Από παλιά, τα Χριστούγεννα ήταν τουλάχιστον γιορτή της ανθρωπιάς για τα κοινωνικά δεδομένα, γιορτή μιάς ζεστής προσέγγισης των ανθρώπων. Τόσο δυνατός “γιορτασμός”, ώστε να απομένουν μέχρι σήμερα “ιχνοστοιχεία” πιστότητος, ανθρωπινής ποιότητος.
Βέβαια, αυτό προϋπέθετε μια μακρά αναστροφή των ανθρώπων σε μια -όσο πιο απλά και διά τούτο θεόδεκτα προσληπτή- εκκλησιοποίηση.
Εκκλησιοποίηση νηστείας και εγκράτειας, που ήταν διακοινωνούμενη, κι όμως δεν “κρυβόταν”, αφού ήταν κάτι αυτονόητο, λεβέντικη πιστότητα στην αυτοπαραίτηση, με θεο-αναφορική χριστοποίηση.
Εκκλησιοποίηση πρωτοβουλίας καλοσύνης και συναλληλίας συγχώρησης, μιάς πραγματικά ανθρωπινής αμοιβαίας καλοσύνης.
Εκκλησιοποίηση ελεήμονος κρυφής ελεημοσύνης, σε προσέγγιση, σε μοίρασμα όχι αγαθών ή χρημάτων μόνο, αλλά καρδιών που υποδέχονταν τον κυνηγημένο και φυγάδα Χριστό στα πρόσωπα τόσων αναγκεμένων συνανθρώπων, ανθρώπινα και διακριτικά.
Εκκλησιοποίηση εξομολογημένης μετάνοιας και συνανθρώπινης κατανόησης κάθε πτώσης, με την πείρα της συμπτωτικής βαθμίδωσης και τα συναισθήματα μιάς θεο-ευάρεστης λεπτότητας.
Εκκλησιοποίηση λειτουργημένης προετοιμασίας από μέρες πριν την “ωραία” ημέρα της Χριστού γεννήσεως. Ναί· προηγούνταν τα Εισόδια της Παναγίας, ο Αη-Νικόλας, ο Αη-Σπυρίδωνας, ο Άγιο-Λευθέρης, οι Άγιοι-Προφήτες και Πατριάρχες του Δεκεμβρίου, όλες αυτές οι “συγ-καταβασίες” προς το τέλος των προφητευμένων χρόνων, πριν την “συν-ανάβαση” εις Βηθλεέμ με τον Δίκαιο Ιωσήφ που θα συνόδευε επί όνου την Αειπάρθενο έγκυο Μαριάμ (τι σύμπτωση κι αυτή με την τελευταία ανάβαση προς τα ανηφορικά Ιεροσόλυμα!).
Εκκλησιοποίηση, το δίχως άλλο, λειτουργικού συναγερμού “βαθέος όρθρου”, προς το “δεύτε, ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός” και το συνεκκλησιασμένο θεολατρευτικό συνερώτημα “Τι θαυμάζεις, Μαριάμ; Τι εκθαμβήσαι τω εν σοι; Ότι άχρονον Υιόν χρόνω εγέννησα, του τικτομένου την σύλληψιν μη διδαχθείσα”.
Εκκλησιοποίηση, προπαντός, συλλειτουργίας καρδιών με τους λειτουργούς του Αγιοπνευματικού μυστηρίου της θείας κοινωνίας.
Και, μέσα σε όλα αυτά, εκκλησιοποίηση των μεγάλων στο ήθος των μικρών, στο ήθος των παιδιών, στο ήθος της μικρότητας που μόνον αυτή είναι ικανή να χωρέσει “τον Αχώρητον χωρούμενον εν μήτρα γυναικός”, την υιοθεσία από τον Θεό “εν τη σαρκί του Θεού ημών”, την θεοδεξία από τον Πατέρα διά του ενανθρωπισμένου Υιού, του Χριστού μας.
Διά τούτο είχαν και δεν παύουν να έχουν προτεραιότητα τα παιδιά, σε κάθε Χριστούγεννα.
Καθώς τα Χριστούγεννα είναι ο Θεός μας ως “βρέφος εσπαργανωμένον κείμενον εν φάτνη”.
Η θεική συγκατάβαση στην πληρωματική θεοπλαστία μας, το “δι᾽ ημάς” θεανθρώπινο δρομολόγιο θεομεθέξεως, η άκτιστη “ευρυχωρία” του Θεού τόσο δική μας διά του Χριστού.
