Τα βήματα

Του Φώτη Μισόπουλου

Δεν θα συμβεί τίποτα. Περίπου
ΝΙΚΟΣ ΣΦΑΜΕΝΟΣ [1]

.............αλλά κάποιες στιγμές, η ιστορία υπαινίσσεται την οδύνη με ύφος απόλυτο και προστακτικό, όπως έν' αόρατο χέρι που αλλάζει θέση στα έπιπλα και νοιώθεις ανήμπορος ή ίσως ήμουν εγώ που άλλαζα, γιατί όχι;- και το πρωί κι ακόμα τη νύχτα, όταν σφύριζε η θύελλα, υπολόγιζα πως ήμουν καλά προφυλαγμένος απ' τα στοιχεία της φύσης και τ' ανθρώπινα πλάσματα, μα κι εκεί επίσης πρέπει να πληρώσεις κάτι απ' το μέσα σου Βγήκα Τα φώτα είχαν αρχίσει ν' ανάβουν, ο κόσμος τραβούσε για το σπίτι του καθένας ''Δεν θα συμβεί τίποτα'', σκεφτόμαστε, μόλις φεύγουμε απ' την κάμαρά μας Περπατούμε σαν πάντα αρκετά, συναντάμε δυο γνωστούς και σταματάμε στο γνώριμο σημείο κοιτάζοντας τη θάλασσα Κι όλα αυτά τα ονομάζουμε αποξένωση κι είναι η καταξίωσή μας- ποια καταξίωση- αν γίνεται ο,τι γίνεται είναι μόνο και μόνο να με αναγνωρίζουν όσοι απουσίασαν, ή όταν τις Κυριακές βαδίζουμε σ' ένα έρημο πάρκο, μουρμουρίζοντας τις λέξεις που δεν διαβάσαμε στις πρωινές εφημερίδες- και μετά χαράς να πληρώνεις για κάμποσο καιρό μα δεν μπορείς να πληρώνεις για πάντα, γιατί δεν είναι μπορετό ν' αγοράζεις το ίδιο πράγμα με την ισόβια χάρη σου, υπάρχουν κι άλλες ανάγκες πέρα απ' τις ανάγκες να σαπίζεις ήρεμα, μιλάω για την μητέρα μου και την εικόνα της, καθώς ξανάρχιζε να δουλεύει στη μνήμη μου η σκιά
Καμιά φορά τα σπουργίτια δεν κουρνιάζουν αν δεν σκοτεινιάσει για τα καλά Το βράδυ που πρωτοάναψαν τα καινούρια φώτα γύρω στην πλατεία τα πουλιά ξαγρύπνησαν και δώστου να πετάνε και να χτυπούνε σαν στραβά πάνω στα φανάρια όλη νύχτα Μετά κάπου δυο μήνες μετά, ξαναγύρισαν πίσω όλα τους
Οι γάτες ήρθαν και τρίβονταν στα πόδια του Άρχισε να τις μιλάει λες και ήξεραν τα μυστικά όλου του κόσμου Του πέρασε απ' το μυαλό: ''Εμείς κάποια στιγμή φεύγουμε, χωρίς να έχουμε μάθει σχεδόν τίποτε'' Όλα είναι κοίμηση.-

............και πώς, λοιπόν, να δεχτώ το ανείπωτο, έτσι ανερμήνευτο, αφού δεν είναι πια κανείς εκεί να περισυλλέγει τον Αύγουστο κι εγώ αύριο μπορεί να κάνω πανιά, αυτοχειριάζοντας την αιωνιότητα, γι' αυτό ας είμαστε προσεκτικοί Ξαναπήγα εκ νέου στη στεριά, γιατί η πολιτεία μου δεν είναι ακριβώς στην παραλία, ο,τι κι αν μπορούσαν να πουν γι' αυτό το ζήτημα Και για να φτάσει κανείς εκεί, έπρεπε να περάσει από μέσα, τουλάχιστον εγώ δεν ήξερα άλλον δρόμο Η μέρα κατέβαινε μουντή και ψυχρή, ένας κινούμενος τοίχος από γκρίζο φως ερχόταν από βορειοανατολικά και, αντί να αναλύεται σε υγρασία έμοιαζε να θρυμματίζεται σε λεπτεπίλεπτα φαρμακερά μόρια όπως της σκόνης Ήταν η μέρα που οι παρέες συγκεντρώνονταν κι έβλεπαν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες Φωνές καβγάδες και βλέμματα καρφωμένα στην οθόνη Χτύπησε το τηλέφωνό του: ''Αγαπητέ κι αυτό το καρναβάλι είναι υπέροχο Σε δυο μέρες επιστρέφουμε'' Το παρελθόν είναι ένας τρόπος ν' ανεβαίνουμε τη σκάλα, ανακαλύπτοντας το δωμάτιο που περιέχει μια εξαίρεση για τον εαυτό μας Κι ανάμεσα στην πολιτεία μου και τη θάλασσα ήταν κάποιος βάλτος, που, όσο μακριά κι αν έφταναν οι θύμησές μου, και μερικές απ' αυτές βουτάνε βαθιά στα φρέσκα περασμένα, ήταν πάντα λόγος να τον ξεράνουν, το δίχως άλλο ανοίγοντας κανάλια ή να τον κάνουν κανένα μεγάλο λιμενικό έργο ή να χτίσουν εργατικές κατοικίες πάνω σε πασσάλους, τέλος πάντων ας τον αξιοποιούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
H γη μπροστά στην πόρτα ήταν γυμνή Είχε κάτι σαν επίστρωση, σαν να την είχαν πατικώσει πέλματα από γυμνά πόδια, γενεές πολλές, σαν το παλιό ασήμι ή τους τοίχους χωριάτικων σπιτιών που τα ασταρώνουν με το χέρι
''Σε δυο μέρες επιστρέφουμε....'' ''Κι εγώ ανυπομονώ''

