Το μελωδικό παραμύθι (Στον Λουκιανό που έφυγε σαν σήμερα)

Του Κώστα Μπούζα
Το παλιό πιάνο παρέμενε εδώ και χρόνια σιωπηλό. Και ρώτησε το μικρό παιδί τον πατέρα του γιατί, κι αυτός του απάντησε ξερά ότι ήθελε κούρδισμα και ότι μάλλον ήταν χαλασμένο. Κι ύστερα ρώτησε τη μητέρα του. Κι αυτή, αναστενάζοντας, του αποκάλυψε ότι η σύγχρονη εποχή, δυστυχώς, δεν επέτρεπε τη σπατάλη χρόνου σε ότι δεν θεωρούσε πραγματικά σημαντικό. Και τότε το μικρό παιδί, μη μένοντας ικανοποιημένο απ’ αυτές τις εξηγήσεις, στράφηκε στον παππού του, έναν ευφάνταστο παραμυθά.


Υπάρχει ένα παλιό παραμύθι, του εκμυστηρεύθηκε αυτός με συνωμοτικό ύφος και πήρε βαθιά ανάσα, γνωρίζοντας την αγάπη του εγγονού του για τα παραμύθια. Μια φορά κι ένα καιρό, συνέχισε, οι νότες έκαναν μια συμφωνία μ’ αυτόν που κατασκεύασε αυτό εδώ το πιάνο. Όσο θα τις αγαπούσαν και θα χαίρονταν στο άκουσμά τους, θα παρέμεναν εδώ. Αν όμως έφτανε κάποια στιγμή να τις περιφρονήσουν, αυτές θα πετούσαν γι’ αλλού. Κι έτσι έγινε. 

Μόλις οι άνθρωποι βαρέθηκαν τη μουσική, οι νότες έγιναν άφαντες με μιας. Και ταξίδεψαν μακριά. Στον ήχο του γάργαρου νερού, πέρα στο ρυάκι. Στο θρόισμα των φύλλων του δάσους. Στο βουητό του αφρισμένου κύματος. Στο τιτίβισμα των πουλιών. Κι αφού γύρισαν τον κόσμο όλο, κατέληξαν στο στόμα των παιδιών. Εκεί ζουν ακόμη, μέχρι σήμερα…

Βλέποντας ανυπομονησία κι απορία συνάμα στα μάτια του εγγονού του, πρόσθεσε μια τελευταία φράση: Όταν το μικρό παιδί φέρει τις νότες, σαν φίλες του αγαπημένες, μες στο σπίτι, με το τραγούδι του, τότε θα γίνουν ευπρόσδεκτες και πάλι. Από όλους.