Ο εορτασμός μας μυσταγωγεί στην απολεσμένη μας πρωτόκτιστη βρεφικότητα και παιδικότητα, αθωότητα και προσδεκτικότητα, όπως μας την πρωτοχάρισε ο ίδιος ο Χριστός, πριν η ευδοκία του Πατρός μας ξαναχαρίσει την μοναδικότητα της ενανθρωπήσεως του Υιού Του (κοινή ευδοκία της αγίας Τριάδος). Κι από τότε “ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν, λέγων· απαγγελώ το όνομά σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε” (Εβρ.κεφ. 2 [2:11-12]). Ναί· ο ανασυνθέτης όλης της παλαιοδιαθηκικής προετοιμασίας Παύλος (και όχι μόνο) βλέπει αδελφούς του βρεφωθέντος Θεού, συνεκκλησιασμένους με τον Σαρκωθέντα, ανθρώπους που μαθαίνουν επιτέλους το θεοθέλητο DNA της ανθρωπινής μας ταυτότητος, την θεο-υιοθεσία της θεοπλαστίας μας από τον αναζητημένο Πατέρα μας, τον Πατέρα του “Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”.
Μια τέτοια συνήχηση καρδιών με τους αγγελικούς ύμνους, κάποτε, την χαιρόταν η παιδικότητα των παιδιών, εκκλησιασμένη, από κοντά με τους γονείς και τους παππούδες του “βαθέος όρθρου” των Χριστουγέννων, της “βαθείας καρδιάς” της Ρωμηοσύνης.
Και σήμερα; Τι μας απέμεινε για το σήμερα; Τα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία και οι νεότευκτες μνήμες του συνεκκλησισμού, εκκλησιές και μοναστήρια.
Κι από κοντά, σκόρπιοι ανασασμοί (ή ανασώσματα) της ευλαβικής φυσικότητας, που κατά ένα περίεργο τρόπο ξαναφτιάχνει η χάρη του Θεού με τα “σπασμένα πλακάκια” του ομογενοποιημένου πολιτισμού μας.
Μας απέμεινε η χαρά των παιδιών, των παιδιών μας, για να ξαναγινόμαστε κι εμείς παιδιά, αθωότεροι και ανθρωπινότεροι, από δίπλα τους. Αφήνοντας στο Θεό να εργάζεται μέσα μας την κοινωνικότητα σε αναφορά προς τα Χριστούγεννά Του.
Με μιάν τέτοια διάθεση διακονίας, αλλού προσήλθαμε εμείς κι αλλού εκπροσωπηθήκαμε, σε διοργανώσεις γιορταστικές, υποκατάστατα μιάς αναντικατάστατης λειτουργικής πληρότητας άλλων χρόνων.
Γιορτές στη Γουμένισσα, στον Ευρωπό, στο Πολύκαστρο, στην Αξιούπολη, στη Γέφυρα, στο Πρόχωμα κι όπου αλλού μας απόμειναν “εστίες παιδικότητας” και “εστίες νεανικότητας”, στην κάτισχνον δημογραφικότητα των συνόρων.
Δεν ξεύρω αν δώσαμε ή αν πήραμε αυτό που χρειαζόταν σε όλους σαν χαρμοσύνη εορτασμού, μετάγγιση παιδικότητας, στις καρδιές τις συνοφρυωμένες και στενόχωρες.
Το είπαν τα βλέμματα μας, άλλη μια φορά κι εφέτος.
Μας χρειάζεται πολύς-πολύς αγιασμός Θεοφανείων, για να αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε χαρά Θεού, διαχωρίζοντας με λεβεντιά πίστης και εκκλησιασμού, τις τόσο μίζερες χαρές με τις οποίες συμπνίγονται συνειδητά κι υποσυνείδητα και ασυνείδητα.
Πολύς αγιασμός, για να ξαναβρούμε την αλήθειά μας…
ότι «ο ποιητής του κόσμου, ο Κύριος, κρατεί εν τη παλάμη Αυτού πάντα τα όντα· και ο άνθρωπος-υπόστασις αποτελεί κέντρον ικανόν να περιλάβη εν αυτώ ουχί μόνον την πολλαπλότητα των πραγματικοτήτων του σύμπαντος, αλλά και πλέον τούτου: άπαν το πλήρωμα του θεανθρωπίνου είναι» (άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ).
Η Εκκλησία μας λάλησε και συνεχίζει να λαλεί κι εφέτος (με θεολατρευτικές αναφορές και θεολατρευτικές ευαισθησίες ανθρωπιάς) ασύγκριτους ύμνους ολοτελούς θείας λατρείας του σαρκωμένου Θεού. Από το πλήρωμα της καρδιάς Της, διά στόματος ημών των ηλεημένων της ενσαρκώσεως του Λόγου χαιρετούμε με τον χαιρετισμό «Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου Μαριάμ!» Και η απόκριση «Αληθώς ετέχθη ο Κύριος!»
Ομολογία τελείας αγαπήσεως του αγαπήσαντος ημάς εις τέλος;
Ευαγγελισμός της εν Χριστώ σωτηρίας προς τον κόσμο, από συναλληλία αγαπήσεως;
Πάντως, συνιστά μήνυμα της υπαρκτικής μας Χριστοζωής απέναντι στην ταλαιπωρία και την απόγνωση της συνανθρωπότητός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.