Και ξαφνικά μπροστά του αντίκρισε τις Μούσες. Τις Ολύμπιες κόρες, τις περιπόθητες. Τις αξιέραστες κι αγνές. Τις πολυύμνητες. Και θαμπωμένος κοντοστάθηκε από την ομορφιά τους. Και έμεινε εκεί ώρα πολλή να περιμένει, χωρίς κι εκείνος να γνωρίζει τι.
Κι όταν η σεβαστή Κλειώ τον πάπυρο ξεδίπλωσε για να εξιστορήσει, όλες οι υπόλοιπες τα δυνατά τους βάλαν. Τότε τριγύρω μέθυσε της Ευτέρπης ο γλυκόλαλος αυλός, της Τερψιχόρης τα κρινένια δάχτυλα την λύρα ασπαστήκαν και το κορμί της Ερατώς κυρίεψε φλόγα γλυκιά, το διέτρεξε αρχέγονος παλμός και με πανάρχαια γλώσσα, γλώσσα χορού, εκφράστηκε…
Κλονίστηκε τότε ο Όλυμπος ο χιονοσκέπαστος μπροστά στο άκουσμα τ’ ανείπωτο, κι ο Ίμερος, του Έρωτα ο σωσίας, για μια στιγμή γνήσια νόμισε την ομορφιά του. Τότε η Θάλεια, που από πάντα κωμωδεί, εγέλασε κι η Μελπομένη, γνωρίζοντας πως όλα πάνε πάντα δυο, έστησε τραγωδία. Κι έπειτα η γλυκύτατη Πολύμνια διηγήθηκε…
Να ήταν όνειρο; Κατάπληξη … Ο Ελικών στον ουρανό υψώθηκε και φάνηκε ο Πήγασος, που αλύπητα τον χτύπαγε με τ’ ακροπέταλά του. Κι η Ιπποκρήνη, του Ποσειδώνα του αφέντη της την εντολή ακολουθώντας, σημαδιακά ανέβλυσε. Και τότε, αχ τότε, η Ουρανία κι η Καλλιόπη, οι Θεόπνευστες, ποίηση φτιάξαν…
Αυτά μας έλεγε μια μέρα ο Ησίοδος κι όρκο βαρύ ορκιζόταν πως ήταν οι ίδιες οι Μούσες που του μίλησαν. Κι ότι του χάρισαν την δάφνη. Μαζί της και το χρίσμα το Θεϊκό του ποιητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.