Δάσκαλος - συγγραφέας
Ο Έλληνας διαθέτει γνώση αλλά όχι μόρφωση. Μιλά για πολιτισμό αλλά του λείπει η πολιτική παιδεία. Δε λέει «μπράβο» σε κανένα και δεν έχει κοινή στάση στα εθνικά ζητήματα.
Όταν, στην αρχαία Ελλάδα, μεσουρανούσε η δημοκρατία, μεσουρανούσε και η παιδεία. Στοιχείο της Τέχνης και του πνεύματος αποτελούσε ο νους κι όχι η «τσέπη» του ανθρώπου.
Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο στη ζωή του τόπου, που να μην έχει μέσα του παιδεία. Είτε συζητάμε, είτε περπατάμε, είτε τρώμε, η συμπεριφορά μας δείχνει και την παιδεία μας.
Μορφωμένος δεν είναι ο εγγράμματος. Μορφωμένος μπορεί να είναι και ο αγράμματος που έχει διαβάσει το βιβλίο της ζωής. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για λαϊκή σοφία.
Παιδεία είναι η πραγμάτωση της ανώτερης φύσης του ανθρώπου. Όσα πτυχία κι όσα μεταπτυχιακά να έχει κανείς, αν τα χρησιμοποιεί για να φθάσει ψηλά ο ίδιος, πουλώντας αρχές και ξεπουλώντας αξίες για την κοινωνία δεν αποτελεί πρότυπο.
Η Υφυπουργός, που τις προάλλες αποκάλεσε τη λιποθυμία μιας μαθήτριας, εξαιτίας της πείνας, ως «κωμικό στοιχείο», αμφιβάλλω, αν πληροί πολιτισμικά τις προϋποθέσεις να ονομάζεται πολιτικός.
Δύο πράγματα οφείλει, σε όλους τους καιρούς, να τηρεί η δημοκρατία. Να παρέχει δωρεάν παιδεία και υγεία. Είναι οι δύο θεμελιακοί πυλώνες, για να υπάρχει ευημερία και πρόοδος στη χώρα. Όπου η παιδεία από ζήτημα δημοκρατικό, ανάγεται σε οικονομικό, όπου τα λεφτά αντικαθιστούν τα μυαλά, εκεί δεν κυριαρχεί η αριστεία αλλά η χρηματική ευρωστία.
Το πλήγμα που δέχεται σήμερα η εκπαίδευση, μέσω της υποτίμησης των κρατικών πτυχίων και της αναβάθμισης των ιδιωτικών των κολεγίων, την καθιστούν προνομιακό χώρο των λίγων, σε βάρος των πολλών.
Η αντιστοίχηση των ιδιωτικών πτυχίων των κολεγίων με αυτών των ΑΕΙ είναι μαχαιριά στην καρδιά της δημόσιας παιδείας. Η εξομοίωση των πέντε εξαμήνων σε ιδιωτικό κολέγιο με τα πέντε χρόνια σπουδών σε δημόσιο ΑΕΙ αποτελεί λαβωματιά όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στο δίκαιο, γιατί θέτει το άνισο πάνω από το ίσο και το άδικο πάνω από το δίκαιο.
Πάμε πίσω στην εποχή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Στα χρόνια της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ. Με εκείνην μαθήτρια, κόρη πλουσίου, χορηγού κολεγίου, κι εκείνον έναν φτωχό καθηγητή, που και η πιο μικρή παρατήρησή του σ’ αυτήν, συνεπαγόταν ενδεχομένως και την απόλυσή του.
Η εκπαιδευτική πολιτική που προκρίνει το χρήμα έναντι του νου δεν είναι αξιοκρατική, γιατί δεν οικοδομεί την κοινωνία της πνευματικής αξιοκρατίας. Για να είμαι, όμως, απόλυτα αντικειμενικός στο σημείο αυτό, οφείλω να πω, πως ούτε τα πτυχία θεωρητικής κατεύθυνσης, αλλοτινών εποχών, από βόρειες, γειτονικές χώρες, εξασφάλιζαν επαρκή ποιότητα ελληνομάθειας. Διότι, για να διδάξεις κάτι, πρέπει προηγουμένως και να το έχεις διδαχτεί…
Η κοινή λογική λέει ότι όπου πληρώνεις, είσαι εσύ το αφεντικό. Το λέει και η λαϊκή παροιμία: «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Το ίδιο συμβαίνει και με τους «μαθητές - πελάτες», γιατί κι αυτοί πληρώνουν δίδακτρα στα Κολέγια. Όχι μόνο για να πάρουν ένα πτυχίο, αλλά να το πάρουν και με καλό βαθμό.
Είναι σαφές ότι η κυβερνητική πολιτική των ημερών μας λειτουργεί σε πολλά επίπεδα υπέρ των λίγων, αντικαθιστώντας το δημόσιο με το ιδιωτικό αγαθό. Απαλλάσσει τα ιδιωτικά κανάλια από το «πόθεν έσχες» κι ιδιωτικοποιεί το κράτος, στελεχώνοντάς το με ένα σωρό δημοσιογράφους, όχι για να αποκαλύψουν, αλλά για να την κρύψουν από το λαό την αλήθεια.
Ουδέποτε άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία του ελληνικού κράτους, με εξαίρεση τη χούντα, υπήρξε τόσο μονομερής ενημέρωση. Όπου η ιδιοκτησία των ΜΜΕ περιορίζεται σε χέρια λίγων ανθρώπων, εκεί συρρικνώνεται η πολυφωνία και συνακόλουθα και η δημοκρατία, όπως συμβαίνει στη χώρα τώρα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η απαξίωση της δημόσιας παιδείας έχει έναν και μόνο στόχο: να οδηγήσει τον μαθητόκοσμο από τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ στα ιδιωτικά κολέγια. Τα κονδύλια που θα πήγαιναν στη δημόσια εκπαίδευση θα πάνε στην ιδιωτική. Λιγότερη δημόσια, δωρεάν παιδεία ουδέποτε είχαμε στη χώρα από το 1963 και μετά.
Όταν, στην αρχαία Ελλάδα, μεσουρανούσε η δημοκρατία, μεσουρανούσε και η παιδεία. Στοιχείο της Τέχνης και του πνεύματος αποτελούσε ο νους κι όχι η «τσέπη» του ανθρώπου.
Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο στη ζωή του τόπου, που να μην έχει μέσα του παιδεία. Είτε συζητάμε, είτε περπατάμε, είτε τρώμε, η συμπεριφορά μας δείχνει και την παιδεία μας.
Μορφωμένος δεν είναι ο εγγράμματος. Μορφωμένος μπορεί να είναι και ο αγράμματος που έχει διαβάσει το βιβλίο της ζωής. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για λαϊκή σοφία.
Παιδεία είναι η πραγμάτωση της ανώτερης φύσης του ανθρώπου. Όσα πτυχία κι όσα μεταπτυχιακά να έχει κανείς, αν τα χρησιμοποιεί για να φθάσει ψηλά ο ίδιος, πουλώντας αρχές και ξεπουλώντας αξίες για την κοινωνία δεν αποτελεί πρότυπο.
Η Υφυπουργός, που τις προάλλες αποκάλεσε τη λιποθυμία μιας μαθήτριας, εξαιτίας της πείνας, ως «κωμικό στοιχείο», αμφιβάλλω, αν πληροί πολιτισμικά τις προϋποθέσεις να ονομάζεται πολιτικός.
Δύο πράγματα οφείλει, σε όλους τους καιρούς, να τηρεί η δημοκρατία. Να παρέχει δωρεάν παιδεία και υγεία. Είναι οι δύο θεμελιακοί πυλώνες, για να υπάρχει ευημερία και πρόοδος στη χώρα. Όπου η παιδεία από ζήτημα δημοκρατικό, ανάγεται σε οικονομικό, όπου τα λεφτά αντικαθιστούν τα μυαλά, εκεί δεν κυριαρχεί η αριστεία αλλά η χρηματική ευρωστία.
Το πλήγμα που δέχεται σήμερα η εκπαίδευση, μέσω της υποτίμησης των κρατικών πτυχίων και της αναβάθμισης των ιδιωτικών των κολεγίων, την καθιστούν προνομιακό χώρο των λίγων, σε βάρος των πολλών.
Η αντιστοίχηση των ιδιωτικών πτυχίων των κολεγίων με αυτών των ΑΕΙ είναι μαχαιριά στην καρδιά της δημόσιας παιδείας. Η εξομοίωση των πέντε εξαμήνων σε ιδιωτικό κολέγιο με τα πέντε χρόνια σπουδών σε δημόσιο ΑΕΙ αποτελεί λαβωματιά όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στο δίκαιο, γιατί θέτει το άνισο πάνω από το ίσο και το άδικο πάνω από το δίκαιο.
Πάμε πίσω στην εποχή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Στα χρόνια της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ. Με εκείνην μαθήτρια, κόρη πλουσίου, χορηγού κολεγίου, κι εκείνον έναν φτωχό καθηγητή, που και η πιο μικρή παρατήρησή του σ’ αυτήν, συνεπαγόταν ενδεχομένως και την απόλυσή του.
Η εκπαιδευτική πολιτική που προκρίνει το χρήμα έναντι του νου δεν είναι αξιοκρατική, γιατί δεν οικοδομεί την κοινωνία της πνευματικής αξιοκρατίας. Για να είμαι, όμως, απόλυτα αντικειμενικός στο σημείο αυτό, οφείλω να πω, πως ούτε τα πτυχία θεωρητικής κατεύθυνσης, αλλοτινών εποχών, από βόρειες, γειτονικές χώρες, εξασφάλιζαν επαρκή ποιότητα ελληνομάθειας. Διότι, για να διδάξεις κάτι, πρέπει προηγουμένως και να το έχεις διδαχτεί…
Η κοινή λογική λέει ότι όπου πληρώνεις, είσαι εσύ το αφεντικό. Το λέει και η λαϊκή παροιμία: «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Το ίδιο συμβαίνει και με τους «μαθητές - πελάτες», γιατί κι αυτοί πληρώνουν δίδακτρα στα Κολέγια. Όχι μόνο για να πάρουν ένα πτυχίο, αλλά να το πάρουν και με καλό βαθμό.
Είναι σαφές ότι η κυβερνητική πολιτική των ημερών μας λειτουργεί σε πολλά επίπεδα υπέρ των λίγων, αντικαθιστώντας το δημόσιο με το ιδιωτικό αγαθό. Απαλλάσσει τα ιδιωτικά κανάλια από το «πόθεν έσχες» κι ιδιωτικοποιεί το κράτος, στελεχώνοντάς το με ένα σωρό δημοσιογράφους, όχι για να αποκαλύψουν, αλλά για να την κρύψουν από το λαό την αλήθεια.
Ουδέποτε άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία του ελληνικού κράτους, με εξαίρεση τη χούντα, υπήρξε τόσο μονομερής ενημέρωση. Όπου η ιδιοκτησία των ΜΜΕ περιορίζεται σε χέρια λίγων ανθρώπων, εκεί συρρικνώνεται η πολυφωνία και συνακόλουθα και η δημοκρατία, όπως συμβαίνει στη χώρα τώρα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η απαξίωση της δημόσιας παιδείας έχει έναν και μόνο στόχο: να οδηγήσει τον μαθητόκοσμο από τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ στα ιδιωτικά κολέγια. Τα κονδύλια που θα πήγαιναν στη δημόσια εκπαίδευση θα πάνε στην ιδιωτική. Λιγότερη δημόσια, δωρεάν παιδεία ουδέποτε είχαμε στη χώρα από το 1963 και μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.