Ποιος σκότωσε την Αλιόνα Ιβάνοβνα;

Του Φώτη Μισόπουλου

[το σκηνικό είναι ρινγκ πυγμαχίας. Οι θεατές κάθονται ολόγυρα και αμφιθεατρικά σε βάθος λίγων σειρών- άντρες και γυναίκες, στους ρόλους των φορούν νεκρικές μάσκες]

......γιατί όπως το μαντεύετε, άνθρωπος ασήμαντος, δεν είχα φτιάξει ποτέ στη ζωή μου επισκεπτήρια
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ[1]

ΔΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

[........ένα κρεβάτι κατεβαίνει από τη σχάρα της σκηνής, αργά,- στήνεται σε θέση επικλινή Δυο γυναικείες μορφές με νεκρικές μάσκες φέρνουν ένα νεαρό κορίτσι στο πλατώ και το στήνουν με την πλάτη στο κρεβάτι:
ΤΟ ΝΤΥΣΙΜΟ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ: Με τη ζώνη του νυφικού την δένουν στα μεταλλικά στοιχεία]
Α' ΑΡΓΟΝΑΎΤΗΣ: ......κάτι μου κλέβουν οι μέρες μου κάτι μου αφαιρούν οι νύχτες, ο χρόνος με μαδάει φύλλο-φύλλο, ολοένα πιο πολλοί ζητιάνοι μαζεύονται στην πόρτα μου, κατουράνε στον τοίχο, φτύνουν στα σκαλιά, με ληστεύουν απ' τους φίλους που έμειναν [παύση]
Β' ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ: ......ύστερα το παράθυρο κλείνει κι αυτό, και δεν μπορούσα ν' ακούω, εξ άλλου δεν ήταν παρά μια φτωχή τραγουδίστρια που δεν τραγουδούσε αλλά ήξερε να κρατάει το μικρό μπουκέτο- σα να την έβλεπα, οι ταξιδιώτες των Ινδιών γνωρίζουν περισσότερα να σας πουν απ' τους Βυζαντινούς χρονογράφους[2][Δυο αντρικές φιγούρες- Αργοναυτών- με νεκρικές μάσκες, φέρνουν τον γαμπρό και τον τοποθετούν με πρόσωπο προς τη νύφη]
Ο ΓΑΜΠΡΟΣ: ......το χιόνι με προστατεύει τελικά χτίζοντας ένα μαντρί με άλογα μόνο, σανό και λήθη, τίποτα που να θυμίζει ανθρώπους, έζησα πεντακόσια χρόνια πεντακόσιους έρωτες πεντακόσια φιλιά καιρός να βάλω το αυτί μου στο χώμα: ν' ακούσω τον ερχομό....''Ναύτη'', μου λέει, ''Δεν είμαι ναύτης'', της λέω, ''Τότε τι άλλο μπορεί νάναι'', μου λέει Έξω απ' το ταχυδρομείο Νύχτα Γιατί είχα στείλει αλλεπάλληλα γράμματα που επιστρέφονταν, μα τώρα έπαιρνα την απάντηση Καληνύχτα, λοιπόν, σωροί αστέρια που λικνίζουν τα όνειρα κρατώντας στα δάχτυλα τη μουσική σαν τη βαθιά παρηγοριά των προγόνων τις λυγαριές που ανασταίνονται ύστερα απ' τη βροχή
Ο ΓΑΜΠΡΟΣ [ΣΤΈΚΕΤΑΙ ΑΝΆΠΟΔΑ, βαδίζει με τα χέρια. [Η ΝΥΦΗ γελάει χωρίς ήχο]: .....δάκρυ και κάρβουνο σαν ανθρακωρύχος που εκσπερματώνει στον ύπνο του νομίζοντας πως ξέφυγε την πτώση του βράχου, γαντζωμένος στην γυμνή γυναίκα, σπαράζοντας από καρδιάς φωνάζοντας βοήθεια- 500 χρόνια- σύντροφε, Φιόντορ Μιχαήλοβιτς [παύση]
Έψαχνα για κάποιο φως να διαβάσω μα σάλευε το φανάρι ο άνεμος όπως άλλοτε, ένα άλλο φανάρι, έσκυψε απ' το παράθυρο ''να το φυλάξεις με προσοχή'' κι ήταν ο,τι ωραιότερο άκουσε ποτέ ο κόσμος- θα κελαηδήσει ο άνεμος τα χελιδόνια θα ριγήσουν ένα τραγούδι που έγραψε ο άγγελος με τ' όνομά του που δεν το ξέρει κανείς ούτε τα πιο σοφά αηδόνια[3] [ο άντρας ξεσχίζει το νυφικό, παίρνει την κατάλληλη θέση για τη νύφη- βίντεο: προβολή γενετήσιας πράξης. Με τα κουρέλια του νυφικού δένουν στα χέρια της νύφης τις αντρικές νεκρικές μάσκες, τις γυναικείες νεκρικές μάσκες στα πόδια της. Με ο,τι ύφασμα περισσεύει την φιμώνουν Η κοιλιά της γυναίκας φουσκώνει
Ο ΓΑΜΠΡΟΣ βαδίζει ανάποδα με τα χέρια- βίντεο: προβολή τοκετού]
Α' ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ: .....έπειτα το μυαλό μου αδειάζει και μένει το κρανίο γυμνό, η άμμος το σκεπάζει με χέρι έμπειρο ύστερα το φεγγάρι αφαιρεί ο,τι θυμάσαι, τσακάλια ξύνουν τις πληγές, το φίδι χώνεται στις τρύπες των ματιών ν' αυτοσυγκεντρωθεί, κλειδωνόμουν ο άφρων στην αποθήκη μου να μετρήσω κουκί-κουκί ο,τι έμεινε, μπορεί εδώ ανάμεσα σε ψειριασμένες καμήλες πλένοντας τα πόδια των προσκυνητών να ξαναβρώ την ψυχή μου, να βρεθώ με το σώμα μου [παύση] κι όπως σκοτείνιαζε, ένα φθινόπωρο άθλιο, μάζεψα ο,τι είχα αφήσει και φώναξα τον πλανόδιο έμπορο ''δε θέλω λεφτά'', του λέω, μόνο καθώς θα στρίβεις το δρόμο να πεις σιγανά τ' ονόματά μας'',- μα θα μένουμε ακίνητοι χωρίς γενιές ηρώων ώσπου μια μέρα θα σβηστείς παντοτινά μαζί τους στις μεγάλες Τύχες που σε γέννησαν [οι γυναίκες με τις νεκρικές μάσκες βγάζουν απ' την κοιλιά της γυναίκας το παιδί, λύνουν τις χειροπέδες, ακουμπούν το βρέφος στην αγκαλιά της]
Β' ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ: .......μπήκε χειμώνας, τώρα είναι που λιώνουν τα κρινάκια του πάγου, τώρα είναι συνειδητός ο τρόμος γι' αυτό που χάνουμε, τώρα που τα χέρια αν σμίξουν, δε χωρίζουν παρά μένουν δεμένα σαν τανάλιες, όπως η αλεπού στο δόκανο Αριστερά τα δέντρα, πίσω το ποτάμι και το ασήμι που πέφτει στα ρούχα μας. Νερό και φύλλα.
Α' ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ: .....δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα χειρότερο, ποιος πλήρωνε τον θυρωρό και τον άφηνε να παραμονεύει στη σκάλα- γιατί πώς αλλοιώς να εξηγηθεί η απελπιστική ησυχία και συχνά κρατούσε το καπέλο του σα νάχε γίνει μια συμφωνία βδελυρή, ''άθλιε'' και τον έπιασα απ' τον λαιμό, όπως ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο του χείμαρρου ή η νύχτα ροκανίζει τις πρόκες στα κεραμίδια για να περάσουν τα φαντάσματα [οι άντρες με τις νεκρικές μάσκες έχουν κρεμάσει τόσα όπλα που κανείς σκύβει στα τέσσερα να προχωρήσει. Προβολή βίντεο: πόλεμος, φονικές πράξεις]
Γ' ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ: ......όλα εντάξει ο Διευθυντής τους παίρνει απ' το χέρι και, να, τα φώτα, τα χειροκροτήματα Κάπως έτσι Όμως εσύ με πήρες στη βρύση - μ' ενοποίησες της λέω και μακριά ακουγόταν το κλάμα του μικρού Ιησού, τόσα γεγονότα ασυνήθιστα, ξεμπέρδευε ένα κουβάρι μαλλί ''τι κάνεις εκεί;'', ρώτησα, πρέπει να σου δείχνω το δρόμο'' απαντούσε, ''αφού πάντα γεννιέσαι μιαν άλλη στιγμή'' κι ήθελε να φιλήσει το σώμα του στο φιλόξενο χώμα λυγίζοντας απ' την ανείπωτη νοσταλγία- μύρισε τον ιδρώτα της γης και κοιμήθηκε όπως ο ίσκιος απ' τις λεύκες ή ο ήχος στ' αυλάκι κι όλα ήταν κοίμηση.[προβολή: πόλεμος, φονικές πράξεις, από ψηλά πέφτουνε σώματα, ακρωτηριασμένα μέλη, συντρίμμια]
Ο ΓΑΜΠΡΟΣ [περπατάει ανάποδα, κάνει πως χορεύει μεθυσμένα κ.ο.κ]: ......ήτανε τρεις, τρία και τ' άλογά τους- ο ένας λεπρός, ο λιγδιασμένος, ο τρίτος, ο τυφλός με την πυγολαμπίδα στον ώμο, όλοι ύποπτοι, φύλλα που είπαν ότι ήταν να πουν και τώρα βρωμάνε κοπριά και αλάτι- κι εγώ κάθομαι σιωπηλός κοιτάζοντας τάχα αλλού,- εκείνος που σε ταπείνωσε κάποτε, ''αυτό είναι έγκλημα'', φώναζα, αλλά το αληθινό έγκλημα θα ερχόταν αργότερα, προτιμούσα βλέπετε μια σκοτεινή στοά ή πάροδο, εκεί, όμως στεκόταν η γριά με το σίδερο του σιδερώματος περιμένοντας τον Ρασκόλνικοφ, φοβέριζε τα σκυλιά, ''να και το δόντι του κοριτσιού που αρνήθηκες, ετοιμάσου, θα υπάρξει λίγος τόπος άδειος να μείνουμε κι εμείς''

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΚΕΔΡΟΣ 1980
[2] Νίκος Γκάτσος, ΑΜΟΡΓΟΣ ΙΚΑΡΟΣ 1990
[3] ο.π.

[ΑΝΑΦΟΡΕΣ: 1. Τάσος Λειβαδίτης, ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΚΕΔΡΟΣ 1975// Ανδρέας Αγγελάκης, ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ, 21 ποιήματα, Καστανιώτης 1974// Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ- Μήδειας Θέαμα, εισαγ.- επιλογή- μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, ΆΓΡΑ 2001]

1./ https://onassiswebdata.blob.core.windows.net/prod/images/In_the_Solitude_of_cotton_fields_c_Maris_Mork.width-1280_5rT0hCtmezRQiBBR.jpg


2./ https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU