Το δωμάτιο

Του Φώτη Μισόπουλου
......δίνοντας αρχικά την εντύπωση, αν δεν ήξερες για τι πράγμα μιλούσε, ότι έδειχνε πώς πέφτει το νερό σ' ένα σιντριβάνι
Franz Kafka[1]

...........περίπου εφτά το πρωί, όταν ξαναβρήκα το μυαλό μου Ο ήλιος φώτιζε το δωμάτιο Τα πουλιά διέκοπταν την ονειροπόληση Πάνω απ' την πόρτα ήταν κολλημένη μια ανακοίνωση- αδιάφορη Στους πρόποδες τού λόφου υπήρχε η διασταύρωση με το φως της ημέρας να στέκει περίεργα,- και το άρωμα απ' τα τριαντάφυλλα περίμενε στάσιμο και βαρύ Κάποιος είπε- δε θυμάμαι ποιος- πως είναι υπέροχο πράγμα να ξυπνάς και να ξαναβρίσκεις τα πάντα, σε γενικές γραμμές τουλάχιστο, στην ίδια θέση που τα είχες αφήσει το προηγούμενο βράδυ Η κατάσταση του ύπνου ή του ονείρου διαφέρουν ριζικά απ' την εγκυμοσύνη της εγρήγορσης Ο κόσμος, αληθινά, είναι ασφυκτικά γεμάτος από ιδιοφυίες του καθημερινού Όταν το καθημερινό γίνει καθολικό καταχτιέται το δικαίωμα εισόδου στα ανάκτορα του μέλλοντος Το αύριο, λοιπόν, είναι πάντα τρεις: Τρία και τ' άλογά τους- ο ένας λεπρός, ο λιγδιασμένος, ο τρίτος τυφλός με το συχωροχάρτι, ύποπτοι [2] Ήταν καθισμένη κι έριχνε γύρω της παράξενες ματιές, σα νάβγαινε απ' τα σκοτάδια και νάθελε να συγκεντρώσει τις αναμνήσεις της Μόλις είχε ξυπνήσει κι εκείνη και κοίταζε επίμονα το τραπέζι και τα λεφτά
Ο άντρας κοιμήθηκε με το κλουβί δίπλα στο μαξιλάρι Όταν όμως ξύπνησε το άλλο πρωί, μόνο δυό πουλιά κοιμόντουσαν κουβαριασμένα το ένα δίπλα στο άλλο Το τρίτο ήταν ξαπλωμένο, νεκρό, κάτω απ' το ξύλο του κλουβιού με τις φτερούγες μισοαπλωμένες, τα πόδια τεντωμένα και τα μάτια μισάνοιχτα [3] stop: Αλληγορία: Μέσα απ' την πληθώρα των σημερινών υποψηφίων, που διαγκωνίζονται για την Αιώνια Φήμη, η νωθρή σπουδή των μεταγενέστερων δεν θα μπορέσει να επιλέξει παρά ελάχιστους Μόλις στρίψουμε τη γωνία, το πλήθος θ' αποκοιμηθεί και πάλι για όσο μάς έχει απομείνει[4] Οι υπόλοιποι δεν θα χάνουν την ευκαιρία να ταπεινώνουν με κάθε τρόπο Θα αυτοαναγορεύονται δικαστές και θα καταδικάζουν στα τυφλά, μια για πάντα,- ''Ακόμα και τις λίγες φορές που μπαίνετε στον κόπο να μιλήσετε μαζί μου δεν είστε ειλικρινής- η Κόλαση μάς χωράει όλους''
''Θα πάρει όσους αποδέχτηκαν τη φύση τους- ζήτουλες και έμβρυα'' Το κεφάλι μου πονούσε, ήταν βαρύ, θέλησα να την πιάσω απ' το χέρι- σηκώθηκε απότομα, η μέρα που γεννιόταν θα γινόταν μουντή Πριν την αυγή είχε βρέξει Κοίταζε το κλουβί Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς, το πουλί που επέζησε έμοιαζε θηλυκό Εκείνος ένοιωθε μεγαλύτερη στοργή γι' αυτό Ίσως να τον έκανε να πιστεύει πως διατηρήθηκε στη ζωή από συγκυρία μεταφυσικών άγνωστων αιτίων- ''αν κάνω διακρίσεις, γιατί να ζω με ζώα και πουλιά'', σκέφτηκε Υπάρχει θλιβερή αγνότητα στο να βρίσκει κανείς διασκέδαση στη συμπεριφορά και τις συνήθειες των ζώων Όπως η επίτευξη ενός σκοπού: περιέχει το θάνατο, γιατί είναι το τέλος Επιβιώνουν οι ρομαντικοί με τις αέναες μετενσαρκώσεις του εαυτού τους [5] Αν όχι με τα ετερώνυμά τους, στα οποία αφιερώνουν αστρολογικούς χάρτες ενίοτε.
Δεν έχετε, λοιπόν, το δικαίωμα να παραπονιέστε καθότι, σύμφωνα με τα όσα είπατε, παραγνωρίζουν την προσφορά σας Εγώ φέρομαι πάντα με ευθύτητα και προς τούτο δε φοβάμαι μήπως με αδικήσουν- ''Η ποίησή σας, αγαπητέ, είναι αμετουσίωτη, σχεδόν αρκούδα με χαλκά στη μύτη, χορεύοντας στο ντέφι και στο κέφι τού σκυλάραπα-αφέντη της''- ''Σαπίζουμε στα πεζοδρόμια γι' αυτούς που κλέβουν στην τράπουλα. Τους βρυκολάκους.- Σύντροφοι, υπομονή, να τελειώσει σε λίγο η κωμωδία Μάς καταπίνει το σκοτάδι καθώς αφοδεύουμε στα ημίψηλα της αγωνίας τους''.
Ίσως αυτός νάναι ο λόγος, υποθέτω, που φορούσαν τόσο παράξενα καπέλα οι πορθητές. Όπως μετά από μια εκτέλεση ξαπλώνεις ανυποψίαστος στα χέρια του δήμιου, και λες, ''όλα πήγαν καλά''. Πλησίασε στο παράθυρο, το άνοιξε, έσκυψε έξω και ακουμπισμένη στο περβάζι, έμεινε έτσι κάμποσα λεπτά, χωρίς να γυρίζει κατά το μέρος μου ή ν' ακούει όσα τής έλεγα [6] Αμετανόητη και αειθαλής στην ολβιότητα τού ανύπαρχτου, αρκεί να δεις τα δάκρυα κυρτά ενώ παγώνει το κορμί τους στο χιόνι- Ανατριχιάζεις, όλα αναιρούνται, όλα ξεκινούνε απ' την αρχή, σ' άλλους καθρέφτες. Με το τέλος...