.............φρόντιζα να έχω πάντα μια καλή θέση, δίπλα στην είσοδο Περνούσαν οι ηττημένοι γεμάτοι μετριοπάθεια, ''συμμεριζόμαστε την οδύνη σας'', έλεγαν ΄΄Αλήθεια εσείς τι θέλετε εδώ;'' Όλα ήταν αθέατα, ο ζητιάνος κοιτούσε έντρομος το πεζοδρόμιο, του φαινόταν γυάλινο, μπορούσε να σπάσει και να χαθεί στα έγκατα της γης Ας δοκιμάσουμε να δούμε λίγο καθαρότερα μεσ' σ' αυτό το δίλημμα Η κνήμη μου, που ήταν πια αλύγιστη, παρακολουθείστε με καλά, σάς παρακαλώ, με πονούσε, αυτό είναι δουλειά εξηγημένη, και κανονικά η άλλη μου χρησίμευε για στήριγμα, για στύλος

Άλλαζαν σπίτι τα καλοκαίρια Τα χνουδωτά φύλλα, αργότερα θα γίνουν φαρδιά και πράα σαν παλάμες χεριών, θα κυματίζουν σε κάθε περαστικό αεράκι Υπήρχε γύρω μια γλυκιά παραίτηση, ίσως πράγματι να ζούσαν ένα όνειρο Πόσοι και πόσοι είχαν γράψει γι' αυτό Γλυκιά, αθόρυβη παραίτηση Ναι Τα τοπία έμπαιναν στα σπίτια, τυλίγονταν στα σεντόνια, εγώ παρατηρούσα μες απ' τον καθρέφτη το ακατόρθωτο κι η αθώωση που επιζητήσαμε, δεν ήταν παρά ο νεκρός στο διπλανό διαμέρισμα. ενώ διέσχιζε αμέριμνος την πλατεία Τι ιστορία......φτάνει να μη χαθώ στις λεπτομέρειες, τον παλιό πόνο, καταλαβαίνετε, τον υπέφερα, ήμουν κατά κάποιο τρόπο συνηθισμένος σ' αυτόν, μα, ο καινούριος, μολονότι ίδιο;, ακριβώς, δεν είχα βρει χρόνο να προσαρμοστώ Δυο πουλιά έφτασαν, ποιος ξέρει από πού, έφεραν βόλτες μέσα στη ριπή του ανέμου σαν πλουμιστά ρετάλια από ύφασμα ή χαρτόνι και χώθηκαν στις μουριές
Επιστρέφουμε αργά τη νύχτα Ανοίγουμε το παράθυρο και λίγο πριν κοιμηθούμε γράφουμε αυτές τις γραμμές Δεν έχει συμβεί τίποτα Περίπου.-


ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΑΠΌΠΛΟΥΣ σαμιακών γραμμάτων και τεχνών περιήγηση [Νίκος Σφαμένος, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ] τεύχος 79, χειμώνας 2018-19
ΑΝΑΦ.: του ιδίου, Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ [απόσπασμα], ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ-μεθόριος, ειδικό τεύχος 5, Ιούνιος 1998//// ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΜΟΛΛΌΥ, μτφρ. Β. & Λιλίκα Γεωργίου, ΔΩΡΙΚΟΣ 1970//// ΑΠΌΠΛΟΥΣ σαμιακών γραμμάτων και τεχνών περιήγηση [Νίκος Σφαμένος, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ] τεύχος 79, χειμώνας 2018-19

https://images.pexels.com/photos/1554613/pexels-photo-1554613.jpeg?auto=compress&cs=tinysrgb&w=800


https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU