Στη χώρα με τη μνήμη χρυσόψαρου

Της Παναγίτσας Μιχαήλου
Ένα χρόνο μετά. Στο λιμάνι του Πειραιά, το βράδυ της Τρίτης, ένας 36χρονος άνδρας προσπάθησε να επιβιβαστεί στο πλοίο για το Ηράκλειο, ενώ είχε λύσει κάβους, αλλά ο καταπέλτης ήταν ακόμα στην προβλήτα. Μετά απο σύντομο διαπληκτισμό με δύο μέλη του πληρώματος, σπρώχνεται βίαια προς τα πίσω, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα ενώ οι προπέλεs του πλοίου είναι ήδη σε κίνηση. 

Το πλοίο καθυστερεί ένα τέταρτο να φύγει.  Λίγο αργότερα τα μεγάφωνα του πλοίου "Blue Horizon" που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς- Ηράκλειο ανήγγειλαν: "Eνημερώνουμε τους κυρίους επιβάτες ότι η καθυστέρηση απόπλου του πλοίου οφείλεται σε περιστατικό που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν. Ευχαριστούμε για την κατανόηση". 

Τραγωδία στο λιμάνι του Πειραιά: Tαξιδιώτης πνίγηκε στην προσπάθειά του να προλάβει το πλοίο "βοούν τα ''μέσα ενημέρωσηs'' ενώ, λίγη ώρα αργότερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούν 2 βίντεάκια αυτοπτών μαρτύρων (μέσα και έξω απο το πλοϊο) που δείχνει δύο μέλη του πληρώματος να σταματούν και να απωθούν με τη βία τον νεαρό άνδρα προς την προβλήτα με αποτέλεσμα τη πτώση του και λίγο αργότερα τον πνιγμό του. 

Μετά απο μία ώρα το πλοίο παίρνει διαταγή να επιστρέψει (αλήθεια οι λιμενικοί που επιτηρουν την επιβίβαση, που ήταν την ώρα του συμβάντοs;) και οι λιμενικέs αρχές προχωρούν στη σύλληψη του καπετάνιου και του πληρώματος με σαφείς ευθύνες για το τραγικό συμβάν. Κι αυτό που σκέφτομαι είναι πωs θα καταγραφόταν σαν ένα απλό ατύχημα αν δεν υπήρχαν τα σόσιαλ και οι δύο μάρτυρες. Βλέπεις, ''περίλυποι'' εξαντλουμε τον "πόνο μαs" στιs οθόνεs μαs. 

Όπωs τον "εξαντλούσαμε"-στιs οθόνεs μαs- τότε που πετάγανε -και έχανε τη ζωή του-απο το τρόλλευ τον φοιτητή που δεν είχε εισιτήριο και ίσωs αν είχε, να μην γινόταν. Όπωs τότε στη Πύλο με την εκατόμβη νεκρών που και αυτοί τι ήθελαν και μετανάστευαν και ήταν στα διεθνή-ουφ-ύδατα και κάναμε ότι μπορούσαμε. Όπωs τότε που περήφανα δηλώναμε πωs ένα κανονικό παιδί (μάνα δεν είχε να τον μαζέψει;) δεν τριγυρίζει στα Εξάρχεια.

Γιατί και ο αστυνομικόs άνθρωποs είναι και θόλωσε. Όπωs τότε που ο ''π@@ης'' Ζακ κατέστρεφε τη περιουσία των νοικοκυραίων και οι αστυνομικοί έκαναν τα προβλεπόμενα. Όπωs τότε με τον άτυχο Ίασονα που δεν φόραγε κράνοs. Και ο αστυνομικόs τηs μεγαλοσχήμονos ''τιμωρήθηκε'' με τρείs μήνεs παύσηs πληρωμήs. 

Στη χώρα μας που συλλαμβάνουν αυτόκλητα παράνομουs -"καλά τουs έκαναν, ήταν παράνομοι"-μετανάστεs (στον Έβρο) οι αυτόκλητοι σερίφηδεs που καλούν σε γενικό πογκρόμ. Στη χώρα που διαδηλώνουν για τα ιερά και όσια των ταυτοτήτων, τη διασχίζουν πανεύκολα αλαφιασμένοι φασίστεs δολοφόνοι (Κροάτες) και αφαιρούν ζωέs χωρίs κανείs να τουs αντιληφθεί, στη χώρα που 12 μάρτυρεs του NOOR OΝΕ σίγησαν για πάντα προκειμένου να βγεί αλώβητοs ο χορηγόs και κουμπάροs τηs κυβέρνησηs, στο κράτος-κατα ευφημισμόν-που οι πάντες παρακολουθούνται "αλλά αυτό καλώς γίνεται" και το πιστοποιεί η 17η της επετηρίδας, που όμως (ως πρώτη τοποθετηθηκε στην ηγεσία του Αρείου Πάγου για μην ελέγξει αυτούς που την τοποθέτησαν), στη χώρα που αποστραγγίζεται από τράπεζες, founds, servicers (και αυτοί καλά καμωμένα τα έχουν το βεβαίωσε η δικαιοσύνη), στη χώρα που αποχαιρετάμε τα παιδιά μαs γιατί φορούσαν λάθοs φανέλα, ανήκουν σε λάθοs ιδεολογικό χώρο, έχουν λάθοs χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, φύλλο, στη χώρα που επιβραβεύουμε βιαστέs, αθωώνουμε παιδοβιαστέs, πέφτουμε απο τα σύνεφα γιατί ήταν οδηγόs ελικοπτέρου και φαινόταν καλό παιδί  κυβερνητικά στελέχη ασκούν πιεσειs σε δικαστικούs λειτουργούs.

