με πνίγουν. Με πνίγουν για να μου δώσουν έναν ακόμα λόγο να φύγω, να θυμηθώ αυτά που χάνω. Μα σε κάθε προσπάθεια το ίδιο κύμα και ο ίδιος άνεμος με ακολουθούν. Σε αυτή τη τρικυμία δεν υπάρχει νικητής, είναι άλλη μια παρτίδα σ'ένα παιχνίδι που για να κερδίσεις πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Ξέρω πως κι εσύ που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτά τα λόγια έχεις το δικό σου λιμάνι, τις δικές σου άγκυρες και τις δικές σου τρικυμίες. Ίσως να λές πως δεν αντέχεις πια. Όμως θυμήσου πως όσο αντέχεις την τρικυμία θα έχεις πάντα την δύναμη να ξεριζώσεις τις άγκυρες και να γκρεμίσεις το λιμάνι. Μην αφήνεις την συνήθεια να σε κατευθύνει. Ο κόσμος έχει πολλα λιμάνια που άφησες απάτητα. Τα δεσμά δημιουργήθηκαν για να τα σπάμε. Όσο εχεις τη δύναμη να αγαπάς και να ταξιδεύεις με τα πλοία της ψυχής είσαι ανίκητος.