Οι καλές ειδήσεις

Του Κώστα Μπούζα
Αυτή η φανταστική ιστορία αναφέρεται σε έναν άνθρωπο, φανταστικό κι αυτόν, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και πραγματικός. Ή να υπάρξει πραγματικά στο μέλλον.

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός είχε κουραστεί με όλα αυτά που διάβαζε στις εφημερίδες, ή έβλεπε στην τηλεόραση κάθε μέρα. Παντού και συνεχώς, πόλεμοι και σφαγές. Και απειλές για νέους πολέμους. Τίποτε άλλο από βία, ακόμη και στην μικρή κλίμακα, στους μικρόκοσμούς μας δηλαδή. Στις πόλεις, στις δουλειές, στους χώρους λατρείας, στα δημόσια κτίρια, στους δρόμους, στις πλατείες, σε κάθε γειτονιά.

Είχε μπουχτίσει. Ξυλοδαρμοί που διαδέχονταν απρόκλητες επιθέσεις. Σεξουαλικά εγκλήματα. Εξαφανίσεις – απαγωγές; - ανηλίκων, και όχι μόνο. Οπαδική βία. Συμμορίες παιδιών. Οργή, μίσος, εκδίκηση και αντεκδίκηση, λύσσα… Μια κοινωνία χαοτική, σε φάση αποδιοργάνωσης, αν όχι διάλυσης.

“ Φτάνει”. Το είπε δυνατά στον εαυτό του, έτσι που ξαφνιάστηκε κι ο ίδιος. Για μια στιγμή, ένοιωσε βαθειά μέσα του αυτό, που από καιρό τον γυρόφερνε. Μια αίσθηση, ότι παρακολουθώντας καθημερινά αυτόν τον κατήφορο, γινόταν κι ο ίδιος συνένοχος. Συνεργός σ’ αυτό το έγκλημα διαρκείας. Όχι, δεν ήταν εναντίον της ενημέρωσης, αλλά κατά τη γνώμη του, για τόσο δυσάρεστα γεγονότα, αρκούσε μια απλή αναφορά, και δεν ήταν απαραίτητη μια τόσο αναλυτική και διεξοδική παρουσίαση. Η βία βέβαια πουλάει, αλλά με ποιο αντίτιμο;

Την ίδια στιγμή, ένοιωσε και κάτι άλλο: Πως όλη αυτή η ενημέρωση επηρέαζε τον ψυχισμό του, προς το χειρότερο βέβαια. Και όχι μόνο του χαλούσε τη διάθεση, αλλά και του δημιουργούσε, σιγά σιγά, μια άμβλυνση απέναντι σ’ όλες αυτές τις αποτρόπαιες καταστάσεις. Με άλλα λόγια, τις συνήθιζε όλο και περισσότερο. Είχε ακούσει μάλιστα σχετικά, ότι η συγκεκριμένη εικόνα μας, κάθε φορά, για τον κόσμο και το περιβάλλον μας, επηρεάζει αντίστοιχα και την ψυχή μας.

Έτσι αποφάσισε να αντιδράσει. Από τώρα και ύστερα, θα διάβαζε τις δυσάρεστες ειδήσεις, μόνο επιγραμματικά. Τους τίτλους, τίποτε άλλο. Μπορούσε κάλλιστα να το κάνει αυτό, είτε στον έντυπο, είτε στον ηλεκτρονικό τύπο. Αντίθετα, θα στεκόταν στις όποιες καλές ειδήσεις, μελετώντας αναλυτικά την κάθε περίπτωση, και αν ήταν δυνατόν, αναζητώντας όλες τις διαθέσιμες πηγές. Το διαδίκτυο, άλλωστε, του έδινε αυτήν την ευχέρεια.

Έκανε το σχέδιό του αμέσως πράξη. Μάλιστα αποθήκευσε σε μια καρτέλα όλες αυτές τις περιπτώσεις, για να μπορεί να ανατρέχει εύκολα σ’ αυτές, όταν χρειαζόταν λίγο οξυγόνο για ν’ αναπνεύσει. Τόσα γεγονότα αγάπης, ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης περνούσαν στα ψιλά των εφημερίδων – όταν δεν έλειπαν τελείως. Να, εδώ, μια δωρεά ενός χρηματικού ποσού σ’ ένα νοσοκομείο. Από κάτω μια πρόσκληση για εθελοντική αιμοδοσία. Πιο πέρα, η προσφορά των οργάνων ενός άτυχου νεαρού, από τους συγγενείς του.

Πόσες στ’ αλήθεια θετικές πλευρές έχει η κοινωνία μας, σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν. Και δόστου συνέχιζε να ψάχνει για το “οξυγόνο” του. Τη μια φορά ήταν μια εθελοντική δενδροφύτευση, την άλλη μια δωρεάν ιατρική εξέταση, για τους κατοίκους ενός νησιού. Την άλλη, κάτι άλλο. Ακόμη και τα αποκαλούμενα μικρά γεγονότα τον ενδιέφεραν. Για παράδειγμα, τότε που κάποιος έσωσε ένα παιδί από βέβαιο πνιγμό. Ή γι’ αυτόν, που ανέλαβε να πληρώσει τον λογαριασμό ρεύματος μιας φτωχής, πολύτεκνης οικογένειας. Ή για εκείνον που, τα προηγούμενα Χριστούγεννα, γέμισε με παιχνίδια και δώρα το ορφανοτροφείο της πόλης του. Ή τον άλλο που, στην ίδια πόλη, οργάνωσε ένα μεγάλο τραπέζι για τους απόρους. Σαν ακούραστη μέλισσα ρουφούσε το νέκταρ, όπου το έβρισκε.

Από κάποιο σημείο και πέρα δεν του αρκούσαν οι ειδήσεις των εφημερίδων. Ερευνώντας ο ίδιος, ανακάλυπτε τόσα και τόσα που συνέβαιναν. Να, στη γειτονιά του, υπήρχε κάποιος ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος και το νοίκιαζε. Όταν ο ενοικιαστής, ύστερα από ένα ατύχημα, έχασε τη δουλειά του, τον φιλοξένησε έναν ολόκληρο χρόνο, ώσπου να μπορέσει και πάλι να καταβάλει το ενοίκιο, το οποίο μάλιστα μείωσε. Στην ίδια γειτονιά, ένας άλλος είχε το εξής πρόγραμμα: Κάθε Σάββατο, μαζί με τα δικά του ψώνια, γέμιζε και μια σακούλα, που την άφηνε στο παραδίπλα ημιυπόγειο, όπου έμενε μια χήρα μάνα, με τα δυο της μικρά παιδιά.

Από κάποια στιγμή κι ύστερα, το ένοιωθε, συμμετείχε με όλη του την καρδιά σε κάθε τέτοια περίπτωση. Κι επεδίωξε ν’ αυξήσει, να γιγαντώσει αυτήν την αίσθηση, που τόσο τον ανακούφιζε. Ναι, αυτό που είχε να κάνει, ήταν να μπει κι αυτός ο ίδιος σ’ αυτήν την διαρκώς εκτυλισσόμενη ιστορία ανθρωπιάς. Να γίνει μέρος της.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο φανταστικός, σήμερα που σας μιλώ, δεν αρκείται να είναι ακροατής, θεατής, ή αναγνώστης. Έχει πάρει πια τη ζωή στα χέρια του. Είναι ο δημιουργός των δικών του καλών ειδήσεων. Και εύχεται ολόψυχα, να πράξουν το ίδιο κι άλλοι άνθρωποι. Πραγματικοί...