Με ένα από τα ωραιότερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών στο σινεμά, μια κατάθεση μεγάλης συναισθηματικής αξίας και ενδεχομένως την καλύτερη ταινία της χρονιάς συνεχίζουμε τις προβολές στο θερινό σινεμά στο Στέκι της Τέχνης στο Μεταλλικό την Τρίτη 18 και την Τετάρτη 19 Ιουλίου στις 9.30 το βράδυ.
AFTERSUN
(Αγγλία 2022)
• Βραβείο της Επιτροπής στο Δεκαπενθήμερο Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών 2022,
• Επτά βραβεία BIFA, Βραβείο καλύτερης βρετανικής ανεξάρτητης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερου σεναρίου και
• 63 ακόμα βραβεία σε διάφορα διεθνή Φεστιβάλ.
Aftersun - για μετά τον ήλιο. Για να καταπραΰνεις το φλεγόμενο δέρμα, την ένταση της σκέψης, το θυμό. Τον ήλιο που όταν θέλει όλα τα φανερώνει, ή τα καλύπτει με τη θαμπάδα του και τ' αφήνει να σιγοβράζουν μέσα της.
Η Σόφι έχει μόλις γίνει 11. Ο μπαμπάς της, ο Κέιλεμ, σε λίγες μέρες θα γίνει 130. Τουλάχιστον έτσι λέει εκείνη, όταν τον πειράζει, στα home movies που τραβούν στο τυποποιημένο δωμάτιό τους, στο all inclusive ξενοδοχείο, όπου πηγαίνουν, οι δυο τους, για μια εβδομάδα διακοπών, αμέσως μετά το διαζύγιο των γονιών της. Αυτή είναι η Σόφι του 2000 - χαριτωμένη, ολοζώντανη, ένα παιδί που προσπαθεί να καταλάβει και ν' αγαπήσει αλλά απορεί, πληγώνεται, σοκάρεται όταν υποψιάζεται ότι ο μπαμπάς της δυσκολεύεται να είναι μπαμπάς της, να ενηλικιωθεί.
AFTERSUN
Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, 2022
Σκηνοθεσία: Σάρλοτ Γουέλς
Σενάριο: Σάρλοτ Γουέλς
Φωτογραφία: Γκρέγκορι Όκε
Μουσική: Όλιβερ Κόουτς
Πρωταγωνιστούν: Πολ Μεσκάλ, Φράνκι Κόριο, Σίλια Ρόουλσον-Χολ
Διάρκεια: 101 λεπτά
Τρίτη 18 και Τετάρτη 19 Ιουλίου και ώρα 9:30 οι δρόμοι οδηγούν στο Στέκι της ΤΕΧΝΗΣ στο Μεταλλικό για μεγάλες απολαύσεις με όμορφες παρέες/
Παγωμένη μπυρίτσα, κρύα νεράκια, τσαγάκια και αναψυκτικά, με ή χωρίς ζάχαρη και συνοδεία αλμυρών ή γλυκών σνακ θα βρείτε στο ανανεωμένο κυλικείο μας/ Αντικουνουπικά μην ξεχάσετε.Το θρόισμα των δέντρων προσφέρεται αφειδώς.
• 63 ακόμα βραβεία σε διάφορα διεθνή Φεστιβάλ.
Aftersun - για μετά τον ήλιο. Για να καταπραΰνεις το φλεγόμενο δέρμα, την ένταση της σκέψης, το θυμό. Τον ήλιο που όταν θέλει όλα τα φανερώνει, ή τα καλύπτει με τη θαμπάδα του και τ' αφήνει να σιγοβράζουν μέσα της.
Η Σόφι έχει μόλις γίνει 11. Ο μπαμπάς της, ο Κέιλεμ, σε λίγες μέρες θα γίνει 130. Τουλάχιστον έτσι λέει εκείνη, όταν τον πειράζει, στα home movies που τραβούν στο τυποποιημένο δωμάτιό τους, στο all inclusive ξενοδοχείο, όπου πηγαίνουν, οι δυο τους, για μια εβδομάδα διακοπών, αμέσως μετά το διαζύγιο των γονιών της. Αυτή είναι η Σόφι του 2000 - χαριτωμένη, ολοζώντανη, ένα παιδί που προσπαθεί να καταλάβει και ν' αγαπήσει αλλά απορεί, πληγώνεται, σοκάρεται όταν υποψιάζεται ότι ο μπαμπάς της δυσκολεύεται να είναι μπαμπάς της, να ενηλικιωθεί.
Η Σόφι σήμερα, είκοσι χρόνια αργότερα, επιστρέφει με την (παραπλανητική, πάντα), μνήμη της σ' εκείνες τις μέρες, στο ψηφιδωτό από εικόνες και φράσεις, σε αλλεπάλληλα flash backs σε αποσπασματικές στιγμές τρυφερότητας, αδεξιότητας, μοναξιάς, στιγμές που καθόρισαν, τελικά, με διαφορετικό τρόπο, την πορεία και των δυο τους.
