Υπερσύγχρονο κωπηλατικό κέντρο στη Δοϊράνη Κιλκίς

Γράφει ο Πάνος Μαύρος
Κιλκίς 2.039 μΧ  

Μετά την επιτυχία του «Χωριού του Αη Βασίλη» στο Πάϊκο και του «Ξύλινου χωριού» στις Μουριές, μας «άνοιξε η όρεξη». Οι επενδυτές μόλις είδαν την σοβαρότητα, αξιοπιστία και συνέπεια, των λόγων και έργων μας, βιαζόταν να υπογράψουμε και τα υπόλοιπα συμβόλαια για τα άλλα μεγάλα έργα.. Βασικά «τρελάθηκαν» που δεν ζητάμε μίζες και υπερτιμολογήσεις., όπως τότε τις αρχές του 20ου αιώνα… Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι κάθε δραχμή (ναι, ναι δραχμή..) θέλουμε να πηγαίνει στα έργα και μόνο στα έργα, και όχι στις τσέπες μας…

Μας πονούσε το μέλλον των παιδιών μας. Τι είχαμε να τους αφήσουμε κληρονομιά; Τη θλιβερή 21η Ιουνίου; Την ξεραμένη Δοϊράνη, ή την αναξιοποίητη στο θεραπευτικό τουρισμό, Πικρολίμνη; Το ασήμαντο ΤΕΙ; Την ανικανότητα αποπεράτωσης ενός απλού κολυμβητηρίου; Τη βιομηχανική Σταυροχωρίου που αργοπέθαινε; Το εκπληκτικό Πάϊκο, αλλά και τα Κρούσια που δεν έχουν την προβολή που τους αξίζει; Τον ανύπαρκτο τουρισμό; Τις «πεθαμένες» καλλιέργειες του σιταριού; Τις υποσχέσεις με θα, θα, θα, από τους «επαγγελματίες» της πολιτικής; Τι; 

Επόμενη κίνησή μας, η κατασκευή δύο μεγάλων έργων. Του υπερσύγχρονου κωπηλατικού κέντρου, και του εργοστασίου ιχθυοκαλλιέργειας και επεξεργασίας γριβαδιού. 

Γιατί να μην τα κάνουμε; Είχαμε μια ήσυχη λίμνη, ιδανική για προπονήσεις στην κωπηλασία. Η Καστοριανοί και οι Γιαννιώτες ήταν ποιο έξυπνοι; Η τοποθεσία της προνομιακή, και οι αποστάσεις πολύ κοντινές με Θεσσαλονίκη και τις άλλες Βαλκανικές χώρες. Ένα υπέροχο φυσικό τοπίο, σε συνδυασμό με το «χωριό» μέσα στα Χίλια δέντρα για να διαμένουν οι αθλητές. Με εγκαταστάσεις για διαμονή και προπόνηση τέλειες. Τι άλλο να ζητήσει μια ομάδα από όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης; Σε όλα υπερείχαμε: Πρόσβαση, υποδομές, περιβάλλον, τιμές, φιλοξενία. Που; Στην Δοϊράνη του Κιλκίς. Εκεί που πριν λίγα χρόνια ούτε ο στρατός για ασκήσεις δεν ήθελε να περάσει…..

Ερχόταν ομάδες για προετοιμασία από Ευρώπη και πάθαιναν πλάκα. Μέχρι και πλωτή ταβέρνα, τους φτιάξαμε πάνω στη λίμνη για να τους ενθουσιάσουμε. Στην πλευρά δε του χωριού Δοϊράνη, επιδοτήσαμε και βοηθήσαμε τις ταβέρνες να ξαναχτιστούν κατά μήκος της λίμνης και μπροστά της στην παραλία. Να τρώει ο άλλος το ψαράκι του, να πίνει το ούζο του, αγναντεύοντας τη μοναδικού κάλους, λίμνη μας. Και όχι χωμένος μέσα στο χωριό, σε αδιάφορες αισθητικά και γευστικά ταβέρνες…. 

Αν είναι έτσι κάθεται και σπιτάκι του. Να βλέπεις εκατοντάδες Θεσσαλονικείς να έρχονται για βόλτα, φαγητό, καφέ. Που να πάνε, στην Περαία η την Καλλικάτρεια; Στη βαβούρα και την πολυκοσμία; Να τους «γδάρουν» για να φάνε 2 κομμάτια κατεψυγμένο καλαμάρι η χταπόδι Ινδίας; Δοϊράνη και πάλι Δοϊράνη, με το φρεσκότατο και φτηνό γριβάδι της. 