Κι εμείς επιβραβεύουμε τη νομιμοποιηση αντιλαϊκών και αντισυνταγματικών μέτρων με προεδρικούs θώκουs, καιγόμαστε κάθε καλοκαίρι, αποκλειόμαστε στη μεγαλύτερη ιδιωτική οδό με χιόνια, πλουτίζουμε παρόχουs ηλεκτρικήs ενέργειαs, πλουτίζουμε εφοπλιστέs ακτοπλοικών, πνιγόμαστε καθε φορά που ανοίγουν οι ουρανοί, χάνουμε τα παιδιά μαs σε ένα απλό ταξίδι Αθήνα - Θεσσαλονίκη με το τραίνο, επιτρέπουμε σε μαφίεs κάθε μεγέθους και απόχρωσης να λυμαίνονται τις ζωές μας σε σούπερ μάρκετ, χρηματιστήρια πράσινης ενέργειας, φαρμακευτικές εταιρείες, μονοπωλιούχους καυσίμων και τηλεοπτικών αδειών, νομοθέτες, υπουργοί, βουλευτές άξιοι αντιπρόσωποι ενός εσμού. Ένα 112 η ζήση μας... 

Και 'μεις θεατές πλήρως αποχαυνωμενοι, απλώς παρακολουθούμε το κάψιμο,τον πνιγμό, την εξαθλίωση,τον αφανισμό μας. Έθιστήκαμε πλέον στη βαρβαρότητα και τον κυνισμό, βαλτώνουμε στη μετριότητα που μαs περιβάλλει, συνηθίσαμε το αναίσχυντο και αποθεώσαμε την αισχύνη τηs ιδιωτείαs μαs. Kαι μόλιs φυλλορροεί γύρω μαs μια αδύναμη ύπαρξη, έναs Αγιάννηs, έναs πένηταs και ανέστιοs, έναs ''διαφορετικόs'' από μαs, θυμόμαστε τη μακαριοτητά μαs και την κλονισμένη ευωχία που μαs περιβάλλει και φροντίζει το σύστημα να μαs το θυμίζει. 

Και κάπωs έτσι καλλιεργείται η κοινωνική μαs ανοχή, μα και η προσωπική μαs τάση προs τον έρποντα φασισμό που κυριεύει και θεριεύει κάθε μέρα μέσα μαs και τον ξερνάμε στη συνέχεια γύρω μαs. ''Καλά του κάνανε, αs πρόσεχε, έλα μωρέ με την π@@άνα'', 41τοιs εκατό - είτε από συμμετοχή, είτε από ιδιωτεία, είτε από απαξία -σε όσουs επιβραβεύουνε με έργα και λόγια τον σκοταδισμό τηs εποχήs μαs. Κανονικότητα, σταθερότητα, ασφάλεια, σιγουριά το ονομάζουν οι λακεδες του συστήματος. 

Και δως του οι Κυρ Παντελήδες να θεριεύουν μέχρι να είναι αυτοί τα "θύματα" Θάβουμε συναισθήματα, όνειρα, αξίεs και χωνεύουμε στη λήθη μαs όλουs αυτούs τουs αλάστορεs που μαs εκπαιδεύουν να μην αγάπαμε, να μην δινόμαστε, να εμπιστευόμαστε μόνο ''τουs δικούs μαs'' και τώρα πλέον η οιμωγή τηs Ανθρωπιάs δεν κάνει ηχώ. 

Χρόνια πριν το φώναζαν και ήλθαμε εμείs ανερμάτιστοι, ανιστόρητοι και ιδιώτεs να πράξουμε ανοίκεια. Ο Ανθρώποs είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση. -Υπάρχει μια απόκοσμη, μαγική σκηνή στην ταινία του Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα". Σε ένα χιονισμένο ορεινό τοπίο της ελληνοαλβανικής μεθορίου ο ταξιτζής Θανάσης Βέγγος πίνει τσίπουρο με τον κινηματογραφιστή Χάρβει Καϊτέλ και με έναν πνιγμένο λυγμό λέει στοχαστικά : " Ξέρεις κάτι; 

Η Ελλάδα πεθαίνει, πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο. Συγγνώμη βρε Αντώνιο...