Το νέο δεν γεννήθηκε ακόμα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ραμπίδης

Στις 6 του Μάη καλούμαστε, όλοι όσοι έχουμε συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας μας, να ψηφίσουμε κόμματα και αποκόμματα και να εκλέξουμε αυτές και αυτούς που θα επωμισθούν την ευθύνη της επανασύστασης της χώρας.
Ποιοι είναι, τώρα, όλοι αυτοί; Είναι ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που μπορεί να καταρρέει, όμως, στους κόλπους του κυοφορεί το νέο που δεν γεννήθηκε ακόμα.

Πολιτικά κόμματα, αποκόμματα, παρατάξεις, σχηματισμοί και ποικίλες ακραίες ομάδες (οι οποίες ξεπροβάλλουν δυναμικά, κυρίως, σε περιόδους κρίσεων) ερίζουν για το ποιός μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς μέσα σε μια κοινωνία που κυριαρχεί ο ατομισμός. Μια κοινωνία η οποία στην πλειοψηφία της, για περισσότερο από τριάντα χρόνια, έχει εθιστεί στην υπερκατανάλωση, την επίπλαστη ευημερία, την ήσσονα προσπάθεια, το βόλεμα και κατά συνέπεια τη διόγκωση του δημοσίου (το οποίο δεν ανήκει σε κανέναν, άρα μπορεί ο κάθε επιτήδειος να το καταληστεύει με χίλιους τρόπους). Αλήθεια ποιος πιστεύει πως θα μπορούσε να ανατρέψει μόνος του τη νοοτροπία μιας κοινωνίας που συμπεριφέρεται ως κακομαθημένο παιδί που του στερείται το «play station». Κανείς.
Κανένα κόμμα, καμιά παράταξη και καμιά ομάδα δεν μπορούν, χωρίς συνεργασία, να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Απλά με διάφορα τεχνάσματα και λεκτικές κορώνες προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να αποκρύψουν τις ευθύνες τους. Κάποια μάλιστα εξ αυτών διεκδικούν και αυτοδυναμία. Τρομάρα τους!
Τι κάνουμε λοιπόν στις 6 του Μάη. Σκεφτόμαστε με σύνεση και επιλέγουμε αυτό που κρίνουμε ότι μπορεί να διασφαλίζει με αποτελεσματικό τρόπο τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της πατρίδας μας, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Εμπρηστές και πυροσβέστες Τα όσα παρακολουθούμε, στον πολιτικό λόγο που αρθρώνουν, κάποια κόμματα απογοητεύουν και εξοργίζουν.
Χωρίς ιστορική μνήμη και μόνο με τον θυμό δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τα σημερινά προβλήματα. Και συνακόλουθα δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε σωστές επιλογές.
Μου θυμίζει λίγο το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων δύο χρόνων…
Εμπρηστές βάζουν φωτιά περιμετρικά στο οικοδόμημα και εξαφανίζονται. Οι πυροσβέστες καλούνται να σβήσουν τη φωτιά μα αντικειμενικοί και υποκειμενικοί λόγοι τους καθυστερούν. Τελικά, καταφέρνουν να κρατήσουν το οικοδόμημα όρθιο χωρίς όμως έπιπλα και ηλεκτρικά. Οι ιδιοκτήτες, απελπισμένοι και θυμωμένοι, ξεχνούν τελείως τους εμπρηστές και τα βάζουν με τους πυροσβέστες…
– Επιτέλους ξεθυμώστε! Ο καπνός εξαφανίστηκε. Δείτε καθαρότερα την πραγματικότητα!

Ποιούς επιλέγουμε; Δυστυχώς, στην πολιτική ζωή του τόπου, υπήρξαν αρκετοί που αντιμετώπισαν το κοινοβούλιο ως πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης και ικανοποίησης προσωπικών συμφερόντων, απαξιώνοντας το λειτούργημα του βουλευτή και με οδυνηρές για τον τόπο συνέπειες.
Εάν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια ανθρωπιστική κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα, πιστεύω πως θα πρέπει να επιλέξουμε υποψηφίους που προέρχονται από το χώρο της εκπαίδευσης. Να επιλέξουμε, όπως και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, Παιδαγωγούς.
Η φύση της δουλειάς των παιδαγωγών, τους επιτρέπει να βρίσκονται κοντά στη νεολαία, να αφουγκράζονται τα προβλήματά της και να συμμετέχουν στα όσα οραματίζεται. Η διεισδυτική παιδαγωγική ματιά συμβάλλει, αποφασιστικά, στη διαχείριση της σχολικής πραγματικότητας και αναπτύσσει την κριτική και αναλυτική ικανότητα. Η εμπειρία που αποκτιέται από την επαφή με τον άνθρωπο, αναδεικνύει τον απαραίτητο, για τέτοιες θέσεις, ανθρωπισμό αλλά και ένα σύνολο αρχών και αξιών που τείνουν να καταστούν δυσεύρετες στην εποχή μας. Σ΄ έναν παιδαγωγό, περισσότερο από κάθε άλλον, μεταγγίζεται η ανόθευτη αγωνιστικότητα των νεανικών ψυχών, καθιστώντας τον επίκαιρο και διεκδικητικό.
Στηρίζουμε τη νέα γενιά με την άρτια επιστημονική της κατάρτιση, τη φρεσκάδα, τη δημιουργικότητα, τη διάθεση για αλλαγή, την εντιμότητα και την αποστασιοποίηση από τις πρακτικές των πολιτικών του παρελθόντος.

Στις 7 του Μάη οι όποιες αλλαγές θα είναι επιλογές μας!