ΑΡΓΗΣΑΜΕ να καταλάβουμε την ΑΞΙΑ ΤΗΣ, αλλά ποτέ δεν είναι αργά……. Πετάξαμε με τον τσαμπουκά, τις απαίσιες πλαστικές άσπρες καρέκλες από τις ταβέρνες. Υλοποιήσαμε ένα ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ σχέδιο αρχιτεκτονικής, των σπιτιών του χωριού, και των καταστημάτων φαγητού η καφέ. ΟΛΟ το χωριό έγινε πεζοδρομημένο ΠΑΝΤΟΥ. Τα οχήματα για τελωνείο περνούσαν έξω από το χωριό. Που το είδες δηλαδή να μπαίνεις, ή να βγαίνεις από μια χώρα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ; Έτσι ερχόμενος από Κιλκίς ή Σκόπια, αντίκριζες ένα πανέμορφο, παραδοσιακό, παραθαλάσσιο μέρος με κτίρια κυρίως από πέτρα η ξύλο, όπου αυτό ήταν εφικτό. Εννοείτε ότι γκρεμίσαμε το πανάθλιο τελωνείο και φτιάξαμε έξω από το χωριό έναν υπερσύγχρονο τελωνειακό σταθμό, όπως αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή χώρα, και όχι στο Μπαγκλαντές. 

Κατά μήκος της παραλίας της λίμνης σε μήκος 3-4 χιλιομέτρων (από το παλιό τελωνείο, μέχρι τα Χίλια δέντρα) φτιάξαμε ένα πανέμορφο μεγάλο πεζόδρομο, για πεζοπορία, περίπατο, τζόκινγκ, ποδήλατο κτλ. Πως είναι ο πεζόδρομος στην 25η Μαρτίου; Καμία σχέση…… Παράλληλα, βάλαμε κατά μήκος αυτού του δρόμου, παραδοσιακούς φανοστάτες, παγκάκια, κιόσκια, λουλούδια, δεντροστοιχίες, πέτρινες βρύσες κ.α. 

Ειδικά το βράδυ, ακόμα και από μακριά η εικόνα όλης της περιοχής, ήταν ειδυλλιακή. Βάλαμε επιπλέον (πέρα από το υπάρχον κρουαζιερόπλοιο) και μικρά πλοιάρια όπως είναι στο Παρίσι και το Άμστερνταμ, με γυάλινο σκέπαστρο για μικρές βόλτες μέσα στη λίμνη. Έσκασαν από το κακό τους οι Σερραίοι της Κερκίνης μόλις τα φέραμε. Αυτοί είχαν κάτι παλιά ανοιχτά πλοιάρια, που ξεπάγιαζες και «πιανόταν» ο πισινός σου. Τα δικά μας ήταν αναπαυτικά, και ζεστά το χειμώνα.

Η κατασκευή του εργοστασίου ιχθυοκαλλιέργειας και επεξεργασίας γριβαδιού ήταν όμως που μηδένισε το κοντέρ της ανεργίας στο νομό. Θέσεις εργασίας θέλαμε, κυρίως για τους ψαράδες και κατοίκους της περιοχής. Μελετήσαμε, ρωτήσαμε, ρισκάραμε, για να κάνουμε και αυτή την επένδυση. Μια λίμνη που κάποτε είχε άφθονο πεντανόστιμο γριβάδι. Κάτι έπρεπε να γίνει. Εκμεταλλευτήκαμε κοινοτικά κονδύλια, καθώς και την τεχνογνωσία από άλλες λίμνες της Ελλάδος, αλλά και όλου του κόσμου. Πειραματιστήκαμε να εκτρέφουμε και άλλου είδους ψάρια. Μέχρι και οξύρυγχο από την Κασπία φέραμε, μήπως και πετύχουμε την παραγωγή χαβιαριού. 

Συνεργαστήκαμε με την εταιρεία που φτιάχνει το αυγοτάραχο Μεσολογγίου. Επεξεργαστήκαμε το γριβάδι και φτιάξαμε καπνιστό φιλέτο, αλλά και άλλα παράγωγα τυποποιημένα ή μη. Δεν είχαμε άλλες επιλογές. Επινοήσαμε, δημιουργήσαμε, ελπίσαμε μήπως και βγούμε από το βούρκο της ανεργίας, του μαρασμού και της ερήμωσης της περιοχής από την φυγή των νέων ανθρώπων του τόπου μας. Δεκάδες νέοι έμειναν και δουλεύουν σε αυτή την επιχείρηση. Ήρθαν όμως και ξένοι άνθρωποι με τις οικογένειές τους, επαγγελματικά καταρτισμένοι, για να στελεχώσουν το κέντρο μας. Ζωντάνεψε όλη η περιοχή από τον κύκλο εργασιών και τις εμπορικές σχέσεις, που δημιουργήσαμε. Δοϊράνη Κιλκίς 2.039 μΧ. 

Ανέφικτα και εξωπραγματικά; Ίσως. Πάντως είναι καλύτερα από τη συνεχόμενη, εκνευριστική μιζέρια, γκρίνια, κλάψα για αυτά που περνάμε σήμερα το 2012 μΧ.

Στο επόμενο: Ο μεγαλύτερος, ο καλύτερος, ο ποιο σύγχρονος, ο αρτιότερος, ο πληρέστερος, ο ποιο δημοφιλής και αγαπητός στους νταλικέρηδες, σταθμός εξυπηρέτησης, είναι στο νομό Κιλκίς.