Η νοσταλγία πλάθει μέρες ανύπαρχτες

Του Φώτη Μισόπουλου
Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου
.............................................................
...............................................................
λες και βυθίζεσαι στο χώμα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ [1]

1.
..........η νοσταλγία πλάθει μέρες ανύπαρχτες Μου τύχαινε να μην κοιμηθώ καθόλου,- πολύ χρόνο-, και χωρίς να νοιώσω την παραμικρή ενόχληση- Η ξαγρύπνια γινόταν είδος ίσκιου. Δεν ξάπλωνα πάντα στο ίδιο μέρος, πότε κοιμόμουν στον κήπο και πότε στο σπίτι, που ήταν απλόχωρο. Δικαιοσύνη.
Τα χείλη και και τα χέρια του άνεμου Η καρδιά του νερού Το αντίσκηνο από σύννεφα Η ζωή όταν γεννιέται κάθε μέρα κι ο θάνατος που μετριέται με κάθε ζωή Τρίβω τα μάτια μου: ο ουρανός περπατάει στη γη Μόλις είπε αυτά, σταμάτησε Σκέφτηκα πως τόση ώρα μιλούσε και κατέληγε σε διάφορα συμπεράσματα και παραβολές Είχε παρασυρθεί σε μονοπάτια τελείως άγνωστα για τη σκέψη Τα φρύδια του έμοιαζαν ψεύτικα κι ανεβοκατέβαιναν ανεξάρτητα απ' τις κινήσεις που έκανε το υπόλοιπο σώμα καθώς περπατούσε Η έντονη προσπάθεια να βρει το δρόμο μες στο σκοτάδι- έφερνε το χέρι συνεχώς μπρος στα μάτια, σαν να τον πονούσαν, ώσπου με τόσες λεπτομέρειες θαμμένες σε μια νύχτα έχεις τη διάψευση για τις ανάγκες σου- κι όμως δεν παύει αυτό το μοχθηρό γέλιο να το μπερδεύεις με τα ποιήματα Μόλις τα πράγματα σοβαρεύονταν, σωπαίναμε Αλλά με παραξενεύει περισσότερο,
μια τέτοια ανεμελιά δεν είναι του χαρακτήρα μου Ή απλά το έκανα για να κερδίσω ακόμα μερικές στιγμές γαλήνης, που λες κι από ένστιχτο απέφευγα να σκεφτώ την όλη υπόθεση Θα μπορούσα πάντως να δοκιμάσω Σχεδιάζω αυτά τα γράμματα Καθώς ο χρόνος σχεδιάζει τις εικόνες του Κι έπειτα φυσά πάνωθέ τους να δώσει πνοή Οι πέτρες Ο χρόνος,- οι αιώνες, τα δέντρα Δεν υπάρχει νερό όπως λάμπουν τα μάτια Οι μέρες κάποτε γυρίζουν σαν τις πέτρες κρυφά στο προσκέφαλο ή τ' ακρογιάλι Ήταν παράδοξο να στέκω εκεί ασάλευτος Ίσως εκτελούσα καθήκοντα φρουρού και δεν τόξερα Το πολύ να έβλεπα μερικές εικόνες φωτισμένες σπιθαμή προς σπιθαμή, μικρά αποσπάσματα, μη γνωρίζοντας τη σημασία τους Ακολουθώ με προσοχή τη σκηνή που ξετυλίγεται μπροστά μου, όπως βρίσκεις τη λύση του μυστηρίου, όπου, όμως, λείπουν στ' αλήθεια, όλα τα πρόσωπα.

2.
........μα αυτό εδώ το παρατράγουδο δεν είχα πετύχει να το αποφύγω Υπήρχαν οι φυσικές συνθήκες, αόριστα έρχονταν αντιμέτωπες και πρόβαλλαν ασυμφιλίωτες Πράγματα που συμβαίνουν Στην ουσία κατά βάθος κορόιδευα τον εαυτό μου, ένοιωθα την έλλειψη ισορροπίας επειδή με τραβούσε ένα βάρος δεξιά-αριστερά, σα νάθελε να επαναληφθεί εις τον αιώνα των αιώνων Το μυαλό μου άπλωνε μια γέφυρα από σένα σε σένα, αληθινότερη απ' το κορμί που κατοικήσαμε Στα γαλανά διαστήματα του πουθενά και του καθόλου Είναι οι στιγμές που ο ουρανός ανεβαίνει μέχρι τα χείλη απύθμενος.
Γεννήθηκες κι έπρεπε να ζήσεις, ενώ άλλοι επινοούν άλλο σώμα για το σώμα σου Ανάβρυσαν έξαφνα πουλιά Φοβόταν να υψώσει τη φωνή του Κούνησα το χέρι αρνητικά, σήκωσε τους ώμους κι απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας Παραφυλάω να δω αν τον πάρουν στο κατόπι Μ' ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο με κοίταξε κατά μήκος του δρόμου Ή του κλίτους , όταν σίγουρα ήθελε ν' αποσπάσει την προσοχή μου Είπαμε, ίσως εκτελούσα καθήκοντα φρουρού Η φλόγα τρεμούλιαζε και δεν άφηνε να δει στο άδυτο- εκείνο το μικρό ακοίμητο φως Έβαλε τα σπίρτα στην τσέπη και ξαναγύρισε Και μόνο αυτό έφτανε Όπως μια λάμπα σ' ένα άδειο δωμάτιο που μεγεθύνει την απουαία ή όπως ακριβώς αρχίζει να βρέχει σε μακρινούς καιρούς μαντεύοντας τον επίλογο της αθανασίας- Θα ήταν τότε σα να εξηγούσα πολλά πράγματα Μα ο Θεός θα το ήξερε, αργά είτε γρήγορα, θα το συγχωρούσε ίσως Στο κατώφλι της εξοικείωσης γράφεται συνήθως η καταστροφική αρχή της προσωπικής ευχαρίστησης Οι ηλιαχτίδες πέρασαν απ' τη χαραμάδα κι άφησαν να φανεί το πανηγύρι της άμμου Κοιμήθηκα λιγάκι Τέλοσπαντων ας συντομεύουμε Μια υγρή ανάμνηση Ήδη χωρίς αποτέλεσμα, θολή.
Ποτέ η φωνή δεν είναι ολότελα δική μας Ποτέ τα χείλη δεν είναι στ' αλήθεια χείλη [2] Ανάμεσα στο λόγο και το λόγο, στην εικόνα και την εικόνα θα σαρκωθεί το μέλλον ξανά και ξανά, όντας κάτι ανάμεσα σύννεφο πουλί ή γυναίκα, διώχνοντας το κουβάρι κάθε νωπής σιωπής Μόνη αληθινή ομίχλη.