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τη Σκωτσέζα Σάρλοτ Γουελς, που όχι μόνο βραβεύτηκε φέτος στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου και με τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας, αλλά έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη, ντυμένη μ' ένα ποιητικό αλλά γεμάτο χιούμορ ύφος και ακριβείς διαλόγους, που της επιτρέπουν να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές κάθε θεατή, μιλώντας προσωπικά, μάλλον αυτοβιογραφικά, για κάτι καθολικό, τη σχέση μας με τους γονείς μας, τον τρόπο με τον οποίο η οπτική μας γι' αυτούς αλλάζει, καθαρίζει, όσο μεγαλώνουμε.
Η Φράνκι Κόριο ως Σόφι έχει μια ακαταμάχητη φυσικότητα κι ένα χαμόγελο που κυριεύει τις σκηνές της, ο Πολ Μεσκάλ κρατά γερά την ισορροπία του, ενσαρκώνοντας έναν ήρωα σε διαρκή εσωτερική σύγκρουση την οποία ποτέ
δεν αφήνει να ξεσπάσει. Με μια αισθητική καλοκαιρινή, ηλιόλουστη, με τη μελαγχολία μιας καλοκαιρινής βραδιάς, με τα απανωτά flash backs να σχηματίζουν, σιγά-σιγά, μια ουσιαστική εικόνα για τον Κέιλεμ και την αντίστασή του στην ενηλικίωση και την υπευθυνότητα, με διάχυτη αγάπη και τη θλίψη μιας μακροχρόνιας προδοσίας, η Σάρλοτ Γουελς χτίζει μια ταινία πανέμορφη και συγκινητική: όχι θεαματική, όχι συνταρακτική ή ρηξικέλευθη, αλλά ακέραια κι αληθινή, ένα ιδανικό πρώτο δείγμα δουλειάς από μια σκηνοθέτη έτοιμη ν' αφηγηθεί τις ζωές όλων μας.
(Πηγή: Flix)
«Η μνήμη είναι ένα ολισθηρό έδαφος», γράφει η σκηνοθέτρια, που γεννήθηκε στη Σκωτία και ζει στη Ν .Υόρκη. «Το να ανακαλείς μία συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο και το πώς αυτή η δεδομένη στιγμή σε έκανε να νοιώθεις τότε, ορίζεται από ένα νέο συναίσθημα: το συναίσθημα του πώς αυτή η στιγμή σε κάνει να νοιώθεις τώρα. Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το συναίσθημα αυτό, ακόμα και εγώ η ίδια ένοιωσα πως η γλώσσα του σινεμά το εκφράζει πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε άλλα λόγια ή μέσο. Υπάρχει και κάτι δικό σας σε αυτό το φιλμ. Ελπίζω να το εντοπίσετε ώστε να το νοιώσετε…»
Αληθινό, συγκινητικό, τρυφερό, με υπέροχη φωτογραφία. Με αυτό τον τρόπο περιγράφουν κριτικοί και θεατές το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σάρλοτ Γουέλς.
Στην ταινία, που συζητιέται πολύ και αναμένεται να κερδίσει κι άλλα βραβεία τους επόμενους μήνες, η Γουέλς («Laps», «Blue Christmas») αποτυπώνει το πέρασμα στην εφηβεία, μιλά για τις αναμνήσεις της ζωής μας και τη σημασία τους, όλα όσα έχουν χαραχτεί μέσα μας και ξαφνικά βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ο συνδυασμός μιας εκπληκτικής σκηνοθεσίας με εξαιρετικές ερμηνείες από τη Φράνκι Κόριο και, κυρίως, από τον Πολ Μεσκάλ δημιουργούν ένα απρόσμενα συγκινητικό αποτέλεσμα, χωρίς να εκβιάζεται το συναίσθημα. Σαν μια κραυγή που δεν ακούγεται, αλλά τη βλέπεις στα μάτια του πρωταγωνιστή, και τελικά τη νιώθεις μέσα σου και στα δάκρυα τα δικά σου ως θεατή.
Μια κατάθεση μεγάλης συναισθηματικής αξίας και ενδεχομένως η καλύτερη ταινία της χρονιάς.
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τη Σκωτσέζα Σάρλοτ Γουελς, που όχι μόνο βραβεύτηκε φέτος στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου και με τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας, αλλά έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη, ντυμένη μ' ένα ποιητικό αλλά γεμάτο χιούμορ ύφος και ακριβείς διαλόγους, που της επιτρέπουν να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές κάθε θεατή, μιλώντας προσωπικά, μάλλον αυτοβιογραφικά, για κάτι καθολικό, τη σχέση μας με τους γονείς μας, τον τρόπο με τον οποίο η οπτική μας γι' αυτούς αλλάζει, καθαρίζει, όσο μεγαλώνουμε.