Θα πρέπει να υπήρχε η ίδια γλυκιά μελωδία και στην άκρη τής γλώσσας της όταν μιλούσε Βρισκόταν ακέραιη η ομορφιά στη στρογγυλή κλίση των ώμων, έτσι όπως συναντιόταν σαν ελαφρύς κυματισμός στο απαλό εξόγκωμα της πλάτης ''Ο άνθρωπος κατέχει την αιωνιότητα'', έλεγε, αν και μπορεί να εννοούσε κάτι διαφορετικό Υπάρχουν οι μικρές λεπτομέρειες του απροσδιόριστου χρόνου- η Ιστορία για παράδειγμα συντηρείται με ψευδολογίες στην nouveau riche των εποχών που έρχονται και παρελαύνουν οικειοθελώς- είτε φαντάζει ως γυναίκα χαλαρών ηθών και μόνο αυτό
Ο γλυπτός διάκοσμος ήταν τέλεια δουλεμένος και η πέτρα είχε κρατήσει για πάντα το σκοτάδι αιχμάλωτο στις βαθιές εσοχές της Ήταν παράδοξο να στέκει εκεί παράμερα ασάλευτος, αυτός κι οποιοσδήποτε άλλος Αινιγματικό κι όμορφο φως, δεν έφτανε να φωτίσει τις κόγχες, οι περισσότερες βρίσκονταν σε σκιερές πτέρυγες, δεξιά κι αριστερά, όσο πύκνωνε περισσότερο η νύχτα Η στιγμή κατά συνέπεια της αφύπνισης είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή της ημέρας Αν καταφέρεις να την προσπεράσεις, δίχως να παρασυρθείς μακριά απ' το σταθερό σημείο αναφοράς, τότε μπορείς ν' αντιμετωπίσεις μ' εμπιστοσύνη το χρόνο Έχω καλά ταχτοποιήσει τη μέρα μου στο άδειο δωμάτιο μπρος στον καθρέφτη- κλείνω τα μάτια και περιμένω τα οικεία πρόσωπα, λεπρούς με την καλύπτρα καλά κατεβασμένη, πόρνους, γριές φιλάργυρες με το πουγκί σφιχτά στο στήθος, παλιούς δωσίλογους , ριψάσπιδες- ρίχνω την κουρτίνα και φέρνω τα ζάρια Βαραίνουν πολύ οι άλλοι μέσα μου Ήμουνα χρόνια αυτοεξόριστος και χωρίς κήπο:
Αφορμή να μου έρθει τρομερή ιδέα: Τι θα γινόταν τώρα; Πώς θα τέλειωναν όλ' αυτά; Ξαφνικά έφυγε απ' το παράθυρο, κάθισε κοντά στο τραπέζι και κοιτάζοντας μέ έκφραση ατέλειωτου μίσους, χείλια που έτρεμαν από λύσσα, είπε: ''Βαρέθηκα το σώμα σου και τα σκατά σου- Δώσε τώρα ο,τι μού χρωστάς, είμαι η Αλιόνα Ιβάνοβνα[7] Αν και κοπρόφιλη σταματώ να τρώω από σένα Το μέλλον είναι τρεις Τρία και τ' άλογά τους, στο γάμο μου''.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Franz Kafka, Η ΔΙΚΗ, μτφρ. Γ. Βαλούρδος, ΓΡΆΜΜΑΤΑ 2006
[2] Αντρέας Αγγελάκης, ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ, Καστανιώτης 1974
[3] Γιασουνάρι Καουαμπάτα, ΠΕΡΙ ΖΏΩΝ ΚΑΙ ΠΟΥΛΙΩΝ βλ. Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών, μτφρ. Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου, Καστανιώτης 2010
[4] Fernαndo Pessoa, ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, επίμετρο: Richard Zenith, ΕΞΑΝΤΑΣ 2002
[5] ο.π.
[6] Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, Ο ΠΑΙΚΤΗΣ, μτφρ. Α. Βρανά, προλεγόμενα Δ. Κωστελένου, ΑΘΗΝΆ [αχρονολόγητο]
[7] κύριο πρόσωπο στο ΈΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ, η γριά τοκογλύφος που δολοφονεί ο Ρασκόλνικοφ

https://i.pinimg.com/564x/f8/3b/42/f83b42f5dfa23bbe2355b5eadc478209.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU