Το χαμόγελο

Του Κώστα Μπούζα
“Χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό”. Υπήρξε πρωινής καθημερινής τηλεοπτικής εκπομπής, αλλά και τίτλος τραγουδιού. Αργότερα, μάλιστα, κατόρθωσε σχεδόν να γίνει σύνθημα. Μάλλον γιατί ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Προσωπικά, βρήκα το συγκεκριμένο μήνυμα, από την αρχή, χαριτωμένο και ευρηματικό, μα πάνω απ’ όλα αληθινό. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ, τι είναι αυτό που δίνει μια τέτοια δύναμη σε ένα απλό χαμόγελο. Σίγουρα υπάρχει κάτι καθοριστικό και καταλυτικό. Έτσι αποφάσισα να ερευνήσω το θέμα, αφού τα παραπάνω μου είχαν δημιουργήσει μια εσωτερική ανάγκη αναζήτησης.

Ξεκίνησα, απλά, χαμογελώντας σε κάθε ευκαιρία, και ταυτόχρονα προσέχοντας και αξιολογώντας αντιδράσεις. Τα αποτελέσματα ήταν, πραγματικά, πέρα από κάθε προσδοκία. Κατ’ αρχάς, ύστερα από λίγο, το χαμόγελό μου έβγαινε αυθόρμητο. Επί πλέον, σχεδόν πάντα, αυτό προκαλούσε και από τον απέναντι – το λιγότερο – ένα χαμόγελο. Πολύ συχνά και περισσότερα: έναν χαιρετισμό, έναν καλό λόγο. Ίσως γιατί ανακούφιζε μοναξιές. Ίσως, πάλι, να είχε ενθαρρύνει διστακτικότητες, ή να είχε χαϊδέψει απαλά σκληρότητες. Να είχε φυσήξει λίγο αεράκι, σε κλειστά δύσοσμα υπόγεια.

Τώρα πια είμαι σίγουρος. Το χαμόγελο είναι ένας φυσικός και γνήσιος σύνδεσμος μεταξύ των ανθρώπων. Ειλικρινής, αβίαστος και αυθεντικός. Είναι ο τρόπος που μια ψυχή αναγνωρίζει και επικοινωνεί με μια άλλη ψυχή, παραμερίζοντας τα “τείχη” προστασίας, που όλοι έχουμε χτίσει γύρω μας.

Ας αναλογιστούμε, γιατί χαμογελάμε σ’ ένα μωρό; Όπως έχει υποστηριχθεί, αυτό συμβαίνει γιατί ερχόμαστε σε επαφή με ένα άτομο, που δεν έχει στήσει γύρω του τείχη προστασίας, και του οποίου το χαμόγελο είναι άδολο κι αγνό. Και το παιδί που έχουμε μέσα μας, το αναγνωρίζει και ανταποκρίνεται.