«Έχε το νου σου στο παιδί! Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!»

Κριτική ασκεί η Γενοβέφα Ναβροζίδου

- Περιφερειακή Σύμβουλος Κ. Μακεδονίας
- Σύμβουλος στο Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης
- Φοιτήτρια Τμήματος Θεάτρου, Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ
Δεν πάνε λίγες μέρες που ολοκληρώθηκε ο τριήμερος κύκλος της θεατρικής παράστασης με τίτλο ΤΡΩΑΔΕΣ του αρχαίου Έλληνα τραγωδού Ευριπίδη. Η παράσταση ανέβηκε στο Συνεδριακό Κέντρο του Κιλκίς με ηθοποιούς έφηβες και έφηβους από το 2ο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Κιλκίς και με σκηνοθέτιδα την καθηγήτρια του, κα Ελένη Λιαρετίδου.

Με το που ξεκίνησε να μιλάει η Εκάβη της Ελένη Λιαρετίδου, τα δάκρυά μου άρχισαν να τρέχουν και σταμάτησαν μόνον στην προσαρμογή της έκπληξης που δέχθηκα, καθώς εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια μου αυτό το πόνημα παιδιών, γονέων, εκπαιδευτικών και τόσων άλλων.  Ίσως έδωσα την εικόνα της κρυωμένης ή της συναχωμένης, αλλά ας έρθουν να μου πουν οι άνθρωποι που παρακολούθησαν την παράσταση πόσο χρόνο αντιστάθηκαν σε αυτήν την κατακλυσμιαία συγκίνηση με ξεχύθηκε από την σκηνή και μας «μούσκεψε» όλες και όλους.

Η φιλόλογος-ηθοποιός-σκηνοθέτιδα της πόλης μας διάλεξε ένα κείμενο στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς, το οποίο είναι τόσο σύγχρονο στο θέμα που επεξεργάζεται, όσο αποδείχτηκε και προφητικό. "Ο Πόλεμος είμαστε εμείς..."

Μεταμόρφωσε τα μικρά παιδιά των φίλων που ξέραμε, τους μαθητές και τις μαθήτριές μας σε άνδρες και γυναίκες τραγωδούς. Τι ανακούφιση, τι υπαρξιακή ανάταση για εκείνην να έχει περάσει με αυτόν τον τρόπο στην αιωνιότητα της μνήμης τους.

Η πρωτότυπη μουσική επένδυση της εκπαιδευτικού, μουσικού και μονωδού Βάσως Βαϊούλη, επίσης, εξαιρετική. Γράφει... Έγραψε στο μυαλό μας. Ερμηνευμένη, μάλιστα, από μουσικούς-μαθήτριες συνομήλικες των ηθοποιών.

Εξαιρετική η επιλογή των παιδιών για τον κάθε έναν ρόλο. Ανώτερη όλων, όμως, η Εκάβη! Τον ρόλο ενσάρκωσε η Στέλλα Μαργαριτίδου, η οποία με τη λιτότητα της ερμηνείας της, εσωτερικής και πλούσιας, όχι σε στολίδια και κενή έμφαση, μα σε μια λεπτομέρεια βλέμματος, κινήσεων και απόχρωσης φωνής -τολμώ να πω ότι- ήταν συγκλονιστικότερη και οπωσδήποτε πιο καθηλωτική, ακόμα κι από την (υπερθεματική και στομφώδη κατά τη γνώμη μου) Άννα Συνοδινού στις ΤΡΩΑΔΕΣ της Επιδαύρου του 1991.

Τα κοστούμια, οι κομμώσεις και το μακιγιάζ συμπλήρωναν την εικόνα μιας επαγγελματικής δουλειάς και προσέδιδαν τα στοιχεία εκείνα που σε προωθούν βαθύτερα μέσα στη δραματουργία.

Τέλος, η διασκευή του κειμένου ήταν άψογη! Ο λόγος κρατήθηκε εκεί που χρειαζόταν να μείνει πιστός στο αρχικό κείμενο και διαμορφώθηκε σε σημεία για να φαίνεται φυσιολογικός στα στόματα των ηθοποιών και των δυνατοτήτων της ομάδας. Η διάρκεια ήταν γύρω στην μία ώρα κι ένα τέταρτο, χρόνος ιδανικός για το κοινό του Κιλκίς (!) ακόμα και για μικρότερες ηλικίες.

Η πολυπράγμων κα Λιαρετίδου σκαλίζοντας τις εφηβικές σάρκες με την αιωνιότητα ενός αρχαίου κειμένου, σμιλεύοντας τον νου αυτών των ανήσυχων χρόνων με λόγια θεάτρου μιας χρυσής εποχής, κατάφερε να κάνει πράξη από την εκπαιδευτική της θέση και μέσω της επίμονης και άοκνης φύσης της, τον συγκινητικό στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Έχε το νου σου στο παιδί! Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!». Κι αυτά τα παιδιά δεν θα είναι ποτέ τα ίδια, μετά από αυτήν την ολοκληρωμένη εμπειρία ζωής που έζησαν.

Συγχαρητήρια και πάλι.

Καλοτάξιδο το έργο και σε άλλα με Υγεία.

Εύχομαι ολόψυχα το ανθρώπινο είδος να αξιωθεί να ζήσει την Ανάσταση του Άρχοντα της Πόλεως (Αστυ-άνακτα), που τόσο πρόωρα και άδοξα πεθαίνει μέσα κι έξω από το Θεατρικό Κείμενο.

Ευχαριστούμε Λένα.