Δημοσιογράφος
Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, ζήσαμε καταστάσεις που προκάλεσαν ένα κύμα αλυσιδωτών αντιδράσεων στην κοινωνία. Μια εκκωφαντική κραυγή αγωνίας για το μέλλον και για το παρόν. Όμως αυτή η αντίδραση δεν εκδηλώθηκε πάντοτε με υγιή τρόπο. Για να το πούμε με το όνομά του: η τοξικότητα ξεχύθηκε και δηλητηρίασε τον δημόσιο διάλογο.
Η κοινωνία ποτέ δεν ήταν τέλεια και δεν πιστεύω ότι θα γίνει. Ωστόσο, νιώθω περισσότερο από ποτέ πως έχουμε φτάσει στο πιο σκοτεινό μας σημείο, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει τον ζόφο που μας έχει κυριεύσει. Πριν λίγες μέρες, με αφορμή την απώλεια μιας νεαρής κοπέλας, ξεχύθηκε στα social media ένας «οχετός» μίσους. «Άνθρωποι» που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν την ανθρώπινη απώλεια ως εργαλείο πολιτικής σπέκουλας, αδιαφορώντας αν πληγώνουν οικογένειες και φίλους.
Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Προσωπικά, έχω καταλήξει. Η επέλαση των social media δεν είναι η μοναδική, αλλά είναι μια καθοριστική αιτία. Το λέω ξεκάθαρα, κι ας χαρακτηριστώ αναχρονιστικός. Δεν αγνοώ τα θετικά της τεχνολογίας· αλλά όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν δύο πλευρές: μία καλή και μία κακή. Σκεφτείτε την πυρηνική ενέργεια: από τη μία έσωσε ζωές μέσω της ιατρικής, από την άλλη δημιούργησε όπλα που σκότωσαν εκατομμύρια. Ίσως η σύγκριση να ακούγεται υπερβολική, αλλά η λογική της είναι η ίδια.
Ήδη από το 2015, ο Ουμπέρτο Έκο είχε προειδοποιήσει για την «επίθεση ηλιθίων». «Τα social media», έλεγε, «έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων που παλαιότερα μιλούσαν μόνο σε κάποιο μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό. Εκεί κάποιος τους σταματούσε. Σήμερα, έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο κι ένας κάτοχος βραβείου Νόμπελ».
Και πράγματι, τα ίδια αυτά μέσα γέννησαν και διόγκωσαν φαινόμενα ναρκισσισμού που μετατράπηκαν σε χυδαία τοξικότητα. Διαμόρφωσαν χαρακτήρες πάνω σε άθλια κοινωνικά πρότυπα, που νοιάζονται μόνο για το εφήμερο και αδιαφορούν για το ουσιώδες.
Και ξέρετε κάτι; Το ουσιώδες είναι αυτό που λείπει. Το εφήμερο, το έχουμε μπουχτίσει.
Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, ζήσαμε καταστάσεις που προκάλεσαν ένα κύμα αλυσιδωτών αντιδράσεων στην κοινωνία. Μια εκκωφαντική κραυγή αγωνίας για το μέλλον και για το παρόν. Όμως αυτή η αντίδραση δεν εκδηλώθηκε πάντοτε με υγιή τρόπο. Για να το πούμε με το όνομά του: η τοξικότητα ξεχύθηκε και δηλητηρίασε τον δημόσιο διάλογο.
Η κοινωνία ποτέ δεν ήταν τέλεια και δεν πιστεύω ότι θα γίνει. Ωστόσο, νιώθω περισσότερο από ποτέ πως έχουμε φτάσει στο πιο σκοτεινό μας σημείο, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει τον ζόφο που μας έχει κυριεύσει. Πριν λίγες μέρες, με αφορμή την απώλεια μιας νεαρής κοπέλας, ξεχύθηκε στα social media ένας «οχετός» μίσους. «Άνθρωποι» που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν την ανθρώπινη απώλεια ως εργαλείο πολιτικής σπέκουλας, αδιαφορώντας αν πληγώνουν οικογένειες και φίλους.
Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Προσωπικά, έχω καταλήξει. Η επέλαση των social media δεν είναι η μοναδική, αλλά είναι μια καθοριστική αιτία. Το λέω ξεκάθαρα, κι ας χαρακτηριστώ αναχρονιστικός. Δεν αγνοώ τα θετικά της τεχνολογίας· αλλά όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν δύο πλευρές: μία καλή και μία κακή. Σκεφτείτε την πυρηνική ενέργεια: από τη μία έσωσε ζωές μέσω της ιατρικής, από την άλλη δημιούργησε όπλα που σκότωσαν εκατομμύρια. Ίσως η σύγκριση να ακούγεται υπερβολική, αλλά η λογική της είναι η ίδια.
Ήδη από το 2015, ο Ουμπέρτο Έκο είχε προειδοποιήσει για την «επίθεση ηλιθίων». «Τα social media», έλεγε, «έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων που παλαιότερα μιλούσαν μόνο σε κάποιο μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό. Εκεί κάποιος τους σταματούσε. Σήμερα, έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο κι ένας κάτοχος βραβείου Νόμπελ».
Και πράγματι, τα ίδια αυτά μέσα γέννησαν και διόγκωσαν φαινόμενα ναρκισσισμού που μετατράπηκαν σε χυδαία τοξικότητα. Διαμόρφωσαν χαρακτήρες πάνω σε άθλια κοινωνικά πρότυπα, που νοιάζονται μόνο για το εφήμερο και αδιαφορούν για το ουσιώδες.
Και ξέρετε κάτι; Το ουσιώδες είναι αυτό που λείπει. Το εφήμερο, το έχουμε μπουχτίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.