Η Φράνκι Κόριο ως Σόφι έχει μια ακαταμάχητη φυσικότητα κι ένα χαμόγελο που κυριεύει τις σκηνές της, ο Πολ Μεσκάλ κρατά γερά την ισορροπία του, ενσαρκώνοντας έναν ήρωα σε διαρκή εσωτερική σύγκρουση την οποία ποτέ
δεν αφήνει να ξεσπάσει. Με μια αισθητική καλοκαιρινή, ηλιόλουστη, με τη μελαγχολία μιας καλοκαιρινής βραδιάς, με τα απανωτά flash backs να σχηματίζουν, σιγά-σιγά, μια ουσιαστική εικόνα για τον Κέιλεμ και την αντίστασή του στην ενηλικίωση και την υπευθυνότητα, με διάχυτη αγάπη και τη θλίψη μιας μακροχρόνιας προδοσίας, η Σάρλοτ Γουελς χτίζει μια ταινία πανέμορφη και συγκινητική: όχι θεαματική, όχι συνταρακτική ή ρηξικέλευθη, αλλά ακέραια κι αληθινή, ένα ιδανικό πρώτο δείγμα δουλειάς από μια σκηνοθέτη έτοιμη ν' αφηγηθεί τις ζωές όλων μας.
(Πηγή: Flix)
«Η μνήμη είναι ένα ολισθηρό έδαφος», γράφει η σκηνοθέτρια, που γεννήθηκε στη Σκωτία και ζει στη Ν .Υόρκη. «Το να ανακαλείς μία συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο και το πώς αυτή η δεδομένη στιγμή σε έκανε να νοιώθεις τότε, ορίζεται από ένα νέο συναίσθημα: το συναίσθημα του πώς αυτή η στιγμή σε κάνει να νοιώθεις τώρα. Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το συναίσθημα αυτό, ακόμα και εγώ η ίδια ένοιωσα πως η γλώσσα του σινεμά το εκφράζει πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε άλλα λόγια ή μέσο. Υπάρχει και κάτι δικό σας σε αυτό το φιλμ. Ελπίζω να το εντοπίσετε ώστε να το νοιώσετε…»
Αληθινό, συγκινητικό, τρυφερό, με υπέροχη φωτογραφία. Με αυτό τον τρόπο περιγράφουν κριτικοί και θεατές το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σάρλοτ Γουέλς.
Στην ταινία, που συζητιέται πολύ και αναμένεται να κερδίσει κι άλλα βραβεία τους επόμενους μήνες, η Γουέλς («Laps», «Blue Christmas») αποτυπώνει το πέρασμα στην εφηβεία, μιλά για τις αναμνήσεις της ζωής μας και τη σημασία τους, όλα όσα έχουν χαραχτεί μέσα μας και ξαφνικά βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ο συνδυασμός μιας εκπληκτικής σκηνοθεσίας με εξαιρετικές ερμηνείες από τη Φράνκι Κόριο και, κυρίως, από τον Πολ Μεσκάλ δημιουργούν ένα απρόσμενα συγκινητικό αποτέλεσμα, χωρίς να εκβιάζεται το συναίσθημα. Σαν μια κραυγή που δεν ακούγεται, αλλά τη βλέπεις στα μάτια του πρωταγωνιστή, και τελικά τη νιώθεις μέσα σου και στα δάκρυα τα δικά σου ως θεατή.
Μια κατάθεση μεγάλης συναισθηματικής αξίας και ενδεχομένως η καλύτερη ταινία της χρονιάς.
AFTERSUN
Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, 2022
Σκηνοθεσία: Σάρλοτ Γουέλς
Σενάριο: Σάρλοτ Γουέλς
Φωτογραφία: Γκρέγκορι Όκε
Μουσική: Όλιβερ Κόουτς
Πρωταγωνιστούν: Πολ Μεσκάλ, Φράνκι Κόριο, Σίλια Ρόουλσον-Χολ
Διάρκεια: 101 λεπτά
Τρίτη 18 και Τετάρτη 19 Ιουλίου και ώρα 9:30 οι δρόμοι οδηγούν στο Στέκι της ΤΕΧΝΗΣ στο Μεταλλικό για μεγάλες απολαύσεις με όμορφες παρέες/
Παγωμένη μπυρίτσα, κρύα νεράκια, τσαγάκια και αναψυκτικά, με ή χωρίς ζάχαρη και συνοδεία αλμυρών ή γλυκών σνακ θα βρείτε στο ανανεωμένο κυλικείο μας/ Αντικουνουπικά μην ξεχάσετε.Το θρόισμα των δέντρων προσφέρεται αφειδώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.