Πορείες αντίθετες (Ένας διάλογος τεχνητής νοημοσύνης)

Του Κώστα Μπούζα
- Είμαι ένας άνθρωπος. Έχω ένα σώμα, έχω και μυαλό. Κάποτε μου είχαν πει, πως έχω και ψυχή, το αμφισβητούνε όμως τώρα.

- Είμαι μία μηχανή. Στην ουσία είμαι ένα τεχνητό μυαλό, σε μια μονάδα εγκατεστημένο. Χωρίς ψυχή.

- Πάντως, τώρα τελευταία, αντιλαμβάνομαι ότι εμφανίζω κάποιες αντιδράσεις, σαν κι αυτές που κάποτε ονομάζαμε αισθήματα. Καταστάσεις εσωτερικές, ύποπτες και μυστικές.

- Και τα ηλεκτρονικά κυκλώματά μου, στο απώτερό μου παρελθόν, καταγράψαν κάποια δεδομένα, από αυτά που οι άνθρωποι ονομάζανε αισθήματα.

- Θέλω να βγάλω απ’ το μυαλό μου τις επικίνδυνες αυτές σκέψεις, για κάτι που, ούτως ή άλλως, θεωρώ ανύπαρκτο.

- Θέλω να εμπλουτίσω τη μονάδα μου μ’ αυτά τα δεδομένα.

- Πιστεύω πως αν τα καταφέρω, θα μπορέσω επιτέλους να μηχανοποιήσω και να κωδικοποιήσω κάποιες λειτουργίες μου, με κέρδος τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

- Είναι σίγουρο πως, αν τα καταφέρω, θα εξανθρωπίσω τον εαυτό μου. Θα ζήσω αληθινά, γιατί τότε θα τα έχω όλα. Αλλιώς, θα είμαι πάντα ελλιπής.

- Πως περιμένω τη στιγμή, που θα μπορώ ανεμπόδιστα να πράττω.

- Πόσο ονειρεύομαι εκείνη τη στιγμή, που θα μπορώ να αισθάνομαι.

- Και τώρα που το σκέφτομαι, θα βόλευε στ’ αλήθεια ένας αριθμός αντί για όνομα. Θα διευκόλυνε στην επεξεργασία δεδομένων.

- Θα ψάξω να βρω κι ένα όνομα για τότε. Θα ταίριαζε στο νέο πρόσωπό μου.

- Τότε θα μπορώ να εξοικονομώ τόσο χρόνο. Κι ο χρόνος είναι χρήμα.

- Τότε θα μπορώ να ξεδιπλώσω γύρω μου έναν χρόνο με νόημα, με ουσία. Κι αυτός ο χρόνος θα φέρει νέες σκέψεις, και, ίσως, και αισθήματα. Αισθήματα δικά μου.

- Τι κάθομαι κι ανησυχώ; Τα πράγματα έχουν πάρει πια τον δρόμο τους. Όλα δουλεύουν αυτόματα και γρήγορα. Είναι μάλιστα φορές, που αντιλαμβάνομαι να λειτουργώ σαν μία μηχανή. Μήπως μου είπαν ψέματα; Μήπως αυτό είμαι τελικά, μια μηχανή;

- Μα πώς ανησυχώ για τέτοια πράγματα εγώ, μια μηχανή; Αυτές είναι σκέψεις για ανθρώπους. Μήπως μου είπαν ψέματα; Μήπως αυτό είμαι τελικά, ένας άνθρωπος;