3.
........τώρα υπήρχαν άνθρωποι που με γνώριζαν ή με ήξεραν δίχως να σε έχουν συναντήσει ποτέ Τι ωραία που ήταν τότε, πρώτα συστηνόσουν και μετά προσφωνούσαν κάποιον με τ' όνομά του ''Είσαι κατηγορούμενος'', τού απευθύνθηκα με πολύ σιγανή φωνή-, ''Ναι, από ο,τι με έχουν πληροφορήσει'',- ''Τότε είσαι αυτός που ψάχνω'', αναθάρρεψα, ''Τι άλλο είμαστε όλοι εδώ, παρά άνθρωποι'', συνέχισα,- φεύγοντας, μάλιστα, θυμάμαι την ωραία μελωδία που τους έπαιξα, επιρρεπής πάντα σε συνθήκες μυθιστορηματικής αμεριμνησίας,- ''Τι έχετε;'', μου λέει, ''Τίποτα'', του λέω,- ''πάντα χρειάζεται ένα ποίημα, κάποιο έγκλημα, για να σωθεί η υστεροφημία του τελευταίου'', σαν τη γελοία σκιά που άφηνε το άγαλμα στον τοίχο το πρωί-
Η εξυπνάδα του στιγμές-στιγμές φαινότανε πως έφτανε το μέσο όρο Ήταν δικό μου αποκύημα, ωστόσο αυτή η δουλειά, μου φαινόταν παιχνίδι απλοϊκό Σκούπισα το καπέλο, τη φόδρα από μέσα και κοίταζα προσεκτικά, λες και γύρευα κάτι ''Μην πείτε τίποτε σε κανέναν, αυτό ας μείνει μεταξύ μας'' Δεν είχα τίποτε άλλο να πω Δεν ποθούσα παρά ένα πράγμα: να γυρίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στο σπίτι Θα ήταν νύχτα, η ίδια πάντοτε νύχτα.
Ψηλά χόρτα και χαμηλά δέντρα, τόπος αβέβαιος στα ξέφωτα ερημίτες χτίζουν τη δική τους άβυσσο, μια παρουσία αδιαπέραστη και γενναία ή εκείνος ο θρήνος του Θεού μέσα στη συντριβή της επίκλησης- ο,τι πλανιέται χωμάτινο στη πεδιάδα είναι κομμάτι ανθρώπινο, μέλος κορμιού άθαφτο κιάκλαυτο κι Εκείνος το ψάχνει αγκαλιάζοντάς το- οπτασίες από άργιλο Προσμονή Αν καταφέρεις να την ξεπεράσεις δίχως να παρασυρθείς μακριά απ' το σημείο αναφοράς σου, τότε μπορείς ν' αντιμετωπίσεις τη μέρα.- ''Είμαστε όλοι καθώς η Νεκρή θάλασσα/ πολλές οργιές κάτω απ' την επιφάνεια του Αιγαίου/ Έλα μαζί μου να σου δείξω το τοπίο, .....που σ' έμαθε να συλλαβίζεις το φθινόπωρο : .......THIS IS THE PLACE, GENTLEMEN!/ GENTLEMEN, συνεχίζουμε την περιοδεία μας πολλές οργιές κάτω απ' την επιφάνεια του Αιγαίου! [3]

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Α' [Ο γυρισμός του ξενιτεμένου]// ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΙΚΑΡΟΣ 1976
[2] ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μτφρ.-εισαγωγή Μάγια-Μαρία Ρούσσου, ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1986
[3] Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β' [Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΣΤΗ ΝΕΚΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ] ΠΟΙΗΜΑΤΑ ο.π.

https://www.vagabunda.mx/wp-content/uploads/2017/09/Nicolas-Bruno-Palude-1.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU